หลังจากกล่าวคำสาบานเสร็จสิ้น ทั้งสองก็ไม่รอช้าและมุ่งหน้าไปยังสังเวียนที่ถูกเตรียมไว้ตรงกลางทันที
ฉินอวี้โม่ยังคงมีท่าทีเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง นางไม่เคยเห็นเลี่ยซานผู้นี้อยู่ในสายตาอยู่แล้ว
ในขณะเดียวกัน สีหน้าของเลี่ยซานก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นขณะมองฉินอวี้โม่ด้วยแววตาอาฆาตมาดร้ายอย่างเปิดเผย
“เริ่มกันเถอะ”
ฉินอวี้โม่เอ่ยขึ้นเบาๆและไม่มีความคิดที่จะเรียกอสูรมายาของตนเองออกมา
“ท่านแม่ ข้าจะช่วยคุ้มกันท่านเอง”
หานอวี้ยิ้มกว้างขณะปรากฏกายข้างฉินอวี้โม่และมองคู่ต่อสู้ด้วยความแววตาเหยียดหยาม
“นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างนางกับข้า คนนอกห้ามเข้ามายุ่งเกี่ยว”
เมื่อเห็นเจ้าหนูน้อยเข้ามาใกล้ ร่องรอยความกลัวก็ผุดขึ้นในหัวใจของเลี่ยซาน
“ใครบอกล่ะว่าข้าเป็นคนนอก? ข้าเป็นอสูรมายาของท่านแม่ แน่นอนว่าข้าจะต้องสู้เคียงข้างนางเป็นธรรมดา อีกอย่าง…ท่านแม่ของข้าเพียงคนเดียวก็เพียงพอที่จะจัดการกับเจ้าแล้ว ข้าแค่จะช่วยคุ้มกันนางเท่านั้น”
หานอวี้ยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนที่สัญลักษณ์พันธสัญญากับฉินอวี้โม่ปรากฏขึ้นที่เท้าของมันและมังกรน้อยมองเลี่ยซานด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์
เมื่อเห็นสัญลักษณ์ที่ปรากฏใต้เท้าหานอวี้และฉินอวี้โม่ เลี่ยซานที่มีสีหน้าแห่งชัยชนะในตอนแรกก็กลายเป็นบิดเบี้ยวจนแทบดูไม่ได้
หานอวี้ผู้ทรงพลังกลับกลายเป็นอสูรมายาของฉินอวี้โม่ไปเสียได้ หากเป็นเช่นนี้ก็หมายความว่าพลังของฉินอวี้โม่…
เมื่อเลื่อนสายตาไปมองที่ฉินอวี้โม่อีกครั้ง จู่ๆเลี่ยซานก็เกิดความกลัวขึ้นมา หรือว่าข้อสันนิษฐานของเขาจะผิดไปเสียแล้ว?
สีหน้าของเลี่ยหยางและฉินส่าวชิงเองก็ดูไม่ได้เช่นกัน พวกเขาคิดมาตลอดว่าฉินอวี้โม่คือผู้ที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่ม อย่างไรก็ตาม จากสถานการณ์ในเวลานี้ นางกลับกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด
หากสถานการณ์พลิกผันเป็นเช่นนี้ เลี่ยซานก็จะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน
“บัดซบ! เจ้าบังอาจหลอกลวงข้า!”
เลี่ยซานไม่รอช้าอีกต่อไปขณะร่างของเขาพุ่งตรงไปโจมตีฉินอวี้โม่
“ในเมื่อทั้งสองฝ่ายตกลงเต็มใจที่จะต่อสู้กัน เจ้าจะเรียกว่ามันเป็นการหลอกลวงได้อย่างไร? ถ้าจะกล่าวโทษสิ่งใดก็โทษความมั่นอกมั่นใจเกินไปของตัวเจ้าเองเถอะ”
ฉินอวี้โม่ยกยิ้มมุมปากขณะมองเลี่ยซานที่กำลังพุ่งมาโจมตีโดยไม่ขยับเขยื้อน
ตู้ม!
หมัดของเลี่ยซานยังไม่ทันเข้าใกล้ฉินอวี้โม่ด้วยซ้ำและเขาสัมผัสได้ว่ามันกระแทกเข้ากับม่านป้องกันที่แข็งแกร่งซึ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บกำปั้นเล็กน้อย
“ฮ่าๆๆ พลังของเจ้าด้อยกว่าหลิวจื้อเสียอีก!”
ฉินอวี้โม่หัวเราะเบาๆขณะพุ่งตรงออกไปปรากฏกายเหนือร่างเลี่ยซานและก้าวเท้าเหยียบลงไปที่ศีรษะของเขา
เลี่ยซานสะดุ้งตกใจขึ้นมาทันทีและไม่รอช้าขณะหลบหลีกออกไปอย่างรวดเร็ว ทว่าทันทีที่เขาหลบหลีกไปได้ ฉินอวี้โม่ก็เตะออกไปอีกครั้งและซัดเข้าไปที่ช่วงเอวของเขาจนกระเด็นออกไป
ตึก! ตึก! ตึก!
หลังจากถูกโจมตีจนถอยหลังออกไปหลายก้าว ในที่สุดเลี่ยซานก็ยืนได้อย่างมั่นคงทว่าสีหน้ายังคงเหยเกอย่างที่สุด
ฉินอวี้โม่ยังคงมีสีหน้าที่เรียบเฉยราวกับผลลัพธ์ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของนางแล้วและไม่มีเรื่องที่น่าแปลกใจใดๆ
“เหอะ เจ้าคิดว่าเจ้าเอาชนะข้าได้งั้นรึ?!”
เลี่ยซานแค่นเสียงเย็นชาและจู่ๆเขาก็หยิบโอสถหนึ่งเม็ดขึ้นมารับประทานลงคอทันที
จากนั้นเพียงครู่เดียวสภาวะพลังจากร่างของเลี่ยซานก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ภายในพริบตาเดียว มันก็ทะลวงไปถึงขอบเขตเซียน
“น่ารังเกียจยิ่งนัก ไม่คาดคิดว่าเขาจะกินโอสถระเบิดพลังเพื่อเพิ่มพลังของตนเองไปถึงขอบเขตเซียนเป็นการชั่วคราว”
เมื่อเห็นการกระทำของเลี่ยซาน ซูน่าก็อดกล่าวอย่างเย็นชาไม่ได้
“ซูน่า ไม่ต้องห่วง มันไม่ได้เป็นปัญหาเลย”
มารยากล่าวพร้อมรอยยิ้มบางๆเพื่อไม่ให้ซูน่าต้องเป็นกังวล
ไม่ว่าเวลานี้เลี่ยซานจะมีพลังในขอบเขตใด เขาก็จะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ วิธีนี้มีเพียงแต่ถ่วงเวลาได้ระยะสั้นๆเท่านั้น
ซูน่าถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินคำยืนยันจากมารยา
ในเมื่อมารยากล่าวเช่นนี้ ซูน่าก็ไม่กังวลสิ่งใดอีก อย่างไรก็ตาม หากฉินอวี้โม่เอาชนะเลี่ยซานได้อย่างง่ายดาย มันก็คงจะเป็นเรื่องที่น่าสะพรึงกลัวเกินไป
เดิมทีเลี่ยหยางคิดว่าจะได้เห็นสีหน้าที่ตื่นตระหนกตกใจของซูวั่งชวนและคนอื่นๆ ไม่คิดเลยว่าคนเหล่านั้นจะยังมีสีหน้าที่เรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง เขาจึงอดที่จะขมวดคิ้วอย่างสงสัยไม่ได้ หรือว่าฉินอวี้โม่ผู้นี้จะทรงพลังและน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก?
“เลี่ยซาน นี่คือไพ่ตายของเจ้างั้นรึ?”
ฉินอวี้โม่ยิ้มเยาะเบาๆ มันช่างประจวบเหมาะเสียจริง ครานี้นางจะได้ทดสอบความแตกต่างระหว่างพลังในปัจจุบันของนางและพลังของขอบเขตเซียน
“เหอะ สำหรับเจ้าแค่นี้ก็เกินพอแล้ว”
เลี่ยซานแค่นเสียงเย็นชา จากนั้นเขาก็พุ่งออกไปหมายจะโจมตีคู่ต่อสู้
ครานี้การเคลื่อนไหวของเขาเร็วขึ้นอย่างเห็นได้ชัดและพลังของเขาก็เพิ่มมากขึ้นกว่าปกติ หากการโจมตีพุ่งเข้าไปถึงเป้าหมาย มันคงจะสร้างความเสียหายได้ไม่น้อย
เพียงแต่อดีตนักฆ่าสาวผู้เก่งกาจไม่มีทางยืนรอความตายอยู่อย่างนิ่งเฉย
เพียงการเคลื่อนไหวร่างกายเบาๆ นางก็หลบเลี่ยงการโจมตีของเลี่ยซานและปรากฏกายข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว
ไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงความแข็งแกร่ง เฉพาะความเร็วเพียงอย่างเดียว เลี่ยซานก็ยังด้อยกว่าฉินอวี้โม่มาก
ทว่าเลี่ยซานก็ไม่ได้ลังเลแต่อย่างใดขณะพยายามคาดเดาการเคลื่อนไหวของฉินอวี้โม่และโจมตีต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน
ฉินอวี้โม่ก็ยังคงไม่ได้ตั้งรับอย่างซึ่งๆหน้าและพุ่งตัวหลีกเลี่ยงการโจมตีอย่างต่อเนื่อง
“อวี้โม่ เจ้ารู้จักเพียงแค่การหลบๆซ่อนๆงั้นรึ?! หากมีฝีมือจริงก็มาสู้กับข้าอย่างซึ่งๆหน้าสิ!”
ต้องกล่าวเลยว่าความเร็วของฉินอวี้โม่เหนือชั้นกว่าเลี่ยซานมาก เขาไม่คิดเลยว่าถึงแม้พลังของตนเองในเวลานี้จะอยู่ในขอบเขตเซียน ทว่าเมื่อเปรียบเทียบกับฉินอวี้โม่แล้ว ความเร็วของเขาก็ยังด้อยกว่ามาก จอมยุทธ์สตรีผู้นี้ช่างน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง
โอสถของเลี่ยซานมีขีดจำกัดเวลาอยู่ เมื่อใดที่มันหมดฤทธิ์ เขาจะเข้าสู่ช่วงสภาวะอ่อนแอเป็นระยะเวลาหนึ่ง เขาจะต้องตัดสินผลลัพธ์ของการต่อสู้นี้ให้ได้ก่อนที่โอสถจะสิ้นฤทธิ์ เพราะเหตุนั้นเขาจึงลั่นวาจาออกไปเพื่อยั่วยุให้ฉินอวี้โม่ต่อสู้กับเขาอย่างซึ่งๆหน้า
เมื่อเห็นว่าฉินอวี้โม่ได้เปรียบแล้ว ซูน่าและคนอื่นๆก็โล่งใจเล็กน้อย ทว่าคำพูดของเลี่ยซานก็ทำให้ซูน่าตะโกนเสียงดังออกมา “อวี้โม่ ไม่ต้องสนใจเขา อีกเพียงแค่สองก้านธูปเท่านั้น เมื่อโอสถสิ้นฤทธิ์ เจ้าจะเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย ในเมื่อความเร็วของเจ้าเหนือกว่าเขามาก เจ้าควรจะถ่วงเวลาเขาไว้”
ซูวั่งชวนและซูชิงก็คิดแบบเดียวกัน ตราบใดที่ประวิงเวลาไปเรื่อยๆ ฉินอวี้โม่จะเป็นฝ่ายคว้าชัยชนะอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่รูปแบบการต่อสู้ของฉินอวี้โม่ และหากไม่ถึงคราวจำเป็นจริงๆ นางจะไม่เลือกใช้วิธีนั้นเพื่อให้ได้ชัยชนะมาครอง
“ในเมื่อเจ้าอยากจะสู้กันซึ่งๆหน้า ข้าก็จะจัดให้ตามคำขอ!”
ฉินอวี้โม่เอ่ยอย่างเย็นชาและเพลิงหนาแน่นก่อตัวขึ้นบนกำปั้นของนางทันที
“วิชามนตราเพลิง —— หมัดเปลวเพลิงทะลวง!”
กำปั้นของนางพุ่งตรงไปปะทะกับกำปั้นของเลี่ยซานอย่างจัง
ตู้ม!
แรงปะทะมหาศาลทำให้ฉินอวี้โม่ต้องก้าวถอยหลังไปอย่างต่อเนื่อง หลังจากที่ถอยหลังไปได้กว่าสิบก้าวเท่านั้นที่นางจะทรงตัวได้
ทว่าบนสังเวียนต่อสู้ คู่ต่อสู้ของนางมิได้ยืนอยู่ในจุดเดิมอยู่อีกต่อไป กำปั้นของฉินอวี้โม่ทำให้เขากระเด็นออกไปก่อนร่วงลงพื้นอย่างแรงและหมดสติไป
“ทรงพลังยิ่งนัก!”
