หลิวไห่รอพ่อตั้งแต่ช่วงบ่ายจนเผลอหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาเป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้วพ่อก็ยังไม่กลับบ้าน
หลิวไห่เริ่มเป็นกังวล เกิดอะไรขึ้นกับพ่อของเขากันแน่ เขาโทรตามพ่อเป็นร้อยรอบแต่ไม่มีใครรับสาย พ่อไม่เคยติดต่อไม่ได้แบบนี้มาก่อน หลิวไห่เปิดดูทีวีเพื่อดูข่าวว่าเกิดอุบัติเหตุละแวกบริเวณนี้หรือเปล่า แต่ก็ไม่มีข่าวว่ามีอุบัติเหตุในวันนี้ อย่างน้อยเรื่องนี้ก็ทำให้เขาโล่งอก
หลิวไห่โทรหาเพื่อนของพ่อที่ทำธุรกิจทัวร์ด้วยกัน คนทางนั้นก็บอกว่าวันนี้ไม่ได้เจอพ่อและยังปลอบเขาว่าอย่าคิดมาก พ่ออาจจะติดธุระก็เป็นได้ หลิวไห่ทนรอไม่ไหว เขาจึงเริ่มเดินออกตามหาด้วยตัวเอง จนกระทั่งมีโทรศัพท์สายหนึ่งโทรเข้ามาหาเขา
คนแปลกหน้า : นายคือหลิวไห่ลูกชายของเถ้าแก่หลิวใช่หรือเปล่า
หลิวไห่ : คุณเป็นใคร ทำไมใช้โทรศัพท์พ่อผม พ่อผมอยู่ที่ไหน
คนแปลกหน้า : ไม่ต้องห่วงเขาจะปลอดภัยจนกว่าฉันจะได้ของคืน
หลิวไห่ : เกิดอะไรขึ้น
คนแปลกหน้า : นายมาหาฉันที่นี่ นายจะได้พบพ่อของนายแค่นายตอบคำถามตามความจริงเท่านั้นพ่อนายจะปลอดภัย อย่าแจ้งตำรวจเด็ดขาดไม่งั้นฉันฆ่าเขาแน่
แล้วคนแปลกหน้าคนนั้นก็ส่งสถานที่นัดพบให้กับหลิวไห่ เขารีบเรียกแท็กซี่ไปตามเส้นทางที่คนคนนั้นส่งมาให้ เขาทั้งหวาดกลัวทั้งตกใจ ที่แท้สิ่งที่เขาเรียนมาทั้งหมดกับสถานการณ์จริงมันต่างกันลิบลับ
ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามนึกทบทวนหลักสูตร และทำใจให้สงบตามที่เรียนมาแล้ว แต่เขากลับไม่รู้สึกสงบใจในเมื่อคนที่ถูกจับนั้นคือพ่อของเขา แท็กซี่ส่งหลิวไห่ที่หน้าตึกร้างตึกหนึ่ง เพียงแท็กซี่ขับออกไป หลิวไห่มองสำรวจทั่วบริเวณ พยายามจดจำลักษณะตัวตึกรวมถึงเส้นทางที่มาเอาไว้ในสมอง
แต่แล้วเขาก็ถูกตีจนสลบไป
หลิวไห่ฟื้นขึ้นมาเพราะถูกน้ำเย็นสาดเข้าที่หน้า เขาสะบัดหน้าช้า ๆ พร้อมกับยกมือลูบน้ำบนใบหน้าออก สิ่งที่เขามองเห็นเป็นอย่างแรกคือพ่อของเขาที่ถูกมัดปากมัดมืออย่างแน่นหนา แล้วนั่งคุกเข่าหันหน้าไปยังแม่น้ำสายหนึ่ง ที่ใบหน้าของพ่อมีเลือดไหลเป็นทาง
“พ่อ เกิดอะไรขึ้น พวกมันทำอะไรพ่อ”
หลิวไห่ถามทันทีด้วยความตกใจ แต่ในตอนนี้เขาถูกมัดมือมัดเท้าเช่นกันจึงไม่สามารถเข้าไปช่วยเหลือพ่อได้ เขาไม่เข้าใจทำไมเขาถูกจับและทำไมพ่อของเขาถึงมีสภาพแบบนั้น
ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาแล้วพูดขึ้น
“นายครับท่าทางลูกของมันจะไม่รู้เรื่องอะไร”
หลิวไห่หันไปมองผู้ชายอีกคนที่เป็นเจ้านาย ผู้ชายคนนั้นใส่ชุดสูทสีขาวท่าทางถือตัว ในมือมีไม้ขนาดใหญ่อยู่อันหนึ่ง
“พวกมึงต้องการอะไร ปล่อยพ่อกูนะ ปล่อยพ่อกูเดี่ยวนี้”
หลิวไห่ตะโกนออกไป ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เขากำลังโกรธที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างและโกรธที่ไม่สามารถช่วยพ่อของเขาได้ พ่อของเขาดิ้นรนพยายามพูดบางสิ่ง เลือดของเขาหยุดไหลแล้ว แต่ใบหน้าของพ่อก็เต็มไปด้วยสีแดง
“ไอ้เด็กเมื่อวานซืนวอนตายคนนี้ให้จัดการเลยมั๊ยครับนาย”
ผู้ชายร่างสูงคนเดิมพูดขึ้น ทำท่าจะกระทืบหลิวไห่ แต่ถูกนายของมันห้ามเอาไว้ก่อน ผู้ชายสูตรขาวคนนั้นหน้าตานับว่าดีมาก นอกจากจะใส่สูทที่ดูราคาแพงแล้วยังคงถามเขาด้วยน้ำเสียงรื่นหู
“ไอ้หนุ่ม บอกน้ามาเธอเคยเห็นแฟรชไดร์ฟหรือเปล่า พ่อเธอบอกเธอหรือเปล่าว่ามันอยู่ที่ไหน ข้างในมีของสำคัญของน้าที่ไม่สามารถให้ใครรู้ได้ พ่อของเธอเป็นคนเอาไป น้าถามยังไงเขาก็ไม่ยอมบอก พี่ของเธอขโมยของคนอื่นไปแบบนี้ก็เป็นคนเลวสิ ไหนเธอรู้อะไรบ้างลองบอกน้าหน่อยสิ”
หลิวไห่ส่ายหน้าทันที
“ไม่เคยเห็น พ่อไม่มีอะไรแบบนั้นคุณปล่อยพ่อผมไปเถอะครับ เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยครับ ผมมั่นใจว่าพ่อผมไม่ได้ขโมยครับเขาเป็นคนยังไงผมรู้ดี เขาไม่ได้ขโมยอะไรจริง ๆ นะครับ”
หลิวไห่พยายามเกลี้ยกล่อมผู้ชายคนนั้น แต่กลับได้รับรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม คนเลวต่อให้แสดงว่าตัวเองมีน้ำใจแค่ไหนก็ยังเลววันยังค่ำ เขาลุกขึ้นแล้วหวดไม้เข้าที่ตัวของหลิวไห่อย่างแรง เขารู้สึกเจ็บจนร้องครางออกมา
พ่อของเขาตกตะลึง อ้าปากพยายามจะพูดบางสิ่งเมื่อเห็นว่าหลิวไห่ถูกทำร้าย
ผู้ชายคนนั้นใช้ไม้เชยคางหลิวไห่แล้วทำท่าฟาดลงมาอย่างแรง พ่อของหลิวไห่ร้องไห้ออกมาเมื่อคิดว่าเขาจะตีหลิวไห่ซ้ำ แต่แล้วไม้อันนั้นก็วืดอากาศผ่านไปพร้อมเสียงหัวเราะเลวทรามของคนในชุดสูทสีขาวและลูกน้องอีกหลายคนของมัน
“พูดได้แล้วสินะครับคุณหลิว มีอะไรจะพูดก็รีบพูด ท่าทางจะรักลูกชายมากสินะครับ ได้ข่าวว่าวันนี้เพิ่งสอบผ่านเป็นตำรวจนี่ อนาคตไกลเสียด้วยเอายังไงดีล่ะ จะแลกของกับชีวิตลูกชายที่ดีคนนี้หรือเปล่า”
หลิวไห่ร้องไห้เมื่อเห็นสภาพพ่อที่ไม่มีแรงแม้แต่จะประคองตัวให้นั่งได้แล้วในตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นดึงผ้าปิดปากพ่อของเขาออก คุณหลิวร้องไห้
“ผมไม่รู้จริง ๆ ครับ ไม่ใช่ผมที่ขโมยข้อมูลมา ไม่ใช่ผมจริง ๆ ครับ ลูกชายผมคนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาไม่รู้เรื่องงานของผมครับ เขาคิดว่าผมมีแค่บริษัททัวร์เท่านั้น เขาไม่รู้อะไรเลยครับ ปล่อยเขาไปเถอะ ได้โปรด”
“พ่อเกิดอะไรขึ้น พ่อ”
จากคำพูดของพ่อเขาหลิวไห่เริ่มเอะใจ ว่าที่แท้จริงพ่อเขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ สิ่งที่เขาเห็นทั้งหมดหรือจะเป็นแค่ฉากบังหน้าของพ่อเท่านั้น
“ไม่ยอมบอกเหรอ ได้ถ้ายังงั้นผมต้องขอโทษดอกเตอร์ด้วยนะครับ ที่จริงไม่อยากทำอะไรแบบนี้เลย เรื่องข่มขู่คนแบบนี้ความจริงผมก็ไม่ชอบเท่าไหร่”
หลิวไห่ได้ยินผู้ชายคนนั้นเรียกพ่อของตัวเองว่าศาสตราจารย์แล้วยิ่งตกใจ พ่อเขาเป็นแค่คนทำทัวร์คนหนึ่ง จะเป็นดอกเตอร์ไปได้ยังไง
หลิวไห่ถูกลากไปที่ริมแม่น้ำทั้งที่ยังตกตะลึง คนพวกนั้นยังส่องไฟมาที่เขาอีกด้วย
“ดอกเตอร์ครับ คุณเก่งคำนวณไม่ใช่เหรอผมจะราดไขมันไก่ลงไปที่ตัวลูกชายคุณ เรียกสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของผมมาหน่อย คุณลองคำนวณว่าจระเข้ที่อยู่ห่างไปประมาณห้าร้อยเมตรจะว่ายน้ำมาถึงที่นี่ภายในเวลากี่นาทีกัน เวลาพวกนั้นก็เท่ากับเวลาที่ผมให้ดอกเตอร์ตัดสินใจนะครับ เขาจะสอบเป็นตำรวจคงว่ายน้ำเก่ง ผมจะไม่ตัดเชือกที่มือนะครับ จะตัดแค่เชือกที่เท้าให้เขาเอาตัวรอดในน้ำได้เท่านั้น”
“แก ไอ้คนเลวปล่อยลูกฉัน เขายังไม่รู้เรื่อง ปล่อยเขาไป”
พ่อของหลิวไห่ตะโกนก้องพร้อมกับเสียง
“ตูม”
หลิวไห่ตกน้ำไปแล้ว ด้วยการถีบเพียงครั้งเดียวของคนในชุดสูทขาว หลิวไห่พยายามว่ายตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำทั้ง ๆ ที่โดนมัดมือเอาไว้
