“ไม่เป็นไปไม่ได้ แกจะมาเป็นพี่ชายฉันได้ยังไง ไอ้สวะ แกจะมาเป็นพี่ชายฉันได้ยังไง”
กู้เมิ่งเข้าไปในห้องนั้นทั้งยังโวยวายเสียงดังข้างหลังเขาคือโจอินตงลูกน้องคนสำคัญของประธานกู้ และเป็นคนที่โยนหลิวไห่ลงน้ำให้จระเข้กินในตอนที่เขาเป็นเด็ก หลิวไห่จำหน้าเขาได้แม่นยำ ในตอนนี้เขาได้แต่ระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่ให้จัดการกับโจอินตงและอัดหน้าของกู้เมิ่ง
“โจอินตงพาอาเมิ่งออกไปก่อน”
“ครับนาย”
โจวอินตงลากกู้เมิ่งออกไปด้วยมือเดียว หลิวไห่เองก็เพิ่งสังเกตุได้อย่างชัดเจนว่าโตอินตงคนนี้ความจริงเขาไม่ได้แก่ไปมากกว่าเดิมเลยแม้แต่น้อย หากจะนับเวลากันจริง ๆ โจวอินตงน่าจะอายุพอ ๆ กับพ่อของเขาและพอกับประธานกู้ แต่คนคนนี้ไม่แก่ลงเลยแม้แต่น้อย หรือว่าเขาจะเป็นส่วนหนึ่งของการทดลองเช่นกัน
“พ่อครับผมไม่ยอมนะครับ พ่อมีผมเป็นผู้สืบทอดอยู่แล้วทำไมคิดที่จะทิ้งผมแล้วเอาให้มันทุกอย่าง พ่อครับพ่อเกลียดมันไม่ใช่เหรอพ่อฆ่ามันสิครับ พ่อครับ”
ประธานกู้ไม่ตอบ เขารู้ว่าเขาเลี้ยงกู้เมิ่งมาแบบผิด ๆ โยนทุกอย่างให้ลูกชายง่ายเกินไปจนเขากลายเป็นคนที่ใช้การไม่ได้ หากให้ปกครองธุรกิจของเขาต่อไปไม่ต้องทำนายก็รู้ถึงอนาคตของสกุลกู้ คงได้จบสิ้นเป็นแน่
“แกออกไปก่อน”
ประธานกู้ไล่ลูกชายเสียงเย็น กู้เมิ่งยังไงก็ไม่ยอมเขาจ้องหลิวไห่ดวงตาแทบถลนออกมา หลิวไห่ยกมุมปากในตอนนี้เขาเป็นต่อกู้เมิ่งทุกอย่าง จู่ ๆ เขาก็กลายมาเป็นลูกชายของคนที่สั่งฆ่าพ่อของเขาและผู้ชายเลวคนนี้ยังคิดยกทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาอีก
โจวอินตงลากกู้เมิ่งออกไปไม่นานเขาก็กลับมา เขาเป็นลูกน้องคนสนิทของประธานกู้ ทั้งเขาและหลี่เจี่ยซินหลังจากได้รับการยืนยันเรื่องดีเอ็นเอว่าเขาเป็นสายเลือดของประธานกู้แล้วกลับปิดปากเงียบ หลี่เจี่ยซินจับมือของเขาเอาไว้ตลอดเวลาสายตาของเธอที่มองมาเป็นห่วงเป็นใยเขามาก
หลิวไห่ยิ้ม แน่นอนว่าเขาเองก็ตกใจไม่น้อยแต่คนอย่างหลิวไห่กระทั่งความตายก็ผ่านมาแล้วแค่รู้ว่าคนที่คิดจะฆ่าตัวเองกลายเป็นพ่อของตัวเองเขาก็ไม่ได้คิดที่จะยินดีกับข่าวนี้แม้แต่น้อย
เป็นเจ้าของสเปิร์มที่ทำให้เขาเกิดแล้วยังไงกันในเมื่อเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้มีความหมายอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย
“จบธุระแล้วก็ส่งยามาเถอะ”
หลิวไห่พูดอย่างไม่แยแส
“ใช่ส่งยามาให้เรา”
หลี่เจี่ยซินย้ำคำของเขา ประธานกู้ยิ้ม หน้าเหี่ยว ๆ ของเขามีเส้นตีนกาไหลรวมไปอยู่ที่หางตาแต่กลับยังดูสูงสง่าตามแบบฉบับคนรวย หลี่เจี่ยซินเองเมื่อรู้ว่าหลิวไห่เป็นลูกของประธานกู้ตอนนี้เธอเองก็มองเหมือนว่าคนสองคนจะมีหน้าตาที่คล้ายคลึงกันอยู่หลายจุด โดยเฉพาะดวงตาคมคู่นั้นในเวลาที่มองคนแทบจะลากไส้ลากพุงออกมาเลยทีเดียว
“รีบร้อนไปไหนล่ะ ไม่กินข้าวกันสักมื้อเหรอพ่อให้คนเตรียมอาหารเย็นไว้แล้ว กู้เมิ่งเมื่อกี้ที่เขาโวยวายก็อย่าไปถือสา สำหรับพ่อใครเก่งกว่าคนนั้นย่อมเหมาะสม”
หลิวไห่กลับตอบเสียงเย็น
“พ่อผมตายไปแล้วถูกไอ้เลวคนหนึ่งสั่งให้ฆ่า และผมเองก็ไม่คิดที่จะปล่อยมันให้ลอยนวล”
สองสายตาของคนที่มีสายเลือดเดียวกันต่างประสานกันอย่างเชือดเฉือนเอาเป็นเอาตาย ประธานกู้ยังยิ้มเขาผ่านประสบการณ์มาเยอะแค่คำพูดไม่กี่คำย่อมไม่ทำให้เขารู้สึกอะไร
“นับว่าในตอนนั้นพ่อไม่รู้ ขอโทษด้วยแล้วกันส่วนด็อกเตอร์หลิวหากเขาไม่ทรยศองค์กรย่อมไม่มีใครทำอะไรเขา ที่นี่แม้แต่จะเป็นลูกของประธานเองแต่หากทรยศก็ย่อมมีสภาพไม่ต่างกัน เราปล่อยให้เขาใช้ชีวิตอย่างดีมาหลายปีไม่ใช่เหรอ นับว่านั่นได้ตอบแทนที่เขาทำงานมาอย่างหนักแล้ว”
หลิวไห่กำมือแน่น หากจากจะฆ่าคนให้ตายโดยไม่แยแสคนคนนี้ยังคิดว่าพ่อของเขาติดหนี้้บุญคุณองค์กรบ้าบอนี่อีก
“ผมขอโทษครับนายน้อย”
โจวอินตงค้อมตัวลงต่ำ แน่นอนว่าในตอนนี้เขายอมรับหลิวไห่เป็นเจ้านายอีกคนแล้วหากเปรียบเทียบระหว่างหลิวไห่และกู้เมิ่งเขาก็พร้อมที่จะอยู่ข้างหลิวไห่ผู้ที่มีฝีมือเก่งกาจมากกว่ากู้เมิ่งที่ไม่เอาถ่านคนนั้น
“ฉันไม่ต้องการ”
หลี่เจี่ยซินกระแอม
“ข้าวคนเขาไม่ต้องการก็อย่าบังคับกันเลย สัจจะก็ต้องรักษายาของฉันเอามาให้ฉันได้แล้วอย่ามัวเล่นเกมอยู่เลยเสียเวลา”
ประธานกู้ลุกขึ้นยืน เขาจัดสูทของตัวเองที่ไม่ได้ยับย่นแม้แต่น้อยแต่ก็ยังทำด้วยติดนิสัย
“ฉันคืนให้แน่แต่ไม่ได้บอกว่าวันไหน หากข้าวไม่กินพักให้สบายถ้าหิวก็บอกคนที่นี่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบ คงต้องให้ลูกชายคนใหม่ของฉันและแฟนสาวของเขาพักที่นี่สักหลาย ๆ วันหน่อย อ้อ ไม่ต้องคิดหนีนะขอเตือนเอาไว้ก่อน”
ประธานกู้ออกไปอย่างรวดเร็วโดยทิ้งคนทั้งสองไว้ในห้อง เมื่อสักครู่หลิวไห่และหลี่เจี่ยซินคิดจะจับตัวประธานกู้เอาไว้ แต่ประสาทสัมผัสของคนทั้งคู่ก็ไวมากเมื่อรู้ตัวว่ามีแสงเลเซอร์กำลังจ่อมาที่หัวของพวกเขาอยู่ หากพวกเขาลงมาลูกปืนต้องเจาะกระโหลกเป็นแน่ ต่อให้เก่งแค่ไหนลูกปืนที่เล็งมาจากทุกทิศแบบนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถหลบได้ทัน
ประธานกู้ยกมุมปากแล้วยิ้ม
“ฉันเดาไว้ไม่ผิดกระทั่งมือปืนซุ่มยินที่อยู่ไกลจากพวกนายขนาดนี้ ยังจับสังเกตุได้อีก เก่งแบบนี้พ่อทำให้ให้ลูกไปลำบากไม่ได้หรอก”
ประธานกู้หัวเราะและออกไปแล้ว สองคนนั่งลงบนโซฟา ต่างมองหน้ากันคนทั้งคู่ไม่ยอมพูดอะไร ด้วยรู้ว่าคนพวกนี้ต้องดักฟังเป็นแน่ การสื่อสารของสองคนจึงเป็นการสื่อสารด้วยสายตาและท่าทางแต่น่าแปลกประหลาดที่คนทั้งสองกลับเข้าใจกันได้อย่างรวดเร็ว
เมื่อประธานกู้ออกไปแล้วมือปืนก็เลิกเล็งปืนมาที่พวกเขา ยาที่อยู่ในกระเป๋าไม่ได้นำออกไปด้วย หลิวไห่จับยาขึ้นมาดูทั้งยังพิจารณาอย่างละเอียด
“ใช่หรือเปล่า”
หลี่เจี่ยซินส่ายหน้า
“ตอนที่ด็อกเตอร์ฉีดให้ฉันไม่ได้ทันดู แต่คิดว่าสัมผัสได้ว่าใช่ยาชนิดนั้นหรือเปล่า”
หลิวไห่กระซิบข้างหูเธอเบา ๆ “ผมจะเอากลับไปให้แล็บของลุงเฉิงทดสอบดู ไม่แน่เราอาจแยกสารประกอบแล้วทำเป็นยารักษาให้คุณได้”
หลี่เจี่ยซินยิ้ม
“ประธานกู้ไม่น่าจะโง่ค่ะ ส่วนผสมเฉพาะที่เขาสร้างขึ้นมาคงมีแต่ที่แล็บของเขาเท่านั้นที่จะทำได้ เราต้องได้สูตรยาที่ครบถ้วนฉันถึงจะมีทางรอด”
หลิวไห่ยิ้ม
“ถ้างั้นเราก็บุกไปเอาของที่ว่ากัน”
หลังจบคำพูดของหลิวไห่เสียงระเบิดก็ดังขึ้นต่อเนื่อง แม้ว่าห้องนี้จะแน่นหนาแรงระเบิดไม่สามารถทำอะไรได้ก็ถึงกับสั่นสะเทือน
ทันทีที่ระเบิดดังขึ้น ดวงตาสวรรค์ก็เห็นแล้วว่าสถานที่ซ่อนห้องทดลองของประธานกู้อยู่ตรงไหน หลังจากที่ตามสืบหามานานและเสียงของหนึ่งในดวงตาสวรรค์ก็ดังขึ้น
“ในที่สุดก็เจอเจ้านายสักที พร้อมลุยแล้วครับว่ามาเลย”
