เธอมองตามสายตาของผู้ช่วยก็เห็นผู้ชายนั่งยองอยู่ตรงหน้าที่นั่งที่หนึ่ง
สีหน้าท่าทางดูขมขื่น
ท่าทางแบบนี้ชวนให้ไม่อาจเชื่อได้ว่าเขาก็คือผู้สืบทอดคนต่อไปของตระกูลเนี่ย
แต่กลับใช่จริงๆ
ตระกูลหยวนก็มีรูปถ่ายของเนี่ยเฉาอยู่ไม่น้อย มีถ่ายจากทุกมุม
ดังนั้นต่อให้เนี่ยเฉาหันข้างให้ เมิ่งหรูก็ไม่มีทางไม่รู้จัก
เธอลุกจากที่นั่งทันทีแล้วเดินเข้าไปหา
ทางเดินของชั้นเฟิร์สคลาสกว้างมาก ยืนสองคนได้ไม่มีปัญหา
“คุณเนี่ยเฉาคะ” เมิ่งหรูพูดอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะได้เจอคุณที่นี่”
ตอนอยู่ตี้ตูเนี่ยเฉาถูกผู้เฒ่าเนี่ยจับตาดูเข้มงวดมาก
ต่อให้เป็นในงานเลี้ยง บอดี้การ์ดของตระกูลเนี่ยก็จะกันคนที่จะมาชนเหล้าออกหมด
ตระกูลเนี่ยเป็นตระกูลที่เข้มงวด ทำให้คนที่คิดจะใช้วิธีการสกปรกต่างจนปัญญา
พอได้ยินเสียงคนเรียก สีหน้าของเนี่ยเฉาก็เหมือนมีเครื่องหมายคำถาม
เขาหันไปมองเมิ่งหรูด้วยความงุนงง “คุณเป็นใคร”
รอยยิ้มของเมิ่งหรูค้างเติ่ง “คุณชายเนี่ยเฉาอาจไม่รู้จักฉัน ฉันชื่อเมิ่งหรูค่ะ หยวนเหวินหลงเป็นสามีของฉัน พวกเราเคยร่วมงานกับตระกูลเนี่ยค่ะ”
บอกว่าเป็นการร่วมงาน แท้จริงแล้วก็คือการตีเนียนเอาชื่อไปใส่ด้วย
เมืองตี้ตูมีตระกูลมากมาย โดยทั่วไปตระกูลเนี่ยตระกูลมู่จะไม่ยุ่งกับตระกูลอื่นเท่าไร
“อ่อ” เนี่ยเฉาตอบโดยไม่ต้องคิด “ไม่เคยได้ยิน”
หลิงเหมียนซีกะพริบตาปริบๆ
เธอสังเกตเห็นแล้วว่า เนี่ยเฉากับเนี่ยอี้มีจุดที่เหมือนกันอยู่บ้าง
สมกับเป็นพี่น้องกัน
คราวนี้เมิ่งหรูก็สังเกตเห็นหลิงเหมียนซีแล้ว เธอขมวดคิ้ว
ทำไมข้างกายเนี่ยเฉาถึงได้มีผู้หญิงอยู่ด้วย
เมิ่งหรูครุ่นคิดเล็กน้อย สมองนึกถึงพวกสาวไฮโซชื่อดังของตี้ตู แต่ก็ไม่เจอใครที่หน้าเหมือนหลิงเหมียนซี
เธอจึงคิดเองโดยอัตโนมัติว่า หลิงเหมียนซีจะต้องเป็นคุณหนูของตระกูลเล็กๆ หรือไม่ก็ดาราในวงการบันเทิง
อย่างไรเสียข้างกายของเนี่ยเฉาก็มีผู้หญิงไม่เคยขาด เปลี่ยนเร็วมาก
เมื่อก่อนตอนที่เนี่ยเฉายังไม่ถูกกำหนดเป็นผู้สืบทอดก็มีผู้หญิงเข้าหาเขาเยอะแยะอยู่แล้ว
เมิ่งหรูไม่สนใจหลิงเหมียนซี “คุณชายเนี่ยเฉาคะ ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อยค่ะ”
ขณะพูดเธอก็เรียกผู้ช่วยพิเศษมา หยิบเอกสารออกจากซองแล้วพูดขึ้น “มีโปรเจ็คต์หนึ่ง ไม่รู้ว่าคุณชาย…”
ยังไม่ทันพูดจบ
ฟู่อวิ๋นเซินก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาดอกท้อกวาดมอง “เงียบหน่อย”
ถูกขัดจังหวะกะทันหัน เมิ่งหรูขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
เธอหันไปจะตำหนิ
แต่ตอนที่เห็นใบหน้าชวนสยบทุกสายตานั้น เมิ่งหรูก็ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
ฟู่อวิ๋นเซินนั่งอยู่บนเบาะ ขนตาหนาเป็นแพยาว ผิวตรงอกเสื้อขาวผ่อง ตัดกันอย่างชัดเจนกับสีของริมฝีปาก
ราวกับมีมนต์สะกด
ทั้งๆ ที่มีบุคลิกเสเพล แต่กลับมีกลิ่นอายที่น่าเกรงขาม ชวนให้รู้สึกเกรงกลัว
