คิงส์แมน ระบบโคตรคนบ่มพยัคฆ์ทะลุโลก – ตอนที่ 32 สนทนาลับกับแกเร็ธ

(ขอแก้ชื่อนะครับ แกเร็ธ มัลโลรี เป็น แกเร็ธ มัลลอรี)

วิลเลี่ยมจอดรถใกล้สะพานลอนดอน เขาลงจากรถสวมเสื้อแจ็คเก็ตดาวน์หลังจากยืนรอบนสะพานลอนดอนได้ไม่นานก็มีรถกระบะแลนด์โรเวอร์เรนจ์โรเวอร์มาจอดอยู่ตรงหน้าวิลเลี่ยมคนบนรถเปิดกระจก เป็นชายผิวขาวอายุประมาณ 30 ปีถามวิลเลี่ยมว่า: “วิลเลี่ยม เดวอนเชอร์?”

วิลเลี่ยมพยักหน้าให้มนุษย์ในรถ : “ขึ้นรถ”

หลังจากขึ้นรถแล้วรถก็ขับมุ่งหน้าไปยังย่านใจกลางเมือง เวสมินสเตอร์ เข้าสู่ Downing Street และขับเข้าไปในอาคารที่มีป้ายว่า London Electric Corporation แขวนอยู่ที่ประตู

หลังจากพาขึ้นไปที่ชั้น 10 วิลเลี่ยมก็เห็นหญิงวัยกลางคนรูปร่างผอมน่าจะอยู่ในวัย 40 ปี ทันทีที่เธอออกจากลิฟต์วิลเลี่ยมก็เห็นป้ายชื่อพนักงานแคทเธอรีน เดวิสห้อยอยู๋

แคทเธอรีนเดวิสพูดกับเจ้าหน้าที่ที่พาเขาขึ้นมา : “ฉันจะพาเขาไปที่สำนักงานของแกเร็ธเอง คุณไปทำงานของคุณเถอะ”

หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่หญิงก็ไม่สนใจเจ้าหน้าที่นำวิลเลี่ยมมาอีกและพาวิลเลี่ยมเข้าไปในห้องทำงานของแกเร็ธ

หลังจากเข้าประตูวิลเลี่ยมก็เห็นแกเร็ธลุกขึ้นและพูดกับหญิงวัยกลางคน : “เฮ้ แคทเธอรีน ลมอะไรหอบคุณมาหาผมน่ะครับ”

แคทเธอรีนตอบกลับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันเพิ่งไปที่ห้องเก็บเอกสารแล้วเจอพ่อหนุ่มน้อยคนนี้ระหว่างทาง ฉันเลยพามาหาคุณที่นี่ ฉันไปล่ะ คุณคงกำลังยุ่ง”

“โอเคครับ ขอบคุณนะแคทเธอรีน” แกเร็ธรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูให้เธอและส่งสาวรุ่นป้าออกไป

พอแกเร็ธปิดประตู วิลเลี่ยมก็กำลังมองรอบห้องของแกเร็ธอยู่ ไม่มีอะไรพิเศษมีแค่โต๊ะทำงานและตู้เก็บเอกสารไม่กี่ตัว เก้าอี้สองสามตัว ตู้ไวน์ เขาส่ายหัว นี่มันเรียบง่ายเกินไป วิลเลี่ยม แกล้งพูดกับแกเร็ธว่า : “แกเร็ธ คุณสมถะเกินไปหรือเปล่า? คุณไม่มีโซฟา คุณไม่มีเลขาสวยๆ หรืออะไรประมาณนั้นเลยหรอ แผนกของคุณน่าสงสารจริงๆ ตอนนี้ผู้หญิงแก่คนนั้นคือใครกัน หรือว่าพ่อคนขี้อาย..คนรักเก่าของคุณงั้นหรอ?”

