“ ถ้าหนูไม่ทำล่ะคะ ” เธอหยั่งเชิง
“ ทุกอย่างเป็นศูนย์ ยกเว้นทุนการศึกษา ท่านรับปากไปแล้วไม่เคยคืนคำ ”
“ น่านับถือจังนะคะ ” เธอประชดประชัน อีกฝ่ายเงียบ ไม่ตอบโต้
“ สรุปว่าหนูต้องทำมันใช่ไหมคะ หนูต้องมอบกายให้ผู้ชายร้าย ๆ ที่ไม่ได้รัก หนูต้องทำในสิ่งที่หนูไม่ได้อยากจะทำ ” เด็กสาวพึมพำออกมาอย่างเลื่อนลอย สายตามองจ้องออกไปในอากาศอย่างไร้จุดหมายและสิ้นหวัง
“ ไม่มีใครได้สิ่งที่ต้องการไปเสียหมดหรอกค่ะคุณแก้ว เราแค่ต้องรู้จักเลือกทางที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง เป็นอันว่าคุณ ตกลงใช่ไหมคะ ” คุณแม่บ้านถามเพื่อยืนยันให้แน่ใจ เด็กสาวตอบออกไปสั้น ๆ
“ ค่ะ ”
“ ดีค่ะ ถ้างั้นก็เก็บของเข้าที่เถอะนะคะ เดี๋ยวฉันช่วยค่ะ ” เธอพยักหน้าอย่างยอมจำนน
คุณแม่บ้านช่วยเธอเก็บของ จัดการอุ่นนมและ ครัวซองค์นุ่ม ๆ หอม ๆ ให้เธอหนึ่งชิ้น รอจนกระทั่งเธออิ่ม และส่งเธอเข้านอนพร้อมกับห่มผ้าให้ราวกับเป็นนางฟ้าผู้ใจดี
ก่อนจะจากไปคุณแม่บ้านก็ได้ทิ้งท้ายไว้ว่า
“ คุณซันไม่ได้ร้ายอย่างที่คุณคิดหรอกค่ะ ชีวิตคนเราผ่านอะไรมาไม่เท่ากัน อย่าด่วนตัดสินอะไรโดยฉาบฉวยเลยนะคะ ” ขณะจะเดินจากไป เด็กสาวก็นึกอะไรขึ้นได้จึงร้องเรียกอีกฝ่ายเอาไว้
“ คุณแม่บ้านคะ ”
“ คะ ? ”
“ เอ่อ… ”
“ มีอะไรหรือคะ ”
“ คุณหมอท่านเคยเขียนจดหมายหาใครไหมคะ ”
“ ฉันไม่ทราบหรอกค่ะ แต่ที่ผ่านมาก็ไม่เคยเห็นนะคะ ท่านไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น ถ้าเป็นการติดต่อกับผู้อื่นจะมีเลขานุการประจำตัวคอยทำแทน แค่กิจวัตรประจำวัน แค่งาน และออกหน่วยตรวจฟรีตามถิ่นทุรกันดารเกือบทุกอาทิตย์ก็แทบจะไม่มีเวลาอยู่แล้ว มีอะไรหรือเปล่าคะ ”
“ ปละ… เปล่าหรอกค่ะ หนูแค่เคยเห็นจดหมายถึง เด็ก ๆ จากรายการทีวีหนึ่งชื่อของคุณหมอคนนั้นคล้าย ๆ แบบนี้ล่ะค่ะ ” เธอแต่งเรื่องมาโป้ปดคำโต
“ อ๋อ ถ้าเป็นรายการทีวียิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ คุณหมอท่านค่อนข้างหวงชีวิตส่วนตัว โซเชียลมีเดียยังไม่เล่นเลยค่ะ ”
“ ขอโทษค่ะ หนูนี่แย่จริง ถามอะไรไร้สาระ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ มีอะไรจะถามอีกไหมคะ ”
“ ไม่มีแล้วค่ะ ”
“ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวนะคะ ”
“ ค่ะ ”
แม้จะคาดไว้อยู่แล้วว่าไม่ใช่เขา แต่พอได้รับคำตอบยืนยัน หัวใจของเด็กสาวก็อดที่จะตกวูบไปถึงตาตุ่มไม่ได้
แน่ละ หลังจากที่ได้พบเจอกับเขาตัวเป็น ๆ เธอก็คิดเอาไว้อยู่แล้วล่ะว่าจดหมายพวกนั้นคงไม่ใช่เขาหรอกที่เขียนมันขึ้นมา เขาอาจจะใช้ใครก็ได้นี่นาให้ทำมัน คงจะเป็นเลขาประจำตัวอย่างที่คุณแม่บ้านว่า
ตลกดีที่จดหมายพวกนั้นทำเอาเธอละเมอเพ้อพก เป็นห่วงเป็นใย ใส่ใจ ใส่ความรู้สึกทุกอย่างไปในนั้น คิดเป็นจริงเป็นจังทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้เห็นความสำคัญเลย
เธอมันโง่เอง…
ขอบตาร้อนผ่าว หัวใจดวงน้อย ๆ เหี่ยวเฉาราวกับต้นไม้แล้งน้ำ
คุณซันไม่ได้ร้ายอย่างที่คุณคิดหรอกค่ะ
งั้นเหรอ ?
เด็กสาวยิ้มขื่นพลางคิดประชดประชันอยู่ในใจ
ไม่ได้ร้ายหรอกมั้ง แค่ทำลายความรู้สึกของคนคนหนึ่งจนแหว่งวิ่นไปหมดแล้ว…
“ หนูเกลียดคุณ คุณหมอดุจตะวัน ! ” เธอระบายอารมณ์ออกมาพลางเดินไปที่กล่องสมบัติของเธอที่มีของทุกอย่างเกี่ยวกับเขาอยู่ในนั้น เทมันกองลงบนพื้น มือเอื้อมไปหยิบจดหมายหวังจะฉีกทำลายมันให้หมดสิ้น !
แต่สุดท้ายเธอก็ทำไม่ลง ใจไม่ได้แข็งอย่างปาก…
หลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาใสไหลอาบแก้มเสียให้พอ อยากลืม อยากเกลียด แต่ทุกภาพความทรงจำเกี่ยวกับเขายังตราตรึง
เธอจำได้ทุกรายละเอียดตั้งแต่วันแรกที่พบกัน…
หนึ่งปีก่อน
วันเสาร์ช่วงปิดเทอม มีแพทย์อาสาจากโรงพยาบาลเอกชนในเมืองกรุงออกตรวจรักษาในพื้นที่ห่างไกลโดยใช้โรงเรียนของแก้วกานดาเป็นศูนย์ตรวจฟรี เธอเลยอาสาคุณครูไปช่วยจัดสถานที่แล้วอำนวยความสะดวกให้
เธอช่วยหยิบจับโน่นนี่อย่างคล่องแคล่วเช่นเคย ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีจนกระทั่งถึงเวลาจะเลิกตรวจฝนก็กระหน่ำลงมา เธอกับเพื่อน ๆ ก็ไปช่วยกันยกโต๊ะเก้าอี้ เก็บข้าวของ แต่เด็กสาวไม่ทันระวังขณะยกเก้าอี้เข้าไปเก็บในอาคาร เธอลื่นล้ม กระโปรงนักเรียนที่ใช้มานานหลายปีฉีกขาดจนถึงต้นขา เพื่อนๆ ก็เอาแต่หัวเราะไม่มาช่วย เธอทั้งเจ็บทั้งอาย
แต่มีใครคนหนึ่งพยุงเธอให้ลุกขึ้นอย่างทะนุถนอม
