“เขาไม่ขายผมขาย!” เจ้าของร้านวัตถุโบราณลากหวงจิ่งต๋ามาพูด
แบบลอกลายมือในมือเซียวหยางหวงจิ่งต๋าให้ราคาสูงถึงห้าหมื่น หัวใจเจ้าของร้านวัตถุโบราณเลือดซิบ
แต่เมื่อลั่นวาจาไปแล้วเจ้าของร้านวัตถุโบราณก็จนปัญญา เวลานี้ก็ได้แต่วางอุบายกับตัวศาสตราจารย์หวงแล้ว
“ที่นี่ยังมีแบบลอกลายมือหรือครับ?” หวงจิ่งต๋าถาม
เจ้าของร้านวัตถุโบราณส่ายหน้า “แบบลอกลายมือไม่มีแล้วครับ แต่มีการคัดลายมือพู่กันบทกวีหลินชวง แถมยังคัดลอกได้ไม่เลวด้วยนะครับ”
การคัดลายมือพู่กันบทกวีหลินชวงที่ละเอียดมีราคากว่าแบบฝึกอักษรที่หยาบๆ เยอะ เมื่อเห็นศาสตราจารย์หวงสนใจมาก เจ้าของร้านวัตถุโบราณจึงดีใจยกใหญ่
เจ้าของร้านวัตถุโบราณชี้ภาพคัดลายมือพู่กันบทกวีหลินชวงสองสามภาพ แนะนำให้ศาสตราจารย์หวงอย่างเป็นมิตร แต่ทันใดนั้นศาสตราจารย์หวงก็หดหู่มาก
เขาปัดมือพูด “ไม่ต้องแล้วครับ! ภาพคัดลายมือพู่กันบทกวีหลินชวงฉบับคัดลอกบ้านผมมีแล้ว”
เจ้าของร้านวัตถุโบราณรู้สึกเหมือนถูกสาดน้ำเย็นใส่ทันที
ศาสตราจารย์หวงเดินมาหาเซียวหยาง ถามอย่างจริงใจ “น้องชาย ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย แบบลอกลายมืออันนี้ไม่ขายจริงๆ หรือ?”
เซียวหยางพยักหน้า “ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ขายจริงๆ!”
“ก็ได้ ไม่รบกวนแล้ว!” ศาสตราจารย์หวงทำหน้าผิดหวัง หันตัวเดินเข้าฝูงชนไป
เย่หรูซานร้อนรน “ศาสตราจารย์หวงครับ อย่าเพิ่งไป แบบลอกลายมือเป็นของผม ผมขาย!
ว่าแล้ว เขาก็วิ่งไปแย่งแบบลอกลายมือในมือของเซียวหยางมา
แต่เมื่อเซียวหยางเอียงตัวหลบ เย่หรูซานจึงตะครุบได้แต่อากาศ เกือบชนกับชั้นเหล็กวางสินค้านอกประตูร้านวัตถุโบราณ
เย่หยุนซูถลึงตาใส่เซียวหยาง รีบเข้าไปพยุงเย่หรูซาน
เมื่อเห็นเย่หรูซานอยากเอาใจหวงจิ่งต๋า ส่วนเย่หยุนซูก็มีอคติกับเขา เซียวหยางจึงจนปัญญา เขาตะโกนเสียงดัง “ศาสตราจารย์หวงครับ โปรดหยุดก่อน!
“ถึงแบบลอกลายมือนี้จะไม่ขายให้คุณ แต่ในเมื่อได้พบกันก็แสดงว่าพวกเรามีวาสนาต่อกัน วันนี้ผมจะเปิดหูเปิดตาให้พวกคุณเอง!”
เปิดหูเปิดตา?
ช่างกล้าพูดนัก!
คนในที่นั้นต่างไม่พอใจ พวกเขาคลุกคลีอยู่ในถนนวัตถุโบราณเป็นประจำ เห็นของแท้มาก็มาก เจ้าเด็กนี่พูดจาโอหัง ไม่รู้จักหนักเบา!
อีกทั้งศาสตราจารย์หวงเป็นคนระดับไหน กลัวแต่เกลือที่เขากินมาทั้งชีวิตจะน้อยกว่าของโบราณที่ศาสตราจารย์หวงเห็นเสียอีก!
การที่เซียวหยางพูดแบบนี้ช่างไม่ยั้งคิดจริงๆ ตอนที่เขาเพิ่งเข้าร้านมาก็ถูกแบบคัดลายมือนี้ดึงดูด เอาแต่รู้สึกว่ามันไม่เหมือนกับของโบราณอื่นในร้าน
ศาสตราจารย์หวงหันไปมองเซียวหยาง แววตาขุ่นเคืองเล็กน้อย “หมายความว่ายังไง?”
“พูดตามตรงนะครับ ที่ผมไม่ขายแบบคัดลายมือนี้ให้เพราะมันมีความเร้นลับซ่อนอยู่ มูลค่าอาจมากกว่าที่พวกคุณคิดเลยล่ะ”
“น้องชาย แบบคัดลายมือนี้เมื่อกี้ฉันก็ดูละเอียดแล้ว ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แล้วจะมีความลับอะไรได้อีก?” หวงจิ่งต๋าหัวเราะพูด
เขาอายุมากแล้ว เรื่องราวก็พบเห็นมาเยอะ ดังนั้นจึงไม่ใจร้อนเหมือนวัยรุ่น แต่น้ำเสียงที่ไม่ช้าไม่เร็วแบบนี้คงเต็มไปด้วยการดูถูกเซียวหยาง วัยรุ่นสมัยนี้ช่างไม่รู้จักคิด แค่อยากได้ใจมวลชนเท่านั้น
เจ้าของร้านวัตถุโบราณยิ้มอย่างดูแคลน “มีความลับอะไร? ไม่มีอะไรต้องพูดทั้งนั้น! แบบลอกลายมือนี้อยู่นี่มาปีกว่าแล้ว คนตาแหลมเข้าออกก็เยอะแยะ หรือว่าพวกเขาจะสู้เธอที่เป็นเด็กอมมือไม่ได้?”
เมื่อได้ยินเจ้าของร้านวัตถุโบราณพูดแบบนี้ ทุกคนก็พากันพยักหน้า เชอะใส่เซียวหยาง
“เถ้าแก่ คุณไม่เชื่อ?” เซียวหยางย้อนถาม
เจ้าของร้านวัตถุโบราณเชอะเย็นใส่ “ไม่รู้จักดูตัวเอง!”
“ในเมื่อคุณไม่เชื่อ งั้นพวกเรามาพนันกันแล้วกัน” เซียวหยางเสนอ
เจ้าของร้านวัตถุโบราณหัวเราะเย็นชาพูดอย่างไม่แยแส “พนันก็พนันสิ เธอลองว่ามาจะพนันยังไง?”
“ถ้าแบบลอกลายมือมีสิ่งซ่อนอยู่จริง คุณก็คืนเงินห้าแสนที่ซื้อภาพให้พวกเรา แต่ถ้าไม่มี ผมจะให้คุณอีกห้าแสน” เซียวหยางพูด
เจ้าของร้านวัตถุโบราณหัวเราะเสียงดัง วันนี้เป็นวันที่ได้เจอไอ้งั่งสุดขั้วจริงๆ เลย!
“ได้ๆๆ ฉันตกลง” ว่าแล้วเจ้าของร้านวัตถุโบราณก็พูดกับฝูงชนอีก “ทุกคนได้ยินแล้วนะ วันนี้รบกวนทุกคนเป็นพยานให้ผมด้วย”
ฝูงชนพยักหน้า รอดูเซียวหยางขายหน้า
เย่หยุนซูโมโหจนกระทืบเท้า “เซียวหยาง คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?!”
เย่หรูซานพูดตำหนิ “แกจะพอได้หรือยัง ฉันบอกไว้เลยนะ ว่าห้าแสนนี่ฉันไม่ช่วยแกจ่ายหรอก! ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับแก!”
“หยุนซู! กลับไปแล้วรีบไปหย่ากับไอ้นี่ซะ!”
วันนี้ถูกหลอกห้าแสนก็ทำให้เย่หรูซานเดือดมากแล้ว เซียวหยางช่วยไม่ได้ยังพอว่า ยังจะราดน้ำมันใส่ไฟอีก!
เซียวหยางไม่สนใจความโกรธเกรี้ยวของพ่อตากับภรรยา เขาเอาแต่ขอน้ำเจ้าของร้านวัตถุโบราณแก้วหนึ่ง วางแบบลอกลายมือไว้บนโต๊ะ
เขาอมน้ำในปาก เล็งแบบลอกลายมือแล้วก็พ่นออกมาทันที ทำให้แบบลอกลายมือด้านบนเปียกให้ทั่ว
ทุกคนดูอย่างจริงจัง ไม่รู้ว่าพ่อหนุ่มคนนี้ทำอะไรกันแน่
จากนั้นเซียวหยางก็ใช้แหนบค่อยๆ เลาะมุมขวาล่างของแบบลอกลายมือ ทันใดนั้นแบบลอกลายมือก็ดีดขึ้นมา เซียวหยางหนีบมุมหนึ่งแล้วค่อยๆ ดึงขึ้น
เมื่อดึงกระดาษบางขึ้นบนออกมาแล้ว ด้านล่างหลับมีอีกชั้นหนึ่ง เนื้อหาตัวอักษรเหมือนด้านบนเปี๊ยบ แต่แบบอักษรกลับมีพลังมากกว่า พิเศษออกไป
ทุกคน ณ ที่นั้นพากันตะลึงตาค้าง!
นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ!
เป็นครั้งแรกที่พบว่าคนโบราณยังมีการทำแบบนี้ ในแบบลอกลายมือหนึ่งยังซ่อนไว้อีกชั้น
“นี่…นี่คือ…ลายมือจริงของ…หวางซีจือ!” หวงจิ่งต๋ารีบวิ่งเข้ามา สองมือสั่นสะท้านมองแบบลอกลายมือบนโต๊ะ ตื่นเต้นจนน้ำตาคลอเบ้า
ดวงตาทุกคนที่มุงดูราวกับไข่ห่านขยับเข้ามาดู
“นี่เป็นลายมือจริงของหวางซีจือเหรอ?”
“การตัดสินของศาสตราจารย์หวงจะผิดได้ยังไง!”
“ถ้าเป็นจริง งั้นนี่…มูลค่าก็มหาศาลเลยน่ะสิ!”
…
เย่หรูซานเข้าไปร่วม สองตาลุกวาวมองแบบตัวอักษรที่อยู่บนโต๊ะ “นี่เป็นของจริง ฉัน…ฉันไม่ได้ฝันไปมั้ง?”
เย่หยุนซูไม่ค่อยรู้เรื่องภาพอักษรสักเท่าไหร่ แต่ก็ถูกตัวอักษรที่พลิ้วไหวงดงามในแบบลอกลายมือดึงดูดเข้ามามุงดูด้วย
สำหรับคนที่รักในภาพอักษรแล้ว ชาตินี้หากโชคดีได้เห็นลายมือจริงของหวางซีจือสักครั้ง ตายก็ไม่เสียดายแล้ว!
ลายมือจริงของหวางซีจือสาบสูญไปนานแล้ว เหลือเพียงสำเนาลอกลายบางส่วนที่ยังอยู่เท่านั้น
แบบคัดอักษรนี้จะเป็นลายมือจริงของหวางซีจือหรือไม่ยังต้องรอให้ตรวจสอบก่อน หากพิสูจน์ได้ว่าเป็นของหวางซีจือจริง เช่นนั้นที่อยู่ตรงนี้ในวันนี้ก็ล้วนแต่เป็นสักขีพยานแห่งประวัติศาสตร์ ช่างมีบุญโดยแท้!
สองมือหวงจิ่งต๋าสั่นเทิ้ม น้ำตาแห่งความตื้นตันพร่าเบลอดวงตาทั้งสอง “ตายก็ไม่เสียดาย ตายก็ไม่เสียดาย!”
แบบคัดอักษรภาพนี้รูปแบบหนังสือไม่โจ่งแจ้ง ไม่ตายด้าน พอดิบพอดี รูปแบบอักษรอ่อนพลิ้วเป็นระเบียบ ผสมความงามแห่งความแข็งแกร่งและความอ่อนนุ่มได้ลงตัว
ถึงจะไม่ใช่ลายมือจริงของหวางซีจือ แต่ลอกได้เหมือนขนาดนี้ช่างหายากยิ่งนัก!
เมื่อครู่ที่เซียวหยางบอกว่าจะเปิดหูเปิดตาให้ทุกคน แต่ละคนต่างไม่แยแส ตอนนี้คิดแล้วก็น่าขันนัก!
สีหน้าเจ้าของร้านวัตถุโบราณเขียวปัด แม้จะใจเย็นแล้วก็ยังพูดไม่ออก
เมื่อครู่ที่เขากับเซียวหยางพนันกัน ทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นพยานให้ได้ ไม่ใช่ว่าเขาเสียดายเงินห้าแสน
ห้าแสนกับลายมือจริงของหวางซีจือเทียบกันแล้วแทบไม่ติดฝุ่น!
หลายปีก่อนสำเนาลอกลายเล่มหนึ่งของหวางซีจือประมูลถึงหลักร้อยล้าน ถ้าแบบลอกลายมือนี้ถูกพิสูจน์ได้ว่าเป็นลายมือจริงของหวางซีจือ ก็ไม่กล้าคิดถึงราคาเลย!
แววตาที่เขามองเซียวหยางเต็มไปด้วยความเดือดดาล เมื่อครู่ยังคิดว่าเซียวหยางเป็นไอ้งั่งคนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าคนที่เสียท่าจะเป็นตัวเอง
ถ้าไม่ใช่เขา แบบลอกลายมือราคาแพงลิ่วก็เป็นของตนแล้ว ตอนนี้ไหนเลยจะได้แต่มองคนอื่นดีใจกระตู้วู้แบบนี้
แต่เมื่อลั่นวาจาแล้ว คนมองอยู่เยอะแยะ ตอนนี้จะกลับคำก็ไม่มีประโยชน์
เซียวหยางเอามือไขว้หลังมองเจ้าของร้านวัตถุโบราณที่ทำหน้าตะลึงลนลานแล้วหัวเราะพูด “เถ้าแก่ ยังจำพนันของพวกเราเมื่อกี้ได้ไหมครับ? ตอนนี้จะคืนเงินมาได้แล้ว!”