“ให้ตายเถอะวิลเลี่ยม นายหุบปากไปเลย เธอชื่อแคทเธอรีน เดวิส เธอเป็นผู้อำนวยการคณะกรรมการรักษาความปลอดภัยของคณะรัฐมนตรี ตกใจไหมล่ะ เธอคือดวงดาวแห่งความหวังที่ทุกคนตั้งตารอเธอมีแนวโน้มมากที่จะเป็นหนึ่งในคณะรัฐมนตรี ปิดปากของนายให้สนิทซะ ครั้งต่อไปที่นายพบเธอให้ฉันดูแลเธอเอง แต่เธอเป็นคนคุยด้วยยาก”

เมื่อเห็นว่าแกเร็ธรู้สึกกังวลใจมาก วิลเลี่ยมก็รู้สึกขอบคุณโชคเล็กๆ ของตัวเอง โชคดีที่แคทเธอรีนไม่ได้ยินเขา ไม่งั้นเขาคงมีปัญหา “โชคดีที่เธอไม่ได้ยินเรา ไม่งั้นผมคงแย่ แกเร็ธคุณทำกันได้นะ อย่าเที่ยวส่งคนออกไปรอผมนอกลิฟต์มั่วๆ ได้ไหม? ถ้าผมโชคร้าย ผมจะบอกว่าที่ผมพูดแบบนั้นเพราะผมได้ยินคุณพูดเป็นการส่วนตัว “

แกเร็ธมองวิลเลี่ยมอย่างว่างเปล่าและเขาไม่สามารถทนทำความคุ้นเคยกับปากของวิลเลี่ยมได้เลยด่ากราดออกมาว่า: “ปิดปากมหมาๆ ของนายเดี๋ยวนะเลยนะ นี่ฉันยังไม่ได้ถามนายเลยว่า 2 วันนี้นายไปทำอะไรมา แต่นยัายยังกล้ามาใส่ร้ายฉันอีก แล้วเป็นไงฉ่ำปอดไปเลยไหม ได้อ๊อดๆ กับสาวสวยน่ะ ไอ้เด็กเวร”

“อ่า ก็นะ ก็ผมมันหล่อรวยและมีความสามารถขนาดไหนกันล่ะครับ มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีสาวสวยเสนอตัวน่ะ” วิลเลี่ยมจอมอวดดีดึงเก้าอี้ออกมานั่งตรงหน้าแกเร็ธ

“ฉันก็รู้อยู่แล้วว่านายมันพวกไร้ยางอาย” เขาหยิบกระเป๋าเอกสารใบใหญ่ออกมาจากลิ้นชักโต๊ะแล้วยื่นให้วิลเลี่ยม

วิลเลี่ยมเปิดกระเป๋าแฟ้มเทของในกระเป๋าออกมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน มีเอกสารสองใบและถุงใส่แฟ้มสิบใบอยู่ในนั้น

แกเร็ธพูดกับวิลเลี่ยมว่า: “นี่คือ ID ของเธอ หนึ่งคือ ID ของหัวหน้าทีมบำรุงรักษากำลังของ London Electric Company ใช้เพื่อปกปิดตัวตนของเธอ ส่วนอีกตัวคือ ID ของหน่วยข่าวกรองทางทหาร Bureau เจ้าหน้าที่รักษาความมั่นคงคือรับผิดชอบในการจัดการเหตุการณ์ฉุกเฉิน เหตุการณ์ดังกล่าวอยู่ภายใต้การนำของคณะกรรมการเท่านั้นไฟล์ทั้งสิบฉบับนี้เป็นของสมาชิกในทีมของเธอ หลังจากกรอกข้อมูลแล้วไฟล์เหล่านี้จะถูกส่งไปยังห้องใต้ดินเธอก็รู้ว่าห้องใต้ดินนอกพระราชวังบัคกิงแฮมอยู่ที่ไหน ใช่ไหม?”

วิลเลี่ยมหยิบเอกสารสองชุดขึ้นมาดูวางลงแล้วถามว่า “แน่นอนผมพอรู้ว่าบังเกอร์อยู่ที่ไหน แกเร็ธผมมีชื่อเสียงมากนะตอนนี้ แล้วจะให้ผมยังใช้ฉากหน้าทำงานบริษัทการไฟฟ้าแล้วใครมันจะเชื่อล่ะครับ”

แกเร็ธยิ้มเจ้าเล่ห์แปลกๆ : “นั่นเป็นธุรกิจของเธอหรือก็คือถ้าเธอซื้อบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าลอนดอน ฉันก็จะให้ข้อมูลประจำตัวของ CEO เป็นไง…”

วิลเลี่ยมพูดอย่างหงุดหงิด : “ไม่!! ทำไมผมถึงต้องการบริษัทที่จะเจ๊งกระบ๊งแบบนี้ด้วย ผมคงต้องเสียเงินมากมายทุกปี ผมซื้อมันมาสร้างปัญหาให้ตัวเองเพื่อ?”

“ตอนนี้บริษัทการไฟฟ้าราคาถูกมาก London Power Electric Company ทั้งหมดมีราคาเพียง 70 ล้านปอนด์ความสูญเสียส่วนใหญ่เกิดจากอายุของวงจรและอุปกรณ์ที่ล้าหลัง เธออาจจะหาเงินได้ก็ได้นะถ้าเธอจ่ายเพื่อปรับปรุงใหม่” แกเร็ธตะล่อม

“เรื่องดิ? ผมไม่อยากได้ ผมหาเงินได้มากกว่านี้อีกด้วยเงินขนาดนั้น นอกจากนี้ใครจะไม่รู้ว่าสหภาพแรงงานของพวกบริษัทพลังงานนั้นคุยด้วยยาก ผมไม่ต้องการจัดการกับพวกในสหภาพแรงงาน เอาบริษัทพลังงานให้ผมหรอ พูดถึงกลุ่มที่ผมดูแล หัวหน้าทีมคนนี้จะไปทำงานที่สำนักงานใหญ่หรือเปล่า ผมไม่อยากเจอแม่เฒ่ามิสซิสเอ็มทุกวันนะครับ”

“ฮ่าๆ แม่เฒ่าหรอ เธอนี่ช่างกล้าจริงๆ” แกเร็ธพยักหน้าเห็นด้วยเขาไม่ชอบเอ็มเธออยู่ใน MI6 มานานเกินไปและ MI6 ก็ดำเนินการเหมือนถังเหล็ก คณะกรรมการต้องการแทรกแซงแต่ทำไม่ได้

“ทีมของเธอไม่จำเป็นต้องไปที่สำนักงานใหญ่ เธอเป็นทีมปฏิบัติการฉุกเฉิน หากเธอต้องการข้อมูลเธอสามารถมาหาฉันได้ หากเธอต้องการตรวจสอบฉันมีไฟล์เกี่ยวกับเจ้าหน้าที่ MI6

หลังจากที่เธอรวบรวมสมาชิกในทีมได้แล้ว เธอต้องส่งรายชื่อสมาชิกในทีมไปยังปราสาทแห่งความมืดตามที่กำหนด เธอไม่จำเป็นต้องบอกใคร นอกจากนี้เธอยังสามารถตรวจสอบบุคลากรที่เธอคิดว่ามีปัญหาได้ แน่นอนว่าทุกอย่างต้องมีหลักฐานและอีกอย่างต้องยอมรับงานที่ฉันมอบหมาย” แกเร็ธกล่าว

“นั่นหมายความว่าถ้าคุณไม่มีงานให้ผม ผมก็ไม่ต้องทำอะไรสินะ” วิลเลี่ยมพูดอย่างมีความสุข

