หลิวไห่คอยระวังตัว ถึงเขาจะมั่นใจว่าตัวเองคงไม่ใช่เป้าหมายของคนพวกนั้น แต่อยู่ในนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้ ตั้งแต่หลิวไห่มาอยู่ในคุกนี้เขาได้ข่าวว่ามีคนถูกเก็บไปหลายคนแล้ว ส่วนใหญ่จะขัดแย้งผลประโยชน์ข้างนอกและถูกมีนักฆ่าที่รับงานมาเก็บคนถึงในคุก
แม้ที่ผ่านมาหลิวไห่จะไม่แสดงตัวว่าตัวเองเป็นลูกน้องใคร แต่การที่เขากับอเล็กซ์สนิทสนมกันนั่นทำให้ใครหลายคนคิดว่าเขาและอเล็กซ์เป็นแก๊งเดียวกันไปแล้ว ศัตรูของอเล็กซ์ก็คงมีมากไม่อย่างนั้นคงไม่ถูกทำร้ายหรอก
พวกเขามีเวลากินข้าวกลางวันเพียงยี่สิบนาที หลังจากกินเสร็จทุกคนต่างเก็บถาดอาหารของตนเอง ในช่วงที่ลุกขึ้นนั้นเองหลิวไห่ก็เห็นคนพวกนั้นมองตากัน และจ้องไปที่ใครบางคน
หลิวไห่แอบมองและเห็นว่าคนที่กำลังเป็นเป้าในวันนี้ก็คือลุงเฉิงนั่นเอง
หลิวไห่สงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าทำไมต้องเป็นลุงเฉิง ลุงแก่ ๆ คนหนึ่งที่ท่าทางไม่มีพิษมีภัยกับใครและยังต้องโทษประหารชีวิตอีกด้วย ต่อให้ได้รับการลดโทษยังไงคนแก่อย่างเขาจุดจบก็คือต้องตายในคุกอยู่ดี
หลิวไห่ตัดสินใจอย่างลำบากว่าจะเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ดีหรือเปล่า ถึงเขากับลุงเฉิงจะไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไหร่ แต่ลุงเฉิงก็มีน้ำใจให้หนังสือกับเขามามาก อีกทั้งลุงเฉิงยังเป็นผู้รอบรู้ คำถามหลายคำที่หลิวไห่สงสัยก็เป็นลุงเฉิงที่ช่วยให้คำตอบ
ที่สำคัญตลอดสามปีมานี้ความรู้สึกของหลิวไห่ที่มีต่อลุงเฉิงนั้นทั้งเคารพและรักเหมือนพ่อคนหนึ่ง คงเป็นเพราะลุงเฉิงมีส่วนคล้ายพ่อของเขาอยู่มากนั่นเอง
หลิวไห่ลังเลใจว่าเขาควรจะทำยังไง การยุ่งเรื่องชกต่อยในนี้จะทำให้โทษของเขาเพิ่มขึ้นมาอีก สามปีมานี้เขาทำตัวเป็นนักโทษชั้นดี และช่วยเหลือผู้คุมมามากจึงทำให้เขาได้รับการช่วยเหลือเรื่องลดโทษอยู่เสมอ ถึงจะลดไปไม่กี่ปีมันก็คือการลดโทษ
แต่หากเขาทำผิดไม่เท่ากับว่าที่ผ่านมาสูญเปล่าหรอกหรือ และนอกจากนั้นหากวันนี้เขายื่นมือเข้าไปก็เท่ากับว่าเขากำลังหาเรื่องตาย คนที่ถูกหมายหัวคนต่อไปก็คือเขา หลังจากนี้ชีวิตของหลิวไห่ย่อมไม่ได้อยู่อย่างสงบสุขเป็นแน่
หากมีเรื่องแน่นอนว่าโอกาสที่จะสามารถออกไปจากที่นี่ได้ย่อมยากลำบากขึ้นไปอีก แล้วเขาจะทำยังไงดี
เขามองดูพวกนั้นเดินไปหาลุงเฉิงช้า ๆ และดูเหมือนลุงเฉิงก็ยังไม่รู้ถึงอันตรายที่กำลังเข้ามาทำให้หลิวไห่ลังเล ในที่สุดเขาตัดสินใจแล้ว
