หลิวไห่ไม่รู้ตัวเลยว่าเนื้อตรงนี้ของเขามันจะแข็งขึ้นมาแบบนี้ เขาหุบขาเข้าด้วยกันแล้วพูดว่า
“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะมันเกิดขึ้นเอง”
หลี่เจี่ยซินกลับไม่ถือสา ยังรู้สึกดีที่ได้ช่วยเขา หลี่เจี่ยซินน้ำตาคลอด้วยความตื่นเต้น ทั้งยังพูดกับเขาเสียงสั่นว่า
“ที่ผ่านมาเธอลำบากมากไม่ใช่เหรอ กว่างูของเธอจะผงกหัวได้ก็ต้องอาศัยยาช่วยมาโดยตลอดจนเธออยากจะตัดมันทิ้งเพราะเธอเห็นมันเป็นส่วนเกินของร่างกาย วันนี้มีเรื่องแปลกมาก ๆ เลย ฉันดีใจที่มันลุกขึ้นมาต่อสู้ด้วยตัวของมันเองแล้ว นี่เป็นเรื่องดีเลยนะฉันดีใจด้วยจริง ๆ”
หลี่เจี่ยซินทั้งดีใจและเข้าใจในตัวหลิวไห่ เธอกอดเขาอย่างสบายใจและร้องไห้ออกมาจริง ๆ
หลิวไห่บรรลุแล้ว ที่แท้น้องชายของเขาเป็นพวกนกเขาไม่ขันจนต้องได้ใช้ยาช่วยหรอกเหรอ ความสนิทสนมของเฉินเฟยอวี๋กับหลี่เจี่ยซินนี่มันถึงขั้นไหนกันนะ เหมือนผู้หญิงกับผู้หญิงที่คุยกันทุกเรื่องแบบนั้นเหรอ
เป็นแบบนี้ก็ดีเพราะในตอนนี้หลิวไห่ทั้งดีใจมากและโล่งใจที่หลี่เจี่ยซินไม่เข้าใจเขาผิดจนลุกขึ้นมาจับเขาทุ่มใส่กำแพง
เขาขอบคุณเธอเบา ๆ และพบว่าร่างนุ่มนิ่มที่กอดเขาอยู่ในตอนนี้หลับไปแล้ว
“เสี่ยวเจี่ย เสี่ยวเจี่ย ที่รัก ที่รัก”
หลิวไห่นอนไม่หลับ เขาไม่กล้าขยับตัว นี่เป็นคืนแรกที่เขานอนกับผู้หญิงคนหนึ่งโดยที่ไม่มีอะไรกัน
หลี่เจี่ยซินคือผู้หญิงที่เขาต้องการและตามหามานาน เมื่อได้พบแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่อยากจะทำเรื่องแบบนั้นกับเธอ แต่หญิงสาวคนนี้กลับนอนหลับเสียสนิท
สุดท้ายแล้วหลิวไห่ก็ลืมคำที่สัญญากับน้องชายของตัวเอง
เขายกมือโอบร่างของหลี่เจี่ยซินเอาไว้และขยับตัวให้เธอเป็นฝ่ายมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแทน
เมื่อสัมผัสแนบชิดแบบนี้ทำให้เขาร้อนรุ่ม หน้าอกอวบของเธอชิดอยู่กับหน้าอกเปลือยของเขา หลิวไห่กลั้นหายใจเบียดหลี่เจี่ยซินเข้ามาอีกหน่อย
เขาค่อย ๆ ล้วงมือเข้าไปในเสื้อยืดของเธอจับหน้าอกนุ่มของเธอด้วยหัวใจที่เต้นแรง เขาตื่นเต้นมาแต่แล้วกลับถูกหลี่เจี่ยซินจับมือของเขาแน่นแล้วพึมพำออกมา
“อยากตายเหรอไอ้โจรชั่ว”
หลิวไห่แทบจะกระโดดออกจากร่างของหญิงสาวเมื่อถูกจับได้คาหนังคาเขา
เธอพูดจบหลี่เจี่ยซินกลับปล่อยเขาเธอพลิกตัวแล้วนอนหันหลัง พึมพำอีกหลายประโยคออกมา
หลิวไห่โบกมือผ่านหน้าของเธอหลายครั้ง แต่หลี่เจี่ยซินก็ไม่ตื่น เขาจึงถอนหายใจออกมา
“ละเมอเหรอ”
เขาคุยกับตัวเอง รู้สึกเจ็บที่ข้อมือทั้งยังชาเล็กน้อย ตอนนี้หลิวไห่ไม่กล้าแตะตัวเธอแล้ว เขาทิ้งตัวลงนอนตั้งใจจะไม่สัมผัสเธออีก แต่หลี่เจี่ยซินกลับหันหน้ามาทั้งเกยขาและกอดเขาเอาไว้
ปรากฎว่าคืนนี้ทั้งคืนหลิวไห่ไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย
เช้าวันต่อมา
หลี่เจี่ยซินตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น เธอบิดขี้เกียจแล้วอ้าปากหาวรู้สึกว่าตัวเองนอนสบายมาก ๆ จนกระทั่งมือไปโดนที่หน้าขาของคนคนหนึ่ง เธอหันมามองต้องสะดุ้งจนลุกพรวดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเป็นเฉินเฟยอวี๋ที่นั่งพิงหัวเตียงด้วยท่าทางซึมกะทือ
หลี่เจี่ยซินขยี้ตาเมื่อเห็นเขาชัดเจนเธอจึงรีบเด้งเข้าไปหาเขาด้วยความตกใจ
“ที่รักเป็นอะไร ทำไมตาเป็นแพนด้าแบบนั้น นี่หน้าตายังซีดขนาดนี้เกิดอะไรขึ้น ไม่สบายเหรอ”
หลี่เจี่ยซินยกมือจับหน้าผากของเขาและหน้าผากของตัวเอง เมื่อเห็นว่าเขาตัวไม่ร้อนก็รู้สึกสบายใจเล็กน้อย แต่ทำไมหน้าตาเป็นแบบนั้นล่ะ
“ไม่มีอะไรหรอก คิดหลายเรื่องน่ะเลยนอนไม่ค่อยหลับ”
เขายิ้มอย่างอ่อนแรง นั่นเป็นเพราะเมื่อคืนเขาต้องการหลี่เจี่ยซินเป็นอย่างมาก จนนอนไม่หลับ
พอสัมผัสถูกเธอแค่เล็กน้อยก็ถูกหลี่เจี่ยซินจับหักแขนหักขาโดยไม่รู้ตัว ความต้องการของเขาหดหายและคงเหลือเพียงความเจ็บปวดแทน เขาจึงได้แต่ลุกขึ้นมานั่งอยู่แบบนี้แทบทั้งคืน ปล่อยให้เธอนอนกลิ้งตัวอยู่บนเตียงใหญ่ของเขาอย่างมีความสุข
หลี่เจี่ยซินไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มคิดอะไรอยู่ เขาบอกอะไรเธอก็เชื่อ
“บอกแล้วยังไงล่ะว่าอย่าคิดมาก ฉันปกป้องที่รักเอง เราเป็นคู่หมั้นกันนะถึงจะแค่ในนามก็เถอะ”
หลี่เจี่ยซินสงสารเฉินเฟยอวี๋มาก สาวน้อยหวาดกลัวจนนอนไม่หลับจริง ๆ เธอจึงตัดสินใจแล้ว
“เอาล่ะ ตั้งแต่คืนนี้ไปฉันจะมานอนเป็นเพื่อนเอง ไม่ต้องกลัวนะ”
หลิวไห่เบิกตาโพลง เขาตกใจมากแล้วบอกว่า
“อย่าเลยลำบากเธอเปล่า ๆ ฉันไม่ได้กลัวแล้วนะ ไม่ได้กลัวจริง ๆ”
หลี่เจี่ยซินยิ้มหวาน เห็นท่าทางของเพื่อนสาวเป็นแบบนี้ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองต้องทุ่มเทปกป้องให้มากขึ้น
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ ฉันจะปกป้องเธอแม้กระทั่งยามนอน”
ถึงหลิวไห่จะปฏิเสธแต่หลี่เจี่ยซินก็ยังยืนกราน เขาจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาและพยักหน้ายอมรับอย่างไม่เต็มใจ
หลี่เจี่ยซินเหมือนคิดอะไรออก เธอมองไปที่เป้าของเขาแล้วถามโดยไม่รู้สึกกระดากอายเลยสักนิด
“ว่าแต่ว่างูของที่รักผงกหัวหรือเปล่าเช้านี้ เมื่อคืนเหมือนมันจะดีแล้วนะ”
หลิวไห่กุมแท่งเอ็นของตัวเองเอาไว้ ขยับถอยห่าง
“เธออย่ากังวลเลย ฉันจัดการได้นะ”
หลี่เจี่ยซินส่ายหน้า ยังยืนกรานที่จะทดสอบ
“มาฉันดูหน่อย ถ้ามันตื่นแปลว่าอาการดีขึ้นแล้วยังไงล่ะ แต่ก่อนเธอก็ปรึกษาฉันทุกเรื่องนี่ กระทั่งเอาให้ดูก็ยังบ่อยเลย”
หลิวไห่ด่าเฉินเฟยอวี๋ในใจ
ไอ้น้องบ้า ทำไมถึงได้ไม่รักนวลสงวนตัวสักนิด ปล่อยให้คนอื่นเห็นงูของตัวเองง่าย ๆ ได้ยังไง ยังเป็นหลี่เจี่ยซินอีก
