“ทายาให้เธอ”
“ทายา ทายาอะไร?” พิงกี้สีหน้าเต็มไป
ด้วยความสงสัย
เธอรู้สึกว่าเควินไม่มีเวลาไหนที่ไม่คิดเรื่อง
ไม่ขอกับเธอเลย!
แต่แล้ว เธอก็ไม่ได้คําตอบจากเควิน
ไม่มีคําอธิบายใดๆทั้งสิ้น เควินทิ่มไปที่ไหล่ ของเธอเบาๆ เธอก็ถูกผลักจนตัวยืนไม่นิ่ง เธอ ที่หมดเรี่ยวแรงอยู่แล้วตัวอ่อนล้มไปที่เตียงข้าง หลัง
“อ๊า! ไอ้ผู้ชายเฮงซวย คุณทำอะไร?
เธอรู้สึกตนเองก็เปรียบเสมือนเสือกระดาษ แผ่นนึง แค่ทิ่มก็แตก นี่ทำให้เธอโกรธมาก
นาทีต่อมา ขาของเธอก็ถูกถ่างออก ผู้ชาย กดร่างกายเธอไว้ และโน้มตัวใช้เน็กไทของ ตนเองมัดข้อมือเธอไว้ แล้วหยิบผ้าห่มโยนไปที่ท่อนบนของเธอ เหมือนภูเขาทับเธอไว้ยังไง อย่างงั้น ทําให้เธอดิ้นรนลุกขึ้นไม่ได้
“คุณทําอะไรๆ?” พิงกี้ที่ถูกทับไว้ใต้ผ้าห่ม กลิ้งไปมา สาบานต่อให้ตายก็ไม่ยอมทําตาม เขา เธอ เทออย่างไม่หยุด “ไอ้หมาเท็ดดี้ คุณ นี่มันเดียรัจฉานเกินไปแล้วมั้ง ฉันเป็นขนาด นี้แล้วคุณยังมารังแกฉันอีก ไอ้หัวงู ไอ้บ้า ไอ้ โรคจิต!”
เธอไม่เชื่อฟัง เควินได้แต่กดขาทั้งสองที่ ดิ้นไปมั่วไว้
พอคุมตัวเธอได้แล้ว เขาถึงใช้สำลีป้ายยา ทาให้เธอ ไม่สนการกรีดร้องและดิ้นไปดิ้นมา ของเธอ ถึงมีความยากลำบาก แต่เขาก็ยังทายา ให้เธอด้วยความอดทน
ความเย็นสดชื่นของยาได้ทำให้ความเจ็บ แสบของเธอทุเลาลง เธอดึงสติกลับมา ที่แท้นี่ก็ แค่ทายา ทายาจริงๆ
“คุณจะทายาให้ฉันจริงๆหรอ?” เธอถาม
“อืม”
“ไม่ทําอย่างอื่นนะ?”
“อืม” ผู้ชายตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“อ๋อ…….” อาการเจ็บทุเลาลงทำให้พิงกี้ อมยิ้มเล็กน้อย ในเมื่อได้ลิ้มรสถึงผลประโยชน์ แล้ว เธอก็ปล่อยให้เขาทายาไปโดยไม่ขัดขืน แล้ว เพราะยังไงเขาก็เคยเห็นของเธอจนหมด เปลือกแล้ว ตอนนี้ถ้าจะบอกว่าอายก็สายไป แล้ว ร่างกายสำคัญกว่า
อีกอย่างเขาเป็นคนทำให้เธอกลายเป็น แบบนี้ เขาปรนนิบัติเธอก็สมควรแล้ว เธอไม่ได้ เสียผลประโยชน์แถมยังสามารถกลั่นแกลงเขา ได้ชี้นิ้วสั่งเขาหาไมจะไม่มีความสุขล่ะ?
