บทที่ 22 ตำรวจสาวสวย
เซียวหยางเพิ่งกลับมาถึงบริษัท ห้องทำงานประธานก็โทรมา บอกว่าเย่หยุนซูต้องการพบเขา
เมื่อเขาเปิดประตูห้องทำงาน กลับพบว่าในห้องทำงานมีเย่หยุนซู และยังมีผู้หญิงที่อยู่ในชุดเครื่องแบบคนหนึ่ง
หุ่นร้อนแรง ความอวบอิ่มของหน้าอกพร้อมจะทะลักออกมา ดวงตาเซียวหยางเป็นประกาย หน้าอกผู้หญิงคนนี้ใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
เธอสวมแว่นตาทอง ใบหน้าเล็กบอบบาง แต่บนใบหน้าสวยตอนนี้มีความจริงจังนิดหน่อย
“เซียวหยาง นี่คือเจียงเซิ่งหนานจากสถานีตำรวจเมืองหยินโจว เจ้าหน้าที่เจียง”
“เจ้าหน้าที่เจียง นี่คือคนขับรถที่ขับมาตอนเช้า”
เย่หยุนซูใช้นิ้วลูบหน้าผาก ทำสีหน้าหมดหนทาง
เมื่อครู่นี้ได้รับแจ้งจากเลขาว่ามีเจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งตามหาเธอ เธอยังคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น
ที่แท้ก็เพราะเมื่อเช้ารถเธออาละวาด ฝ่าฝืนกฎจราจรอย่างร้ายแรง และตำรวจมาหาถึงที่
“คุณคือคนที่ขับรถ?”
เจียงเซิ่งหนานมองสำรวจเซียวหยางอย่างสงสัยสักหน่อย
จริงๆ เดิมทีเธอเป็นผู้รับผิดชอบคดีอาญา แต่เพราะมีคดีสำคัญต่อต้านเจ้านาย จึงโดนลงโทษให้มาอยู่ทีมตำรวจจราจรชั่วคราว
วันนี้ตอนทำงาน เธอกำลังปฏิบัติหน้าที่ คิดไม่ถึงว่าจะเจอรถคันแดงขับอย่างบ้าคลั่งอยู่บนถนน
ช่างเถอะ นี่มันผิดกฎหมาย
เจียงเซิ่งหนานขี่มอเตอร์ไซค์ตามมา แต่สิ่งที่ทำให้เธอโกรธคือ เธอไม่คิดว่าจะตามไม่ทัน——ตามไม่ทันจริงๆ
ขณะที่เธอโกรธ ก็สงสัยมากเช่นกัน ว่าเป็นใครกันแน่ ทักษะการขับรถถึงได้ดีขนาดนี้ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอก็ไปรับกล้องวงจรปิดมา ตามหาบริษัทหยุนซูเจอ
เซียวหยางยิ้มเล็กน้อย พูดขึ้น “ถูกต้อง ฉันเอง เจ้าหน้าที่ตำรวจ มีปัญหาอะไรไหม?”
เย่หยุนซูพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง
“เซียวหยาง เจ้าหน้าที่เจียงมาตรวจสอบว่านายขับผ่าไฟแดง ขับเร็วเกินกำหนด ดูสิว่านายทำให้ฉันเดือดร้อนมากแค่ไหน ถ้าปล่อยให้นักข่าวเห็นตำรวจมาถึงที่ รู้ไหมว่ามันมีผลกระทบร้ายแรงต่อบริษัทมากแค่ไหน?”
เซียวหยางยักไหล่ “ที่ฉันทำแบบนี้เพราะหวังดีกับคุณ คุณไม่รู้เหรอว่าเมื่อกี้นี้มันอันตรายแค่ไหน”
เย่หยุนซูกลอกตาใส่เซียวหยาง มันอันตรายมากจริงๆ เธอเกือบไปเจอยมบาลแล้ว ตอนแรกอยากช่วยเซียวหยางพูดดีๆ สักสองสามประโยค แต่เห็นทัศนคติหัวโบราณของเขาแล้ว เธอก็เลิกสนใจความคิด
“เจ้าหน้าที่เจียง เขาเป็นคนขับรถ ก่อนเกิดเรื่องฉันเคยพูดไปแล้วว่าต้องปฏิบัติตามกฎจราจร แต่เขาไม่ฟัง คุณลงโทษเขาตามกฎระเบียบได้เลย ฉันจะไม่ว่าอะไร”
เจียงเซิ่งหนานพูดขึ้น “ขอบคุณประธานเย่ที่เสียสละมาก แต่เรื่องนี้ ต้องมีการรับรองรถที่ละเมิดกฎหมายก่อน”
เมื่อได้ยินว่าต้องมีการรับรองรถยนต์ เซียวหยางก็เครียดในใจ เดินตรงไปที่เจียงเซิ่งหนานแล้วพูดขึ้น
“ขับผ่าไฟแดง ขับเร็วเกินกำหนด ดูรถมันไม่จำเป็นหรอกมั้ง”
เจียงเซิ่งหนานหรี่ตาสองข้าง เมื่อครู่นี้เจ้าเด็กนี่ไม่ใช่มีท่าทีหยิ่งยโสเหรอ ทำไมบอกว่าจะดูรถก็ยอมแพ้เลย มีกลยุทธ์ร้ายอะไรหรือเปล่า?
“ทำไม มีอะไรที่ไม่อยากให้ฉันเห็นในรถเหรอ?”
“แค่ผิดกฎจราจรไม่ใช่เหรอ ฉันยอมรับแล้ว จับผมเลยก็ได้ ไม่ต้องไปดูรถหรอก” เซียวหยางยื่นมือไปข้างหน้าอย่างเกียจคร้าน ทำท่ายอมทุกอย่าง
เจียงเซิ่งหนานทำเสียงฮึดฮัด “อย่าขัดขวางการจัดการ ฉันจะจัดการยังไงมันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณ ถอยไป”
ขณะที่พูด ก็ปัดมือเซียวหยางออก จากนั้นก็เดินออกไป
เย่หยุนซูก็สงสัยเช่นกัน แป๊บเดียวก็เดินตามไป
“หยุนซู เธอไม่ต้องไปหรอก”
เย่หยุนซูเลิกคิ้ว “ทำไม นี่มันรถฉัน นายทำให้รถฉันมีปัญหา ยังไม่ปล่อยให้ฉันไปดูอีก?”
“ตอนนี้กลัวสินะ กลัวก็ขอร้องฉันสิ เดี๋ยวฉันจะช่วยนายพูดดีๆ ต่อหน้าเจ้าหน้าที่เจียงสักสองสามประโยค”
เซียวหยางยิ้มขมขื่น ดูเหมือนเรื่องนี้ไม่สามารถครอบคลุมได้ ถ้าบังคับให้หยุด พวกเธอจะต้องยิ่งสงสัยมากขึ้น
เขาไม่อยากให้เย่หยุนซูรู้สถานการณ์อันตรายในตอนนี้ ดังนั้นจึงรีบตามไป
เมื่อมาถึงโรงจอดรถ เย่หยุนซูก็พาเจียงเซิ่งหนานมาหน้ารถบีเอ็มดับเบิลยู
“เจ้าหน้าที่เจียง คันนี้แหละ”
เจียงเซิ่งหนานพยักหน้า ดูรูปสักหน่อย หลังจากยืนยันว่าไม่มีข้อสงสัย ก็เดินไปรอบๆ รถ
“เดี๋ยวก่อน นี่อะไร?”
ดวงตาเจียงเซิ่งหนานเป็นประกาย พบอะไรบางอย่างด้านหลังรถบีเอ็มดับเบิลยู
หลังรถมีรอยด้านบน เธอยื่นนิ้วออกมาเช็ด วางบนปลายจมูกแล้วดม
“ฟืด นี่มันรอยกระสุนที่ทิ้งไหว แถมไม่ใช่กระสุนธรรมดาด้วย มันน่าจะเป็นกระสุนไรเฟิล!”
ไม่นานเธอก็พบรอยกระสุนอีกสามจุดในส่วนอื่นๆ ของรถ ทั้งหมดเป็นกระสุนปืนไรเฟิลโดยไม่มีข้อยกเว้น
และจากวิถีกระสุน หัวกระสุนเล็งไปที่เบาะหลังของรถ ไม่ว่ารอยกระสุนจะอยู่ตรงไหน แค่เบี่ยงไปด้านบนเล็กน้อย ก็จะทะลุคนที่นั่งเบาะหลัง
ถ้าอย่างนั้นก็มีผลลัพธ์เดียว เย่หยุนซูจะต้องตายแน่นอน
เย่หยุนซูตกใจสะดุ้งทันที
รอยกระสุน?
ปืนไรเฟิล?
เมื่อเช้าเธอได้ยินเสียงคมชัดสองสามที ไม่ใช่เสียงเพลง แต่เป็นเสียงกระสุนที่ยิงตัวรถเหรอ
เย่หยุนซูจ้องไปที่รอยกระสุนอย่างอึ้งๆ จู่ๆ ก็นึกถึงภาพเหตุการณ์ในตอนเช้าขึ้นมา
สีหน้าเย็นชาของเซียวหยาง จู่ๆ ก็ขับรถเร็ว และหิ้วตนอย่างลวกๆ ขึ้นมาไว้ในลิฟต์
ทั้งหมดนี้ หรือว่ากำลังปกป้องตนอยู่ ถ้าเมื่อเช้าไม่ใช่เซียวหยาง ตัวเองจะต้อง……
เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ เย่หยุนซูก็รู้สึกผิด
ที่แท้เซียวหยางก็คิดถึงความปลอดภัยของเธอ แถมยังเข้าใจผิดคิดว่าเขาต้องการทำเรื่องนั้นกับตัวเอง
เย่หยุนซูกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว อยากจะพูดขอโทษสักครั้ง แต่ไม่รู้จะเอ่ยปากอย่างไร ลังเลอยู่นานสักพักก็พูดขึ้น
“เซียวหยาง ฉันเข้าใจนายผิด นายช่วยชีวิตฉัน ฉัน……ฉันขอโทษนาย”
เซียวหยางกลับไม่เป็นอะไร เมื่อเห็นใบหน้าสวยแดงก่ำของเย่หยุนซู ก็ทำหน้ากระอักกระอ่วน พูดขึ้นพร้อมหัวเราะ
“หยุนซู เทียบกับใบหน้าบึ้งตึงของเธอ ใบหน้าขี้อายสาวน้อยของเธอในตอนนี้ดูดีกว่าอีก”
พูดถึงเรื่องนี้ เย่หยุนซูก็ยิ่งรู้สึกละอายใจ สามปีที่ผ่านมา เธอมักจะปฏิบัติต่อเซียวหยางด้วยใบหน้าบึ้งตึง ไม่เคยทำหน้ายิ้มให้เขาเลย
เซียวหยางวางมือไว้ด้านหลังศีรษะ หัวเราะฮ่าๆ แล้วพูดขึ้น “ที่จริงเธอไม่ต้องกังวลหรอก แค่ตอนกลางคืนปล่อยให้ฉันนอนห้องเดียวกับเธอ ฉันก็พอใจแล้ว”
พูดเสียงเบามาก มีแค่เย่หยุนซูและเซียวหยางสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน
หัวใจเย่หยุนซูสั่นไหว ใบหน้าสวยไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมา ถึงแม้ทั้งสองคนจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ไม่เคยนอนห้องเดียวกันมาก่อน
“อย่าคิดว่าเรื่องเล็กแบบนี้จะทำให้ฉันประทับใจได้ อยากนอนห้องเดียวกับฉัน ต้องขึ้นอยู่กับผลงานนายในอนาคต เฮอะ”
เซียวหยางดีใจทันที เรื่องนี้มีวิธีแล้วอ่า
หลังจากเจียงเซิ่งหนานตรวจสอบรถยนต์อย่างระมัดระวัง สีหน้าก็จริงจังสุดๆ
“เรื่องนี้ร้ายแรงมาก มันถูกยกระดับขึ้นเป็นคดีอาญาสำคัญแล้ว”
“เซียวหยาง ตอนนี้ฉันแจ้งให้คุณทราบอย่างเป็นทางการแล้ว เดี๋ยวคุณพูดสิ่งที่คุณรู้ทั้งหมด”
ตอนที่พูดประโยคนี้ ดวงตาเจียงเซิ่งหนานเป็นประกายมาก ดีเหลือเกิน ตอนแรกคิดว่าเป็นคดีขับรถผิดกฎหมาย ไม่คิดว่าจะขุดคดีสำคัญออกมา!
เมื่อก่อนเธอเคยเป็นหัวหน้าทีมสืบสวนอาชญากรรมมาก่อน มีการตอบสนองไวต่อคดียิงปืนมาก ดังนั้นเรื่องนี้ต้องติดตามต่อ
