สุดท้ายหยางชิวก็ร่วงไปกองอยู่บนพื้น พร้อมกับเสียงหวีดร้องของเฉินเฟยอวี๋ที่ดังเหมือนใครตาย เฉินเฟยอวี๋ร้องไห้ฟูมฟายเพราะใบหน้าของหยางชิวบวมเป่ง ทั้งยังนอนหน้าหงายอยู่บนพื้น
“อาชิวไม่เป็นไรใช่หรือเปล่า”
หลี่เจี่ยซินอยากจะหัวเราะเยาะ แต่เพราะท่าทางของเฉินเฟยอวี๋ที่โอเวอร์ห่วงใยหยางชิวเหมือนเขากำลังจะตายแบบนั้นทำให้เธอหัวเราะไม่ออก
เธอต่อยเขาแต่เธอดันเจ็บที่หัวใจเพราะเฉินเฟยอวี๋ที่ทำแสดงออกว่าห่วงหยางชิวมากแค่ไหน
หลี่เจี่ยซินอยากจะเข้าไปซ้ำนัก เอาให้ไอ้หมอนั่นตายไม่ได้เจอกับเฉินเฟยอวี๋อีก และเวลาที่เหลือเธอจะเป็นคนปลอบใจเฉินเฟยอวี๋เอง แต่เมื่อคิดดูอีกทีเฉินเฟยอวี๋อาจจะโกรธเธอจนไม่พูดกับเธออีกก็เป็นได้
หลี่เจี่ยซินจึงได้แต่ค่อนแคะในใจ พูดออกมาสั้น ๆ คำหนึ่ง
“กระจอก”
คำพูดของเธอหายไปในลำคอ เมื่อเฉินเฟยอวี๋หันมามองเธอด้วยน้ำตาคลอเบ้า
“ที่รักช่วยฉันพาเขาไปนอนที่เตียงที เขาต้องการหมอแล้วไม่รู้ว่าส่วนไหนจะหักบ้าง”
หลี่เจี่ยซินกลับพูดเสียงอ่อย ทั้งยังแสดงความห่วงใยหยางชิวอย่างสมบทบาททั้งที่ในใจแช่งชักหักกระดูกศัตรูหัวใจให้ตายไปเลยก็ได้ยิ่งดี
“ฉันต่อยเขาเบา ๆ เองนะ ไม่น่าเจ็บขนาดนั้น โถน่าสงสารจริง ๆ”
หลี่เจี่ยซินนั่งยอง และเธอก็อุ้มหยางชิวขึ้นในท่าเจ้าหญิง สุดท้ายร่างกายใหญ่โตของผู้ชายคนหนึ่งก็อยู่ในอ้อมกอดของเธอ ด้วยความทนุถนอมที่แสดงออกต่อหน้าเฉินเฟยอวี๋ หลี่เจี่ยซินไม่รีบเดิน กลัวว่าจะมีส่วนใดส่วนหนึ่งของเขาหลุดออกมาเหมือนหุ่นยนต์ เธอออกแรงไม่มากก็จริงแต่ผู้ชายคนนี้โดนไปหลายหมัดจึงลงไปนอนนับดาวอยู่บนพื้น
หยางชิวลืมตาที่บวมเป่งขึ้น เขารู้สึกว่าจู่ ๆ ตัวของเขาก็ลอยขึ้นมาเหนือพื้น สัมผัสใต้แผ่นหลังนุ่มเนียนเป็นอย่างยิ่ง และแขนของเขายังกระทบกับความนุ่มยวบที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน
หยางชิวที่เป็นคนมีสองรสนิยมหรือที่เรียกว่าไบเซ็กชวลสามารถชอบได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชายในตอนนี้กำลังตกตะลึงกับการกระทำของหลี่เจี่ยซิน
เขารู้สึกว่าเธอพิเศษ สวยและเก่งมาก เมื่อสักครู่เธอต่อยเขาแบบไหนเขายังมองไม่ทัน และยิ่งเห็นใบหน้าที่อยู่ใกล้ ๆ แบบนี้ ยิ่งทำให้เขาชอบ จู่ ๆ หัวใจของหยางชิวก็เต้นแรงขึ้น นอกจากเขาจะชอบเฉินเฟยอวี๋แล้วเขาก็ยังคิดว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักหลี่เจี่ยซินอีก
หลี่เจี่ยซินวางเขาลงบนเตียงนุ่ม ในขณะที่เฉินเฟยอวี๋ส่งข้อความไปบอกเลขาให้เรียกหมอประจำตัวให้รีบมาดูชายที่เขารัก
หยางชิวเองดูจะเสียดายเป็นพิเศษที่หลี่เจี่ยซินวางเขาลงเสียแล้ว
ใบหน้าของเธอที่แสดงต่อหน้าเขาโดยที่เฉินเฟยอวี๋ไม่เห็นนั้นเต็มไปด้วยอาการเยาะเย้ยถากถางว่าสุดท้ายเป็นเขาที่ลงไปนอนอยู่ที่พื้น ในขณะที่สบสายตากันกับเฉินเฟยอวี๋ผู้หญิงคนนี้กลับเปลี่ยนสีหน้าราวกับคนละคน ดูห่วงใยและวิตกกังวลในตัวเขาเป็นอย่างยิ่ง
หยางชิวได้แต่นองนิ่ง ๆ เขาไม่ได้โกรธหลี่เจี่ยซินแต่กำลังพิจารณา และในตอนนี้เขาก็ยกมุมปากยิ้มเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าสายตาของหลี่เจี่ยซินที่มองเฉินเฟยอวี๋เป็นยังไง
มันแสดงออกด้วยความรักแบบหนุ่มสาวโดยไม่เปิดเผย และเธอกำลังเห็นเขาเป็นศัตรู
สมองของหยางชิววิ่งไปไกล
หากเขาสามารถครอบครองคนทั้งสองได้ล่ะจะเกิดอะไรขึ้น ตัวเขาเองก็ไม่มีอะไรติดตัวมา ยอมรับว่าเกาะเฉินเฟยอวี๋กิน แต่เขาก็ยินดีตอบแทนด้วยการทำงานอย่างหนัก เขายังจะหาโอกาสเข้าวงการบันเทิงอีกสักครั้งเผื่อว่าอยู่ที่แผ่นดินใหญ่จะรุ่ง
ฐานะการเงินของเฉินเฟยอวี๋ไม่ธรรมดา ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีเส้นสายก็เป็นได้ ในตอนนั้นหากเขาสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว เขาจะขอแต่งงานกับคนทั้งสองได้หรือเปล่า
หากหลี่เจี่ยซินและเฉินเฟยอวี๋รู้เรื่องที่หยางชิวกำลังคิด หลี่เจี่ยซินคงฆ่าเขาด้วยมือเปล่าจริง ๆ
ว่าแล้วเขาก็รีบหยุดความคิด แต่กลับกลายเป็นความฝันแทน
หลี่เจี่ยซินเดินไปเดินมาอย่างครุ่นคิด หลังจากหมอเข้ามาดูแลหยางชิวแล้ว เธอก็หมดหน้าที่ เฉินเฟยอวี๋ก็เพิ่งกลับมาส่วนบริษัทก็เรียบร้อยดี แต่เธอไม่ค่อยไว้ใจหยางชิวคนนั้น เขาเป็นคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไม่มีที่มาที่ไป ไม่แน่ว่าอาจจะทำเฉินเฟยอวี๋ลำบากในอนาคต
แต่เมื่อคิดถึงน้องสาวตัวน้อยคนนั้น หลี่เจี่ยซินก็ทำใจดำไม่ลง เอาล่ะเพื่อเห็นแก่เด็กตัวเล็ก ๆ เธอจะยอมปล่อยเขาไปสักครั้ง อย่างมากก็หาทางแยกพวกเขาแต่จะไม่ทำร้ายร่างกายเจ้าหมอนั่นอีก
หลายวันต่อมา
หลิวไห่ที่ไม่ได้เจอหลี่เจี่ยซินมานับสัปดาห์เกิดความกระวนกระวายใจและคิดถึงเธอจนนอนไม่หลับ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนถึงจะเห็นเธอผ่านกล้องวงจรปิด และรู้ว่าเธอก่อเรื่องอะไรกับเด็กของเฉินเฟยอวี๋เอาไว้บ้างเขาก็ไม่ออกไปแสดงตัว
เขาต้องการกันเธอเอาไว้ให้ห่างจากเรื่องพวกนี้ ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง คิดว่าหากจัดการเรียบร้อยแล้วเรื่องระหว่างเขาและเธอคงสานต่อกันได้ไม่ยาก แต่นับวันที่เฝ้าดูหลี่เจี่ยซินก็ยิ่งเห็นว่าเธอแอบทำอะไรแผลง ๆ อยู่ไม่น้อย
เธอแกล้งหยางชิวกระทั่งแอบใส่เกลือในกาแฟของเขา อาหารที่กินก็แอบใส่พริกเข้าไปมากจนผู้ชายคนนั้นกินไม่ได้ บางครั้งก็แสร้งใส่ยาถ่ายลงในอาหาร แต่น่าประหลาดใจที่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่เคยตำหนิแม้จะรู้ว่าเป็นฝีมือของเธอ กลับยอมรับด้วยรอยยิ้มจนระยะหลังมานี้หลี่เจี่ยซินเริ่มหมดหนทาง
สิ่งที่ทำให้เขากังวลคือท่าทางของหยางชิวที่แสดงต่อหลี่เจี่ยซินเมื่ออยู่ลับหลังของเฉินเฟยอวี๋ มันเหมือนอาการผู้ชายที่ตกหลุมรักหญิงสาวคนหนึ่ง แต่หลี่เจี่ยซินที่เอาแต่แกล้งผู้ชายคนนั้นกลับมองไม่เห็น
ยัยบ้านั่นสมองไม่มีหรือยังไงกันนะ
หลิวไห่ทั้งกังวลทั้งสงสัย หยางชิวเองรู้ตัวตนของเขาแล้ว แต่เขากำชับไว้อย่างดีว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร และเขาไม่ได้อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างหลี่เจี่ยซินกับเขาให้หยางชิวเข้าใจ เพราะคิดว่าไม่จำเป็น
แต่ตอนนี้เมื่อเห็นสายตาของหยางชิวที่มองหลี่เจี่ยซิน หลิวไห่ต้องทำบางอย่างเสียแล้ว
