แต่คุณเฟิงกลับไม่ขยับ เซียวหยางก็ไม่ได้สนใจเขา
เซียวหยางมาที่ข้างเตียง จับชีพจรของเย่หยุนซูดูสักครู่ เมื่อเข้าใกล้ ความร้อนจากร่างกายของเย่หยุนซูก็พรั่งพรูออกมาไม่หยุด
ดวงตาสองข้างของเย่หยุนซูมีน้ำใส ๆ ไหลเอ่อออกมา ปากบางเผยอออกเล็กน้อย มีกลิ่นเหมือนดอกกล้วยไม้โชยออกมา ใกล้จะทนฤทธิ์ยาไม่ไหวแล้ว
เซียวหยางขมวดคิ้วขึ้นมา ถูกวางยาปลุกอารมณ์ทางเพศจริง ๆ ด้วย
เขาโอบเย่หยุนซูไว้ในอ้อมกอด เย่หยุนซูลืมตาที่พร่าเลือนขึ้น “เซียวหยาง นายไปซะ นายรีบไปซะ ถังเทียนหวาจะจัดการนาย!”
เซียวหยางรู้สึกอึ้งมาก ตัวเย่หยุนซูเองกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่กลับให้เขาหนีไป
เพียงเสี้ยววินาที ความน้อยใจที่ได้รับมาตลอดสามปีก็ได้หายไปจนหมดสิ้น มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มบาง ๆ ออกมาด้วยความรักและเอ็นดู
“เป็นผู้หญิงที่ทึ่มจริง ๆ”
“มึงกำลังทำอะไร ปล่อยหล่อนเดี๋ยวนี้!”
ถังเทียนหวาเห็นเซียวหยางอุ้มเย่หยุนซูขึ้นมา สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที แม่งเอ้ย ไม่ใช่ไอ้นี่มันถูกคุณเฟิงจัดการแล้วหรอกเหรอ ทำไมยังกล้าอวดดีอย่างนี้อีก
ไม่เห็นหัวตัวเองเกินไปแล้ว
“ถังเทียนหวา ฉันให้เวลาแกหนึ่งนาที มีอะไรจะสั่งเสียก็รีบพูดซะ” เซียวหยางเอ่ยพูดด้วยความเฉยเมย
ทันใดนั้นเขาก็เห็นกล้องถ่ายรูป Full HD เครื่องหนึ่งกำลังหันหน้ากล้องไปทางหัวเตียง สีหน้าก็ยิ่งเย็นชามากขึ้น
ถังเทียนหวาเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ ชี้มือไปที่เซียวหยาง แล้วหันไปมองคุณเฟิง
“ตอนนี้จัดการไอ้นั่นซะ ฉันต้องการให้มันคุกเข่าก้มหัวสำนึกผิดต่อฉัน!”
คุณเฟิงยังคงไม่ขยับ และไม่พูดอะไรสักคำ
ถังเทียนหวาร้องโวยวายด้วยความไม่เข้าใจ “คุณเฟิง มัวทำอะไรอยู่ ขยับตัวสิ ผมต้องการให้คุณจัดการไอ้สวะคนนี้ซะ ยังไม่ลงมืออีก!”
ไอแก่นี่เป็นอะไรไปแล้ว ตัวเองให้เขากินดีอยู่ดี หาผู้หญิงจากทุกประเทศมาประเคนให้เขาเสพสุข พอถึงเวลาสำคัญกลับใช้การไม่ได้ซะงั้น
เซียวหยางสีหน้าเมินเฉย กำลังมองถังเทียนหวาเหมือนกับมองคนตายคนหนึ่งยังไงยังงั้น
“แกยังมีเวลาอีกสามสิบวินาที!”
ถังเทียนหวาโกรธจนหัวเราะออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอโง่ แม่งยังเสือกมาวางท่าใส่กูอีก หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ มีสิทธิ์อะไรมาท้าทายกู!”
