ตอนที่พิงกี้หันมา ประพันธ์แก้ผ้าขนหนูที่คาด เอวอย่างช้าๆและใจเย็น
เขาคึกคะนองตื่นเต้นเหมือนโรคจิต เขาดูพิงกี้ ที่โมโหจนหน้าแดงไปด้วย
และมุ่งมาที่ตรงหน้าเธอไปด้วย เขาหยุดไว้ที่ ระยะห่างกับเธอประมาณหนึ่งเมตร
จากนั้นก็แก้ผ้าโยนลงพื้น
* เป็นไงบ้าง ของฉันใหญ่ไหม?” ประพันธ์ เปลือยกายไว้
ไม่มีแม้แต่เส้นด้ายมาปิดร่างกายเขาไว้
แต่เขาไม่เพียงแต่ไม่อายกลับยังได้ใจด้วยซ้ำ อาจจะเพราะคึกคะนองเกินไป
ของที่น่าเกลียจแท่งนั้นของเขาก็เหิมเกริม สุดขีด ทั้งน่ากลัวและขยะแขยง
ประพันธ์สายตาท้าทาย
เขาใช้มือกำของที่แน่นจนใกล้ระเบิดตรงนั้นรูดไปมาต่อหน้าพิงกี้เลย
อึม….ดีจังเลย…”
“ พิงกี้ เธอเก่งจังเลย เธอนุ่มนวลจัง หอมมาก
เลย…
สายตาเขาจ้องที่ตัวเธอ ในปากส่งเสียงที่ ทำลายแก้วหูขึ้นมาเรื่อยๆ
คนปกติเห็นสภาพเขาตอนนี้ แล้วฟังคำหยาบ
คายลามกของเขาแล้ว
ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าสิ่งที่สมองเขาคิดมันเลวทราม กว่าสภาพจริงเป็นร้อยเท่า
พิงกี้ “
เธอไม่ได้ตื่นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก และไม่ได้ ตกใจจนกรีดร้อง
ไม่ได้มีปฎิกิริยาใดๆทั้งสิ้นเลย ที่จริงแล้วเธอ รู้สึกเป็นเรื่องไร้สาระ
แถมยังรู้สึกขยะแขยงเพราะฉะนั้น….เตรียมการมาเยอะขนาดนี้
ผู้ชายสารเลวที่มีความคิดเป็นโจรแต่ไม่กล้าทำ เรื่องโจรอย่างประพันธ์
ก็คือจะใช้วิธีนี้มาขู่ให้เธอตกใจหรือ?
เสียใจด้วยเธอถูกขู่มาตั้งแต่เด็กจนโต!มองสาร รูปของประพันธ์ที่ทุเรศไปทีนึง
พิงกี้มุ่งหน้าเดินไปทางห้องครัวอย่างใจเย็น เธอจะไปหาอาวุธป้องกันตัว
อีกอย่างมือก็สกปรก เธอจะไปล้างมือหน่อย
พิงกี้ใช้เท้าเลื่อนประตูบานเลื่อนออก
หลังจากใช้เจลฆ่าเชื้อล้างถูอย่างแรงจนสะอาด
จากนั้นเธอเลือกมีดปอกผลไม้ที่คมที่สุดเล่มนึง
ออกมา
“ เธอทำอะไรหน่ะ? ” ประพันธ์ถามอย่าง
ป้องกันตัว
พิงกี้ไม่ตื่นตกใจ ในใจเขาเริ่มรู้สึกผิดสังเกตุ
มองดูมีดปอกผลไม้ที่อยู่ในมือเธอ ท่าทางในมือ เขาช้าลงมาเรื่อยๆ
แกไม่ต้องสนใจว่าฉันทำอะไรหรอก มันเกี่ยว
กับแกหรือ?
เพราะยังไง ฉันก็ไม่ได้แตะต้องและทำอะไรตัว แกสักหน่อย
ฉันแค่ทำเรื่องของตัวเองเฉยๆ……
พิงกี้เดินไปข้างโซฟาอย่างใจเย็นและสบายใจ
เฉิบ
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เปิดโหมด วิดีโอและถ่ายซูมไปที่ประพันธ์
“ ตอนแรกฉันแค่อยากถ่ายเล่นๆที่ห้อง ไอ้ห ยา! ดูซิฉันถ่ายโดนอะไร?
