หลิวไห่ถูกผู้ดึงตัวขึ้นจากพื้นที่ว่างเท่าแมวดิ้นตายของตัวเอง และถูกบังคับให้มาคุกเข่าอยู่หน้าผู้ชายคนนั้น คนที่ถูกคนหมู่มากเรียกว่า ลูกพี่
เขาไม่อยากมีเรื่องกับใครจึงเอาแต่นิ่งเงียบ วันนี้เป็นวันแรก โทษของเขาคือตลอดชีวิตแต่เขาก็คิดจะทำตัวดี ๆ และมีโอกาสกลับไปแก้แค้น เขาเป็นคนที่ไม่เคยหมดหวัง แม้ว่าคนอื่นจะมองไม่เห็นแสงสว่าง เขาก็ยังสามารถที่จะมองเห็นได้
“เงยหน้าขึ้นมา”
หัวหน้าคนนั้นพูดขึ้น
หลิวไห่เงยหน้าไม่ใช่เป็นเพราะตามคำสั่งแต่เพราะรู้สึกว่าตัวเองต้องพักผ่อนแล้ว รีบทำจะได้รีบจบ
“โอ้ หล่อไม่เบาเลยนี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
มันหัวเราะแล้วถามต่อ
“เคยถูกเอาตูดหรือเปล่าวะ หรือเคยถูกใครเอาตูดหรือเปล่า”
หลิวไห่ไม่ตอบ ท่าทางไม่สะทกสะท้าน ผู้ชายคนนั้นหัวเราะเมื่อเห็นสายตาว่างเปล่าของเขา
“โอ๊ะ โอ ถูกใจว่ะ ท่าทางไม่กลัวเลยสักนิด”
มันลูบที่เป้าของตัวเองแล้วพูดว่า
“ไม่รู้เป็นอะไรว่ะ เห็นคนใหม่หน้าตาดีหน่อยชอบมีอารมณ์ อาจจะเจ็บหน่อยในตอนแรกนะแต่ต่อไปจะชิน”
หลิวไห่ยิ้มเย็น เขากำหมัดเตรียมพร้อม ทั้งที่เคยคิดเอาไว้ก่อนหน้าแล้วว่าเข้ามาในนี้ต้องเจอเรื่องแบบนี้แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าจะเจอตั้งแต่วันแรก
“ถอดกางเกงออก”
เสียงของผู้ชายคนนั้นสั่นเล็กน้อย ลูกน้องของมันยืนล้อมเป็นวงกลมไม่ได้กลัวว่าใครจะเห็นแต่เพราะต้องการบังกล้องวงจรปิดภายในห้องขังแห่งนี้ต่างหาก ทั้ง ๆ ที่ผู้คุมก็ไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว
“เอาสิถอดออก”
หลิวไห่ยิ้มเย็น ตอบเป็นครั้งแรกว่า
“ถอดหาพ่องมึงเหรอ”
ผู้ชายคนนั้นไม่คิดว่าหลิวไห่จะพูดคำนี้ออกมา ท่าทางก็ยอมง่าย ๆ ในตอนแรกนี่หว่า เขาจึงลุกขึ้นคิดจะจัดการหลิวไห่ด้วยตัวเอง
“กูเอง เก่งนักต้องเจอสักหมัด”
เขาห้ามลูกน้องที่ตั้งท่าจะเข้ามา ถ้าพูดถึงเรื่องความหนาของร่างกายแล้วหลิวไห่ย่อมสู้ไอ้ก้ามปูนี่ไม่ได้ แต่เรื่องศิลปะการต่อสู้และแรงแล้วเขาคิดว่าชนะขาด
เพียงแค่ไอ้ก้ามปูขยับตัว หลิวไห่ก็ขยับตัวหลบหมัดที่แกว่งออกมาโดยไร้ทิศทางแล้วสวนหมัดของตัวเองเข้าไปที่ลูกกระเดือกของมัน ขาของเขาถีบเข้าไปที่เอ็นร้อยหวายแล้วหมุนตัวต่อยเข้าที่บริเวณหลอดลมทันที
หมัดของหลิวไห่ตรงจุดและรุนแรงเป็นอย่างยิ่ง สามจุดนี้ล้วนเป็นจุดตาย คนที่ถูกต่อยทั้งหายใจไม่ออก ทั้งชา สุดท้ายเกิดความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส และเป็นสามหมัดที่ทำให้คนถูกต่อยล้มตึงลงไปนอนพร้อมกับกุมคอของตัวเองใบหน้าแดงก่ำ
“โอ๊ย อ๊าก ไอ้เลว ไอ้ อ๊อก”
หลิวไห่ปัดมือ ตั้งท่าเตรียมพร้อมแล้วเมื่อคนของพวกมันกรูกันเข้ามา ลูกน้องของมันแต่ละคนล้วนเป็นพวกขี้ยา และอยู่ในคุกมานานความแข็งแรงของร่างกายย่อมสู้หลิวไห่ไม่ได้ เมื่อกรูกันเข้ามาสิบคนก็ร่วงไปนอนบนพื้นสิบคน
แต่ละคนโดนกันไม่เกินสามหมัด หลิวไห่ดึงผ้าเช็ดตัวของหนึ่งในนั้นมาฉีกแล้วพันมือ เพราะต่อยเยอะเกินไปจึงทำให้เขาเจ็บมือแล้ว
“เอาล่ะ ใครจะมาอีก”
แต่ละคนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครกล้าเข้ามาสักคน
เสียงของเจ้านายพวกมันจึงดังขึ้น
“ไอ้พวกกระจอก เลี้ยงไม่เชื่อง เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ โอ๊ย เจ็บ”
เสียงของไซเรนดังขึ้น แน่นอนว่าผู้คุมเห็นเหตุการณ์ตั้งนานแล้วแต่เมื่อเห็นว่าหลิวไห่ซึ่งกำลังเป็นคนที่ถูกรุมกลับสามารถจัดการคนพวกนั้นได้จึงดูกันอย่างสนุกสนาน
กระทั่งคนพวกนั้นร่วงไปกองกับพื้นเขาถึงกดไซเรนยับยั้งเหตุการณ์
แต่ลูกพี่ใหญ่ของไอ้หมอนั่นก็ใหญ่ไม่ใช่น้อย ผู้คุมจึงต้องทำหน้าที่เสียหน่อยพอเป็นพิธี
เมื่อเข้ามาในห้องขัง พวกเขาลากคนทั้งหมดออกไปหาหมอ และใช้กระบองไฟฟ้าตีหลิวไห่จนสลบ สุดท้ายทุกคนต้องถูกหามส่งไปที่โรงพยาบาลของเรือนจำด้วยสภาพยับเยินไม่ต่างกัน
สำหรับหลิวไห่แล้วคิดว่า
เจ็บตัวครั้งนี้คุ้มมาก เพราะเขาถูกกระบอกไฟฟ้าตีจนไหปลาร้าหัก กว่าจะรักษาตัวหายและกลับเข้าคุกอีกครั้งก็เกือบเดือน
เขาจึงได้นอนอยู่บนเตียงสบาย ๆ แทนที่จะได้รับความลำบากนอนเบียดเสียดอยู่ในห้องขังนั้นกับคนถ่อยพวกนั้น แต่ที่น่าเสียใจคือ ในประวัติของเขาได้รับการบันทึกเรื่องการชกต่อย ตั้งแต่วันแรก
ความหวังของเขาที่แทบจะมองไม่เห็นว่าจะได้ออกไปจากที่นี่ในตอนนี้จึงริบหรี่จนแทบมองไม่เห็นแล้ว
