ที่แท้คนที่จับแขนของเขาไว้คือครูประจำชั้นของเขานั่นเอง ครูประจำชั้นคนนี้ชื่อครูหลินเป็นครูคนแรกที่หลิวไห่รู้จัก ครูหลินมีน้ำใจกับเขามากทั้งช่วยแนะนำหลายอย่าง ครูหลินส่ายหน้าแล้วบอกเขา
“อย่าเข้าไปยุ่ง เธอเพิ่งมาอย่าหาเรื่องเจ้าของโรงเรียนนี้ก็คือเจ้าของบริษัทที่พ่อของเธอทำงานอยู่ นั่นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาเธอจะทำให้พ่อเดือดร้อนได้ ให้ครูจัดการเอง”
หลิวไห่จึงหยุดนิ่ง ครูหลินเดินเข้าไปไม่ได้ห้ามปรามเด็กเกเรกลุ่มนั้นแต่กลับพูดจาด้วยดี ๆ
“เกิดเรื่องอะไรกันจ้ะ แยกย้ายไปกินข้าวได้แล้วเวลาพักใกล้หมดแล้วนะ อ้าวอาเสิ่นหกล้มเหรอมาครูช่วย”
ครูหลินเป็นคนสวยเพิ่งเรียนจบไม่นานก็มาเป็นครูที่นี่ เพราะความสวยของครูจึงถูกใจลูกชายของท่านประธานคนนั้นเป็นอย่างมาก มันขยับห่างมองครูหลินตาวาว ไม่สนใจสายตาของเด็กคนอื่นในโรงเรียนที่กำลังแอบมอง
“คนสวยนี่เอง ใจดีอีกแล้วนะ”
เด็กคนนั้นมองครูหลินโดยไม่ละสายตา หลิวไห่วางจานข้าวนั่งลงคล้ายจะตั้งใจกินข้าวต่อไม่สนใจเรื่องนั้นอีก ในเมื่อครูจัดการแล้วก็คงไม่มีอะไร
จนกระทั่งได้ยินเสียงของครูหลินดังขึ้น
“กู้เมิ่งฉันเป็นครูของเธอนะ”
หลิวไห่ไม่ทันได้ดูว่าเกิดอะไรขึ้น เขาได้ยินผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังของเขาพูดเบา ๆ
“ครูหลินหาเรื่องแล้ว กู้เมิ่งเคยไว้หน้าใครที่ไหนไปจูบครูแบบนั้นคิดดูว่าเรื่องนี้ใครจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ”
หลิวไห่วางช้อน ที่แท้คนคนนี้ก็เป็นลูกชายคนสุดท้องของประธานกู้เจ้านายของพ่อนั่นเอง เขาเคยเห็นประธานกู้ในทีวีหลายครั้งมีธุรกิจมากมายทั้งในจีนแผ่นดินใหญ่และในฮ่องกง ยังได้ยินพ่อของเขาพูดถึงหลายครั้งว่าเป็นคนเด็ดขาดและน่ากลัวคนหนึ่ง
ว่ากันว่าเขาชอบอยู่ที่ฮ่องกงเพราะมีภรรยานอกสมรสอยู่ที่นี่ เป็นดาราสาวสวยที่เขาหวงแหนและยังให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่ง หลังจากลูกชายเกิดประธานกู้ก็หย่าขาดจากภรรยาคนเก่าและแต่งงานจดทะเบียนกับภรรยาคนสวยทันที
ครูหลินอบรมกู้เมิ่งอีกหลายคำ น้ำเสียงดูเยือกเย็นเป็นอย่างยิ่ง
“ครูจะไม่ถือสาที่เธอทำแบบนี้ คงเป็นอารมณ์ชั่ววูบของวัยรุ่น แยกย้ายกันไปเถอะใกล้จะหมดเวลาพักแล้ว”
ครูหลินหน้าแดง ยังพยายามอบรมลูกศิษย์เป็นอย่างดี น่าแปลกที่มีครูอีกหลายคนอยู่ในบริเวณนี้แต่ไม่มีใครเข้ามาห้ามปรามหรือช่วยครูหลินแม้แต่คนเดียว
การที่ผู้หญิงคนหนึ่งถูกทำลายชื่อเสียงเพราะเด็กนักเรียนของตัวเองท่ามกลางสายตาของเด็กเป็นจำนวนมาก เมื่อพยานชัดเจนแบบนี้ถ้าเป็นที่อื่นกู้เมิ่งก็มีปัญหาแล้ว
แต่ที่นี่ไม่ใช่แบบนั้น กู้เมิ่งไม่กลัวใคร เขาต่อว่าครูที่กล้าสั่งสอนเขา ครูหลินจึงดุเบา ๆ ไปครั้งหนึ่ง กู้เมิ่งไม่พอใจขาจับต้นคอของครูหลินแล้วจูบลงมาอีกครั้ง ครูหลินขัดขืนจึงถูกเขาผลักลงไปกองกับพื้น พร้อมกับทำท่าทางยโส
“นังผู้หญิงร่าน คิดว่าฉันไม่รู้ประวัติเธอเหรอ ต่อหน้าคนในโรงเรียนทำเป็นครูที่แสนดีคิดจะมาสั่งสอนฉัน แม่แกมันก็ผู้หญิงขายตัวคนหนึ่งส่วนแกเองถึงจะชุบตัวก็ไม่ต่างจากแม่แกหรอกว่ามั๊ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
เสียงหัวเราะของบรรดาลูกสมุนของกู้เมิ่งดังขึ้น ครูหลินพยายามลุกขึ้นแต่กลับถูกหนึ่งในลูกสมุนของกู้เมิ่งผลักลงไปอีก คราวนี้หลินไห่ไม่สามารถอดทนได้แล้ว เขาลุกขึ้นแล้วตวาดออกไปอย่างแรง
“หยุดลวนลามครูเดี่ยวนี้”
หลิวไห่วางช้อนลงอย่างแรง ดวงตาจับจ้องที่ใบหน้าของกู้เมิ่งในขณะที่กู้เมิ่งก็มองเขาเช่นกัน
