เจียงหรานหลับตา ล้มลงไปทั้งแบบนั้น
“พี่หราน!” ลูกน้องที่อยู่ข้างๆ ตกใจจนทำหนังสือในมือตก รีบเข้าไปประคองเจียงหรานไว้ได้ทันเวลา
“พี่หราน เป็นอะไรไป”
เจียงหรานหลับตาปี๋ เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นที่หน้าผากใบหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด
ในขณะเดียวกันอุณหภูมิร่างกายก็เปลี่ยนแปลงไป
เดี๋ยวตัวเย็นเดี๋ยวตัวร้อน
ลูกน้องประคองเขาไว้ รู้สึกได้ว่าตัวร้อนจี๋ ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ
ซิวอวี่รีบเข้าไปหา เอามือจับชีพจรของเจียงหราน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
“แย่แล้ว กำลังภายในของเขาปั่นป่วนไปหมด”
วงการจอมยุทธ์ปิดกั้นจากโลกภายนอก
ฝึกวิทยายุทธ์อย่างไร วงการจอมยุทธ์ไม่มีทางป่าวประกาศออกไป
แต่เรื่องที่แน่ใจได้ก็คือ ใช่ว่าทุกคนจะฝึกวิทยายุทธ์ได้ ต้องดูที่พรสวรรค์ด้วย
ถ้าไม่มีพรสวรรค์ ฝืนฝึกไป ก็มีแต่ตายสถานเดียว
ดังนั้นโดยทั่วไปจอมยุทธ์ถึงแต่งงานกับจอมยุทธ์ด้วยกันเอง
เมื่อเป็นแบบนี้ ความเป็นไปได้ที่จะให้กำเนิดจอมยุทธ์ที่มีพรสวรรค์ก็จะสูงขึ้น
ทว่าเจียงหรานเป็นกรณียกเว้น
พ่อของเขาเป็นจอมยุทธ์ที่เก่งกาจมาก แต่เจียงฮว่าผิงเป็นคนธรรมดา
เจียงหรานมีพรสวรรค์ด้านวิทยายุทธ์สูงมาก แต่สภาพร่างกายของเขากลับสู้คนที่มีพ่อแม่เป็นจอมยุทธ์ไม่ได้ ด้วยเหตุนี้บางครั้งกำลังภายในของเจียงหรานจะพลุ่งพล่าน
ความพลุ่งพล่านแบบนี้ส่งผลต่อนิสัยของเขา ทำให้เขาเป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียว
นี่จึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมเขาต้องกินยาระงับกำลังภายในอยู่ตลอด
ซิวอวี่ไม่มีพรสวรรค์ในการฝึกวิทยายุทธ์ เธอไม่ใช่จอมยุทธ์ แต่รู้มาตลอดว่าร่างกายของเจียงหรานมีความผิดปกติแบบนี้
เธอย้ายตามมาอยู่ห้องสิบเก้าของชิงจื้อ นอกจากเหตุผลทางตระกูลซิวแล้ว ยังถือโอกาสช่วยดูเจียงหรานด้วย
แต่ครั้งนี้กำลังภายในของเจียงหรานพลุ่งพล่านรุนแรงเกินกว่าที่ซิวอวี่คิด
เธอรีบเอายาที่เจียงหรานกินมาตลอดยัดใส่ปากเขา แต่กลับไม่เกิดผลอะไร
ขึ้นชื่อว่ายาย่อมมีพิษสามส่วน
พอกินยาเยอะเข้า ร่างกายก็จะเกิดอาการดื้อยา
ด้วยเหตุนี้ยาที่ตระกูลเมิ่งส่งมาให้เจียงหราน ผ่านไประยะหนึ่งก็จะเปลี่ยนเป็นยาตัวใหม่
ช่วงนี้เจียงหรานใกล้ฟื้นฟูกลับสู่สภาพเดิมแล้ว ทำไมอยู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ได้
อิ๋งจื่อจินก็เดินเข้ามา รีบกดจุดลมปราณบนไหล่ของเจียงหราน
ดวงตาหงส์หรี่ลง “พลุ่งพล่านจริงๆ ถ้าไม่รักษาให้ทันเวลาเส้นเลือดจะแตก พาไปที่ห้องพยาบาลก่อน อยู่ตรงนี้ไม่ได้”
ซิวอวี่อึ้ง “พ่ออิ๋ง?”
เธอไม่เคยเล่าเรื่องวงการจอมยุทธ์ให้อิ๋งจื่อจินฟัง
เพราะกฎของวงการจอมยุทธ์ไม่เหมือนกับที่อื่น อาศัยกำลังและความสามารถคุยกัน
เพราะแบบนี้วงการจอมยุทธ์ถึงได้วุ่นวาย ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลาเป็นเรื่องที่พบเห็นได้บ่อย
ถ้าเข้าไปยุ่งด้วยย่อมไม่ใช่เรื่องดีอะไร
เมื่อใดที่ความลับของจอมยุทธ์ถูกเปิดเผย จอมยุทธ์ที่โหดเหี้ยมก็จะฆ่าคนนอกที่รู้ความลับของจอมยุทธ์โดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น
“ไปก่อน” อิ๋งจื่อจินกดจุดลมปราณอื่นๆ ของเจียงหรานอีก
“ไม่เป็นไรวางใจได้ ฉันช่วยได้”
ตอนนี้อาการของเจียงหรานแย่มาก ซิวอวี่ทำได้เพียงกลืนความสงสัยลงท้องไป
เธอเองก็เชื่อมั่นในตัวอิ๋งจื่อจินมาตลอด ครั้นแล้วจึงช่วยกันกับลูกน้องหามเจียงหรานไปที่ห้องพยาบาล
ตอนนี้เป็นช่วงพักกลางวัน ห้องพยาบาลมีพยาบาลประจำอยู่แค่คนเดียว
พวกเขาหาข้ออ้างให้พยาบาลออกไปแล้ววางเจียงหรานบนเตียง
“นายออกไปเฝ้าไว้” ซิวอวี่พูด “ห้ามให้ใครเข้ามาเด็ดขาด”
ลูกน้องดวงตาแดงก่ำพยักหน้า ออกไปเฝ้าหน้าประตู
อิ๋งจื่อจินถึงหยิบเข็มทองที่พกติดตัวไว้ออกมา
เธอสวมถุงมือแบบใช้ครั้งเดียว จัดการฆ่าเชื้อโรคที่เข็มทอง จากนั้นก็เริ่มปักเข็มลงไปบนจุดลมปราณของเจียงหรานทีละเล่ม
สายตาของเธอจับจ้อง
อันที่จริงเรื่องบางอย่างจอมยุทธ์สมัยนี้ก็ยังไม่รู้
เมื่อนานมาแล้วประเทศจีนไม่มีจอมยุทธ์ ไม่มีกำลังภายในอะไรพวกนี้
ตอนที่เธอมาโลกมนุษย์ครั้งแรกได้ปรับปรุงวิธีฝึกของโลกบำเพ็ญเพียร เขียนเป็นตำราออกมาเล่มหนึ่งแล้วมอบให้ลูกศิษย์ที่เธอรับไว้
ลูกศิษย์ของเธอคนนั้นก็ไปมอบให้คนอื่นอีกที จากนั้นเธอก็ไม่สนใจแล้ว
ที่อิ๋งจื่อจินทำแบบนี้เป็นเพราะตอนนั้นรู้สึกเบื่อมาก แค่อยากลองดูว่าจะทำให้มนุษย์ฝึกแบบเธอได้หรือเปล่า
สุดท้ายเธอก็ทำสำเร็จ
แต่เพราะวิธีฝึกที่ไม่สมบูรณ์ ช่วงแรกๆ ที่มีจอมยุทธ์ปรากฏจึงมักเห็นจอมยุทธ์ลมปราณพลุ่งพล่านได้บ่อย
ต่อมาวิธีฝึกสมบูรณ์พร้อม กรณีแบบนี้ก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ
ด้วยเหตุนี้หมอแผนโบราณที่รักษาในด้านนี้ก็ลดลง อย่างไรเสียก็ไม่มีความจำเป็นต้องใช้
อิ๋งจื่อจินไม่รู้ว่าตอนนี้ยังมีอยู่หรือเปล่า
การกินยาไม่ใช่แผนระยะยาว ทำได้เพียงระงับชั่วคราว กำจัดที่ต้นตอไม่ได้
ต้องตัดรากถอนโคน
อิ๋งจื่อจินทิ่มเข็มลงไปเรื่อยๆ มือนิ่งมาก
ซิวอวี่มองดูอยู่ข้างๆ รู้สึกได้เปิดประตูบานใหญ่สู่โลกใหม่
พ่ออิ๋งของพวกเขาเป็นหมอแผนโบราณด้วยเหรอ!
