ห้องนั้นตกแต่งด้วยโทนสีขาว มีสีอื่นสลับประปรายแต่ก็หรูหราลงตัว แต่เธอไม่สนใจสิ่งอื่นนอกจากร่างใหญ่ที่นอนคู้ตัวอยู่บนเตียงกว้าง สะอึกสะอื้นราวใจจะขาด
เด็กสาวโผลงไปที่เตียงแล้วกอดเขาเอาไว้แนบอก พร้อมกับพูดปลอบประโลม มือข้างหนึ่งลูบหลังลูบศีรษะเขาเบา ๆ
“ ชู่ว ไม่ร้องแล้วนะคะ คุณหมอแค่ฝันร้าย ไม่ร้องแล้วค่ะ หนูอยู่นี่แล้ว กอดคุณหมอไว้แล้ว ”
เธอปลอบเขาอยู่นาน กอดเขาเอาไว้แน่น เสียงร่ำไห้นั้นมันดูเศร้าสร้อยเจ็บปวดเหลือเกินจนเธอเผลอน้ำตาซึมไปด้วย
เขาฝันถึงอะไรนะ ทำไมมันดูรวดร้าวและเจ็บปวดขนาดนั้น ?
เธอทั้งกอดและพรมจูบ เสียงหวานพร่ำปลอบเพื่อให้เขาคลายเศร้า เพื่อให้รู้ว่าเธออยู่ตรงนี้เพื่อเขา
ได้ผล ในที่สุดเขาก็เงียบลงพร้อมกับที่ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมามองเธอช้า
“ แก้ว ” เขาเรียกเธอเบา ๆ
“ ใช่ค่ะ แก้วเอง ไม่เป็นไรแล้วนะคะ คุณหมอแค่ฝันร้าย ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มแล้วก้มลงจูบหน้าผากเขาอีกครั้ง
“ ไม่เป็นไรแล้วนะคะ ”
แต่ฉับพลันนั้นเขาก็ลุกพรวดขึ้นแล้วผลักเธอออกอย่างแรงจนหงายหลังเกือบตกเตียงพร้อมตวาดเสียงดังลั่น
“ ออกไป ! ” เด็กสาวจ้องมองเขาตาตื่น
“ อะ… อะไรกันคะคุณหมอ ? ”
“ ฉันบอกให้เธอออกไปไง บอกแล้วใช่ไหมว่ามาอาศัยบ้านฉันเธอก็ต้องทำตามกฎ กล้าดียังไงถึงได้เข้ามาในห้องส่วนตัวของฉัน ”
“ หนูได้ยินเสียงคุณหมอร้องไห้แล้วก็พูด… ”
“ ไป ไปไหนก็ไป ออกไปเดี๋ยวนี้ ! ”
“ คุณหมอ ! ” เธอมองเขาอย่างตัดพ้อ งงเหลือเกินว่าทำไมเขาต้องโกรธเธอขนาดนั้นทั้งที่เธอทำดีกับเขาแท้ ๆ
“ ถ้าเธอไม่เคารพกฎของฉัน เธอก็อยู่ที่นี่ไม่ได้ แก้วกานดา จะไปไหนก็ไป ! ”
“ หนูก็แค่เป็นห่วงคุณ ”
“ เป็นห่วงฉันงั้นเหรอ ฉันเป็นใคร เธอเป็นใคร คนอย่างฉันสมบูรณ์พร้อม ไม่มีอะไรต้องห่วง ห่วงตัวเธอเองเถอะ อย่ามายุ่งกับฉัน ! ”
เธอไม่ตอบอะไรกลับไป มีเพียงสายตาตัดพ้อ น้อยใจ ผิดหวัง ที่มันฉายชัดจนเขารู้สึกได้ และนั่นมันก็ทำให้เขารับไม่ได้เช่นกัน
“ ออกไป ! ” คราวนี้เขาตวาดเสียงดังลั่นจนเธอสะดุ้งเฮือกแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องนั้นด้วยตัวสั่นเทา
เธอรีบปิดประตูแล้วล็อกมันก่อนจะโถมตัวลงบนที่นอนแล้วร่ำไห้สะอึกสะอื้น นี่เธอผิดอะไรหรือ คนอุตส่าห์เป็นห่วง แต่เขากลับทำราวกับรังเกียจเธอนักหนาถึงกับต้องออกปากไล่ ราวกับว่าเธอไปทำอะไรผิดเหลือเกินที่ล่วงล้ำเข้าไปในอาณาเขตของเขา
ทางพฤตินัยมันผิดแน่ละ แต่เธอก็แค่ห่วงเขานี่นา
แค่เป็นห่วงก็ไม่ได้หรือไง…
คนไร้หัวใจ คนใจร้าย !
***
ดุจตะวันยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนอน หลับตาแล้วเอนกายลง ความปวดร้าวในหัวทวีคูณจนเส้นเลือดข้างขมับเต้บตุบ ๆ
เขาตวาดแก้วกานดาเสียงดังจนเธอสะดุ้งตกใจกลัวเขาลนลานไปหมด ก็ใครใช้ให้เธอเข้ามาในห้องของเขาเล่า ใครใช้ให้เธอเป็นเด็กดื้อชอบแหกกฎ
ทำไมถึงอยู่แค่พื้นที่ของตัวเองไม่ได้ ทำไมต้องรุกรานเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขา
พื้นที่ส่วนตัวที่เขาไม่อยากให้ใครรู้ ส่วนที่เขาซุกซ่อนไว้ให้ลึกสุด แต่มันก็ยังไม่ยอมหายไปจากเขาเสียที
ภาพวันวานแม้ผ่านผันมานานแต่ก็ยังชัดเจนและตอกย้ำให้เจ็บปวดได้ทุกเมื่อเชื่อวัน…
“ แกนี่ไม่รู้จะเกิดมาทำไม เกิดมาให้ฉันมีตำหนิ ไอ้เลือดชั่ว ! ” เสียงแผดด่าของคนเป็นแม่บังเกิดเกล้าที่ตะโกนใส่เขาตั้งแต่จำความได้มันตอกซ้ำย้ำลึกให้เขายิ่งเจ็บปวด
แม่ของเขาชื่อดุจดารา หรือคุณดาว ลูกสาวคนเดียวของตระกูลภควัตโชติกุล ตระกูลไฮโซเจ้าของร้านจิวเวลลี่ชื่อดังท้องไม่มีพ่อ !
ดุจดาราไปเรียนเมืองนอก และขณะปิดเทอมกลับมาอยู่เมืองไทยเธอก็ไปปาร์ตี้กับเพื่อน ๆ ที่พัทยา ไม่รู้ว่าปาร์ตี้อีหรอบไหนถึงได้ท้องป่องทีหลัง ทั้งที่ผ่านมาไม่เคยพลาด
“ ยัยดาว มีคนขืนใจแกหรือเปล่า ป๊าจะได้ดำเนินคดีกับมัน บอกป๊ามาไม่ต้องอาย ! ” คนเป็นพ่อพยายามหาทางออกให้ลูกสาวที่รู้ตัวดีเหลือเกินว่าคืนนั้นเธอเมาสุดเหวี่ยงและสวิงกิ้งกับผู้ชายมากหน้าหลายตาจนจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร !
