“ผมรักษาสัญญาน่า ไม่ต้องห่วงครับดอกเตอร์”
พ่อของหลิวไห่ถูกปล่อยตัวแล้ว จึงรีบวิ่งมาหาเขาประคองหลิวไห่เอาไว้
“อดทนไว้นะลูก เดี๋ยวรถพยาบาลก็มา”
“แผลแค่นี้ผมไม่เป็นไรครับ ผมขอโทษนะครับที่ทำให้พ่อลำบาก ผมขอโทษนะครับ”
พ่อของเขาร้องไห้ รู้สึกผิดต่อลูกชายคนนี้ ทั้ง ๆ ที่เป็นเพราะเขาแท้ ๆ ในขณะที่พ่อของเขากำลังกอดหลิวไห่อยู่นั้นเสียงผู้ชายคนหนึ่งพลันดังขึ้น
“โอว้ นึกว่าใครที่แท้ก็ไอ้สวะสองพ่อลูกนี่เอง มันจะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหนวะ ฉันบอกพ่อแล้วพ่อก็ไม่ฟังยังเรียกมันมาทำงานอีก เป็นยังไงล่ะในที่สุดก็ถูกมันหักหลังจนได้”
“ครับนาย มันยอมบอกที่ซ่อนแล้วครับ อยู่ในที่เก็บกระดูกของเมียมันครับ ผมสั่งให้เด็กไปเอามาแล้วครับ”
คนชุดขาวรายงานอย่างนอบน้อมพร้อมกับหลีกทางให้กู้เมิ่ง
หลิวไห่เห็นแล้วว่าเป็นใคร คนคนนั้นเดินมาใกล้ ๆ หลิวไห่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“กู้เมิ่ง”
หลายปีที่ไม่ได้เจอกัน กู้เมิ่งในตอนนี้ได้เริ่มเข้ามาดูแลกิจการของประธานกู้ในบางส่วนแล้ว เขาได้รับคำสั่งจากประธานกู้ว่าห้ามยุ่งเกี่ยวกับหลิวไห่อีก เพราะประธานกู้ยังต้องการใช้งานพ่อของเขาหลังจากที่ไล่ออก
ที่แท้ไม่มีใครสามารถทำงานให้ประธานกู้ได้เหมือนพ่อของหลิวไห่ ไม่มีใครมีความสามารถสักคน ดังนั้นเพื่อช่วยเหลือลูกชายของเขาให้พ้นจากการจองล้างจองผลาญของคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างกู้เมิ่ง
พ่อของหลิวไห่จึงต้องจำใจกลับมาทำงานให้ประธานกู้อย่างลับ ๆ โดยไม่บอกหลิวไห่ให้รู้เรื่องนี้ เพราะกลัวว่าลูกชายจะผิดหวังในตัวของเขาที่ยอมก้มหัวให้กับประธานกู้อีกครั้ง
สิ่งที่ทำให้ทุกคนในที่นี้ตกใจคือเมื่อกู้เมิ่งเห็นหลิวไห่ ความแค้นในวัยเด็กของเขาก็เกิดขึ้น คนอย่างเขาถูกไอ้สวะคนหนึ่งฟาดเพียงหมัดเดียวจนต้องหามส่งโรงพยาบาลถือเป็นตราบาปในชีวิต
กู้เมิ่งถูกต่อยถึงขั้นกรามหักทำให้เขาไม่สามารถหุบปากได้สนิทมาจนถึงตอนนี้ ใบหน้าของเขายังบิดเบี้ยวไม่หล่อเหลาเช่นเดิม ยังมีอาการเจ็บปวดอยู่เป็นระยะแม้จะผ่าตัดรักษาอาการนี้หลายครั้งก็ยังไม่หายขาดจากอาการนี้สักที คาดว่าเส้นประสาทบางส่วนของเขาได้ถูกทำลายไปแล้ว
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะหมัดเดียวของไอ้สารเลวหลิวไห่ หากเขาไม่ได้แก้แค้นชาตินี้ยังไงเขาก็คงนอนตายตาไม่หลับ
หากไม่ใช่เป็นเพราะพ่อของเขากำชับนักหนาเขาไม่มีทางปล่อยมันให้อยู่ดีเป็นแน่ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว งานของพ่อก็สำเร็จแล้วไม่จำเป็นต้องใช้งานพ่อของไอ้สวะนี่ก็สามารถดำเนินงานต่อไปได้
กู้เมิ่งจึงคิดแก้แค้นหลิวไห่ในวันนี้
“อย่านะกู้เมิ่ง ถ้าพ่อของนายรู้ว่านายกำลังคิดจะทำอะไร เขาต้องไม่พอใจแน่”
พ่อของหลิวไห่พูดขึ้น เมื่อเห็นว่ากู้เมิ่งชักปืนออกมา
“ทำไมจะไม่ได้ พ่อกูรู้แล้วจะทำไมมึงคิดว่ามึงเป็นใครถึงกล้ามาขู่กู วันนี้ลูกมึงได้กินลูกปืนกูแน่และคนทรยศอย่างมึงต้องตายเหมือนหมาข้างถนนตัวหนึ่ง”
“กู้เมิ่งอย่าทำอะไรพ่อกู”
หลิวไห่เอาตัวเข้าขวาง เขาจ้องกู้เมิ่งอย่างไม่เกรงกลัว เมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนี้กำลังจ่อปืนเข้าที่ศีรษะของพ่อเขา
“นายครับอย่าครับ ท่านประธานไม่ได้สั่งให้ฆ่านะครับ”
ผู้ชายในชุดขาวพูดขึ้น
“พวกมึงกลัวมันตายหรือกลัวกูวะ”
กู้เมิ่งโกรธจัด ยิ่งถูกคนของตัวเองห้ามยิ่งทำให้เขาคลุ้มคลั่ง เขาเกลียดสายตาของหลิวไห่ที่มองเขา เขาเกลียดคนแบบมันที่คิดว่าตัวเองสูงส่งทั้ง ๆ ที่เป็นแค่ขยะไร้ค่าชิ้นหนึ่ง
“กู้เมิ่งเรื่องของเราสองคนไม่เกี่ยวกับพ่อ มึงอยากทำอะไรโกรธแค้นอะไรก็มาแก้แค้นกูนี่ ถ้ามึงเป็นลูกผู้ชายพอ”
หลิวไห่พูดขึ้น กู้เมิ่งหัวเราะเหมือนคนเสียสติไปแล้ว
“กูจะฆ่ามันให้มึงเจ็บใจเล่น ใครจะทำไม กูฆ่ามึง มึงก็สบายสิ มึงจะรู้ได้ยังไงว่ากูเกลียดมึงแค่ไหน กูอยากให้มึงเกลียดกูและทรมานที่ทำอะไรกูไม่ได้ เพราะมึงมันก็แค่ไอ้กระจอกคนหนึ่งเท่านั้น”
หลิวไห่กอดพ่อของเขาเอาไว้ เมื่อกู้เมิงขึ้นลำปืน หลิวไห่หลับตาคิดว่าวันนี้กู้เมิ่งคงไม่ปล่อยเขาแน่ ๆ ความฝันทั้งหมดที่เขาตั้งใจทำเพื่อพ่อได้จบสิ้นกันแล้ว เขาพูดเบา ๆ
“พ่อครับผมรักพ่อนะครับ”
สองพ่อลูกมองตากันแล้วยิ้ม ในตอนนี้พวกเขาไม่มีท่าทางว่ากลัวความตาย ไม่มีแม้แต่จะอ้อนวอนขอชีวิตจากกู้เมิ่ง
“เอาสิถ้าอยากรอดก็คุกเข่าให้กูทั้งพ่อทั้งลูก บางทีกูอาจจะไว้ชีวิตแต่จะทำให้มึงก็ได้ เอาสิไอ้สวะคุกเข่าสิวะ”
คราวนี้กู้เมิ่งขยับปืนมาจ่อเข้าที่ท้ายทอยของหลิวไห่ หวังให้เขากลัวจนต้องอ้อนวอน แต่หลิวไห่กลับมองเขาแล้วไม่พูดอะไรสักคำ
“มึงคิดจะท้าทายกูเหรอ มึงคิดว่ากูจะไม่กล้าเหรอวะ”
หลิวไห่ถอนหายใจ เขาหลับตากอดพ่อแน่น อาการเจ็บแผลหายไปเป็นปลิดทิ้งเมื่อความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม
“ได้ในเมื่อให้โอกาสแล้วยังอวดดี แต่มึงอยากตาย กูจะไม่ให้มึงตายแต่จะให้มึงพิการไปตลอดชีวิต”
กู้เมิ่งขยับปืนออกจากศีรษะของหลิวไห่ ตั้งใจจะยิงที่ขาของเขาให้มันเป็นอัมพาตเดินไม่ได้ ในขณะที่กำลังเหนี่ยวไกปืนพ่อของหลิวไห่ได้อาศัยจังหวะนั้นพลิกตัวหลิวไห่ลงด้านล่างทันที
“ปัง ปัง”
เสียงปืนดังขึ้นสองนัด พร้อมด้วยร่างของพ่อที่กระตุกหลังจากนั้นเสียงรถตำรวจจึงดังขึ้น
“เวรแล้วมั๊ยล่ะใครเรียกตำรวจวะ”
หนึ่งในลูกน้องของชายในสูทขาวก้มหน้า แล้วพูดเสียงเบา
“ก่อนที่เจ้านายจะมาลูกพี่สั่งให้เรียกรถพยาบาลนี่ครับ พวกผมแค่ทำตามคำสั่ง”
“ไอ้เวรเอ๊ย มึงอยากตายใช่หรือเปล่า”
กู้เมิ่งโมโหแทบจะยิงลูกน้องคนนั้นทิ้ง
คนชุดขาวจึงรีบพูด
“นายครับเรารีบไปกันเถอะครับ ของก็ได้แล้วปล่อยมันไว้แบบนี้ผมว่าพวกมันไม่รอดหรอกครับนายจ่อยิงขนาดนั้น รีบไปเถอะครับ”
กู้เมิ่งโมโหเป็นอย่างมาก สองพ่อลูกสลบแน่นิ่งไปแล้วเขาจึงคิดว่าทั้งสองคนคงถูกกระสุนปืนของเขาเข้า กู้เมิ่งในตอนนี้จึงถูกลูกน้องพาตัวออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็วทิ้งร่างของสองพ่อลูกที่นอนสลบเอาไว้ข้างหลัง
