บทที่ 6: แขนพลิกไปข้างนึง
* พิงกี้ นี่เธอทำอะไร ?! ”
เสียงตวาดคำนึง ผู้ชายที่สูงหล่อมาพร้อมความโกรธ
พิงกี้เพิ่งหันมามอง ก็ถูกเควินที่เดินเข้ามาผลักจนล้ม ขาโซเซยืนไม่นิ่ง
เอวที่บอบบางชนกับขอบแหลมของเตียงพอดี เจ็บ จนเธอหายใจเข้าลึกๆเลยทีเดียว
เธอยังไม่ได้ร้องไห้ แต่ลสิกลับร้องไห้ก่อนแล้ว
* เควิน ในที่สุดพี่ก็มาเสียที “ลิสากัดริมฝีปากไว้และ เอามือลูบใบหน้าที่บวมแดง
ดวงตาที่แวววาวน่าสงสารมองไปที่เควิน “ ถ้าคุณ ไม่มาฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว? ”
“ ผมมาแล้ว ดูซิใครกล้าลงมือกับคุณอีก! ” เควินพูด และสายตาที่เย็นชามองที่เธอ
“ เมื่อกี้เธอใช้มือข้างไหนตบที่หน้าลิสา?”
“ เควิน คุณอย่าโทษน้องเลยค่ะ เธอ…เธอก็แค่ชอบ คุณมาก ถึงได้ทำกับฉัน..
ฉันเข้าใจค่ะ”
ลิสาจับเสื้อเควินไว้ เธอรู้จักกับเควินมาตั้งหลายปี
ย่อมรู้วิธีง่ายๆที่จะทำให้เขามีอารมณ์โกรธขึ้นมา
คำนี้พูดออกมาดูเหมือนเธอเป็นคนรู้จักเอาใจเขามา
ใส่ใจเรา
แต่เธอรู้ว่าเควินต้องโกรธล้านเปอร์เซ็นต์ เพราะว่า
สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดก็คือการราวีของ พิงกี้ !
“ แต่ผมไม่ชอบเธอ ” เควินสีหน้านิ่งเหมือนน้ำ พิงกี้
เงยหน้าขึ้นมาก็สบตากับแววตาที่ได้ใจของลิสา เธอรู้สึก ขยะแขยงไม่ใช่น้อยๆ!
แต่ว่า….เธอไม่ได้เสียใจมากเหมือนอย่างที่ลิสาคิด
ไว้..เควินไม่ชอบเธอ
เธอไม่ใช่เพิ่งจะรู้วันนี้ ตอนนี้เธอตายใจแล้ว หัวใจ
ตายด้าน
แล้วจะรู้สึกเสียใจได้ยังไง?
แ ใช่ ฉันตบเธอจริงๆ แล้วจะทำไม ?! ) พิงกี้ไม่อยากอธิบาย
แต่เธอรู้สึกกลืนความโมโหนี้ไม่ลงจริงๆ
“ ลิสาทำให้ชื่อเสียงฉันอื้อฉาว
หานิโกรปลอมตัวเป็นตำรวจและนักข่าวมาหยามหน้า
ฉันตบเธอมีความผิดด้วยหรือ? ยายสมศรีก็เป็นยาย
ของเธอเหมือนกัน
แต่เธอ..โอ๊ย!”
พูดยังไม่ทันจบ ข้อมือของพิงกี้ก็ถูกเควินจับไว้เจ็บ จนส่งเสียงร้องออกมา
คำพูดที่เหลือพูดไม่ออกอีก ผู้ชายที่สูงใหญ่เหมือน ก้อนเมฆที่มีดครื้มก้อนนึง
ที่คลอบคลุมเธอไว้ในที่ทึบ บรรยากาศเต็มไปด้วย
ความเยือกเย็นและมืดมน
แววตาเควินโกรธจนเหมือนมีคลื่นทะลซัดมาอย่าง
แรง
เขาจ้องไปที่ใบหน้าขาวเนียนของเธอ น้ำเสียงเย็น
ชา
“พิงกี้ เธอนี่ใจกล้าไม่เบาเลยนะ! ทำผิดแล้วไม่ ยอมรับผิดแถมยังมากล่าวหาคนอื่น
นี่หรือที่เธอถูกสั่งสอนมา?!”
พิงกี้ยิ้มเบาๆพร้อมพูดประชด
“คุณเควิน คุณนี่ตาบอดหูหนวกหรือ? ในเมื่อฉันพูด
อะไรคุณก็ไม่เชื่อ
งั้นก็ลงมือเลย คุณไม่ใช่อยากเอาคืนให้ลิสาหรือ? มาเถอะ ฉันยอมให้คุณฆ่าแกง!”
กระดูกที่แขนเหมือนกำลังจะถูกบีบให้เละ แต่ว่าที่ เจ็บกว่าคือตรงหัวใจ
ไม่ว่าลิสาทำอะไรไป คนอื่นก็เชื่อเธอ ทุกคนต่างก็ ช่วยเธอร้องความไม่เป็นธรรม
แต่เธอ สูญเสียไปเท่าไหร่ก็ไม่มีใครเชื่อว่าเธอคือผู้ เสียหาย โลกนี้มันช่างบัดซบจริงๆ!
* ถ้าไม่สั่งสอนเธอ เธอก็ไม่หลับไม่จำ! ” แววตาที่หนักแน่นของเควิน
เขาใช้แรงดึงแขนเธออย่างแรง เขาเกิดมาในกอง
กำลังพิเศษ
ลงมือก็ย่อมโหดและรุนแรงอยู่แล้ว
แขนขวาที่พลิกถูกแกว่งไปมาอยู่บนอากาศ และดิ่ง
ลงมาที่ข้างกาย
ความเจ็บปวดที่สุดแสนจะทน ทำให้หน้าผากเธอมี
เหงื่อไหลออกมา
“แค่นี้พอแล้วหรือ? เธอยังจ้องคุณอยู่เลย ทำไม่สั่ง สอนฉันหนักกว่านี้หน่อย
เธอจะได้รู้สึกดีใจ?”
เจ็บจนหน้าซีด แต่พิงกี้ยังมีรอยยิ้มที่งดงาม
* คุณอย่าดูผิวเผินว่าคุณลิสาเป็นคนอ่อนโยนนะ
ที่จริงเธอแทบอยากจะให้ฉันตายด้วยซ้ำ ”
เควินสีหน้าไม่ดีและนิ่งเงียบไป เขาไม่ลงมืออีก
พิงกี้ก็ย่อมไม่ดื้อด้านไปหาความเจ็บปวดเองอยู่แล้ว เธอไม่โง่สักหน่อย
เธอหยิบของๆตัวเองเตรียมจากไปด้วยความลำบาก ก่อนไป เธอมองไปที่เควิน
“ฉันถูกคนของตระกูลบุญถาว สั่งสอนมาจนโต ถึง ฉันจะไม่มีกิริยามารยาทที่งดงาม
ตอนนั้นตระกูล บุญถาวรสลับฐานะของฉันกับลิสา แต่กลับไม่มีกะจิตกะใจมาสั่งสอนฉัน
ตอนนี้ฉันตบหน้าลูกสาวเขา ก็บอกได้เพียงว่าแค้น
ชำระด้วยแค้น!
ถ้าคุณจะโทษก็ไปโทษคนของตระกูล บุญถาวรดี
มาลงมือกับฉันหรือ เฮ้อ ช่างเป็นคนไม่เอาถ่าน
กว่า!
เลย!”
