คิงส์แมน ระบบโคตรคนบ่มพยัคฆ์ทะลุโลก – ตอนที่ 13 ซื้อปราสาทของตระกูลกลับคืนมา

วิลเลี่ยมกลับไปที่ห้องพักของโรงแรม ไม่สนใจว่าจะถูกตรวจสอบอีกต่อไปและนอนหลับฝันดี

ก่อนที่จะตื่นเช้าวันรุ่งขึ้นวิลเลี่ยมก็ได้รับโทรศัพท์จากทนายความแอนโธนี

วิลเลี่ยมรับโทรศัพท์ด้วยความงุนงง: “โอโหล”

“เฮ่ เอ่อ ผมขอโทษวิลเลี่ยม ผมโทรหาคุณเช้ามาก แต่ผมคิดว่าคุณควรอ่านหนังสือพิมพ์เดอะซันประจำวันนี้นะครับ แล้วโทรหาผมหลังจากที่คุณอ่านเสร็จ ตัดสินใจว่าจะทำอะไร”

วิลเลี่ยมวางสายโทรศัพท์ของแอนโธนี่และใช้โทรศัพท์ของโรงแรมโทรไปที่แผนกต้อนรับเพื่อขอให้ส่งสำเนาของเดอะซันฉบับวันนี้มาที่ห้องของเขา

ติ๊งต่อง วิลเลี่ยมได้ยินเสียงกริ่งประตูทันทีที่แปรงฟันเสร็จล้างปากเช็ดด้วยผ้าขนหนูและเปิดประตูเพื่อหยิบหนังสือพิมพ์จากบริกรของโรงแรม

พนักงานสาวของโรงแรมมองไปที่วิลเลี่ยมแล้วมองไปที่หนังสือพิมพ์ในมือ ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟทันทีและเธอจ้องไปที่วิลเลี่ยมและถามเขาว่า: “ท่านคะนี่คือหนังสือพิมพ์เดอะซันวันนี้”

วิลเลี่ยมหยิบหนังสือพิมพ์มาดูพนักงานดูน่ารักและยิ้มให้คนงามเป็นการทักทาย

เมื่อเห็นวิลเลี่ยมยิ้มให้เธอ พนักงานสาวก็รีบส่งวิลเลี่ยมและพูดว่า: “ค่ะท่านต้องการหรือยังคะ โรงแรมของเราสามารถตอบสนองคุณได้หากคุณมีความต้องการ”

เมื่อวิลเลี่ยมเห็นหัวของเขาในหนังสือพิมพ์ในมือของเขาที่หน้าแรกของ The Sun เขาก็ไม่สนใจที่จะมองไปที่บริกรสาวสวยอีก ทันทีเขาก้มลงมองหนังสือพิมพ์ในมือและพูดกับพนักงานสาวว่า : “ไม่มีครับ ผมจะโทรติดต่อแผนกต้อนรับหากจำเป็นขอบคุณ “

หลังจากพูดจบเขาก็หยิบทิป 10 ปอนด์มอบให้กับพนักงานสาวจากนั้นก็ปิดประตู

เมื่อเห็นว่าวิลเลี่ยมไม่มีเวลาคุยกับเธอ พนักงานสาวก็จากไปพร้อมกับความผิดหวัง เธออ่านพาดหัวข่าวของเดอะซันฉบับวันนี้ระหว่างทางที่เธอส่งหนังสือพิมพ์ชายหนุ่มในหนังสือพิมพ์บอกเพียงว่าชายหนุ่มคนนี้คือ มหาเศรษฐี และเป็นมหาเศรษฐีพันล้านหนุ่มหล่อถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขาก็โพสต์

มีคำใบ้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น แต่วิลเลี่ยมไม่สนใจเธอ

วิลเลี่ยมนั่งอยู่บนโซฟาในห้องและมองดูรูปภาพครึ่งตัวขนาดใหญ่ของตัวเองบนพาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์เดอะซันวันนี้ทำคนเขาอารมณ์ไม่ดีไปเลย

หลังจากดูนินจาอย่างโกรธๆ ตอนนี้วิลเลี่ยมแค่อยากจะฆ่าปาปารัสซี่ เมื่อวานปาปารัสซี่พวกนี้รู้ได้อย่างไรว่าเขาพูดอะไรในห้องประชุมเมื่อวานนี้ เนื้อหามันสมบูรณ์ราวกับว่าปาปารัสซี่กำลังจดบันทึกในห้องประชุม

ไม่เพียงแต่รู้จักชื่อมหาลัยยังรวมไปถึงสถานการณ์ในครอบครัวของเขา ฉันควรจะบอกว่าปาปารัสซี่ชาวอังกฤษเป็นบรรพบุรุษของปาปารัสซี่ หรือฉันควรจะบอกว่าเดอะซันมีอำนาจมากดี?

