“ครับ เจ้านาย!”
พายุพยักหน้ารับคำสั่ง ในแววตาที่ช็อกและ หวาดกลัวของป่าหวัง เขาเดินมาที่ตรงเธออย่าง เย็นชาและจับคอเสื้อเธอไว้ เหมือนกับว่าหัวหมา ตายตัวนึงยังไงอย่างงั้นและลากเธอขึ้นมา
“เจี๊ยะๆๆๆๆๆ” เสียงตบดังขึ้นอย่างไม่หยุด พายุไม่มีการหยุดพักใดๆทั้งสิ้น ซ้ายทีขวาทีตบ จนครบยี่สิบหี!
เขาไวมาก ไวจนป้าหวังแม้แต่จะพูด อ้อนวอนยังไม่ทันได้เปิดปากพูด
เพราะเกิดมาในกองกำลังพิเศษ มือของเขา มีแรงมหาศาล ป้าหวังโดนตบไปยี่สิบทีจนหน้า มืดตามัว หน้าบวมจนเหมือนซาลาเปา
ถูกพายุโยนลงที่พื้นอย่างไม่ใยดี ร่างกาย และปากของเธอสั่นเหมือนเครื่องจักร อย่าบอก ว่าจะให้เธอปากสกปรกต่าเหมือนเมื่อกี้เลย ตอนนี้แม้แต่อ้าปากพูดยังไม่กล้าด้วยซ้ำ
“เอาล่ะ เอาเธอโยนออกไปข้างนอกซะ จะได้ไม่ต้องทำให้ที่นี่เปื้อนคราบสกปรก!” เค วินพูดอย่างเย็นชา “ต่อไปถ้าไม่ได้รับอนุญาติ จากฉัน ห้ามเธอเหยียบเข้ามาในเมืองนี้อีกเด็ด ขาด!”
“ครับ!” พายุลากป้าหวังที่โดนตบจนปาง ตายออกไป
ป้าเฉินยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ มองเควินด้วย
สีหน้าซีดเซียว
“เธอไปทํางานเถอะ”
“ค่ะ” ได้รับคำสั่งของเควิน ป้าเฉินถึงกล้า
เดินจากไป
ก่อนจากไป เธอเหลือบมองพิงกี้ทีนึงด้วย สายตาที่ซับซ้อน จู่ๆนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอรีบดึง สายตากลับทันทีและก้มหน้าเดินจากไป
“ตอนที่เธออยู่ที่บ้านคนเดียว ยัยป้าแก่คนทหารชายคนคงได้ใช้กำลังเข้าลายหก
นั้นก็ใช้กิริยาแบบนี้กับเธอหรือ?” ป่าหวังก็ได้ จากไปแล้ว สายตาของเควินหล่นมาอยู่ที่บนตัว ของพิงกี้ ในแววตามีความหมายที่ไม่เอาถ่าน แฝงอยู่ด้วยเล็กน้อย
“แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ?” พิงกี้ย้อนถาม
ไม่อยากคุยกับเขา เธอเดินผ่านร่างกาย เขาแล้วเดินขึ้นชั้นบนไปเลย
เควินเดินตามหลังมา และพูดเฉยเมยอยู่ ข้างหลังเธอ “ฉันไม่รู้เลยว่าเธอจะไม่เอาไหน ขนาดนี้ ปกติอยู่ตรงหน้าฉันทำเป็นปากดีอวด เก่ง แต่กลับถูกคนรับใช้รังแกจนไม่เหลือชิ้นดี จนถึงวันนี้ถึงกล้าระเบิดอารมณ์ออกมา”
“ฉันไม่เอาไหน?”
พิงกี้จ้องตาโต เธอหันหลังกระทันหันเกือบ จะชนเข้ากับเควิน
“อ๊า!” เธอตกใจจนถอยหลังไปก้าวนึงขากลับทรงตัวไม่อยู่ ถ้าไม่ใช่เควินสายตาและ มีอว่องไวโอบเอวเธอไว้ เธอคงต้องล้มอย่าง ขายหน้าแน่
“คุณปล่อยฉัน!” บิดตัวไปมาอย่างหน้า แดง พิงกี้ถึงได้ดิ้นหลุดจากอ้อมอกของผู้ชาย
พอเงยหน้าอีกที แววตาที่แวววาวเปล่ง ประกายของเธอเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยเบาๆ “คุณยังมีหน้ามาว่าฉันไม่เอาไหน? ก่อนหน้านั้น คุณทำกับฉันเหมือนฉันไม่ใช่คน คนรับใช้ปรับ ตัวตามสภาพเก่งจะตาย ก็ต้องทำตามเจ้านาย เป็นตัวอย่างอยู่แล้ว ! ฉันว่าคนที่ควรจะโดน จัดการที่สุดน่าจะเป็นคุณถึงจะถูก!”
“งั้นเธอมาจัดการฉันมั้ย?” เควินยักคิ้วเล็ก น้อย มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง มุมปากประดับ ด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ
พิงกี้ “
ผู้ชายคนนี้หน้าด้านจริงๆ
เมื่อคืนเขาจัดหนักกับเธอโหดขนาด นั้น เหมือนแทบจะเอาเธอตายให้ได้ มีแต่ฟ้า เบื้องบนเท่านั้นที่รู้ว่าเธอต้องใช้จิตตานุภาพที่ แข็งแกร่งแค่ไหนถึงลุกขึ้นจากเตียงได้ ถ้าเป็น คนปกติทั่วไปล่ะก็……สงสัยตอนนี้ยังคงนอน เป็นอัมพาตอยู่บนเตียงอยู่เลยมั้ง!
ผลปรากฎว่า ตอนนี้เขากลับมีอารมณ์อย่าง
นั้นกับเธอ?
พิงกี้หรี่สายตาอันตรายเล็กน้อย กำลังจะ พูดเหน็บแนมเควินสักหน่อย แต่ยังไม่ทันได้ เปิดปากพูด ทันใดนั้นเธอเห็นติ่งหูของผู้ชาย กลับแดงก่ำขึ้นมาอย่างน่าสงสัย
ไม่เพียงแต่ติ่งหูแดงเหมือนเลือดหยด ที่ลำ คอรู้สึกว่าก็แทบจะแดงก่ำขึ้นมาหมด
พิงกี้อึ้งจนอ้าปากค้าง ผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่ กำลังเขินอายอยู่มั้ง?เอาเถอะ ถึงเขากำลังเขินอายอยู่ แล้ว…..เขาเขินอายอะไร?
ไม่ว่าคิดยังไงก็รู้สึกนี่เป็นเรื่องน่าสะพรึง กลัวมาก ทําให้พิงกี้หนาวสั่นอย่างห้ามควบคุม ไม่ได้ ปกติเป็นคนเคร่งขรึมและเงียบสงบ ตอน
นี้กลับพูดจาแบบนี้และเขินอายด้วย……….
ช่างน่ากลัวเสียจริงๆ
พิงกี้หันหลังเดินจากไป เธออยากอยู่ห่าง จากผู้ชายคนนี้ไกลๆ แต่แล้วเดินยังไม่ถึงสอง ก้าว ข้อมือของเธอก็ถูกดึงรั้งเอาไว้
“พิงกี้ ต่อไปมีเรื่องอะไรเธอต้องบอกฉันนะ ฉันจะคอยหนุนหลังเธอเอง!
เสียงของผู้ชายจริงจังมาก
พิงกี้หันกลับมาสบตากับดวงตาดำเข้มของ เขา สามารถรู้สึกได้ถึงความจริงใจของเขาใน นาทีนี้ จู่ๆทำให้เธอนึกถึงรอยยิ้มที่ร่าเริงของเมื่อคืน เธอยังอดไม่ได้ที่จะใจอ่อน
แต่ว่าคิดถึงช่องว่างของระหว่างทั้งสอง เธอก็อดถามอย่างทําลายบรรยากาศไม่ได้ ถ้า คนที่รังแกฉันก็คือตัวคุณเองล่ะ?”
“ถึงตายฉันก็ไม่มีทางรังแกเธอ”
“แต่คุณได้รังแกไปแล้ว!” พิงกี้ทนไม่ไหว แล้ว เธอพูดอย่างจนปัญญา “เควิน คุณชอบ แค่ร่างกายของฉัน แต่กลับไม่ยอมให้ฐานะทาง สังคมฉัน…..เมื่อคืนคุณอาศัยตอนเมาเหล้า บีบบังคับให้ฉันพูดคำพูดที่จะไม่จากกันชั่วนิรัน ดร์ แต่ฉันจะบอกคุณให้นะ ฉันไม่ได้พูดอย่าง เต็มอกเต็มใจ!”
เธอดื้อด้านและเอาหน้าเอาตามาก ตอน ที่เธอกล้ำกลืนฝืนทนและในใจข่มขื่นจนแทบ จะเป็นบ้า เธอจะชอบพูดคำพูดที่ไม่ตรงกับ หัวใจ แต่เมื่อคืนเธอจริงจังมากที่ถามคำถามที่ม แทงใจเธอที่สุด และคำถามที่เธอสงสัยที่สุด
เธอถามเขาว่าทําไมต้องหมั้นกับลิสา ถาม เขาว่าเธออยู่ส่วนไหนของหัวใจเขากันแน่…….
แต่เขาได้นอนหลับไปจึงไม่ได้ตอบเธอ งั้น ตอนนี้เธอจะถามอีกครั้ง “ถ้าคุณแคร์ฉันจริงๆ อยากให้ฉันอยู่ข้างกายคุณตลอดชีวิต แล้ว ทำไมแม้แต่การให้เกียรติขั้นพื้นฐานคุณยังไม่มี ให้ฉันเลย? อย่าบอกว่าความรักอยู่เหนือทุกสิ่ง ยิ่งไม่ต้องพูดคำพูดที่ว่านอกเหนือจากใบสมรส แล้วสามารถให้ฉันได้ทุกอย่าง เควิน ฉันจะให้ คุณบอกฉันว่าทำไมปากคุณบอกว่าแคร์ฉัน แต่ ทำไมแม้แต่โอกาศที่ให้ฉันยืนอยู่ข้างกายคุณ อย่างเปิดเผยคุณยังไม่สามารถให้ฉันได้?!
พูดอย่างสงบและไม่มีอารมณ์แฝงอยู่ด้วย ดวงตาที่แวววาวจ้องผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า มอง เข้าไปในแววตาส่วนลึกของเขา ราวกับว่าจะใช้ ความพยายามทั้งหมดที่มีมองเห็นความคิดในใจ ของเขา
ตอนที่เฝ้ารอคําตอบ หัวใจเธอเต้นแรงมากเธอเองก็ขี้ขลาดกลัวจะได้ยินคำพูดที่ตนเองไม่ อยากจะฟัง และคำตอบที่อาจจะทนรับไม่ไหว แต่………เธอก็ยังอดทนไว้อย่างดื้อด้าน
เธออาจจะอ่อนแอบ้างในบางครั้ง แต่เธอที่ ตั้งแต่เด็กก็ทนรับกับความเฉยเมยกลับเข้มแข็ง มากกว่าอ่อนแอ ถึงอาจจะมีความเป็นไปได้ที่จะ ได้ยินคําตอบที่เธอไม่อยากเผชิญ แต่เธอก็ยอม ทนเจ็บและรู้อย่างกระจ่าง แต่ไม่ใช่ปล่อยให้มัน ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปเลยอย่างไม่ชัดเจน!
เงียบสงบไปตั้งนาน เควินมองผู้หญิงตัว เล็กๆที่ดื้อด้านตรงหน้า จู่ๆในใจรู้สึกมีความ อบอุ่นขึ้นมา
“เพราะฉะนั้น เธออยากแต่งงานกับฉัน อยากเป็นผู้หญิงของฉัน?” เขาถาม
“แน่นอนอยู่แล้ว! มีใบสมรสก็ต้องดีกว่า ไม่มีอยู่แล้ว อย่างน้อยต่อไปถ้าแยกทางกันฉัน ยังสามารถแบ่งมรดกกับคุณครึ่งนึง นี่คือสิ่งที่ กฎหมายบังคับ ถ้าคุณไม่ให้ฉันๆก็จะไปสู้คดี เอาคุณให้ตายไปเลย!” พิงกี้พูดเย็นชา “ถ้า คุณแค่พูดไปเรื่อยเปื่อย แค่อยากเล่นๆกับฉัน งั้นฉันยอมตายดีกว่าก็จะไม่ตอบสนองความ ต้องการของคุณหรอก!”
“โอเค!” เควินตอบอย่างจริงจัง จู่ๆเขาอุ้ม ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา
