ส่วนอีกฝ่ายนั้นเมื่อลงไปชั้นล่างและได้พบกับคุณแม่บ้านแล้ว เธอก็รีบกล่าวขอโทษทันที
“ หนูขอโทษนะคะที่หนีไป ทำให้ทุกคนวุ่นวาย หนูมันโง่จริง ๆ ทำอะไรไม่คิด ต่อไปหนูจะคิดก่อนทำให้รอบคอบมากกว่านี้ ”
“ ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ คุณแก้วไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย แค่พิษรักแรงหึง เหมือนกับที่คุณซันท่านก็รักคุณแก้ว ”
“ คุณแม่บ้านทราบ ? ”
“ ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่หรอกค่ะ เพราะไม่เคยเห็นคุณซันรักใครสักที แต่พอคราวนี้เห็นอาการเมื่อวานนี้ก็ชัดเจนเลย ”
“ ตอนนี้หนูก็ยังแปลกใจไม่หายอยู่เลยนะคะ มันเหมือนฝัน ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณหมอจะรักหนูจริง ๆ การแสดงออกของเขาในครั้งแรก ๆ มันทำให้หนูสับสนไปหมด ” รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของคุณแม่บ้าน
“ แต่ละคนก็มีแต่ละมุมแตกต่างกันไป อยู่ที่จะเลือกแสดงออกแบบไหนกับใคร อย่างที่ฉันเคยบอกคุณไงล่ะคะ อย่าด่วนตัดสินอะไรแค่เพียงแรกเห็นหรือผิวเผิน เนื้อแท้ของคุณหมอเป็นคนจิตใจดีและอ่อนโยน เพียงแต่สิ่งที่ประสบพบเจอมันร้ายกับท่านเหลือเกิน ร้ายจนต้องสร้างเกราะขึ้นมาป้องกัน นานวันเข้าเกราะนั้นก็แข็งเกินกว่าจะมีใครไปกะเทาะ หนาและแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ เฉพาะคนพิเศษเท่านั้นที่จะได้เห็นสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน และคุณแก้วก็คือคนพิเศษคนนั้น ”
แต่เด็กสาวก็ยังส่ายศีรษะอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ แก้วเป็นแค่เด็กบ้านนอกธรรมดา ๆ ที่มีชีวิตแสนลำบาก หน้าตาผิวพรรณก็ไม่ได้ดีกว่าคนอื่น ๆ สวยหรือก็ไม่ ขาวหรือก็ไม่ เซ็กซี่อะไรตรงไหนก็ไม่อีกนั่นแหละค่ะคุณแม่บ้าน ไม่เข้าใจว่าตัวเองจะพิเศษได้อย่างไร ”
“ ความธรรมดาที่คุณแก้วว่านั่นแหละค่ะคือสิ่งพิเศษที่สุดแล้ว คุณแก้วไม่ปรุงแต่ง เป็นเด็กสาวใสซื่อตามธรรมชาติ แม้ชีวิตลำบากแต่ก็ไม่เคยยอมแพ้ ไม่ท้อถอย จุดนี้อาจจะทำให้คุณหมอนึกถึงตัวเอง ตรงที่เป็นคนสู้ไม่ถอย อาจจะต่างกันนิดแค่คุณหมอเติบโตมากับคำด่าทอเสียดสีมันเลยตึงเครียดจนไม่ค่อยมีรอยยิ้ม คุณแก้วมียายที่คอยกอด คอยอยู่ข้าง ๆ แต่หลังจากคุณยายของคุณหมอเสีย ท่านก็ไม่มีใครเลย ”
ไม่มีใครเลย…
นั่นสินะ แก้วกานดานึกภาพไม่ออกเลยว่าหากจะต้องเผชิญกับความลำบากทั้งปวงโดยไม่มีอ้อมกอดและรอยยิ้มของยายซึ่งเป็นที่พึ่งพิงเดียว เธอจะสู้ไหวหรือเปล่า
เพราะไม่เคยได้รับความรัก เลยทำให้เขาไม่รู้ว่าแบบไหนที่เรียกว่ารัก ไม่รู้ว่าจะต้องแสดงออกยังไง แล้วถ้ายอมรับว่ารักแล้ว หากคนคนนั้นรู้ว่าเขาไม่ได้สมบูรณ์แบบอย่างที่คาดหวัง เธอจะยังรักเขาหรือเปล่า
เขารักเธอ รักในแบบของเขา
และเธอก็ชื่นใจในความรักที่ได้มากจากเขาเหลือเกิน
แก้วรักคุณหมอที่สุด…
“ ฉันในฐานะที่เห็นและดูแลคุณซันมาตั้งแต่เด็กก็ดีใจเหลือเกินที่คุณหมอมีความรัก และได้คนรักที่ดีอย่างคุณแก้วค่ะ คุณหมอจะได้พ้นทุกข์ที่จมอยู่เสียที เธอทุกข์ตรมมานานเหลือเกิน ” คุณแม่บ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แก้วกานดาเอื้อมมือไปจับมือของเธอเอาไว้แล้วบีบเบา ๆ ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ คุณแม่บ้านไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะรักคุณหมอให้ดีที่สุดค่ะ หนูสัญญา ”
ผู้หญิงสองวัยทั้งคู่ยืนมองตาแล้วยิ้มให้กันอย่างแสนสุข
***
สี่ปีผ่านไป
หญิงสาวหน้าหวานในชุดนักศึกษากำลังนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียน เธอตัวเล็กแต่รูปร่างอวบอัดไปน่าฟัดไปหมด
เพราะได้น้ำดี
นั่นคือสิ่งที่คุณหมอดุจตะวัน ผู้เป็นสามีบอกเธอแบบนั้น
เธอแต่งงานกับเขาแล้ว เขารับยายเธอเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยและดูแลเป็นอย่างดี หลังจากวันนั้นเธอเองก็พาเขาไปบำบัดกับหมอสายป่านอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งแผลลึกในหัวใจจางหาย เขาไม่เคยละเมอร้องไห้ในตอนกลางคืนอีกเลย และเริ่มมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ มากขึ้น รอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างก็มีมากขึ้น ทั้งบ้านมีแต่ความสุข
เขาอยากมีลูกทันทีแต่เธอขอเอาไว้ว่าอยากจะเรียนให้จบก่อนจะได้มีเวลาดูแลลูกให้มากที่สุด
เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขเหลือเกิน ความรักที่เขามีให้เธอไม่เคยเปลี่ยนแปลง เขาดูแลใส่ใจเธอจนแทบสำลักความสุข