คิดแบบนี้แล้ว พิงกี้ก็รู้สึกสบายๆไม่เก้อเขิน
แล้ว
เธอเชื่อฟังดีๆไม่ต่อต้าน นอนอยู่บนเตียง เหมือนฮองเฮา รอให้ขันที่มาปรนนิบัติรับใช้ เค วินไม่ต้องคอยห่วงว่าเธอจะขยับไปมาก็เบาใจ ไปเยอะ เขาจึงคลายการคุมตัวเธอออก
ทายาให้เธออย่างตั้งใจ แววตาของเขามี ความเอ็นดูแว๊บเข้ามา
เมื่อคืนป่าเถื่อนเกินไปจนทำให้เธอต้องเจ็บ ปวดแบบนี้ เขาตื่นเช้ามาก็เพิ่งเห็นเธอหลับอย่าง สะลึมสะลือ แต่กลับครวญเสียงออกมาอย่าง ทรมาน พอเขาตรวจสอบไปรอบนึงรู้ว่าเธอไม่ สบายตรงไหน เขาถึงรีบร้อนลงไปซื้อยา
นึกถึงตอนที่ไปซื้อยา สายตาที่แปลก
ประหลาดและมีการต่อว่าแฝงอยู่ในตาของ พนักงาน เหมือนกับว่าเขาเป็นผู้ชายไร้จิตใจที่ ชอบใช้ความรุนแรงแล้ว เควินหน้าบึ้งลงมาทันที
ท่าทางเควินว่องไวมาก บวกกับการให้ ความร่วมมือของพิงกี้ แค่สองสามนาทีก็ทา เสร็จแล้ว
เขาเอาผ้าห่ม ทับตัวเธอออก น้ำเสียงรู้สึก ผิดเล็กน้อย แต่ว่าบนใบหน้าที่เคร่งขรึมก็เรียบ เฉยอยู่เช่นเคย “ยาทาเสร็จแล้ว วันนี้เธอพัก ผ่อนดีๆพยายามอย่าลุกจากเตียง ฉันจะให้คน ส่งข้าวมาให้ เธอ……..
พูดยังไม่จบ ตีนนุ่มๆขาวๆของพิงกี้ก็ถีบไป ที่ใบหน้ากลางจมูกของเขา พริบตาเดียวเควินมี ความรู้สึกเจ็บจนน้ำตาใกล้ไหลออกมา
เขาหลับตาลง ทนเจ็บไว้ไม่ไปนวดจมูก
ผู้หญิงคนนี้!
“อ๊ย ต้องขอโทษจริงๆนะคะ!” พิงกี้พลิก ตัวลุกขึ้นจากเตียง ดวงตาแวววาวเปล่งประกาย มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย สีหน้าอารมณ์เหมือน ประสบความสําเร็จได้ใจจนจะลอยขึ้นฟ้าอยู่ แล้ว แต่ดันยังเสแสร้งแกล้งถาม “ฉันก็แค่จะ สะบัดขาหน่อย แต่ไม่ทันระวังก็ถีบโดนหน้าคุณ เลย คุณคงไม่เจ็บมั้งคะ?”
“เควิน หน้าเงียบสงบ ไม่เจ็บ”
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณไม่เจ็บหรอก หน้าคุณ ด้านขนาดนี้ เอาเข็มหมก็ยังทิ่มไม่เข้าเลย แค่ ก็บเบาๆอย่างนี้ทีนึงจะเจ็บได้ยังไง?” พิงกี้ กลอกตาไปมา แววตาแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ “ใช่แล้ว คืนนี้คุณยังจะมาอีกมั้ย?”
“เธออยากให้ฉันมาหรอ?”
“อยาก อยากมาก อยากให้คุณมาจะแย่อยู่ แล้ว!” พิงกี้สีหน้ายิ้มแย้ม แววตาแฝงด้วยความ อันตราย
เธออยากให้เขามาอยู่แล้ว!
เธอเพื่งนึกออกว่าจะเอาคืนเขายังไง ถ้าเขา ไม่มาแล้วเธอจะจัดการเขายังไงล่ะ?
“ได้ งั้นคืนนี้ฉันมา” เควินพยักหน้า
ทีนี้พิงกี้รู้สึกสบายใจแล้ว
เรื่องนี้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เธอก็เริ่ม ไล่คนเลย “คุณไปเถอะ คืนนี้ก่อนสี่ทุ่มฉันไม่ อยากเห็นหน้าคุณ
» เควินลุกขึ้น สายตาเหลือบมอง ผ่านรองเท้าผู้ชาย สุดท้ายก็อดถามไม่ได้อีก “รองเท้าคู่นี้เธอเตรียมไว้ให้ใคร?”