เมื่อเห็นรูปลีน่า เดวอนเชอร์แม่ของเขาในพาดหัวข่าววิลเลี่ยมรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับแม่ของเขาและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาแม่

โทรศัพท์ถูกรับทันทีหลังจากดังไม่กี่ครั้ง

“งายวิลเลี่ยม” เรียกเสียงของลีน่า

“สวัสดีตอนเช้าครับแม่”

“มีอะไรหรือเปล่าวิลเลี่ยม แม่ต้องไปทำงานถ้าลูกโอเคแม่จะโทรกลับตอนเที่ยง”

วิลเลี่ยมได้ยินลีนาปิดประตูรถ

เมื่อได้ยินว่าแม่ของเขาไปทำงานแต่เช้า วิลเลี่ยมก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย : “แม่เราได้พูดคุยและบรรลุข้อตกลงกันครั้งที่แล้ว ว่าแม่ไม่ต้องทำงานหนักหรือไง แม่ผมหาเงินได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องทำเหมือนที่ผ่านมา”

“ใช่ค่ะคุณลูก แม่ไม่ได้ละเมิดสิ่งที่เราพูดฮิฮิ แม่อยากทำให้ลูกประหลาดใจ แต่ตอนนี้แม่บอกลูกได้แค่..

แม่ใช้เงิน 1 ล้านปอนด์ที่ลูกให้แม่มาซื้อร้านกาแฟบนถนนอ็อกซ์ฟอร์ดเมื่อวานนี้ ที่รักแม่ขอบคุณน้า ถ้าไม่ใช่ลูกของแม่ แม่ก็คงไม่รู้ว่าความฝันที่จะได้เป็นเจ้าของร้านกาแฟ ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงเมื่อไหร่ แม่ล่ะอยากอยู่ร้านกาแฟทุกวันเลยตอนนี้ ฮิฮิ” ลีน่าหัวเราะอย่างมีความสุข

วิลเลี่ยมรู้สึกดีใจที่ได้ทราบว่าลีน่าซื้อร้านกาแฟที่ถนนอ็อกซ์ฟอร์ด “ถ้าอย่างนั้นแม่ก็ไม่ต้องไปที่ร้านกาแฟแต่เช้านักก็ได้ครับ”

ลีน่าหัวเราะเบาๆ และพูดว่า: “แม่แค่อยากเห็นร้านกาแฟของแม่แม่รู้สึกไม่สบายใจถ้าไม่ได้เห็นมันลูกโอเคนะแม่จะดูแลเอง”

“ดีครับ เอาที่แม่สบายใจ”

เขาไม่ได้มีเงิน 1 ล้านปอนด์ในตอนแรก แต่ในสัญญาอุปกรณ์ต่อพ่วงที่เขาเซ็นสัญญากับ Jiarefu เขาสามารถได้รับ 20% ของยอดขายได้ ยอดขายยังไม่ใช่ผลกำไรที่แท้จริงไม่ใช่หรอ?

เงิน 6.45 ล้านปอนด์ก็เป็นเรื่องปกติที่ทำให้เขาสามารถจัดสรรเงินได้ 1.29 ล้านปอนด์ หลังจากได้รับเงินแล้ววิลเลี่ยมก็ให้แม่ของเขาลีน่า 1 ล้านปอนด์เพื่อซื้อของที่เธอชอบให้เธอและเจาะจงให้เธอตอบเขาว่ามันเพียงพอหรือไม่ที่วิลเลี่ยมที่มอบให้ลีน่าคือการทำให้เธอมีเงิน แล้วเธอจะได้ไม่ตื่นตระหนกแล้วเธอจะผ่อนคลายมากขึ้น เขาไม่ได้คาดหวังว่า ลีน่าจะซื้อร้านกาแฟโดยตรง

แต่เมื่อจำเหตุผลของการโทรได้วิลเลี่ยมก็พูดกับลีนาอย่างระมัดระวัง

“แม่ ผมมีอะไรดีๆ จะบอก ตอนนี้แม่ยังไม่ได้ขับรถใช่ไหมครับ”

ลีนาถามอย่างสงสัย : “มาคุยกัน เธอทำอะไรผิดเหรอ แม่นั่งอยู่ในรถไม่ได้ขับ”

“เปล่าครับแม่ ผมไม่ได้ทำอะไรเลวร้าย ผมแค่อยากให้แม่อ่านหนังสือพิมพ์เดอะซันฉบับล่าสุดดูครับ มีรายงานของผมอยู่บ้างผมไม่รู้จะบอกแม่ยังไงดี แม่น่าจะรู้เมื่อแม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์” วิลเลี่ยมกล่าวอย่างระมัดระวัง