เมื่อเห็นสภาพของเลี่ยซานในตอนนี้ บางคนก็อดกลืนน้ำลายตนเองไม่ได้ ฉินอวี้โม่ผู้นี้น่าอัศจรรย์อย่างแท้จริง
สีหน้าของฉินส่าวชิงบูดบึ้งอย่างยิ่ง เขาเห็นแล้วว่าเลี่ยซานพ่ายแพ้ เช่นนั้นแล้วจุดประสงค์ของการมาที่นี่ในวันนี้ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเสียหน้าอย่างที่สุด
“เหอะ!”
เลี่ยหยางแค่นเสียงในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่เขาจะพุ่งตรงออกไปเพื่อโจมตีฉินอวี้โม่ ตราบใดที่สังหารฉินอวี้โม่ได้สำเร็จ คำสาบานก็จะไม่เป็นผลอีกต่อไป เขาเพียงต้องการสังหารนางให้ได้ก่อนที่ทุกคนจะไหวตัวทัน
“เลี่ยหยาง บังอาจนัก!”
ซูวั่งชวนเห็นการเคลื่อนไหวของเลี่ยหยางทว่าเขาก็ยังช้ากว่าอีกฝ่ายไปก้าวหนึ่ง เขาเพียงตะโกนเสียงดังออกไปขณะพุ่งตรงเข้าไปหาฉินอวี้โม่ด้วยความหวังว่าจะเข้าไปขัดขวางการโจมตีของเลี่ยหยางได้ทันเวลา
“เหอะ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะต้องลงมือเช่นนี้!”
นักฆ่าสาวในร่างคุณหนูแค่นเสียงเย็นชาทว่าไร้ซึ่งความเกรงกลัวหรือหวาดหวั่นใดๆ
“ข่ายอาคมสามมังกรชิงแก้ว!”
มารยาซึ่งอยู่ด้านข้างเอ่ยขึ้นเบาๆและเลี่ยหยางผู้ซึ่งปรากฏตรงหน้าฉินอวี้โม่ก็ตระหนักได้ว่าเป้าหมายไม่อยู่ตรงหน้าอีกต่อไป
ในทางกลับกัน มังกรขนาดมหึมาสามตัวที่ก่อตัวขึ้นจากพลังมายาก็ปรากฏขึ้นแทนที่และโจมตีตรงมาที่ตัวเขา พลังมหาศาลจากพวกมันทำให้เลี่ยหยางรู้สึกกดดันไม่น้อย
ตู้ม!
เลี่ยหยางมิใช่คนอ่อนแอ เขาเองก็มีพลังถึงขอบเขตเซียนขั้นสี่และแน่นอนว่าย่อมตอบโต้ได้ทันท่วงที
สภาวะพลังจากร่างของเขาเพิ่มสูงขึ้นและม่านป้องกันก็ปรากฏขึ้นขวางมังกรมายาทั้งสาม
จากนั้นกระบี่เล่มงามก็ปรากฏขึ้นและเลี่ยหยางก็ร่ายรำเพลงกระบี่เพื่อปัดเป่ามังกรทั้งสามออกไปโดยที่ข่ายอาคมสามมังกรชิงแก้วก็ถูกเลี่ยหยางทำลายไปโดยตรง
อย่างไรก็ตาม เวลาในช่วงสั้นๆนี้ก็เพียงพอที่ฉินอวี้โม่จะกลับไปอยู่ข้างกายของซูชิงและคนอื่นๆซึ่งเป็นจุดที่นางจะปลอดภัย
ทว่าในตอนที่ซูวั่งชวนกำลังจะเข้าไปช่วย เมื่อเขาเห็นว่าเลี่ยหยางถูกครอบงำอยู่ในข่ายอาคม เขาก็รู้สึกโล่งใจ
ทันทีที่ฉินอวี้โม่ปรากฏกายข้างซูชิง เขาก็ถอยกลับไปตามเดิม
หลังจากทำลายข่ายอาคมได้สำเร็จ สิ่งที่เลี่ยหยางมองเห็นคือสีหน้าไม่พอใจของซูวั่งชวนและคนอื่นๆ
“เลี่ยหยาง เจ้านี่มันหน้าด้านหน้าทนยิ่งนัก เจ้ากล้าลอบจู่โจมคนที่อ่อนแอกว่าเจ้ามาก เจ้าไม่รู้สึกละอายใจบ้างเลยรึ?!”
