หลี่เจี่ยซินมองภาพชายหนุ่มที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียงแล้วยิ้มน้อย ๆ ทั้งหมดย่อมเป็นความผิดของเธอ เธอไม่ยอมให้เขาหลับและไม่ยอมให้เขากินตลอดทั้งวัน หลิวไห่ต้องทิ้งงานทิ้งการเพื่ออยู่กับเธอ เธอใช้นิ้วไล้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างหลงใหล ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอเข้าใจผิดว่าคือเฉินเฟยอวี๋ได้อย่างแนบเนียน ความจริงเขาก็ไม่ต้องแสดงอะไรเลยด้วยซ้ำ แค่รูปร่างหน้าตาที่เหมือนกันเกือบจะเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์นี้ก็ทำให้คนเข้าใจผิดแล้ว
ไม่ต้องพูดถึงเธอเลย ต่อให้เป็นตำรวจก็ยังดูไม่รู้ว่าพวกเขาคือคนละคนกัน หลี่เจี่ยซินเพิ่งเคยเห็นแฝดเหมือนที่เหมือนกันกระทั่งเสียงพูดขนาดนี้ หญิงสาวถอนหายใจหวนคิดไปถึงการร่วมรักกันอย่างเอาเป็นเอาตายระหว่างพวกเขาทั้งสองคนในค่ำคืนที่ผ่านมาแล้วมาความสุข
แม้หลิวไห่จะอ้อนวอนให้เธอนอนพัก แต่เธอกลับไม่ยอม หลิวไห่เองก็ไฟแรงสูง แค่เธอสะกิดเขาเบา ๆ งูยักษ์ของเขาก็ผงกหัวแล้ว คล้ายเป็นพวกกินยังไงก็ไม่อิ่ม ซึ่งตรงกับความต้องการอันล้ำลึกของเธออยู่พอดี
ถึงเขาจะอ้อนวอนเธอหลายครั้ง หลี่เจี่ยซินก็เอาแต่ปฏิเสธ และหลิวไห่ก็ตอบสนองอารมณ์ของเธอได้อย่างดีเยี่ยม เธอหัวเราะเบา ๆ เมื่อคิดถึงคำพูดของเขาที่พูดซ้ำ ๆ ออกมาหลายต่อหลายครั้ง
“เสี่ยวเจี่ยเราจะกินข้าวกันได้หรือยัง”
เขาถามในขณะที่เธอควบขี่เขาอยู่ในตอนเช้าของวันนี้ หลี่เจี่ยซินยิ้มซุกซน
“ขอฉันเสร็จก่อนนะที่รัก เราเสร็จแล้วฉันจะให้คุณกินข้าว”
และเมื่อเธอเสร็จเธอก็ขอเขาต่ออีกรอบ ก่อนจะปล่อยเขาไปกินข้าวแต่โดยดี แน่นอนว่าหลิวไห่กินข้าวยังไม่ทันอิ่ม หลี่เจี่ยซินกลัวว่าเขาจะจุกจึงไม่ยอมให้กินต่อ เธอบังคับเขาโดยการอุ้มมาที่เตียงและลงมือข่มเหงเขาอย่างรวดเร็ว
หลิวไห่หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก มีเพียงเสียงครางอย่างจำนนที่หลุดออกมาจากปากของเขา
และต่อมาเขาก็อ้อนวอนเธออีก
“ที่รักขอผมนอนสักงีบได้หรือเปล่า ผมเพลียจริง ๆ พลังของคุณมหาศาลมาก”
หลี่เจี่ยซินจูบเขาแล้วตอบเบา ๆ ทั้งส่ายหน้าจนเส้นผมหนานุ่มกระจาย
“ขอฉันเสร็จอีกรอบก่อนนะคะที่รัก ฉันสัญญาว่าจะให้คุณนอน”