“ยังถามอีก คุณนี่ไม่รู้สึกเบื่อรึไง?” พิง ก็ไม่อยากมีปัญหาอีก จึงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี “อย่าว่าแต่รองเท้าคู่นี้เลย ข้างนอกฉันยังวาง รองเท้าของมานพไว้คู่นึงเลย คุณจะบอกว่าฉัน เป็นชู้กับมานพอีกใช่มั้ย? เสียใจด้วย ตอนนี้เขา อยู่ต่างประเทศ ถึงอยากมีอะไรกับฉันก็ทำไม่ ได้!”
เควิน”……”
“คุณยังไม่ไปอีก? ถ้าคุณยังไม่ไปอีก คืน นี้ก็ไม่ต้องมาแล้ว!” พิงกี้เงยคางขึ้น แววตาเต็ม ไปด้วยการความท้าทาย
เควินหรี่ตาเล็กน้อย มองดูผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ที่ได้ใจแล้วคันมือมาก แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ ได้พูดอะไร แค่พยักหน้าเบาๆ หยิบของก็เตรียม จากไป
ยังเดินไม่ถึงประตูเควินก็เข้าใจแล้ว
เขาก้าวเข้าสู่สังคมมานานหลายปีขนาด นี้ เฉลียวฉลาดแหลมคม แค่คิดละเอียดก็รู้ถึง สาเหตุที่พิงกี้ซื้อรองเท้าผู้ชายมาไว้แล้ว
ในวินาทีนี้เขารู้สึกสงสารความยากลำบาก
ของเธอ
แต่ว่า ที่ผ่านมาเขาเป็นคนชอบเก็บเรื่องไว้ ในใจ สีหน้าเคร่งขรึม ถึงในใจเร่าร้อนเป็นไฟยัง ไง สีหน้าก็ยังดูเย็นชา ทำให้คนมองไม่ออกถึง ความเปลี่ยนแปลงในใจเขาเลยแม้แต่นิด
ก่อนจากไป เขาพูดกับพิงกี้ที่สีหน้าเหมือน กำลังป้องกันตัวจากคนร้าย “พรุ่งนี้ฉันเอาของๆ ฉันมาบางส่วนนะ”
ถ้าเธออยากวางยองๆผู้ชายไว้ในห้อง สามารถวางของๆเขาได้
ของเขา!
“ฉันไม่เอาหรอก!” พิงกี้กลับเข้าใจความ หมายของเขาผิด เมื่อกี้ยิ้มอย่างร้ายๆ ตอนนี้ กลับโกรธจนขน ตั้งเหมือนแมว “เควิน ฉันจะ บอกคุณนะ คุณอย่าคิดจะย้ายมาอยู่กับฉันนะ! ถึงฉันตายก็ไม่รับปากคุณหรอก!”
ไม่มีคนตอบเธอ ประตูได้ถูกปิดไปแล้ว
“เตี๋ยคุณสิ!” พิงกี้โกรธจนเขวงหมอนไป
ใบนึง
พอเธอเห็นมือถือที่แตกเป็นเสี่ยงๆแล้วยิ่ง รู้สึกเจ็บใจเข้าไปอีก!
เมื่อคืนเธอแย่จริงๆเลย สูญเสียสอง อย่างในครั้งเดียว ไม่มีใครเศร้ากว่าเธออีก แล้ว……….คืนนี้รอผู้ชายคนนั้นมา เหอะๆ คอยดูเธอจะจัดการเขายังไง!
พิงกี้นอนพักมาทั้งวันเพื่อเสริมกำลัง
ที่จริงไม่นอนพักก็ไม่ได้ เธอขยับเนื้อขยับ ตัวไม่ไหวแล้วจริงๆ
ดีตรงที่ไม่ต้องห่วงเรื่องการกิน หลังจาก กินอาหารที่พายุส่งมาให้ เธอหาข้ออ้างบอกว่า ตนเองไม่สบาย ให้พายุ อยาแก้ปวดและยา นอนหลับกลับมา พอพายุไป เธอมองดูยาในมือ ด้วยสีหน้าร้ายลึก
“ทายาให้เธอ”
“ทายา ทายาอะไร?” พิงกี้สีหน้าเต็มไป
ด้วยความสงสัย
เธอรู้สึกว่าเควินไม่มีเวลาไหนที่ไม่คิดเรื่อง
ไม่ขอกับเธอเลย!
แต่แล้ว เธอก็ไม่ได้คําตอบจากเควิน
ไม่มีคําอธิบายใดๆทั้งสิ้น เควินทิ่มไปที่ไหล่ ของเธอเบาๆ เธอก็ถูกผลักจนตัวยืนไม่นิ่ง เธอ ที่หมดเรี่ยวแรงอยู่แล้วตัวอ่อนล้มไปที่เตียงข้าง หลัง
“อ๊า! ไอ้ผู้ชายเฮงซวย คุณทำอะไร?
เธอรู้สึกตนเองก็เปรียบเสมือนเสือกระดาษ แผ่นนึง แค่ทิ่มก็แตก นี่ทำให้เธอโกรธมาก
นาทีต่อมา ขาของเธอก็ถูกถ่างออก ผู้ชาย กดร่างกายเธอไว้ และโน้มตัวใช้เน็กไทของ ตนเองมัดข้อมือเธอไว้ แล้วหยิบผ้าห่มโยนไปที่ท่อนบนของเธอ เหมือนภูเขาทับเธอไว้ยังไง อย่างงั้น ทําให้เธอดิ้นรนลุกขึ้นไม่ได้
“คุณทําอะไรๆ?” พิงกี้ที่ถูกทับไว้ใต้ผ้าห่ม กลิ้งไปมา สาบานต่อให้ตายก็ไม่ยอมทําตาม เขา เธอ เทออย่างไม่หยุด “ไอ้หมาเท็ดดี้ คุณ นี่มันเดียรัจฉานเกินไปแล้วมั้ง ฉันเป็นขนาด นี้แล้วคุณยังมารังแกฉันอีก ไอ้หัวงู ไอ้บ้า ไอ้ โรคจิต!”
เธอไม่เชื่อฟัง เควินได้แต่กดขาทั้งสองที่ ดิ้นไปมั่วไว้
พอคุมตัวเธอได้แล้ว เขาถึงใช้สำลีป้ายยา ทาให้เธอ ไม่สนการกรีดร้องและดิ้นไปดิ้นมา ของเธอ ถึงมีความยากลำบาก แต่เขาก็ยังทายา ให้เธอด้วยความอดทน
ความเย็นสดชื่นของยาได้ทำให้ความเจ็บ แสบของเธอทุเลาลง เธอดึงสติกลับมา ที่แท้นี่ก็ แค่ทายา ทายาจริงๆ
“คุณจะทายาให้ฉันจริงๆหรอ?” เธอถาม
“อืม”
“ไม่ทําอย่างอื่นนะ?”
“อืม” ผู้ชายตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“อ๋อ…….” อาการเจ็บทุเลาลงทำให้พิงกี้ อมยิ้มเล็กน้อย ในเมื่อได้ลิ้มรสถึงผลประโยชน์ แล้ว เธอก็ปล่อยให้เขาทายาไปโดยไม่ขัดขืน แล้ว เพราะยังไงเขาก็เคยเห็นของเธอจนหมด เปลือกแล้ว ตอนนี้ถ้าจะบอกว่าอายก็สายไป แล้ว ร่างกายสำคัญกว่า
อีกอย่างเขาเป็นคนทำให้เธอกลายเป็น แบบนี้ เขาปรนนิบัติเธอก็สมควรแล้ว เธอไม่ได้ เสียผลประโยชน์แถมยังสามารถกลั่นแกลงเขา ได้ชี้นิ้วสั่งเขาหาไมจะไม่มีความสุขล่ะ?