ซูวั่งชวนเอ่ยขึ้นทันที เมื่อครู่นี้หากฉินอวี้โม่ได้รับบาดเจ็บ ต่อให้ต้องทุ่มเทอย่างสุดกำลัง เขาก็ไม่มีทางปล่อยให้เลี่ยหยางรอดชีวิตไปได้อย่างแน่นอน
เลี่ยหยางตระหนักแล้วว่าไม่มีโอกาสทำร้ายฉินอวี้โม่ได้อีก เขาจึงสบถกับตัวเองเบาๆก่อนถอยกลับไปยืนข้างฉินส่าวชิง
“เลี่ยหยาง เจ้าไม่มีความสามารถพอที่จะทำร้ายข้าได้ ครานี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป ทว่าคราต่อไปหากเจ้ายังคิดจะเข้ามาก่อกวนข้า รอพบกับข่ายอาคมที่แกร่งกล้ากว่านี้นับร้อยเท่าได้เลย เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าจะไม่สามารถหลบหนีออกไปได้ง่ายๆเช่นนี้ เจ้าควรรู้จักการเจียมเนื้อเจียมตัวซะบ้าง!”
ฉินอวี้โม่เอ่ยอย่างไม่ไว้หน้า นางคาดการณ์ถึงสถานการณ์เช่นนี้ไว้แล้ว เพราะเหตุนั้นมารยาจึงฉวยโอกาสในช่วงที่ผู้คนคาดไม่ถึงวางข่ายอาคมสามมังกรชิงแก้วไว้รอบสังเวียน เมื่อเลี่ยหยางกล้าโจมตีอย่างไม่ยั้งคิด มันก็จะส่งผลต่อเขาโดยตรง
สีหน้าของเลี่ยหยางบิดเบี้ยวทันทีที่ได้ยินวาจาของฉินอวี้โม่ ทว่าเขาไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดตอบโต้ ข่ายอาคมสามมังกรชิงแก้วเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกถึงความกดดันอย่างยิ่ง หากเป็นข่ายอาคมที่ทรงพลังกว่านั้นนับร้อยเท่า เขาไม่มั่นใจเลยว่าจะหลบหนีได้
“ผู้ใช้ข่ายอาคมระดับสูง มันช่างล้ำลึกจริงๆ!”
ฉินส่าวชิงมองฉินอวี้โม่และกล่าวขึ้นเบา ๆ “วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน ในช่วงหนึ่งร้อยวันข้างหน้านี้ เราจะทำตามคำที่ลั่นวาจาไว้ อย่างไรก็ตาม เมื่อครบกำหนดหนึ่งร้อยวัน ข้าจะจับเจ้าไปที่จวนเจ้าเมืองด้วยตัวเองและสอบสวนหาความจริงอย่างละเอียด!”
จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป
“น่าขายหน้าชะมัด!”
หลังจากชำเลืองมองเลี่ยหยางและเลี่ยซานอย่างเย็นชา ฉินส่าวชิงก็เหาะตรงไปในทิศทางของเมืองเพลิงมายาทันที
เลี่ยหยางคว้าร่างไร้สติของบุตรชายตนเองและติดตามฉินส่าวชิงไปอย่างรวดเร็ว ทว่าก่อนจากไป เขาไม่ลืมที่จะจ้องหน้าฉินอวี้โม่ด้วยแววตาเคียดแค้นอย่างไม่ปิดบัง
“ช้าก่อน จะรีบไปไหนเล่า?”
ซูชิงเอ่ยขึ้นเบาๆทว่ามุมปากยกเป็นรอยยิ้มชัดเจน เขาไม่คิดเลยว่าฉินอวี้โม่จะทรงพลังถึงเพียงนี้
“จอมยุทธ์อวี้โม่ช่างเก่งกาจจริงๆ!”
ชาวชนเผ่าเมฆาคำรามต่างก็ตะโกนแซ่ซ้องเสียงดังด้วยความตื่นเต้นอย่างที่สุด แม้ว่าก่อนหน้านี้ฉินอวี้โม่จะช่วยชีวิตอาอู่ไว้ซึ่งได้รับความเคารพจากพวกเขาอยู่แล้ว ทว่าเมื่อได้เห็นนางแสดงฝีมืออย่างแท้จริงในวันนี้ พวกเขารู้สึกเคารพฉินอวี้โม่มากยิ่งขึ้นอีก
ฉินอวี้โม่ยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงโห่ร้องสรรเสริญของผู้คน จากนั้นนางก็สบตากับซูวั่งชวนและเข้าใจความหมายของอีกฝ่ายโดยที่ไม่ต้องเอ่ย
ในอีกหนึ่งร้อยวันข้างหน้า พวกเขาจะต้องเตรียมความพร้อมเป็นอย่างดี
.