ที่แท้ก็ผู้ชายสารเลวที่หน้าด้านไร้ยางอายนี่
หน่ะ!
ไม่เพียงแต่ถ่ายวิดีโอ อาศัยตอนที่ประพันธ์ยัง ไม่ทันไหวตัว
พิงกี้ยังถ่ายรูปคมชัดแบบเอชดีของเขาไว้หลาย
ใบ
ทันใดนั้น สีหน้าประพันธ์ซีดไปเลย เขาตะคอก อย่างโมโห
พิงกี้ เธอลบคลิปทิ้งเดี๋ยวนี้ ! นี่เธอกำลัง ละเมิดสิทธิถ่ายภาพส่วน
บุคคลของฉันอยู่นะ ฉันสามารถฟ้องเธอได้
เลยนะ! ”
“ ฉันยังรังเกียจแกที่มาทำลายอากาศบริสุทธิ์
ข้างกายฉันเลย
ฉันถ่ายห้องของฉัน แต่แกดันมาโผล่มาที่หน้า
กล้องฉันเอง
แล้วยังจะมาโทษฉันอีกหรือ? ” พิงกี้ทำตาขาว
ไปทีนึง
ค่นี้พวกนี้เธอก๊อปมาจากประพันธ์หมด
มีจุดที่ทำให้คนโมโหเหมือนกันเป๊ะๆ
นี่มันเป็นการใช้วิธีของคนๆนั้นมาทำร้ายคนๆนั้น ชัดๆ ยังมีอีก…….
* เมื่อการแสดงของแกไม่เลวเลยนะ
มีความสุขอยู่คนเดียวไม่มีความสุขต่อหน้า ผู้คนดีกว่า
ฉันรู้สึกน่าจะให้คนอื่นได้ดูหน้าตื่นกามของแก
หน่อย
โดยเฉพาะน้ำผึ้งที่แกเพิ่งอ้อนวอนขอคืนดี เธอ คงจะสนใจน่าดู
* เธอกล้าส่ง? เอาโทรศัพท์มาให้ฉันเดี๋ยวนี้! 37
ประพันธ์บุกเข้ามาอยากแย่งโทรศัพท์ พิงกี้เอา มีดปอกผลไม้
“ป้าย ผมลงไปที่โต๊ะ ใช้สายตาที่เป็นขาจ้องเขา
และพูดด้วยน้ำเสียงประชด “ แกจะลองแย่ง โทรศัพท์กับฉันก็ได้
จะได้ลองดูด้วยว่ามีดนี้คมหรือเปล่า? ” มีด ปอกผลไม้เงาวับจนเยือกเย็น
ประพันธ์โซเซและหยุดก้าวเท้า ตอนนี้ถึงทีเขา
ถามแล้ว
“ เธอจะเอายังไงกันแน่? »
“ ฉันไม่อยากเอาอะไร แค่อยากออกจากห้อง
แกจะหลีกทางให้หรือจะต่อกลอนกับฉันต่อ
หล่ะ? “พิงกี้หัวเราะเย็นชา
“ ความอดทนฉันมีขีดจำกัดนะ ถ้าแกยังไม่
ยอมลามือหล่ะก็
ฉันอาจจะไม่ระวังแล้วแชร์คลิปนี้ออกก็ได้
นะ………………. ”
ประพันธ์ “.……….…
นี่………ตอนจบไม่น่าจะกลายเป็นแบบนี้หน
เขาคิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำว่าพิงกี้จะมีปฏิกิริยา
แบบนี้!
ผู้หญิงปกตินี่ไม่ใช่ต้องถูกเขาขู่จนปิดตากรีด ร้อง สายตาไม่น่าส่องมาที่เขา
แม้แต่ดูก็ยังไม่กล้าดูเขาไม่ใช่หรือ?
แต่ปรากฎว่าเธอกลับดูเขาอย่างเปิดเผยใจกล้า
เหมือนกำลังชมตัวตลกยังไงอย่างงั้น แถมยัง มองเขาเหมือนของเล่น!
“ ฉันปล่อยเธอก็ได้ ! เธอไปเดี๋ยวนี้เลย!