คิดแบบนี้แล้ว พิงกี้ก็รู้สึกสบายๆไม่เก้อเขิน
แล้ว
เธอเชื่อฟังดีๆไม่ต่อต้าน นอนอยู่บนเตียง เหมือนฮองเฮา รอให้ขันที่มาปรนนิบัติรับใช้ เค วินไม่ต้องคอยห่วงว่าเธอจะขยับไปมาก็เบาใจ ไปเยอะ เขาจึงคลายการคุมตัวเธอออก
ทายาให้เธออย่างตั้งใจ แววตาของเขามี ความเอ็นดูแว๊บเข้ามา
เมื่อคืนป่าเถื่อนเกินไปจนทำให้เธอต้องเจ็บ ปวดแบบนี้ เขาตื่นเช้ามาก็เพิ่งเห็นเธอหลับอย่าง สะลึมสะลือ แต่กลับครวญเสียงออกมาอย่าง ทรมาน พอเขาตรวจสอบไปรอบนึงรู้ว่าเธอไม่ สบายตรงไหน เขาถึงรีบร้อนลงไปซื้อยา
นึกถึงตอนที่ไปซื้อยา สายตาที่แปลก
ประหลาดและมีการต่อว่าแฝงอยู่ในตาของ พนักงาน เหมือนกับว่าเขาเป็นผู้ชายไร้จิตใจที่ ชอบใช้ความรุนแรงแล้ว เควินหน้าบึ้งลงมาทันที
ท่าทางเควินว่องไวมาก บวกกับการให้ ความร่วมมือของพิงกี้ แค่สองสามนาทีก็ทา เสร็จแล้ว
เขาเอาผ้าห่ม ทับตัวเธอออก น้ำเสียงรู้สึก ผิดเล็กน้อย แต่ว่าบนใบหน้าที่เคร่งขรึมก็เรียบ เฉยอยู่เช่นเคย “ยาทาเสร็จแล้ว วันนี้เธอพัก ผ่อนดีๆพยายามอย่าลุกจากเตียง ฉันจะให้คน ส่งข้าวมาให้ เธอ……..
พูดยังไม่จบ ตีนนุ่มๆขาวๆของพิงกี้ก็ถีบไป ที่ใบหน้ากลางจมูกของเขา พริบตาเดียวเควินมี ความรู้สึกเจ็บจนน้ำตาใกล้ไหลออกมา
เขาหลับตาลง ทนเจ็บไว้ไม่ไปนวดจมูก
ผู้หญิงคนนี้!
“อ๊ย ต้องขอโทษจริงๆนะคะ!” พิงกี้พลิก ตัวลุกขึ้นจากเตียง ดวงตาแวววาวเปล่งประกาย มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย สีหน้าอารมณ์เหมือน ประสบความสําเร็จได้ใจจนจะลอยขึ้นฟ้าอยู่ แล้ว แต่ดันยังเสแสร้งแกล้งถาม “ฉันก็แค่จะ สะบัดขาหน่อย แต่ไม่ทันระวังก็ถีบโดนหน้าคุณ เลย คุณคงไม่เจ็บมั้งคะ?”
“เควิน หน้าเงียบสงบ ไม่เจ็บ”
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณไม่เจ็บหรอก หน้าคุณ ด้านขนาดนี้ เอาเข็มหมก็ยังทิ่มไม่เข้าเลย แค่ ก็บเบาๆอย่างนี้ทีนึงจะเจ็บได้ยังไง?” พิงกี้ กลอกตาไปมา แววตาแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ “ใช่แล้ว คืนนี้คุณยังจะมาอีกมั้ย?”
“เธออยากให้ฉันมาหรอ?”
“อยาก อยากมาก อยากให้คุณมาจะแย่อยู่ แล้ว!” พิงกี้สีหน้ายิ้มแย้ม แววตาแฝงด้วยความ อันตราย
เธออยากให้เขามาอยู่แล้ว!
เธอเพื่งนึกออกว่าจะเอาคืนเขายังไง ถ้าเขา ไม่มาแล้วเธอจะจัดการเขายังไงล่ะ?
“ได้ งั้นคืนนี้ฉันมา” เควินพยักหน้า
ทีนี้พิงกี้รู้สึกสบายใจแล้ว
เรื่องนี้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เธอก็เริ่ม ไล่คนเลย “คุณไปเถอะ คืนนี้ก่อนสี่ทุ่มฉันไม่ อยากเห็นหน้าคุณ
» เควินลุกขึ้น สายตาเหลือบมอง ผ่านรองเท้าผู้ชาย สุดท้ายก็อดถามไม่ได้อีก “รองเท้าคู่นี้เธอเตรียมไว้ให้ใคร?”
