บทที่ 25: พี่เขย.. คืนนี้อย่าลืมมาหาฉันนะ
พิงกี้ ยื่นมือไปกอดแขนเควินไว้ และเอาตัวไปแนบ
ชิดและราวีเขา
ดวงตาที่กลมโตจ้องมองเขา และพูดด้วยน้ำเสียงที่ จริตจะก้านเหมือนเคลือบด้วยน้ำผึ้ง
4 ไหนพี่เขยบอกคืนนี้จะมาหาฉันไง พี่เขยโกหกฉัน
อีกแล้วนะ
พี่เขยยังอยากจะอยู่กับผู้หญิงที่ไร้รสชาติคนนี้อีก
หรือ?”
จิตวิญญาณในการต่อสู้ถูกปลูกขึ้นมา
นาทีนี้พิงกี้เหมือนนางมารจิ้งจอกที่กำลังดูดวิญญาณ
“ ฉันไร้รสชาติงั้นหรือ? พิงกี้ เธอยังมียางอายอยู่
ไหม?! ? ลิสาโมโหจนตัวสั่น
และลืมตัวที่จะรักษามารยาทที่ดีงามและใบหน้าที่
สวยงามไว้
เธอมุ่งไปตะตวาดใส่พิงกี้ ยั่วยวนพี่เขยตัวเองต่อ
หน้าสาธารณะแบบนี้
นี่หรือเป็นการสั่งสอนมาจากครอบครัวเธอ?”
เธออยากดึงมือของเควินที่กำลังไปพัวพันกับพิงกี้อยู่ แต่ก็ไม่กล้าลงมือ
เธอกลัวถ้าเธอลงมือ จะยิ่งทำให้พิงกี้โมโหและยิ่ง ทำกิริยาที่ไม่ดีออกมาอีก
พิงกี้ยิ้มอ่อนๆ พวกเธอก็รู้ตั้งนานแล้วหนิว่าฉันไม่มี บุพการีสั่งสอน ”
เควินอึ้งเล็กน้อยและดึงมือตัวเองกลับมา พร้อม
ต่อว่าเธออย่างเย็นชา
* พิงกี้ เธอให้เกียรติตัวเองหน่อย! )
“ฉันก็อยากให้เกียรติตัวเองนะ แต่ตอนที่ฉันให้ เกียรติตัวเองพวกคุณก็มาหาเรื่องฉัน
ตอนที่ไม่ให้เกียรติตัวเองพวกคุณก็มาหาเรื่องฉัน
ไหนๆพวกคุณก็ทนเห็นฉันอยู่เป็นสุขไม่ได้อยู่แล้ว
แล้วทำไมฉันต้องใจดี และไม่สร้างความวุ่นวายให้ พวกคุณด้วย จริงไหม…พี่เขยคะ? ”
เธอดึงเน็กไทของเควินจนเขาก้มลงมา จากนั้น ดวงตาที่กลมโตสบตากับเขา
เธอเขย่งขาขึ้นเล็กน้อยไปจูบที่ริมฝีปากเขา แล้วยิ้ม
อย่างได้ใจ
* พี่เขย คืนนี้อย่าลืมมาหาฉันนะคะ
พี่เขยเป็นผู้ชายที่สุดยอดที่สุดเท่าที่ฉันเคยลิ้มรสมา
เค้าคิดถึงตัวเองมากเลยรู้ไหม หลายวันนี้เค้ารื้อฟื้น รสชาติที่นัวเนียกับตัวเอง
ทุกวันเลย ถ้าตัวเองไม่มา เค้าคงเสียใจแย่เลย
นะ!”
ทันใดนั้น ร่างกายเควินแน่นปึกขึ้นมา ลมหายใจของ ผู้หญิงทั้งหอมและสดชื่น
พอใกล้ชิดแล้ว เขาสามารถได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนดอกไม้บนเรื่อยร่างเธอ
นี่เธอกำลังยั่วเขาหรือ?