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เสียงมาจากกระเป๋าเสื้อของเจียงหราน
“ไม่เป็นไร” อิ๋งจื่อจินมองออกว่าซิวอวี่ลังเล เธอปักเข็มลงไปบนศีรษะของเจียงหรานอย่างใจเย็น
“รับได้ ไม่รบกวนฉัน”
ซิวอวี่ถึงเข้าไปล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเจียงหรานแล้วกดรับ
ปลายสายเป็นเสียงผู้ชาย “เสี่ยวหราน”
ซิวอวี่รู้ว่านี่คือพ่อของเจียงหราน “อาหลิงคะ หนูซิวอวี่ค่ะ”
“เสี่ยวอวี่เหรอ” หลิงฉงโหลวอึ้งไปเล็กน้อย แต่เขาก็กลับเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว
“เสี่ยวหรานคงไม่ได้กำลังภายในพลุ่งพล่านอีกแล้วนะ กินยาหรือยัง อาการเป็นไงบ้าง อาจะไปเดี๋ยวนี้”
“เจียงหรานเขา…” ซิวอวี่หันไปมองเจียงหรานที่นอนอยู่บนเตียง เห็นลมหายใจกลับมาเป็นปกติ เธอถึงพูดขึ้น
“เขาไม่เป็นไร หลับไปแล้วค่ะ อีกเดี๋ยวถ้าเขาตื่นจะให้โทรหาคุณอานะคะ”
…
ในเวลาเดียวกันที่โลกของจอมยุทธ์
ตระกูลหลิง
พอหลิงฉงโหลวเห็นคลื่นไฟฟ้าบนอุปกรณ์กลับมาเป็นปกติถึงโล่งอก
เขากับเจียงฮว่าผิงใส่ชิปลงในนาฬิกาข้อมือของเจียงหรานไว้ ทั้งนี้ก็เพื่อเอาไว้เช็คสภาพร่างกายของเจียงหราน
เมื่อครู่คลื่นไฟฟ้าขยับขึ้นลงอย่างบ้าคลั่ง เกิดเสียงแจ้งเตือนดังติ๊ดๆ
นี่ก็แสดงว่ากำลังภายในของเจียงหรานพลุ่งพล่านอย่างรุนแรงที่สุด
หลิงฉงโหลวร้อนใจมาก
แต่ที่น่าแปลกคือ ผ่านไปไม่นานคลื่นไฟฟ้าก็ค่อยๆ สงบลงจนกระทั่งปกติ
เหลือเชื่อจริงๆ
“เด็กคนนี้คงไม่ได้ถูกยอดฝีมือคนไหนช่วยชีวิตไว้หรอกนะ” หลิงฉงโหลวพึมพำ
“ใครจะไปทนความเจ้าอารมณ์ของเด็กคนนี้ได้”
กำลังภายในของเจียงหรานพลุ่งพล่านมานานแล้ว
ตอนนั้นเขาส่งเจียงหรานไปที่วงการแพทย์แผนโบราณ หมอของทางนั้นก็บอกว่าจนปัญญา ขณะที่หลิงฉงโหลวกำลังคิดหนักโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
เขาเปิดสายให้เจียงหราน เจียงหรานถึงติดต่อเขาได้
เจียงหรานที่อยู่ปลายสายน้ำเสียงสดใสดี
“ฉันไม่เป็นอะไรทั้งนั้น แค่ไปเที่ยวยมโลกมาหนึ่งรอบ ไม่เป็นไรเลยจริงๆ อย่ามาเป็นห่วงส่งเดช”
หลิงฉงโหลวพูดเสียงขรึม แสยะยิ้ม “สนุกไหม”
ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ
แต่หลิงฉงโหลวเป็นจอมยุทธ์ หูดี ยังคงได้ยินเสียงทางนั้นคุยกัน
ภายในห้องพยาบาล เจียงหรานที่ยังนอนอยู่บนเตียงโมโหมาก
“ทำไมเธอไม่บอกว่าโทรหาพ่อฉัน”
ซิวอวี่ยักไหล่ “นายไม่ดูเอง จะโทษฉันเหรอ”
เจียงหรานโมโหยิ่งกว่าเดิม “ออกไปเลย!”
เขาเพิ่งฟื้นก็ถูกยัดโทรศัพท์ใส่มือ ยังมึนงงอยู่ ก็เลยรักษามาดความเป็นขาใหญ่ประจำโรงเรียนไว้
ใครจะไปรู้ว่านี่พ่อของเขา
“พ่อ ไม่สนุกครับ ผมผิดไปแล้วครับ” เจียงหรานรีบอ้อนวอน
“ผมจะชมพ่อต่อหน้าแม่บ่อยๆ พ่ออย่าเอาเรื่องผมเลยนะ”
“ไม่ต้อง นายอีคิวต่ำ รู้วิธีเอาใจผู้หญิงด้วยเหรอ” หลิงฉงโหลวพูดอย่างใจเย็น “แล้วก็ อีกไม่กี่วันพ่อแกคนนี้จะไปจัดการแกที่ฮู่เฉิงด้วยตัวเอง”
“…”
เจียงหรานถูกตัดสายทิ้งอีกครั้ง
เขาโมโหทุบเตียง
ซิวอวี่รู้สึกสะใจพลางยื่นน้ำอุ่นให้เขา
“พ่ออิ๋ง” เจียงหรานนึกถึงคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้
“พ่ออิ๋งก็คือพ่อแท้ๆ ของฉัน ตอนพ่อมาช่วยเป็นเกราะกำบังให้หน่อยนะ ฉันยอมถวายตัวเลยอะ”
“ไม่เอา” อิ๋งจื่อจินหาว ขมวดคิ้ว “นายอีคิวต่ำ เดี๋ยวฉันติดมา”
“…”
…
ช่วงไม่กี่วันมานี้ซูเหลียงฮุยร้อนใจมาก
หลังจากเจียงมั่วหย่วนถูกจับ เยี่ยซู่เหอที่เอาเงินสามสิบล้านของเขาไปก็หายเงียบ
เขาไปแจ้งตำรวจด้วยความเดือดเนื้อร้อนใจ แต่ตำรวจบอกว่าเป็นการโอนให้อย่างถูกกฎหมาย ไม่มีปัญหาใดๆ
ซูเหลียงฮุยรู้ว่าเขาแพ้อย่างหมดรูปแล้ว
ถ้าเงินสามสิบล้านยังอยู่ อย่างน้อยเขาก็ยังเปิดบริษัทแล้วพลิกฟื้นได้อีกครั้ง
แต่ตอนนี้หมดหนทางแล้ว
แต่ซูเหลียงฮุยยังคงไม่ยอมแพ้ที่จะตามหาตัวเยี่ยซู่เหอ แทบจะพลิกแผ่นดินฮู่เฉิง
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เยี่ยซู่เหอไม่อยู่ฮู่เฉิง แต่อยู่ในเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ติดกัน
เยี่ยซู่เหอรู้ว่ามีคนมากมายกำลังตามหาตัวเธอ เธอจึงเช่าห้องพักเก่าๆ อาศัยอยู่
ข่าวในโทรทัศน์ยังคงนำเสนอเรื่องของตระกูลเจียง มองลูกชายที่เธอเลี้ยงดูมาอย่างดีเป็นนักโทษ
สีหน้าของเยี่ยซู่เหอค่อยๆ หม่นลง
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์ ยิ้มพลางพูด
“เจียงฮว่าผิง อยากรู้หรือเปล่าว่าพ่อของเธอตายอย่างไร”