ลีนาถามด้วยความประหลาดใจ : “พระเจ้าเดอะซันหรอ วิลเลี่ยมลูกไม่ได้คบกับคนดังแล้วปาปารัสซี่ก็ระเบิดใช่ไหม? เดอะซัน… แต่จะเป็นไปได้ยังไง บอกแม่ว่าเกิดอะไรขึ้นพระเจ้าที่รัก ลูกไม่ควรบอกแม่ว่าเธอท้องแล้วนะ วิลเลี่ยมแม่ยังไม่พร้อมที่จะเป็นคุณยาย วิลเลี่ยมลูกควรระลึกไว้ว่าอย่าโกรธหลังจากอ่านหนังสือพิมพ์ มิฉะนั้นปัญหาของลูกจะร้ายแรง และแม่จะจัดการลูกซะทุบตีให้เป็นหัวหมูเลย”

เมื่อเธอได้ยินลูกชายขอให้เธอซื้อเดอะซันปฏิกิริยาแรกของลีน่าก็คือลูกชายของเธอทำให้ดาราหญิงที่เป็นแฟนเกิดความประทับใจของเธอเดอะซันเป็นหนังสือพิมพ์ข่าวจำพวกลูกเล่นลูกไม้ ไม่ก็พวกซุบซิบนินทา

“โอ้วไม่ใช่แม่ สมองของแม่ใหญ่เกินไปแล้ว คิดได้ไงเนี่ย ไม่ใช่อย่างที่แม่คิด แม่ เอาล่ะผมคิดว่าแม่น่าจะกลับบ้านหลังจากอ่านหนังสือพิมพ์ดีกว่าวันนี้อย่าไปร้านกาแฟ”

“ตอนนี้ฉันจะซื้อหนังสือพิมพ์ของ The Sun ฉันจะดูว่าลูกทำอะไรทำให้เดอะซันรายงานลูก”

วิลเลี่ยมฟังเสียงคนตาบอดในโทรศัพท์วางสายและตบหน้าผากรอให้ลีน่าโทรกลับ วิลเลี่ยมรู้ว่าลีน่าจะโทรหาเขาทันทีหลังจากเห็นหนังสือพิมพ์

วิลเลี่ยมคาดการณ์ไม่ผิดภายในสิบนาทีลีน่าโทรมา เมื่อรับสายวิลเลี่ยมก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างรุนแรง

“วิลเลี่ยมลูกบอกแม่ทีว่าสิ่งที่หนังสือพิมพ์พูดเป็นความจริง บอกแม่ว่ามันเป็นความจริงทั้งหมด ลูกจะเป็นมหาเศรษฐี” ลีน่าตะโกนถามวิลเลี่ยม

“ครับแม่ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด หนังสือพิมพ์บอกก็เป็นความจริง” วิลเลี่ยมวางโทรศัพท์ไว้ข้างหูและพูดกับลีน่า

วิลเลี่ยมรอสักพักโดยไม่ได้ยินเสียงของลีน่า แต่ได้ยินลีน่าร้องไห้

“ แม่เป็นอะไรไปหรือเปล่าแม่” วิลเลี่ยมถามอย่างกังวล

“ฉันไม่เป็นไรๆ วิลเลี่ยมแม่มีความสุข วิลเลี่ยมแม่คิดถึงคุณตากับคุณยายของลูก ถ้าพวกเขายังมีชีวิตอยู่พวกเขาจะดีใจมากที่รู้ว่าลูกสามารถเป็นมหาเศรษฐีได้ แต่น่าเสียดายที่ พวกเขาไม่รอจนกว่าลูกจะกลายเป็นมหาเศรษฐีคนรวย พวกเขาไปสวรรค์ด้วยความเสียใจ” ลีน่ากระซิบ

“แม่คุณตากับคุณยายจะมีความสุขเรื่องผมเหมือนกันในสวรรค์แม่อย่าร้องไห้ตอนนี้แม่อยู่ที่บ้านนะรอให้ผมกลับไปหา” วิลเลี่ยมปลอบโยน

“ใช่แม่อยู่ที่บ้านวิลเลี่ยม ลูกกลับมาแล้วแม่มีอะไรจะบอกลูกด้วย แม่จะรอลูกที่บ้านนะที่รัก” ลีน่าพูด

“ครับแม่คนดี ผมจะกลับเดี๋ยวนี้แม่รอผมนะ” หลังจากวางสายวิลเลี่ยมก็โทรไปที่แผนกต้อนรับและเรียกใช้บริการรถของโรงแรม

เมื่อนั่งอยู่ในรถที่โรงแรมจัดเตรียมไว้ให้วิลเลี่ยมรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับสภาพของลีน่าแม่ของเขาและคอยกระตุ้นให้คนขับรีบขึ้นรถ บ้านของเขาอยู่ไม่ไกลจากถนนอ็อกซ์ฟอร์ดซึ่งเป็นอาคารเล็กๆ ที่ปู่ของเขาทิ้งไว้ บ้านหินหลังเล็ก มีพื้นที่มากกว่า 80 ตารางเมตรในชั้นหนึ่งมีห้องนั่งเล่น ห้องครัวและห้องน้ำชั้นสองมีสามห้องและระเบียงที่มีมากกว่าสิบตารางเมตรวิลเลี่ยมในความทรงจำชอบอยู่บนระเบียงมากที่สุด ตอนนี้วิลเลี่ยมอาศัยอยู่ในมหาลัยยกเว้นห้องของลีน่าส่วนอีกสองห้องถูกเช่าเป็นช่วงเวลาสั้นๆ และสามารถเช่าได้ในราคา 1,200 ปอนด์ต่อเดือน

เมื่อเขากลับถึงบ้านก็เห็นลีน่านั่งรอเขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่งวิลเลี่ยมรีบก้าวไปข้างหน้าและกอดแม่ของเขาไว้

ลีน่าโอบกอดวิลเลี่ยมอย่างตื่นเต้นเป็นเวลานาน

เมื่อเห็นแม่ของเขาตื่นเต้นมากวิลเลี่ยมต้องเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ : “แม่มีอะไรจะบอกผมหรือเปล่าครับ”

“ใช่ค่ะวิลเลี่ยม แม่มีอะไรจะบอกลูก” ลีนาพาวิลเลี่ยมมานั่งที่โซฟา

“วิลเลี่ยมยายของเธอไม่ได้คาดหวังให้ลูกเป็นคนรวยดังนั้นมีหลายสิ่งที่ยายของลูกคิดว่าแม่ยังคงต้องบอกวิล วิลลูกจำได้ไหมว่าตอนที่ลูกยังเด็กคุณตาคุณยายและคุณแม่เคยให้ลูกไปที่ปราสาทเก่าในอ็อกซ์ฟอร์ด”

วิลเลี่ยมครุ่นคิดสักพักก็พบกับความทรงจำของปราสาทเก่าแก่ ในความทรงจำของเขามันเป็นปราสาทเก่าแก่ห่างจากมหาวิทยาลัยอ๊อกซฟอร์ดไม่กี่กิโลเมตรเขาไม่รู้ว่ามันเก่าแค่ไหน

“ จำไว้ว่าอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยอ๊อกซฟอร์ดฮะ”

“ใช่วิลเลี่ยมนั่นล่ะ ตอนนี้แม่บอกลูกว่ามันเคยเป็นปราสาท Devonshire แต่น่าเสียดายที่ Henry ไม่สามารถจ่ายภาษีอสังหาริมทรัพย์ได้หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 มันถูกประมูลออกไปความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของคุณตาของลูกคือการ สามารถรวมปราสาทนั้นเข้ากับคฤหาสน์ถูกซื้อคืนได้ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถรอจนถึงเวลานั้นได้ วิลเลี่ยมแม่ขอให้ลูกซื้อในเวลาที่เหมาะสมและแลกเปลี่ยนชื่อของปราสาทนี้กลับไปที่ปราสาทเดวอนเชอร์ซึ่งเป็นปราสาทที่ใหญ่ที่สุด ขอให้ตากับยายฝันไว้ตอนยังมีชีวิต ทีนี้วิลเลี่ยมสัญญากับแม่ได้ไหม “

“แม่ถ้าเป็นเรื่องแค่นี้ผมสัญญากับแม่ได้เลย ถึงสิ้นปีนี้ผมก็สามารถซื้อมันและมอบให้แม่ได้” วิลเลี่ยมยังคงกล้าที่จะให้คำสัญญานี้ เพราะโลกจะตกอยู่ในการถดถอยทางเศรษฐกิจในอีกไม่กี่เดือนหนึ่งปีต่อมาราคาที่อยู่อาศัยในอังกฤษดิ่งลงถึง 50% ขณะนั้น ปราสาทในอังกฤษมีมูลค่าไม่มากนัก มีปราสาทที่ถูกทิ้งร้างในอังกฤษมากเกินไปและ Oxford ไม่ได้อยู่ในเขตลอนดอนและ ปราสาทก็ไม่แพง

ปราสาทเก่าแก่ในความทรงจำของวิลเลี่ยมยังคงมีขนาดใหญ่มากรายล้อมไปด้วยป่าทุ่งหญ้าทะเลสาบเล็กๆ และแม่น้ำ แต่ปราสาทเก่าดูเหมือนจะว่างเปล่า เมื่อวิลเลี่ยมยังเป็นเด็กเขาคิดว่าปราสาทเก่าๆ นั้นมืดมน แต่เนื่องจากแม่ใส่ใจเกี่ยวกับปราสาทเรื่องใหญ่คือการใช้เงินเพื่อบูรณะหลังจากซื้อมันแล้วนั่นแหละ

========================