บทที่ 15 หย่าให้ได้
เพื่อความปลอดภัย เขาค่อยๆย่องไปทางกำแพง ก่อนปีนป่ายกระโดดเข้าไปในตัวบ้าน ทันใดทันชายหนุ่มนิ่งอึ้งไป
“หยุนซู”
เขาเห็นเย่หยุนซูนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องนั่งเล่น จากที่ห่างไกล เธอใจลอยราวมีเรื่องในใจ
อันที่จริงเย่หยุนซูไม่ได้กลับบ้านแต่อย่างใด หากแต่เธอมาที่บ้านน้องสาว หลายวันมานี้เธอสับสนอย่างมาก สับสนมากจริงๆ ครอบครัวของเธอเร่งให้เธอจัดการเรื่องหย่า
แต่ทุกครั้งที่เธอนึกถึงใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างไร้เดียงสา เธอกลับไม่อยากหย่า
เธอจึงมาหาเย่เสี่ยวหวั่นเพื่อปรับทุกข์ แต่เย่เสี่ยวหวั่นกลับไม่อยู่บ้านเสียได้
เซียวหยางเห็นดังนั้น เขาไม่กล้าเข้าไป
เย่เสี่ยวหวั่นอยู่ในสภาพหลุดลุ่ย ไม่ให้เธอเห็นจะดีกว่า หากเธอเข้าใจผิดขึ้นมาคงเป็นเรื่องใหญ่
เซียวหยางปีนไปที่ห้องนอนแทน
ห้องนอนที่มีความเป็นสาวน้อยสูง เธอตกแต่งห้องด้วยสีชมพูทั้งหมด บนเตียงประดับไปด้วยตุ๊กตุ่นตุ๊กตามากมาย
เซียวหยางวางเย่เสี่ยวหวั่นลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ไม่รบกวนการหลับใหลของเธอแม้แต่น้อย ก่อนที่จะกระโดดออกไปทางหน้าต่าง หายลับตาไป
เวลาผ่านไป เย่เสี่ยวหวั่นลืมตาตื่นขึ้น
เธอรู้สึกอ่อนล้าไปทั่วร่าง ก่อนที่จะได้สติฉงนกับสิ่งที่เห็น
อะไรกัน ทำไมเสื้อผ้าของตนถึงได้เละเทะตุ้มเปะขนาดนี้!
เธอตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนเสียการควบคุม ทั้งตัวเหลือเพียงชุดชั้นในเท่านั้น เธอหวนคำนึงเหตุการณ์ก่อนหน้าด้วยความวิตก
ก่อนหน้านี้ เธอปฏิเสธชายคนหนึ่ง ที่เกาะแกะเธอไม่เลิก ก่อนที่ตัวเธอจะหมดสติไป
ทำอย่างไรดี ตนต้องถูกล่วงเกินแล้วเป็นแน่!
เมื่อนึกขึ้นได้ตนพ่ายให้กับไอ้สารเลวเฉิงจุน ทุกคนต่างรู้ดีเป็นชายเจ้าชู้กะล่อน หลอกผู้หญิงไปวันๆ เพื่อแสวงความสุขให้กับตน
หากเธอถูกคนเช่นนี้ล่วงละเมิด เธอยอมตายเสียดีกว่า!
ใช่สิ ยังมี เซียวหยางด้วย!
ในเวลานี้เอง ปรากฏใบหน้าของเซียวหยางในหัว เธอได้สติตื่นขึ้นมาอย่างมึนมัว นายนั่นคิดจะทำอะไรกันแน่?
เหมือนว่าเขาก็คร่อมร่างฉันอยู่ หรือว่าเขาก็เข้าร่วมด้วย?
สกปรก สารเลว!
โดยเฉพาะลมหายใจที่เหนื่อยหอบนั่น หรือว่าตอนนั้นเขาเสร็จกิจแล้ว?
เย่เสี่ยวหวั่นทั้งโมโหและขยะแขยง
ยังไงซะเขาก็เป็นพี่เขยตน เป็นไอ้กระจอก ไม่นึกเลย ว่าตนจะตกอยู่ในกำมือเขาได้!
ต้องเป็นเพราะตนกีดกันให้เขาอยู่กับพี่สาวตน เลยคิดแก้แค้น! ต้องเป็นเช่นนั้นแน่!
เย่เสี่ยวหวั่นร้องไห้ออกมาฉาดใหญ่
นาทีต่อมา เธอกลับงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
แปลก นี่ห้องนอนของตนไม่ใช่หรือ? การคาดเดาของเธอ เริ่มไร้น้ำหนัก
แถมกางเกงของเธอยังอยู่ดีไร้ความเสียหาย ประหลาด
เธอมีความหวังขึ้นมาในใจ เย่เสี่ยวหวั่นเอื้อมมือลูบคลำบริเวณที่อ่อนโยนที่สุด
พิจารณาอย่างละเอียด เหมือนว่าไร้ร่องรอยความผิดปกติแต่อย่างใด
หรือว่าตนไม่ได้ถูกล่วงมะเมิด?
เย่เสี่ยวหวั่นตื่นเต้นดีใจ เธอถอดกางเกงออกเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจ เป็นไปตามคาดเธอยังคงเวอร์จิ้น!
นี่ป็นเพอร์ไพรส์ที่กะทันหันเสียจริง!
…..
อีกด้าน ในห้องนั่งเล่นเย่หยุนซูโทรหาเย่เสี่ยวหวั่นหลายสาย แต่กลับไร้การตอบรับ
เสี่ยวหวั่นไปไหนกันแน่?
เย่หยุนซูเป็นห่วงเธออย่างยิ่ง บัดนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว
ขณะที่เธอครุ่นคิดจะออกไปหาเย่เสี่ยวหวั่นดีหรือไม่ หรือจะกลับบ้านเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนั้นดี ทันใดนั้นเองประตูห้องนอนเปิดออก เย่เสี่ยวหวั่นเดินออกมาจากห้อง
“เสี่ยวหวั่น?”
เย่หยุนซูนิ่งอึ้งไป ไม่คิดเลยว่าเธอจะอยู่ในห้อง ส่วนเย่เสี่ยวหวั่นนั้นฉงนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นเดียวกัน : “เมื่อกี้ฉัน…..น่าจะเผลอหลับไป”
เธอยากที่จะอธิบาย
ในตอนที่เธอมีสติเธออยู่นอกบ้าน ที่บาร์แห่งหนึ่ง หลังจากนั้นเธอกลับบ้านมาอย่างน่าประหลาด
แถมพี่สาวเธอรอเธออยู่ที่บ้าน แต่เธอกลับไม่รู้ว่าตนกลับมาบ้านตอนไหน
ดีที่ตนปลอดภัยดี
นึกได้ดังนั้น เธอคลายความสงสัยลง ก่อนนั่งลงกับที่ “พี่ มาหาฉันมีอะไร?”
“ฉันอยากพูดกับเธอเรื่องเซียวหยางสักหน่อย ฉันว่าเรื่องหย่าเอาไว้ก่อน ช่วงนี้เขามีการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าประหลาดใจ”
“อะไรนะ พี่ พี่จะใจอ่อนไม่ได้ พี่กับเซียวหยางยังไงก็ต้องหย่า! เรื่องนี้บ้านเราตกลงกันเรียบร้อยแล้ว”
“เอ่อ? เขาอยู่ไหน ไม่ได้กลับบ้านหรือ”
พูดถึงเซียวหยาง เย่หยุนซูขุ่นมัวขึ้นมา แต่ก่อนเธอกลับบ้านตรงเวลาทุกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เธออยู่ข้างนอกจนดึกดื่น
แต่เซียวหยางกลับไม่โทรหาเธอเลยสักสาย ไม่เป็นห่วงตนบ้างหรือ?
เย่เสี่ยวหวั่นอึดอัดใจ จะให้เธอพูดได้อย่างไรว่าตนเสื้อผ้ายับยู่ยี่ แถมยังเห็นเซียวหยางคร่อมอยู่บนร่างตน
อีกอย่าง เธอยังไม่รู้เลยว่ามันเรื่องอะไรกันแน่!