ผู้หญิงที่เหมือนมารจิ้งจอกคนนี้ หลังยั่วยวนเขา เป็นว่าเล่นเสร็จ
เธอหนไปสงรอยยมททาทายใหล่สา จากนนกเดน
จากไปอย่างหน้าชื่นตาบาน
เควินบอกไม่ถูกในใจมีความรู้สึกยังไง?
โมโห หงุดหงิด เหมือนมีอะไรค่อยๆสูญเสียการ
ควบคุม
“ เควินคะ คุณดูหน้าเธอสิคะ! ” ลิสาโมโหในใจ
แต่ก็ได้แค่แกล้งทำหน้าสงสารเหมือนไม่ได้รับความ
ยุติธรรม
ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น ตอนนี้เธอหน้าด้านไร้
ยางอายมาก!
เมื่อก่อนยังพอรู้จักปกปิด แต่ตอนนี้….” ลิสาปวด
หัวจนถอนหายใจ
* ถึงคุณพ่อกับคุณแม่ไล่พิงกี้ออกจากบ้าน แต่พวก ท่านก็ยังเป็นห่วงเธอมาก
ถ้ารู้ว่าเธอกลายเป็นคนประพฤติตัวต่ำช้าขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะเสียใจแค่ไหน? ”
คุณแคร์จริงๆหรอ? ” จู่ๆเควินเอ่ยขึ้นมา
ถ้าเธอแคร์เขา ทำไมเธอต้องส่งพิงกี้มาขึ้นเตียง และมีอะไรเขา?
ถ้าไม่แคร์ ทำไมเธอต้องให้พิงกี้ลำบากใจคั้งแล้ว
ครั้งเล่า?
เมื่อก่อนเธอไม่ใช่คนแบบนี้
* อะไรนะคะ?”
* ไม่มีอะไร ไปทานข้าวเถอะ”
* อ๋อ…ค่ะ “เควินก้าวเท้าเดินไปอย่างไว
ลิสาปั้นรอยยิ้มที่อ่อนโยนพร้อมตามหลังเขาไป แต่
ตอนที่เธอทำท่าจะควงแขนเควินอีกครั้ง เขากลับ
หลบมือเธออย่างเงียบเฉย
มือที่ยื่นออกมาคาไว้กลางอากาศ
ลิสาจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเควินแล้วรู้สึก
อึดอัดใจ จู่ๆเธอรู้สึกตกใจ
ดาราเรื่องว่าไรเข้างืวเปล่า?
แววตาพิงกี้เบลอไปชั่วขณะ มือที่เรียวขาวลูบที่ริม
ฝีปาก
พอดึงสติกลับมา เธอรู้สึกตัวเองช่างเฮงซวย จาก นั้นก็รีบเอามือเช็ดปาก
เธอนั่งอยู่บนโซฟา ใช้พัดลมเป่าผมที่เปียกชุ่ม ตอน ที่กำลังจะไปของอะไรทานหน่อย
เสียงกริ่งประตูดังขึ้น “ลุงรูปภ. รอบนี้ผู้ชายคนนั้น ว่าอะไรอีกคะ? ”
รอบนี้คนที่มาส่งข้าวกล่องไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นครับ แต่ว่าก็ฝากไว้คำนึงอยู่ ”
“ อะไรคะ? ”
เควินพาลิสาไปทานข้าว ย่อมไม่มีทางทานข้าวไป ครึ่งนึงแล้วมาส่งข้าวกล่องให้เธอแน่
ส่วนมากเขาจะให้ผู้ช่วยมา แต่ว่าเธอก็แปลกใจมาก
ครั้งนี้เควินจะเหยียดหยามเธอด้วยวิธีไหนอีก?
เพราะยังไง วันนี้เธอก็ยั่วโมโหเขา เขาต้องอารมณ์
ไม่ดีแน่ๆ
“ฝากมาแค่ให้คุณได้สมปราถนาครับ
* ห้า? ” พิงกี้รู้สึกมึนตึบเลย