เซียวหยางหรี่ตาทั้งสองข้างเล็กน้อย ค่อย ๆ อุ้มเย่หยุนซูไว้ในอ้อมกอด แล้วเดินไปทีละก้าวทีละก้าว
ถังเทียนหวาอึ้งไปเล็กน้อย มองดูสายตาที่เลือดเย็นของเซียวหยาง จู่ ๆ เขาก็รู้สึกขี้ขลาดขึ้นมา
ถังเทียนหวาถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างช่วยไม่ได้ แล้วไปอยู่ด้านหลังคุณเฟิง จึงรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาหน่อย
เมื่อเห็นเซียวหยางเข้ามาใกล้ทีละก้าว ๆ ถังเทียนหวาก็มีสีหน้าโหดเหี้ยมขึ้นมา แล้วดึงเสื้อคุณเฟิงพลางร้องเรียก “คุณหูหนวกหรือไง รีบลงมือสิ ทำไมไม่พูดล่ะ!”
“ฆ่าซะ ฆ่ามันให้ฉันซะ ฉันไม่อยากเห็นไอ้สวะนี่แล้ว ฉันต้องการให้มันตาย!”
คุณเฟิงโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว
แต่ถังเทียนหวายังไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้อีก แล้วยังตะโกนโวยวายอยู่ได้
“เซียวหยาง มีคุณเฟิงอยู่ทั้งคน มึงยังจะกล้าทำอะไรกู!”
“คุณเฟิง หรือคุณมีข้อเรียกร้องอื่นอีก? ก็ได้ ไว้เล่นกับเย่หยุนซูเสร็จแล้ว ผมจะให้คุณได้เล่นต่อ คุณเองก็ชอบแบบเย่หยุนซูไม่ใช่เหรอ ผมจะคุณได้สมใจ!”
ได้ยินคำพูดนี้ คุณเฟิงก็หน้าเขียวขึ้นมาทันที
เพี๊ยะ!
ตบหน้าถังเทียนหวาด้วยหลังมือไปหนึ่งฉาด แล้วชี้จมูกของถังเทียนหวา กร่นด่าเสียงแข็งว่า
“ถังเทียนหวา อย่าคิดจะมาใส่ร้ายฉันนะ!”
เย็xแม่งมึงถังเทียนหวา จะตายก็ตายไปคนเดียวอย่าลากกูไปเกี่ยว วางท่าอวดดีไปคนเดียว ทำไมต้องมาลากกูลงเหวไปด้วย
“คุณเฟิง คุณ……”
ถังเทียนหวาสับสนงุนงงไปเลย คุณเฟิงถึงกับกล้าตบเขาเชียวเหรอ?
เขากุมหน้าด้านขวาเอาไว้จนแน่น ตะโกนโหวกเหวกอย่างคาดไม่ถึง “คุณตบผมทำไม คุณเป็นอะไรไปกันแน่ เมื่อกี้ตอนเข้ามาก็รู้สึกว่าคุณแปลกไป เราสองคนเป็นพวกเดียวกันนะ!”
“ใครแม่งเป็นพวกเดียวกับคุณ หลายปีที่ผ่านมาคุณทำเรื่องเลวร้ายมาตั้งเท่าไหร่ ผมโน้มน้าวให้คุณกลับตัวกลับใจกี่ครั้ง คุณไม่เคยเชื่อฟัง ผมผิดหวังในตัวคุณมากจริง ๆ แล้วยังคิดจะให้ผมร่วมมือทำเรื่องเลว ๆ กับคุณอีกเหรอ?”
“ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ผมกับคุณถังเทียนหวาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!”
ทันใดนั้น ในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน มีเพียงคุณเฟิงเท่านั้นที่ทำหน้าโหดเหี้ยมอยู่
ถังเทียนหวาตะลึงงันไปอีกครั้ง
นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?
ฉันกับแกร่วมมือกันทำความเลว? โน้มน้าวให้ฉันกลับตัวกลับใจ?
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! แกรังแกผู้หญิงไปตั้งเท่าไหร่ก็รู้อยู่แก่ใจดีไม่ใช่เหรอ แกทำเรื่องเลวทรามไปตั้งเท่าไหร่สมองแกมีปัญหาแล้วหรือไง?
ไม่คิดเลยว่าแกจะกล้าพูดแบบนี้ออกมา แกไม่รู้สึกกระดากใจบ้างเลยเหรอ!
ในตอนนี้เอง คุณเฟิงหันตัวกลับไป เผชิญหน้ากับเซียวหยาง เผยสีหน้าที่ดูเด็ดขาดและน่าเกรงขาม แล้วเอ่ยพูดว่า
“คุณเซียวหยาง ผมก็ถูกบีบบังคับอย่างไม่มีทางเลือก ถึงได้ทำเรื่องผิดศีลธรรมเลวทรามลงไป แต่ผมรับปากว่า จากนี้ไป จะแก้ไข้ข้อผิดพลาดในอดีต กลับตัวกลับใจเสียใหม่!”
