บทที่ 27 หน้าแตก
ท่อเหล็กนี้โหดเกินไป บังเอิญโดนกระดูกขาพอดี จ้าวฟางสงได้ยินแม้กระทั่งเสียงกระดูกตัวเองหัก
อ๊าก!
ขาของฉัน!
จ้าวฟางสงโหยหวนอย่างน่าสังเวช
“เชี่ยไรเนี่ยแม่มึง! ร้องสิ กูให้มึงร้อง!”
เพิ่งล้มลงพื้น วัยรุ่นอีกสามคนก็รีบเข้ามา กระทืบร่างเขาทีละคน
“นี่มันตอแหล แม่งยังใช้ขากรรไกรคร่าชีวิต?”
“กูเห็นตอแหลแล้วไม่สบายใจ ไม่สบายใจแล้วอยากต่อยคน พวกพี่ ซัดมัน!”
วัยรุ่นว่างงานสี่คนทุบตีจ้าวฟางสงอย่างรุนแรง
จ้าวฟางสงก็มีหัวใจอยากตายเช่นกัน นี่แม่งสถานการณ์อะไรกัน?
กูใช้เงินเพื่อให้มันมาตอแหล ไม่ใช่มาซัด พวกมัน แก๊งพวกมันสมควรตาย
“กูคือจ้าวฟางสง แหกตาพวกมึงดูให้ดี ให้พวกมึงไปซัดไอ้เด็กนั่น ไม่ใช่กู ไอ้เหี้ย!”
จ้าวฟางสงชี้เซียวหยาง ตะโกนด้วยเสียงดุเดือด
แต่วัยรุ่นว่างงานพวกนั้นไม่ได้สนใจ หมัดซัดบนร่างเขาเหมือนหยาดฝน
จ้าวฟางสงรู้สึกว่าร่างกายกำลังจะหลุดออกจากกันแล้ว
“ไม่ต้องต่อยแล้ว ไม่ต้องต่อย หยุดเร็ว!”
“ถ้ามันตาย ฉันจะไม่กล้าตอแหลแล้ว ฉันพลาดไม่ได้”
จ้าวฟางสงกำลังจะร้องไห้และโหยหวน ห่างออกไปสามลี้ก็ได้ยิน
เซียวหยางก็กลัดกลุ้มเช่นกัน เขาคิดว่าจ้าวฟางสงมันขุดหลุมให้เขา แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น
แต่เขาก็ขี้เกียจเข้าไปแทรก มองดูการแสดงด้วยรอยยิ้ม
“หยุด พวกนายห้ามต่อยแล้ว ต่อยอีกทีฉันจะแจ้งตำรวจ!” เย่หยุนซูเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ก็รีบเปิดประตูรถ พูดขึ้นด้วยเสียงประหลาดใจ
เซียวหยางหัวเราะฮ่าๆ พูดขึ้น “หยุนซู เธอไม่ต้องออกมา นี่มันเรื่องของผู้ชาย เธอไม่ต้องมายุ่ง”
เย่หยุนซูก็พูดไม่ออกเช่นกัน เวลาแบบนี้ ยังยิ้มออกอีก
“แต่ จ้าวฟางสง……”
“หยุนซู เธอขึ้นรถไปเถอะ เรื่องเล็กแค่นี้ ให้ฉันจัดการเอง” เซียวหยางผลักเย่หยุนซูเข้าไปในรถอีกครั้ง แล้วปิดประตูรถ
“เซียวหยาง นายกำลังจะช่วย ทำไมยืนตรงนั้น?”
เห็นเซียวหยางไม่ขยับไปไหนเลย เย่หยุนซูก็กังวลนิดหน่อยในใจ
เดิมทีเซียวหยางไม่ชอบจ้าวฟางสง ให้เขาช่วยเหรอ? เขาจะทำอะไรน่าเบื่อทำไม
อีกอย่าง ใครให้นายคนนี้มันตอแหลล่ะ ไม่มีความสามารถแถมบอกว่าตัวเองเชี่ยวชาญด้านเทควันโด ยังใช้ขากรรไกรคร่าชีวิต เป็นแค่ส้อมใหญ่โง่ๆ อันหนึ่ง
พวกนักเลงต่อสู้กันอยู่นาน แขนขาเหนื่อยล้าหมดแล้ว จากนั้นก็ออกจากซอยเล็กไปอย่างไม่เร่งรีบ
“โอ๊ย ชีวิตฉันใกล้จบแล้ว”
ใบหน้าจ้าวฟางสงเต็มไปด้วยเลือด กระดูกจะแตกไปทั้งร่าง ท่าทางน่าสังเวชมาก
ประเด็นคือกระเป๋าตังค์แม่งโดนขโมยไปด้วย
เย่หยุนซูรีบเดินลงมา ถามขึ้น “ประธานจ้าว คุณเป็นไงบ้าง ดูไม่ค่อยดีเลยอ่า”
ไร้สาระ จะดีได้ยังไงล่ะ
จ้าวฟางสงอยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา ตอนแรกอยากตอแหลต่อหน้าเย่หยุนซู แต่ผลสรุปกลับเป็นแบบนี้ น่าขายหน้าสุดๆ
“ประธานจ้าว ดูเหมือนเทควันโดของนายก็ไม่เท่าไรนะ” เซียวหยางยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “ฉันคิดว่านายจะเชี่ยวชาญซะอีก สุดท้ายก็……เฮ้อ”
เซียวหยางไม่พูดซะยังดีกว่า พอพูดขึ้นมา จ้าวฟางสงก็โกรธจนควันออกจมูก
“มึงกล้าดียังไงเซียวหยาง รอก่อนเถอะ ถ้ากูไม่ฆ่ามึง กูไม่ใช่คน!”
“ประธานจ้าว คุณใจเย็นก่อน ฉันจะเรียกรถพยาบาล” เย่หยุนซูควักโทรศัพท์ออกมา กำลังจะโทรฉุกเฉิน
และในตอนนี้ มีรถตู้คันหนึ่งขับมา จอดกะทันหันที่หน้าปากซอย
ไม่นาน ชายฉกรรจ์ห้าคนก็เดินลงมาจากรถ หนึ่งในนั้นสวมเสื้อกั๊กลายดอกไม้ และคนที่ขับรถคันนั้นคือหลิวเฉียง
จะว่าไปก็โกรธ นี่เป็นครั้งแรกที่มาซอยนี้ของคนเหล่านี้ ไม่ค่อยคุ้นถนน ไม่คิดว่าจะหลงทาง หลังจากเลี้ยวไปหลายรอบก็พบสถานที่ที่ตกลงกัน
หลิวเฉียงเพิ่งจอดรถ ก็เห็นจ้าวฟางสงนอนอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด ไม่คิดว่าบนพื้นจะมีฟันหักสองซีก
ตกใจอย่างแรงทันที เหงื่อผุดออกมา
หลิวเฉียงรีบวิ่งลงจากรถ มาถึงด้านหน้าจ้าวฟางสง พูดขึ้นอย่างปวดใจ “ประธานจ้าว นี่มันเกิดไรขึ้น ใครทำ?”
“แกมันไอ้สวะ!”
เพี๊ยะ!
จ้าวฟางสงโบกฝ่ามือ ตบหน้าหลิวเฉียง
“แม่งยังถามฉันอีกว่าใครทำ แกว่าใครทำล่ะ ฉันให้พวกแกซัดเซียวหยาง ทำไมมาซัดฉันวะ?”
จ้าวฟางสงเสแสร้งไม่ลงอีกต่อไป เพียงตะโกนใส่หลิวเฉียงด้วยเสียงโกรธเคือง
หลิวเฉียงกระอักกระอ่วนก่อนอธิบาย “ประธานจ้าว เมื่อกี้หลงทาง หาถนนไม่เจอเพิ่งมาถึงเอง”
จ้าวฟางสงถึงได้พบว่า หนึ่งในกลุ่มนี้มีคนสวมเสื้อกั๊กลายดอกไม้
จะว่าไป คนพวกนั้นเมื่อครู่นี้ไม่ได้เซียนแบบที่หลิวเฉียงตามหา แต่เป็นนักเลงตัวจริง ถ้าอย่างนั้นตัวเองก็โดนต่อยฟรี?
เมื่อนึกถึงตรงนี้ จ้าวฟางสงก็โกรธจนแทบอาเจียนเป็นเลือด ตะโกนใส่หลิวเฉียง
“หลิวเฉียง แกมันไอ้สวะ ทำกูโกรธแทบตาย แม่งรีบพยุงกูขึ้นมาสิ!”
หลิวเฉียงตื่นตระหนก รีบช่วยพยุงจ้าวฟางสงขึ้นมา จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนต่อยจ้าวฟางสง
เหล่าเซียนพวกนั้นด้านหลังก็มองหน้ากัน ไม่เข้าใจอะไรเลย
ตอนนี้เย่หยุนซูมองออกถึงร่องรอยอะไรบางอย่าง ถามขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา “จ้าวฟางสง นี่มันเรื่องอะไร?”
จ้าวฟางสงหรี่ตาสองข้างเล็กน้อย แสงเย็นส่องออกมา
“นี่มันเรื่องของผู้ชาย พวกผู้หญิงไม่ต้องยุ่ง”
เขาโบกมือ มองไปทางเซียวหยาง ชี้เขาแล้วตะโกนขึ้น “มันนี่แหละ ต่อยไอ้เด็กนี่ให้ฉัน ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย!”
เซียนไม่กี่คนพวกนี้คือคนที่จ้าวฟางสงจ้างมา ไปล้อมตัวทันที มองไปที่เซียวหยางอย่างมุ่งร้าย
“พวกนาย……พวกนายจะทำอะไรกันแน่?” เย่หยุนซูตกใจมาก “จ้าวฟางสง คุณอย่าหุนหันพลันแล่น”
อย่าหุนหันพลันแล่น? จ้าวฟางสงแค่นหัวเราะ วันนี้หุนหันพลันแล่นจริงๆ แหละ
ต่อหน้าเทพธิดา ในที่สุดเขาก็เผยเขี้ยวออกมา เดิมทีเขาไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่วันนี้แม่งโมโหเกินไปจริงๆ
ทั้งหมดนี้ก็เพราะไอ้สวะอย่างเซียวหยาง ถ้าวันนี้ไม่ทุบตีมันให้ตาย ความเกลียดชังเขาก็ยากจะหายไป
เซียวหยางพูดขึ้นอย่างปลอบโยน “หยุนซู ไม่ต้องพูดไรทั้งนั้น เธอไปอยู่ด้านหลัง อย่าเจ็บตัว”
ใบหน้าสวยของเย่หยุนซูซีดเซียวเล็กน้อย กัดปาก ยืนห่างออกไปไกลหน่อย
เขาเข้าใจแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นการแสดงที่จ้าวฟางสงมันเตรียมขึ้นมา แต่เมื่อครู่นี้มีบางอย่างผิดพลาด ตอนนี้คนของจ้าวฟางสงมันมาแล้ว ด้วยความอายจนโกรธ ต้องการระบายกับตัวเขา
เซียวหยางไม่ชอบความเดือดร้อน วิธีที่ราบรื่นสุดในการจัดการปัญหา ก็คือกวาดสิ่งกีดขวางทุกอย่าง
“ยังอึ้งอยู่ทำไม ไปจัดการให้ฉันซะ”
“ประธานจ้าวไม่ต้องเป็นห่วง ไอ้เด็กนี่หนีไม่พ้นแล้ว”
ชายที่เป็นคนนำ ตัวสูงใหญ่กำยำ หัวเกรียนสีเขียว มีรอยสักกะโหลกที่แขน ใบหน้าเต็มไปด้วยเนื้อหนัง ดูแล้วดุเดือดอย่างมาก
ร่างฉกรรจ์ผิวเขียวมาถึงด้านหน้าเซียวหยาง ค่าตอบแทนของประธานจ้าวนั้นมหาศาล เขาต้องจัดหนักอยู่แล้ว
“เจ้าเด็ก ถ้ามีไหวพริบ ก็คุกเข่าขอโทษประธานจ้าวซะ ไม่งั้นผิวบางเนื้อนุ่มแบบนาย ถ้าฉันเผลอไปหักแขนนายมันจะแย่เอานะ”
มุมปากเซียวหยางยกขึ้นเล็กน้อย “อย่าพูดมาก แกไม่ต้องใช้มือ ฉันเอง”
ทันทีที่พูดจบ ก็ได้ยินแค่เสียงร้อง เซียวหยางยกเท้าขึ้นมาเตะเขาทันที
ลูกเตะนี้ พุ่งออกไปเหมือนขวานหิน ดังมาพร้อมลม ดวงตาชายฉกรรจ์มืดมน จากนั้นร่างกายก็ถูกเตะลอยขึ้น