ยังไงหลิวไห่ก็ไม่ยินยอม แต่เขาสู้แรงหลี่เจี่ยซินไม่ได้
เขาถูกหญิงสาวจับกางขาแล้วทับเอาไว้ด้วยขาของตัวเอง ยังจับเขากดลงบนเตียงอย่างง่ายดาย ยังมีสายตาชั่วร้ายของเธอที่แลดูเหมือนโจรปล้นสวาท ทำให้หลิวไห่ขนลุกขึ้นมา
หลี่เจี่ยซินยิ้มเหี้ยมเกรียม
“ขอดูหน่อยไม่ต้องอายนะ”
แล้วเธอก็ล้วงมือเข้าไปในกางเกงของเขา หลิวไห่หน้าแดงยังถูกมือนุ่มนิ่มของเธอสัมผัส แน่นอนว่าเขามีความรู้สึกกับเธออยู่แล้ว หัวงูยักษ์ของเขาย่อมต้องผงกขึ้นมาสู้มือ
“โอ้ที่รักงูของเธอมันตื่นแล้ว”
หลี่เจี่ยซินบอกเขาอย่างดีใจ เธอกำลังจะปล่อยเขาอยู่แล้ว หลิวไห่ทั้งมีอารมณ์ทั้งอับอายที่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งจับกด จู่ ๆ หลี่เจี่ยซินกลับไม่ยอมปล่อย เธอบอกเขาว่า
“เดี๋ยวเรามาลองดูดีหรือเปล่าว่ามันจะใช้การได้นานขนาดไหน”
หลิวไห่ส่ายหน้า
“อย่านะ เสี่ยวเจี่ย อย่าทำฉันเลย ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันขอร้อง ฉัน อ๊า ฉัน”
หลิวไห่เหมือนสาวน้อยขี้อายที่กำลังจะถูกปล้นสวาท ทั้งพยายามขัดขืนแต่กลับสู้แรงคนตัวเล็กกว่าไม่ได้
หลี่เจี่ยซินจูบแก้มเขาอย่างปลอบประโลม น้ำเสียงอ่อนโยนเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันจะช่วยเธอรักษาเองถึงเธอจะเห็นว่ามันเป็นส่วนเกินก็ตาม นั่นคงเป็นเพราะว่าเธอไม่เคยได้ใช้ประโยชน์จากมันจริง ๆ เลยสักครั้ง เรามาพยายามด้วยกันเถอะนะ”
หลิวไห่อยากจะตะโกนใส่หน้าเธอว่า
พยายามกับป้าเธอน่ะสิ แต่เขาก็ได้แต่กัดปากเอาไว้
หลี่เจี่ยซินเริ่มต้นรูดท่อนเนื้อของเขา หลิวไห่เองเก็บกดมาตั้งแต่เห็นหน้าเธอ มือของหลี่เจี่ยซินทั้งอุ่นทั้งนุ่ม และยังคล่องแคล่วอีก เมื่อคืนเขาก็กอดเธอทั้งคืนและยังแอบจับหน้าอกของเธอ ถึงแม้ว่าจะถูกเธอตีจนเจ็บก็ตามเถอะ
เธอชักรูดให้เขาไม่กี่ครั้ง หลิวไห่ที่เก็บกดมาทั้งคืนก็ครางออกมา
“อ๊า เสี่ยวเจี่ย อ๊า สะ เสร็จแล้ว อ๊า ซี๊ด”
หลี่เจี่ยซินหัวเราะชอบใจ มือของเธอยังเร่งจังหวะจนกระทั่งเขาปล่อยน้ำเต็มฝ่ามือ
เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมอคนหนึ่งที่ได้ช่วยคนไข้ เกิดความภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ถึงจะเร็วไปไม่ถึงนาทีก็ยังสามารถช่วยเขาได้ นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีมาก
“ที่รัก มันคายน้ำแล้วถึงจะไวมากก็เถอะ แบบนี้เขาเรียกนกกระจอกไม่ทันกินน้ำหรือเปล่า”
หลี่เจี่ยซินชอบใจในขณะที่หลิวไห่อับอายและเสียวที่ได้ปลดปล่อยจนได้แต่ครางแผ่ว ทั้งยังไม่สามารถเอ่ยคำพูดแก้ต่างให้ตัวเองได้แม้แต่ประโยคเดียว
ครั้งแรกของเขาก็ถูกหลี่เจี่ยซินปรามาสว่า นกกระจอกไม่ทันกินน้ำเสียแล้ว
หลิวไห่ในตอนนี้รู้สึกอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเหลือเกิน
