หนึ่งชั่วโมงต่อมา
หลี่เจี่ยซินในชุดเสื้อยืดกางเกงบอลตัวใหญ่ก็เข้ามาที่ห้องของหลิวไห่ ในมือของเธอยังมีนมอุ่นติดมาด้วย หลิวไห่นอนรอเธออยู่คลุมผ้าห่มจนเหลือเพียงแต่ศีรษะที่โผล่ออกมา หลี่เจี่ยซินยื่นนมให้เขาแล้วพูดว่า
“กินนมเสียหน่อยจะได้นอนหลับสบายลืมเรื่องวันนี้ไปเถอะนะ”
หลิวไห่ยิ้ม เขาลุกขึ้นรับนมจากมือของหลี่เจี่ยซินแล้วดื่มอย่างเชื่อฟัง
หลี่เจี่ยซินนั่งนิ่งเหมือนกำลังตกใจบางอย่าง หลิวไห่มองเธอเห็นหญิงสาวจับจ้องอยู่ที่หน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามของเขาแล้วก็ต้องตกใจถึงกับสำลักนมจนไอออกมา
หลี่เจี่ยซินได้สติเธอรีบหยิบทิชชู่มาเช็ดนมที่เลอะหน้าอกให้เขา หลิวไห่จับได้ว่าหญิงสาวยังแอบลูบกล้ามของเขาไปหลายครั้ง
หลิวไห่กลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เขาวางแก้วนมลงที่โต๊ะข้างเตียงแล้วยกมือปิดหัวนมสีชมพูของตัวเองเอาไว้อย่างหวงแหนและเหนียมอายพร้อมขยับตัวออกห่างจากหลี่เจี่ยซิน
“ที่รักเธอจ้องเหมือนอยากจะกินฉันเลยนะ คิดอะไรหรือเปล่าเนี่ย”
หลิวไห่พูดคล้ายจะติดตลก ผู้หญิงแรงเยอะคนหนึ่งในชุดนักบอลตัวใหญ่อยู่ในห้องเขา ยังมองเขาด้วยสายตาหื่นกระหายและลวนลามเขาโดยไม่ไว้หน้า
ทำให้หลิวไห่รู้สึกใบหน้าร้อนจนเห่อขึ้นมา
หลี่เจี่ยซินชะงักกึก เธอเผลอใจไปได้ยังไง มองนิ้วมือของตัวเองที่กำลังลูบหน้าอกของเขาอยู่ถึงกับต้องรีบดึงออกมา
แม้ว่าจะเสียดายแค่ไหนก็ตามที
เอาล่ะเธอจะเป็นคนแบบนี้ไม่ได้ ถึงเฉินเฟยอวี๋จะมีรูปร่างราวกับเทพบุตรแต่หลี่เจี่ยซินเธอจะลืมไม่ได้ว่าเขาเป็นเพียงสาวน้อยคนหนึ่งที่จิตใจบอบบางและตื่นตระหนกง่ายเป็นอย่างยิ่ง
หญิงสาวขับไล่ความคิดบ้าบอของตัวเองออกไป แล้วยิ้มอ่อนหวานเอาอกเอาใจเขา
“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจมันเผลอไปนิดหน่อย”
หลิวไห่หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก นี่เขาต้องระมัดระวังว่าหลี่เจี่ยซินจะปล้ำเขาหรือเปล่าอย่างนั้นเหรอ
ท่าทางของเธอในตอนนี้ก็ยังหื่นอยู่ดี เขายังแอบเห็นหลี่เจี่ยซินเช็ดน้ำลายอีกด้วย
“เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้วเรานอนกันดีกว่า”
หลี่เจี่ยซินกลัวว่าถ้าขืนยังเปิดไฟอยู่ และยังเห็นกล้ามแน่น ๆ ของเขาแบบนี้จะทำให้เธออดใจไม่ไหวไล่ปล้ำสาวน้อยหน้าหล่อคนนี้เข้า เธอจึงเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียงทั้งสองข้าง แต่ก็ยังมีแสงจากไฟดวงเล็ก ๆ ที่อยู่บนผนังด้านบนทำให้มองเห็นคนที่อยู่ใกล้ ๆ อยู่ดี
หลิวไห่ยังถูกหลี่เจี่ยซินจ้องจนแทบหน้าจะไหม้อยู่แล้ว เขากระแอมแล้วบอกเธอ
“เอ่อ ฉะ ฉัน ขอใส่เสื้อก่อนดีกว่า”
หลี่เจี่ยซินร้องออกมา
“ไม่ได้”
เธอกดตัวของหลิวไห่ให้นอนลงด้วยแรงที่หลี่เจี่ยซินคิดว่าเล็กน้อย แต่ทำเอาหลิวไห่ขยับตัวไม่ได้อีกทั้งน้ำเสียงของเธอค่อนข้างดุจนหลิวไห่ชักกลัวเล็กน้อย
“ทะ ทำไม่ล่ะ”
หลี่เจี่ยซินตกใจตัวเองที่ตะคอกเฉินเฟยอวี๋ออกไป เธอเคาะหน้าอกของเขาแล้วบอกว่า
“เปิดปิดไฟบ่อย ๆ มันไม่ดีนะ นอนเถอะฉันไม่ทำอะไรที่รักหรอกสัญญา”
อันที่จริงในตอนแรกหลิวไห่แค่ต้องการแกล้งหลี่เจี่ยซิน เขาอยากจะเห็นเธอจะตกใจแค่ไหนที่เห็นเขาไม่ใส่เสื้อนอนนอกจากกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว ที่ไหนได้เขากลับไม่เห็นความเหนียมอายของหลี่เจี่ยซินเลย
คนที่กำลังตกเป็นเหยื่อในตอนนี้กลายเป็นตัวเขาเอง เขาไม่น่าเล่นกับไฟเลย เขาคิดผิดไปจริง ๆ
เขารับปากเฉินเฟยอวี๋แล้วว่าจะไม่ล่วงเกินหลี่เจี่ยซินหรือทำให้เธอเสียใจตื่นตระหนกเป็นอันขาด แต่ตอนนี้คนที่กำลังตื่นตระหนกกลับเป็นเขาเองแล้ว
หลี่เจี่ยซินเองกลับนอนไม่หลับ เธอรู้สึกว่าเฉินเฟยอวี๋ท่าทางแปลก ๆ แต่เมื่อเห็นท่าทางของเฉินเฟยอวี๋ในตอนนี้ที่ดูเหมือนจะหวาดกลัวเธอเอามากก็อยากจะตีหัวของตัวเองนัก
เธอจะคิดมากไปทำไม คนที่น่ากลัวย่อมเป็นเธออยู่แล้ว ด้วยแรงเท่ามดของเฉินเฟยอวี๋จะทำอะไรเธอได้เล่า
เขาเป็นเพื่อนที่ดีและเจ้านายของเธอหลี่เจี่ยซินจะไม่ทำให้เขาตกใจอีก
ถึงแม้ว่าจะชอบรูปร่างและหน้าตาของเฉินเฟยอวี๋มากแค่ไหนก็ได้แต่หักห้ามตัวเองเอาไว้
“ที่รักฉันขอโทษนะ”
เอาล่ะเธอสบายใจที่ได้บอกขอโทษเขา
ในขณะที่หลิวไห่มึนงง ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรของเขากัน หรือว่ามันจะเป็นเรื่องความรู้ใจระหว่างเฉินเฟยอวี๋และหลี่เจี่ยซินกันนะ
หลิวไห่ไม่รู้ว่าหญิงสาวจู่ ๆ มาขอโทษเขาด้วยเรื่องอะไร เขาจึงได้แต่เล่นตามบท
“ไม่เป็นไร แต่อย่าทำอีกนะ”
เขาก็พูดไปเฉย ๆ หลี่เจี่ยซินยิ้มแล้วบอกว่า
“ได้สิ ฉันจะไม่แตะต้องร่างกายของที่รักอีกสบายใจได้”
หลิวไห่อยากจะประท้วง ใครเขาให้เธอสัญญาอะไรแบบนั้นกัน เขากระแอมแล้วพูดว่า
“อย่าคิดมากแบบนั้นสิ ฉันชอบที่เธอจับฉันนะ”
หลี่เจี่ยซินเชยคางเขาขึ้นทั้งสองสบตากันอย่างมีความหมาย หญิงสาวเห็นใบหน้าหล่อ ๆ ของเฉินเฟยอวี๋ในตอนนี้ที่ผมปรกหน้าผากลงมา ท่าทางเหมือนเด็กมัธยมปลายก็อดรู้สึกว่าเขาน่ารักไม่ได้
เธอปัดปอยผมให้เขา จูบที่แก้มใสของเฉินเฟยอวี๋เบา ๆ
“ฝันดีนะ คืนนี้ฉันจะกอดเธอหน่อยคงไม่เป็นไร”
หลี่เจี่ยซินดึงร่างหนาของเฉินเฟยอวี๋มากอด ในขณะที่ชายหนุ่มผู้ได้รับจูบอันนุ่มนวลของเธอยังคงร่างกายแข็งค้าง ช่างเป็นความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขาอิจฉาน้องชาย ที่ผ่านมาในเวลาที่เขาโดดเดี่ยวเฉินเฟยอวี๋กลับมีร่างนุ่มนิ่มและสัมผัสอ่อนโยนของหลี่เจี่ยซินเคียงข้าง
สวรรค์ช่างโหดร้ายกับเขาเสียจริง
เฉินเฟยอวี๋พาดมือของเขาเข้าที่ร่างของเธอ ร่างกายบอบบางของหลี่เจี่ยซินกอดเขาเอาไว้และลูบศีรษะของอย่างอ่อนโยนจนกระทั่งเขาเกือบจะหลับไปแล้ว กระทั่งหลี่เจี่ยซินพูดว่า
“ที่รักงูของที่รักแทงหน้าขาของฉันแล้วควรจัดการยังไงดี”