“ยังถามอีก คุณนี่ไม่รู้สึกเบื่อรึไง?” พิง ก็ไม่อยากมีปัญหาอีก จึงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี “อย่าว่าแต่รองเท้าคู่นี้เลย ข้างนอกฉันยังวาง รองเท้าของมานพไว้คู่นึงเลย คุณจะบอกว่าฉัน เป็นชู้กับมานพอีกใช่มั้ย? เสียใจด้วย ตอนนี้เขา อยู่ต่างประเทศ ถึงอยากมีอะไรกับฉันก็ทำไม่ ได้!”
เควิน”……”
“คุณยังไม่ไปอีก? ถ้าคุณยังไม่ไปอีก คืน นี้ก็ไม่ต้องมาแล้ว!” พิงกี้เงยคางขึ้น แววตาเต็ม ไปด้วยการความท้าทาย
เควินหรี่ตาเล็กน้อย มองดูผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ที่ได้ใจแล้วคันมือมาก แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ ได้พูดอะไร แค่พยักหน้าเบาๆ หยิบของก็เตรียม จากไป
ยังเดินไม่ถึงประตูเควินก็เข้าใจแล้ว
เขาก้าวเข้าสู่สังคมมานานหลายปีขนาด นี้ เฉลียวฉลาดแหลมคม แค่คิดละเอียดก็รู้ถึง สาเหตุที่พิงกี้ซื้อรองเท้าผู้ชายมาไว้แล้ว
ในวินาทีนี้เขารู้สึกสงสารความยากลำบาก
ของเธอ
แต่ว่า ที่ผ่านมาเขาเป็นคนชอบเก็บเรื่องไว้ ในใจ สีหน้าเคร่งขรึม ถึงในใจเร่าร้อนเป็นไฟยัง ไง สีหน้าก็ยังดูเย็นชา ทำให้คนมองไม่ออกถึง ความเปลี่ยนแปลงในใจเขาเลยแม้แต่นิด
ก่อนจากไป เขาพูดกับพิงกี้ที่สีหน้าเหมือน กำลังป้องกันตัวจากคนร้าย “พรุ่งนี้ฉันเอาของๆ ฉันมาบางส่วนนะ”
ถ้าเธออยากวางยองๆผู้ชายไว้ในห้อง สามารถวางของๆเขาได้
ของเขา!
“ฉันไม่เอาหรอก!” พิงกี้กลับเข้าใจความ หมายของเขาผิด เมื่อกี้ยิ้มอย่างร้ายๆ ตอนนี้ กลับโกรธจนขน ตั้งเหมือนแมว “เควิน ฉันจะ บอกคุณนะ คุณอย่าคิดจะย้ายมาอยู่กับฉันนะ! ถึงฉันตายก็ไม่รับปากคุณหรอก!”
ไม่มีคนตอบเธอ ประตูได้ถูกปิดไปแล้ว
“เตี๋ยคุณสิ!” พิงกี้โกรธจนเขวงหมอนไป
ใบนึง
พอเธอเห็นมือถือที่แตกเป็นเสี่ยงๆแล้วยิ่ง รู้สึกเจ็บใจเข้าไปอีก!
เมื่อคืนเธอแย่จริงๆเลย สูญเสียสอง อย่างในครั้งเดียว ไม่มีใครเศร้ากว่าเธออีก แล้ว……….คืนนี้รอผู้ชายคนนั้นมา เหอะๆ คอยดูเธอจะจัดการเขายังไง!
พิงกี้นอนพักมาทั้งวันเพื่อเสริมกำลัง
ที่จริงไม่นอนพักก็ไม่ได้ เธอขยับเนื้อขยับ ตัวไม่ไหวแล้วจริงๆ
ดีตรงที่ไม่ต้องห่วงเรื่องการกิน หลังจาก กินอาหารที่พายุส่งมาให้ เธอหาข้ออ้างบอกว่า ตนเองไม่สบาย ให้พายุ อยาแก้ปวดและยา นอนหลับกลับมา พอพายุไป เธอมองดูยาในมือ ด้วยสีหน้าร้ายลึก