“อ่าใช่แล้ว ช่วงก่อนปี 90 ก็ไม่มีเหตุการณ์พิเศษมากมายในประเทศแถมตอนนี้ทุกอย่างต้องมีหลักฐานหากไม่มีหลักฐานก็ทำอะไรไม่ได้ เหมือนมือและเท้าถูกมัดไว้แล้วเธอจะไม่ผิดพลาดถ้าเธอไม่ไปทำอะไร ปล่อยให้คนใน MI6 ทำในสิ่งที่อันตรายและลำบาก ตอนนี้พวกเขากลัวการถูกเปิดเผยมากที่สุดถ้าพวกเขาเป็นที่รู้จักของสาธารณชนมันก็ต้องไม่ดีแน่ๆ คุณเป็นคนรวย และไม่มีอะไรที่เหมาะกับเธอหรอก”แกเร็ธ กล่าว

“ไอยะ คุณหลอกผมอีกแล้ว คุณไม่ต้องการให้ผมได้รับสิทธิ์ในการจัดการ ลืมไปซะ ยังไงผมก็ไม่ต้องการเอาสิทธิ์ของกลุ่มฉันกลับคืนมา ให้ดีที่สุดก็เก็บมันไว้ในมือของคุณ ไม่ต้องห่วงถึงยังไงตอนนี้ผมก็ยังเด็กมากต้องการเวลาที่จะเอ็นจอยกับชีวิต แถมผมยังไม่มีลูกชายด้วยซ้ำ แล้วก็ยังไม่อยากมี แกเร็ธ คุณจัดการไปเลยจะดีกว่า จะมาหาผมเพื่ออะไร ผมเพิ่งจะเป็นคนรวยของเอ็นจอย ชิวๆ กับชีวิตของคนรวยมากกว่านี้หน่อย”

วิลเลี่ยมไม่เชื่อในสิ่งที่แกเร็ธพูด พวกนี้แค่อยากทำตัวเป็นอันธพาลถ้ามีงานสกปรกก็ปล่อยฉันทำเถอะ มันไม่มีประโยชน์กับเขาหรอก ตัววิลเลี่ยมไม่ได้โง่ขนาดนั้น ฉันจะไม่รับใช้พวกคุณหรอก ถ้ามีเรื่องไม่ดี ก็ปล่อยให้คุณกับมิสซิสเอ็มเป็นสุนัขกัดกันในขณะที่ฉันก็คอยดูความสนุกสนาน

“แล้วบุคลากรของผมจะคัดเลือกแบบไหน?”

“เธอสามารถรับสมัครใครก็ได้ที่เธอต้องการ นอกจากนี้เธอยังสามารถไปที่หอจดหมายเหตุเพื่อค้นหาบุคลากรเองได้หรือเธอจะหาจากวงสังคมทั่วไปก็ได้ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องเชื่อถือได้” แกเร็ธกล่าวพร้อมกับแสดงนามบัตรของเขาให้วิลเลี่ยม “นี่ เป็นที่เก็บคลังข้อมูลถาวรของเรา ในพิพิธภัณฑ์ลอนดอนแห่งนี้เต็มไปด้วยไฟล์ของบุคคลที่มีการรักษาความลับในระดับต่ำเธอสามารถรับสมัครเจ้าหน้าที่ตำรวจหรือทหารเองได้ แต่เธอต้องดูแลสมาชิกในทีมของเธอ อย่าปล่อยให้พวกเขาเข้ามายุ่ง ถ้ามีอะไรผิดพลาดเธอต้องแก้ไขเอง เธอเป็นบุคลากรผู้มีสิทธิพิเศษโดยทั่วไปเธอก็คือคนธรรมดาที่ไม่มีงานเข้าใจไหม? และเธอต้องรับผิดชอบเงินทุนทั้งหมด ที่ฉันสามารถจัดหาให้ได้คืออุปกรณ์บางส่วนและสถานะทางการอำนวยความสะดวกเพื่อที่เธอจะไม่ตกเป็นเป้าหมายของรัฐบาล”

วิลเลี่ยมหยิบนามบัตรของเขามาดูที่อยู่นี่คือที่อยู่ของห้องสมุดแห่งชาติลอนดอน เขาจะเจออะไรบ้างนะถ้าไปที่สถานที่แห่งนี้พลางเหล่มองไปที่แกเร็ธด้วยความสงสัย

========================

แกเร็ธ มัลลอรี