หลิวไห่ย่นคิ้ว อย่างเอือมระอา
“คุณพูดแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้จะบ่ายสองแล้วนะ”
หลี่เจี่ยซินใช้นิ้วเขี่ยหัวนมเล็ก ๆ ของเขายังแลบลิ้นออกมาเลียเบา ๆ
“ก็เมื่อกี้ฉันว่าจะหยุดแล้ว แต่ตอนอาบน้ำคุณเซ็กซี่มากนี่คะ ทำให้ฉันอดใจไม่ไหว”
หลิวไห่ทนไม่ไหวเขาถึงกับครางออกมา หลี่เจี่ยซินถือโอกาสนี้ต่อว่าเขา
“ผมอาบน้ำเป็นความผิดของผมได้ยังไง”
หลีเจี่ยซินก้มหน้าก้มตาจัดการร่างกายของหลิวไห่ราวกับมันคืออาหารอันแสนอร่อย
“ไม่ใช่ความผิดคุณ แต่เป็นความผิดของฉันเองที่อดใจไม่ไหว”
หลิวไห่ยอมแพ้แล้ว ตอนนี้ปากก็ครางไม่หยุด
“ที่รัก อื้อ คุณชอบเลียนมผมจังเลย มันเสียวมากรู้หรือเปล่า”
หลี่เจี่ยซินเอื้อมมือไปจับงูยักษ์ของเขาเอาไว้แล้วแล้วรูดเบา ๆ จนมันแข็งล้นมือ งูของเขาตัวใหญ่จริง ๆ แต่เพราะแบบนี้ทำให้เธอชอบเป็นอย่างมาก
“ที่รักพอเถอะ อย่ารูดแบบนั้นผมเสียว”
หลิวไห่จับมือของเธอเอาไว้ แล้วห้ามเบา ๆ แต่การห้ามของเขาคือการเด้งกายเข้าหามือของเธอแล้วแบบนี้จะให้หลี่เจี่ยซินหยุดได้ยังไงกัน
“เห็นหรือเปล่าว่าคุณเองก็คึกคักแบบนี้ งูของคุณผงกหัวตลอดเวลาเลยเพราะแบบนี้ฉันเลยหยุดไม่ได้”
“ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่ความผิดผม คุณเล้าโลมเก่งชะมัด”
“แน่นอน ฉันเก่งเรื่องแบบนี้กับคุณที่สุด”
หลี่เจี่ยซินพูดทั้งแยกขาของตัวเองออกแล้วควบเขาเป็นม้าออกรบออกครั้ง หลิวไห่ผู้ที่ถูกรีดน้ำจนแทบจะหมดตัวอยู่แล้วแต่กลับคึกคักราวกับได้ยาชูกำลังชั้นเลิศ ที่กินปุ๊บ งูยักษ์ก็เด้งขึ้นมาพร้อมพ่นพิษทันที
หลิวไห่ถูกหลี่เจี่ยซินทรมานจนผ่านมาอีกหนึ่งชั่วโมงเธอจึงยอมให้เขานอนพักได้
“นอนเถอะ ฉันไม่กวนคุณแล้ว”
หลิวไห่ลูบผมของเธอ
“คุณไม่นอนเหรอ”
หลี่เจี่ยซินส่ายหน้า
“ฉันนอนมากพอแล้ว คุณก็รู้คุณนอนเถอะฉันจะนอนกอดคุณจนกว่าคุณจะหลับ”
หลิวไห่พยักหน้า เขาคว้าตัวของหลี่เจี่ยซินมากอด ร่างของหลี่เจี่ยซินทั้งเล็กและบอบบางยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากแชมพูที่เธอสระเมื่อช่วงสายลอยมา หลิวไห่ในตอนนี้รู้สึกดีเป็นอย่างมาก
หลี่เจี่ยซินเขี่ยขนตายาวงอนเหมือนปัดมาสคาร่าของเขาเล่นเบา ๆ สัมผัสอ่อนละมุนของเธอคล้ายเป็นตัวขับกล่อมไม่นานหลิวไห่ก็หลับไป
หลี่เจี่ยซินคิดว่าหลิวไห่คงไม่สงสัยว่าทำไมเธอจึงถึงคึกได้ขนาดนี้ เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังจะตาย และเธอเองก็ไม่ต้องการให้เขารู้ ได้แต่เพียงต้องการเก็บเกี่ยวความสุขเอาไว้ให้นานที่สุดและมากที่สุดเท่าที่เธอจะตักตวงได้ วันเกิดของเธอใกล้เข้ามาแล้ว อายุยี่สิบห้าปีคือวันถูกประหารชีวิตของเธอ ในตอนนี้คนที่เธออยากปกป้องนอกจากคุณยาย ญาติที่มีไม่กี่คนยังมีโรงเรียนสอนต่อสู้ เธอต้องจัดการเรื่องพวกนี้ให้เรียบร้อย
เมื่อจัดการเสร็จ อย่างน้อยเธอก็ตายตาหลับแล้ว และหากเธอตายในอ้อมกอดของหลิวไห่ล่ะ จะเป็นยังไงกันนะ และเธอเองก็ไม่คิดที่จะบอกเรื่องนี้กับหลิวไห่เป็นอันขาด หลังจากนั้นเธอคิดว่าจะทิ้งเขาและคงต้องให้ใครบางคนมาร่วมแสดงกับเธอ
ถึงมันจะดูน้ำเน่าไปหน่อย เธอเองก็จำเป็นต้องทำ และผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอคิดถึงก็คือเพื่อนรักในวัยเด็กที่เธอพอจะกล้าเอ่ยปากบอกกับเขาตรง ๆ
หูเสี่ยวเทียน
หลี่เจี่ยซินมองหลิวไห่ที่นอนหลับสนิทแล้วยิ้มบาง ๆ เธอจูบที่ปากของเขาทั้งยังพูดคำหนึ่งออกมา
“ขอโทษ”
กว่าหลิวไห่จะตื่นก็พบว่าหลี่เจี่ยซินไม่อยู่เสียแล้ว เขาเดินตามหาเธอรอบบ้านแต่ไม่เจอ ถามบอดี้การ์ดกลับบอกว่าเธอออกไปข้างนอกไม่ยอมให้ใครตามไปด้วย บอดี้การ์ดพวกนี้ล้วนเป็นลูกน้องของเธอ หลี่เจี่ยซินสั่งคำใดพวกเขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง
หลิวไห่รู้สึกเป็นกังวลมากแต่เธอพกเครื่องติดตามตัวไปด้วยหลิวไห่จึงรู้ว่าเธออยู่ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เป็นร้านที่เธอไปเป็นประจำ หลิวไห่โทรหาหลี่เจี่ยซิน หญิงสาวรับสายแล้วพูดกับเขาเสียงเบา และยังเกร็ง ๆ คล้ายไม่สะดวกที่จะรับสาย
หลิวไห่ : เธออยู่กับใคร
หลี่เจี่ยซิน : คนเดียว
หลิวไห่ : แน่นะ
หลี่เจี่ยซิน : แน่สิ แค่ออกมาซื้อกาแฟเดี๋ยวก็กลับแล้ว ไม่ต้องห่วงแค่นี้นะกาแฟฉันได้แล้ว
และแล้วเธอก็วางสายไปอย่างรวดเร็ว
หลิวไห่กำโทรศัพท์แน่น หลี่เจี่ยซินลืมไปแล้วเหรอว่าเขามีดวงตาสวรรค์ กล้องวงจรปิดที่อยู่ถนนตรงหน้าร้านนั้นเห็นชัดเจนว่าเธอกำลังนั่งอยู่กับหูเสี่ยวเทียนชัด ๆ ทำไมต้องปิดบังเขาด้วย หรือหลี่เจี่ยซินจะคบซ้อน
แน่นอนว่าหลิวไห่ย่อมรู้ว่าหลี่เจี่ยซินมีหูเสี่ยวเทียนอยู่ในใจ ดังนั้นการที่เธอแอบไปพบเขาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเธอบอกเขาว่าเธอก็ชอบเขาเช่นกัน และยังชอบหูเสี่ยวเทียนมาก ๆ ด้วย
ตั้งแต่เกิดมาหลิวไห่ไม่เคยหึงใคร แต่ตอนนี้แม้เขาจะคิดหาเหตุผลสารพัดเพื่อยับยั้งตัวเองไม่ให้คิดมาก บางทีพวกเขาอาจจะนัดคุยกันเรื่องทั่วไป หรือเรื่องประสาวัยเด็กก็เป็นได้
แต่ยิ่งคิดหลิวไห่ก็ยิ่งโกรธ
เขาโกรธตัวเองที่ไม่ได้อยู่ร่วมวัยเด็กกับเธอ ที่ผ่านมาในตอนที่เขายังเป็นเฉินเฟยอวี๋ หลี่เจี่ยซินไม่เคยปิดบังอะไรจากเขา
แต่ตอนนี้เธอกลับปิดบังเรื่องนี้และออกไปพบกับหูเสี่ยวเทียนลับ ๆ ล่อ ๆ
หลิวไห่ไม่อยากเป็นคนขี้หึง แต่ตอนนี้เขาหึงเธอมาก
ตอนนี้เขาไม่รอช้าแล้ว หลิวไห่ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบบึ่งรถออกไปยังร้านกาแฟนั้นทันที เขาต้องออกไปให้เห็นกับตา แต่เมื่อไปถึงหลี่เจี่ยซินก็สวนทางกับเขาแล้ว หลิวไห่ทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่กลับรถแล้วขับรถตามเธอช้า ๆ
หลี่เจี่ยซินเห็นแล้วว่าหลิวไห่ตามมา แต่เธอแกล้งไม่รู้เรื่อง แผนของเธอยังมีอีกในขั้นต่อไป เรื่องที่ทำให้หลิวไห่เห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงหลายใจ สุดท้ายต้องทะเลาะกันและเลิกกันจนได้
หลี่เจี่ยซินเองก็เจ็บปวดไม่น้อย เธอรู้สึกสงสารตัวเองที่เพิ่งมีคนรักเป็นตัวตนและเธอเองก็จริงใจกับเขามากแต่สุดท้ายดันจบลงอย่างรวดเร็ว
เธอประเมินหลิวไห่ได้ เขาเป็นคนจริงใจมากคนหนึ่ง และเธอเชื่อว่าเขารักเธอจริง ๆ หากเลิกกันเขาอาจจะเจ็บปวดไม่นาน แต่หากเธอตายเขาจะเสียใจไปตลอดชีวิต หลี่เจี่ยซินไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
หญิงสาวกำลังจะเลี้ยวเข้าบ้าน แต่แล้วกลับเกิดบางสิ่งเกิดขึ้น
ตู้ม
เสียงดังนั้นแน่นอนว่าต้องเป็นเสียงระเบิด รถของหลี่เจี่ยซินพังยับ ส่วนรถคันอื่นที่จอดอยู่ใกล้ที่หลี่เจี่ยซินขับผ่านเกิดเสียหาย เสียงสัญญาณเตือนภัยของรถดังขึ้นพร้อมกันหลายคันพร้อมทั้งกลิ่นควันไฟจาง ๆ
หลิวไหเบรกรถกระทันหันจนหน้าทิ่ม เมื่อเขาเงยหน้ามองก็เห็นสภาพรถของหลี่เจี่ยซินไฟลุกจนท่วม เขาตกใจแทบสิ้นสติ
หลีเจี่ยซิน หลี่เจี่ยซิน เธอเป็นอะไรหรือเปล่า