ประพันธ์กัดฟันแน่นแล้วหยิบผ้าขนหนูขึ้นมา
คาดที่เอว
เอาของที่ถูกขู่จนอ่อนหักทุเรศนั้นซ่อนเก็บไว้ แล้วถึงได้ถามอย่างเจ็บใจ
“ ตอนนี้ลบคลิปทิ้งได้หรือยัง? “
รอฉันเดินถึงหน้าประตูแล้วค่อยว่ากัน
พิงกี้หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายที่ไหล่ มือจับมืด ปอกผลไม้ไว้แน่น
เดินไปถึงหน้าประตู เธอเปิดประตูแล้วเดินจาก ไปเฉยเลย
เธอไม่คิดที่จะลบคลิปและรูปด้วยซ้ำไป
นี่ก็ถือว่าทำให้ประพันธ์ตกหลุมพรางไปทีนึง
* พิงกี้ นางแพศยา มึงหลอกกู! “ประพันธ์ อาละวาดอย่างโกรธแค้นอยู่ในห้อง
พิงกี้ไม่กังวลเลยสักนิดว่าประพันธ์จะตามมา
ผู้ชายพันธ์นั้นก็กล้าลงไม้ลงมือกับผู้หญิงตอนที่ อยู่ตามลำพัง
และเอาเปรียบผู้หญิงหน่อยนึงแค่นั้นแค่นั้นแห
ล่ะ
สภาพเขาตอนนี้ ถ้าให้เขาออกจากห้อง เขาก็
ไม่กล้าอยู่ดี
เดินไปสักพัก พิงกี้สูดหายใจเข้าไปลึกๆ
เธอเอาคลิปของเมื่อกี้ส่งไปให้น้ำผึ้ง เธอไม่พูด
อะไร
แต่เชื่อว่าน้ำผึ้งดูแล้วก็คงจะเข้าใจเองแหล่ะ แต่น้ำผึ้งจะตัดสินใจยังไง
มีปฎิกิริยาอะไร นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอจะยุ่งเกี่ยวได้
คอนโดห้องนี้อยู่ต่อไม่ได้แล้ว เธอต้องหาห้อง
คิดไปคิดมา พิงกี้ก็เอาคลิปของประพันธ์ส่งให้
เจ้าของห้องด้วย
และส่งข้อความให้หนึ่งข้อความ เธอเอาเรื่องนี้ ขอยกเลิกสัญญากับผู้เช่า
เธอคิดว่ามีคลิปนี้แล้ว เจ้าของห้องน่าจะยอม คืนเงินประกันให้เธออยู่
ผ่านไปสักพัก
น้ำผึ้งโทรศัพท์มาหาเธอ
ใหม่
พิงกี้ ฉันจะรีบกลับจากที่ทำงานเดี๋ยวนี้เลย เราคุยกันหน่อยได้ไหม?
เสียงของน้ำผึ้งสะอึดสะอื้นเหมือนร้องไห้อยู่
พิงกี้รู้สึกเห็นใจ แต่สุดท้ายเธอก็ปฎิเสธ
‘ น้ำผึ้ง ฉันรู้สึกไม่มีอะไรจะคุย….เรื่องนี้เธอก็ น่าจะรู้ต้นสายปลายเหตุ
ฉันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรหรอก
รอเธอกลับมาฉันเอาของเสร็จก็จะย้ายออกเลย
“ แต่ว่า…” น้ำผึ้งหยุดไปครู่นึง แล้วพูดอย่าง
ลังเล
“ พิงกี้ เรื่องของวันนี้….เป็นความผิดของประ
พันธ์จริงๆหรือ?
ฉันรู้จักเขามาหลายปี เขาเป็นคนดีมาก เขา
ไม่ใช่คนแบบนั้น ”
“…เขาไม่ใช่คนแบบนั้น แล้วฉันเป็นคนแบบ
นั้นหรือ?
เรื่องครั้งที่แล้วก็แล้วมันไป แต่ครั้งนี้เธอยังคิด ว่าฉันเป็นคนผิดอีกหรือ?”
พิงกี้แทบจะโมโหจนหัวเราะ
“ ในเมื่อเธอยังโง่เขลาอย่างนี้อีก ครั้งนี้ถือว่า ฉันเฮงซวยเองก็แล้วกัน
แค่นี้ก่อนนะ! ”