ถังเทียนหวาอ้าปากค้าง เหมือนเห็นผีไม่มีผิด เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ คุณเฟิงยังมีท่าทีสูงส่ง เห็นเซียวหยางเป็นเพียงแมลงตัวหนึ่งเท่านั้น
แต่ชั่วพริบตาเดียว กลับให้ความเคารพถึงเพียงนี้ ตัวสั่นงันงก เหมือนกลัวเซียวหยางเอามาก ๆ
“คุณเฟิง คุณ……คุณทำแบบนี้ได้ยังไง?”
“สัตว์เดรัจฉาน หุบปากเดี๋ยวนี้นะ กลับไปฉันจะให้พ่อแกสั่งสอนแกให้หนัก ตระกูลถังดันมีลูกที่หน้าเนื้อใจเสืออย่างแก น่าอับอายจริง ๆ!”
คุณเฟิงเหงื่อเย็นไหลพล่านไปหมดแล้ว ถ้าพูดผิดแม้แต่คำเดียว อสูรที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองตนนี้ต้องฆ่าตัวเองแน่ ๆ
เพื่อรักษาชีวิตน้อย ๆ นี้เอาไว้ ก็ทำได้แค่พูดแบบนี้ออกมาเท่านั้น
ไอโง่ถังเทียนหวา ตัวเองแสดงความเคารพขนาดนี้แล้ว กลับยังมองไม่ออกอีก ยังแม่งจะถามมากอีก ถามหาแม่งมึงเหรอ!
เซียวหยางส่ายหน้าแล้วยิ้ม มองตาแก่คนนี้ด้วยความรู้สึกสนใจ เขามองออกอยู่แล้วว่าตาแก่นี่กำลังแสดงละครตบตา
แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ถือว่าเป็นผู้มีวรยุทธ์คนหนึ่ง กล้าทำเรื่องน่าอัปยศได้ถึงขนาดนี้เพื่อเอาตัวรอด
ถังเทียนหวาตอนนี้เพิ่งเข้าใจสถานการณ์ ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าทำไมก่อนหน้านี้กับตอนนี้คุณเฟิงถึงได้ดูแตกต่างเป็นคนละคน
ท่าทางตัวสั่นงันงกนั้น เพียงพอที่จะอธิบายปัญหาเรื่องหนึ่งได้ นั่นก็คือคุณเฟิงเกรงกลัวเซียวหยางเป็นอย่างมาก!
เขาตกใจกับความคิดนี้ของตัวเอง คิดไม่ถึงเลยว่าคุณเฟิงจะกลัวเซียวหยาง?
หรือว่า……เซียวหยางจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าคุณเฟิง?
ใช่ ต้องเป็นแบบนี้แน่ ๆ ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ขนอ่อนของถังเทียนหวาก็ลุกชันทันที อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น
เมื่อมองไปที่แววตาของเซียวหยางอีกครั้ง ก็เหมือนได้เห็นมัจจุราชไม่มีผิด ดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยคู่นั้น เหมือนเป็นเคียวของมัจจุราชชัด ๆ
“เซียวหยาง……แก แกอย่าวู่วามนะ พวกเรามีอะไรค่อย ๆ คุยกัน เมื่อกี้นี้ฉันล้อเล่นน่ะ แกอย่าคิดจริงจังเด็ดขาดนะ!”
แววตาของเซียวหยางเฉยชามาก เขาเข้าไปใกล้ถังเทียนหวาทีละก้าวทีละก้าว
ถังเทียนหวากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกขนหัวลุกขึ้นมาทันที
“เซียวหยาง ไม่สิ พี่เซียว คุณชายเซียว ขอโทษครับ!
เพี๊ยะ!
เซียวหยางฟาดมือเข้าที่แก้มซ้ายของเขาอย่างแรง เสียงดังชัดก้องกังวาน!
ถังเทียนหวาเอามือถูหน้าไปมาสองรอบ หน้าด้านซ้ายปวดแสบปวดร้อน รู้สึกอับอายขึ้นมา
แต่เขายังคงแหงนหน้าขึ้น แล้วฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย
