“ ไม่เป็นอะไรแน่นะครับ ”
“ ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ ”
“ เพราะถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา พี่ชายของผมคงฆ่าผมแน่ ๆ ข้อที่ว่าทำผู้หญิงคนโปรดของเขาบุบสลาย ”
เขารู้ด้วยว่าเธอเป็น ของ ของพี่ชาย !
เด็กสาวหน้าแดงก่ำ ก้มหน้าลงหนีด้วยความอับอาย
ของที่ว่า คนใกล้ตัวต่างก็รู้ดีว่ามันคือนางบำเรอที่เขาเบื่อเมื่อไหร่ก็เขี่ยทิ้ง มันไม่ได้น่าภูมิอกภูมิใจนักไม่ใช่หรือ
“ เดี๋ยวผมขอตัวนะครับ เชิญน้องแก้วตามสบาย ”
เขารู้ชื่อเธอด้วย !?
ยังไม่ทันได้ถามไถ่ ขายาว ๆ ก็สาวเท้าหายลับไปอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับเธอที่เดินออกมาจากตรงนั้น ขึ้นลิฟต์แล้วไปรอเขาอยู่บนห้องพักส่วนตัว
ไม่นานคุณเลขาก็นำอาหารว่างพร้อมเครื่องดื่มมาให้ แก้วกานดากินก็แล้ว ดื่มก็แล้ว ดูโทรทัศน์ เล่นมือถือ จนแล้วจนเล่า เวลาก็เดินผ่านไปเชื่องช้าเหลือเกิน
เธอกินหรูอยู่สบาย แต่ทำไมบางคราวกลับรู้สึกไร้ค่า เธออยากทำงาน อยากมีคุณค่า อยากกอดยายจังเลย…
ทั้งวันผ่านไปโดยที่เมื่อเสร็จงานคุณหมอก็ขึ้นมาหาเธอที่ห้อง ร่วมรักกับเธออย่างเร่าร้อนเช่นเคย แต่ให้คนรถพากลับบ้านไปก่อนอีกแล้ว
ในใจของแก้วกานดาเกิดคำถามจนว้าวุ่น เขาไปไหน ทำอะไรกับใคร เหตุใดไม่กลับไปพร้อมกับเธอ แต่สติก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ขอบเขตอยู่แค่ไหน จึงหุบปากฉับลงได้
เจียมเนื้อเจียมตัวอยู่แต่ในที่ของตัวเอง ทำให้คุณหมอพอใจเท่านั้นก็พอ ยัยแก้วกานดา…
เขากลับมาสองทุ่ม ให้เธออาบน้ำให้ จบที่เคี่ยวกรำรักกับเธอจนเหน็ดเหนื่อยเช่นเคยก่อนที่ทั้งคู่จะมานอนกอดกันบนเตียง
เธอรู้สึกดีเหลือเกิน ดีจนในใจกล้าที่คิดจะทวงถามเรื่องจดหมายว่าใช่เขาหรือเปล่า
คุณหมอดุจตะวันใช่ไหมที่เป็นคนเขียนจดหมายหาเธอ หรือว่าใช้ให้คนอื่นเขียน ?
ขณะกำลังจะเอ่ยปากกลับมีเสียงเรียกเข้ามือถือของเขาดังขึ้น เขาจูบเธอที่หน้าผากก่อนหยิบมือถือแล้วเดินเปลือยเปล่าโทง ๆ ออกไปจากห้อง
แม้ในใจจะสงสัยว่าเขาออกไปคุยกับใคร แต่เธอก็เตือนตัวเองได้ทันท่วงทีอีกครั้ง
ตักตวงแต่ความสุขเถอะ อย่าไปอยากรู้ในสิ่งที่อาจจะทำให้ทุกข์เลยนะ
นอนรอเขานานจนกระทั่งผล็อยหลับ เผลอตื่นขึ้นมาในอีกสองชั่วโมงให้หลังเพราะต้องการปลดปล่อยของเสียในร่างกาย เมื่อเข้าห้องน้ำเรียบร้อยทำให้เธอตาแจ้ง ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้
เตียงสีขาวกว้างใหญ่มีเพียงเธอคนเดียวที่อยู่ตรงนั้น คุณหมอนั้นหลังจากคุยโทรศัพท์ก็คงกลับไปนอนที่ห้องส่วนตัวของตัวเองแล้ว
ทำไมไม่นอนกับเธอ ทำไมเขาต้องทำเหมือนรังเกียจนักหนา ร่วมเตียงกันได้เฉพาะเรื่องเซ็กส์เท่านั้นนะ รู้แหละว่าอยู่ในฐานะอะไร แต่คนใจเกเรที่หัวใจมันคิดเกินไปกว่านั้นมานานแล้วก็ยังแอบน้อยใจไม่ได้อยู่ดี
ทิ้งตัวลงบนเตียงแต่ก็ข่มตาไม่ลง ตื่นแล้วมันก็หิว จึงตัดสินใจเดินออกไปหาอะไรกินในครัว
แต่ขณะที่เปิดประตูห้องออกไปนั้นกลับได้ยินเสียงบางอย่างดังมาแว่ว ๆ คล้ายเสียงคนร้องไห้
ขนอ่อนที่คอลุกเกรียว แก้วกานดาเหลียวซ้ายแลขวาเลิ่กลั่ก ความที่เป็นคนกลัวผีอยู่แล้วทำให้จินตนาการไปไกลว่าเป็นเสียงอะไรบางอย่างจากมิติลี้ลับแน่ ๆ
ในขณะที่กำลังจะถอยเข้าห้อง เสียงนั้นก็ดังชัดขึ้น คราวนี้มีเสียงพูดมาด้วย
“ แม่ครับ อย่าทำผม ผมขอโทษครับแม่ อย่าตีผมเลยนะครับ ฮือๆๆๆ ” เสียงนั้นดังชัดเจน ยิ่งตะแคงหูฟังก็ยิ่งคุ้น
นั่นมันเสียงคุณหมอดุจตะวันนี่นา !
สองขาสาวเท้าไปยังห้องคุณหมอที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทันทีพร้อมกับแนบหน้าข้างหนึ่งกับประตูเพื่อแอบฟัง
เสียงพูดได้ศัพท์บ้างไม่ได้ศัพท์บ้างดังอีกครั้งสลับกับเสียงร้องไห้คร่ำครวญราวกับเด็กตัวน้อย ๆ ที่กำลังโดนทำร้าย หัวใจของแก้วกานดาร้อนรนขึ้นมาทันที
เกิดอะไรขึ้นกับคุณหมอกันนะ ?
มือหนึ่งเอื้อมไปบิดที่มือจับประตูปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อก เธอสาวเท้าเข้าไปในห้องโดยไม่ลังเลด้วยความเป็นห่วงเหลือเกิน