ช่างเถอะ ช่วยคนสำคัญกว่า อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ชาตินี้แก้แค้นไม่ได้เขาก็จะรอจนถึงชาติหน้าแล้วกัน
หลิวไห่วางถาดอาหารลงบนมือของมู่หลงแล้วพูดว่า
“ฝากเก็บด้วย”
มู่หลงมองหน้าเขาแล้วถามว่า
“จะไปไหน” เมื่อเห็นท่าทางเดือดเนื้อร้อนใจของหลิวไห่มู่หลงจึงเข้าใจและรีบห้ามทันที “อย่านะ อย่ายุ่งเด็ดขาด นายก็รู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่นายจะยุ่งได้”
มู่หลงห้ามไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเห็นหลิวไห่ไม่ฟังเขาเลย ยังเดินจนเกือบจะวิ่งพุ่งตรงเข้าไปหาคนคนหนึ่ง
หลิวไห่กระโดดถีบผู้ชายคนนั้นที่กำลังเดินสวนกับลุงเฉิงและถืออาวุธแหลมเอาไว้ในมือ ผู้ชายคนนั้นเซถลาจนล้มและอาวุธของมันก็หล่นบนพื้นทันที
ลุงเฉิงมองหลิวไห่อย่างคาดไม่ถึง เสียงโวยวายดังขึ้น หลังจากนั้นก็เกิดการตะลุมบอนกันอย่างชุลมุน โดยมีหลิวไห่ช่วยปกป้องคนแก่คนนั้นและยังถูกคนราวสี่ห้าคนรุมทำร้าย แต่ฝีมือการต่อสู้ของหลิวไห่ดีกว่าคนพวกนั้นมาก จึงทำให้แต่ละคนโดนเขาซัดลงไปหมอบที่พื้น
ผู้คุมปล่อยให้พวกเขาตีกันสักพักก็เข้ามาแยกออก ในขณะที่คนทั้งหมดถูกยิงด้วยกระสุนยาง และยังถูกตีด้วยกระบองไฟฟ้าสิ่งที่หลิวไห่คาดไม่ถึงคือในระหว่างที่กำลังวุ่นวายอยู่นั้น ในมือของผู้คุมคนหนึ่งกลับมีมีดแหลมอยู่และผู้คุมคนนั้นเดินตรงไปที่ลุงเฉิง ท่าทางของเขาคือตั้งใจฆ่าลุงเฉิงให้ตายโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
หลิวไห่กกระบองไฟฟ้าตีจนชาไปทั้งตัว แต่เขาก็ยังมีสติดีก่อนที่มีดนั้นจะแทงไปยังร่างของลุงเฉิง หลิวไห่กระโดดตัวลอยบังร่างของคนแก่คนนั้นเอาไว้
ความรู้สึกในตอนนี้คือชาที่บริเวณท้อง ก่อนจะรู้สึกเจ็บหน่วงขึ้นมา
“หลิวไห่ หลิวไห่”
ลุงเฉิงเรียกเขา ก่อนจะเรียกผู้คุมคนอื่นเสียงดังกระทั่งผู้คุมกรูกันเข้ามาดูหลิวไห่ที่ถูกแทงจนเลือดอาบ
“พาไปโรงพยาบาล สงสัยจะแทงถูกจุดสำคัญเลือดถึงได้ออกมาขนาดนี้” ไม่มีใครถามว่าคนแทงคือใคร แน่นอนว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นจนผู้คุมเคยชิน แค่เพียงไม่ตายในนี้แต่ไปตายที่โรงพยาบาลพวกเขาก็รอดแล้ว หลิวไห่จึงถูกหามส่งโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
หลิวไห่ถูกจ้วงแทงไปถึงสามแผลตรงช่วงบริเวณท้องน้อย ทุกจุดล้วนถูกอวัยวะสำคัญทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือภาพลุงเฉิงมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนที่ภาพนั้นจะตัดไป