เมิ่งหรูถอยหลังไปหนึ่งก้าว เธอตกใจ “คะ คุณคือ…”
ประธานโซนเอเชียแปซิฟิกของวีนัสกรุ๊ปที่เพิ่งรับตำแหน่งก็อยู่บนเครื่องบินลำนี้ด้วยเหรอ
เธอโชคดีอะไรขนาดนี้
เมิ่งหรูไม่รู้ว่า นอกจากเนี่ยเฉากับฟู่อวิ๋นเซินแล้ว สถานะของเจียงหราน หลิงเหมียนซี และซิวอวี่ก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน
แต่เธอไม่เคยเจอคนเหล่านี้
“ขอโทษค่ะ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเมิ่งหรู” เมิ่งหรูข่มความดีใจเอาไว้ มีเหรอจะยังคิดเรื่องเสียงเบาอะไรอีก เธอแนะนำตัวอีกครั้ง “ตระกูลหยวนแห่งตี้ตู หยวนเหวินหลงเป็นสามีของฉันค่ะ”
อิ๋งจื่อจินขยับตัว เห็นได้ชัดว่าหนวกหูจนตื่น
เธอจะดึงผ้าปิดตาออก อยากดูว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่มีมือที่อบอุ่นจับมือของเธอไว้ แห้งแต่อ่อนนุ่ม
เจือไปด้วยพลังที่ชวนให้รู้สึกปลอดภัย
“ไม่เห็นเหรอว่าคนอื่นนอนอยู่” ฟู่อวิ๋นเซินพิงเก้าอี้ ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเมิ่งหรู “ถูกสั่งสอนมาแบบนี้เหรอ”
เขาแสยะยิ้ม น้ำเสียงเย็นชา “ออกไป”
เมิ่งหรูหน้าซีด
ถ้าคนอื่นพูดแบบนี้กับเธอ เธอมีแต่จะตอกกลับด้วยคำพูดที่แย่กว่า
แต่นี่คือฟู่อวิ๋นเซินประธานโซนเอเชียแปซิฟิกของวีนัสกรุ๊ป ถ้ามีเรื่องกับเขา ตระกูลหยวนทั้งตระกูลก็ไม่พอให้ฝังกลบ
“คุณผู้หญิง คุณเสียงดังไปแล้วนะครับ” เนี่ยเฉารู้จักนิสัยของฟู่อวิ๋นเซิน เขาเรียกแอร์โฮสเตส ให้เธอออกไปจากตรงนี้ ค่าเสียหายเดี๋ยวผมจ่ายเอง”
“ถ้าเธอร้องเรียนพวกคุณ พวกคุณก็มาบอกผม”
เนี่ยเฉารู้สึกว่านี่เป็นตอนที่เขาเท่ที่สุดแล้ว
แอร์โฮสเตสมาทันที หลังจากสอบถามเสร็จก็เชิญเมิ่งหรูกับผู้ช่วยพิเศษออกไป
บอกว่าเชิญ แต่ในสายตาของเมิ่งหรูก็คือการถูกไล่
นี่ยังเป็นครั้งแรกที่เธอถูกไล่ออกจากชั้นเฟิร์สคลาส
ทว่าชั้นธุรกิจก็ไม่มีที่นั่งเหลือ สุดท้ายเธอเลยต้องไปนั่งชั้นประหยัดแทน
เมิ่งหรูรู้สึกอับอายขั้นสุด
คนรอบตัวมองเธอ เธอกลับรู้สึกว่าเป็นสายตาหยามเหยียด
แต่คนที่ไล่เธอคือเนี่ยเฉากับฟู่อวิ๋นเซิน ต่อให้เธอไม่พอใจแค่ไหนก็ทำได้เพียงข่มไว้ทั้งหมด
หลังจากที่เมิ่งหรูสงบสติอารมณ์อย่างยากลำบาก เธอก็เริ่มคิดอย่างจริงจัง
มิน่าเนี่ยเฉาถึงได้อยู่บนเครื่องบินลำนี้ ที่แท้ก็เพราะฟู่อวิ๋นเซินอยู่
นี่ก็แสดงว่าตระกูลเนี่ยมีความร่วมมือกับวีนัสกรุ๊ป
เมิ่งหรูยิ่งแน่วแน่ในความคิดที่จะปลุกปั้นอิ๋งเย่ว์เซวียนให้ดี จากนั้นก็จะไปร่วมงานกับตระกูลเนี่ย
ไม่แน่อีกหน่อยตระกูลหยวนยังจะสามารถอาศัยช่องทางนี้ไปสู่ระดับสากลได้
เมิ่งหรูวางแผนไว้ในใจแล้ว เธอรับผ้าปิดตาจากผู้ช่วยพิเศษแล้วเริ่มพักผ่อน
…
สองชั่วโมงต่อมาเครื่องบินก็ถึงสนามบินตี้ตู
นิสัยการนอนของอิ๋งจื่อจินเป็นอะไรที่มหัศจรรย์มาก เธอเป็นประเภทที่ว่าพอขึ้นรถขึ้นเครื่องบินก็สามารถหลับได้อย่างรวดเร็ว พอถึงที่หมายก็ตื่นโดยอัตโนมัติ
แต่ความมหัศจรรย์นี้ไม่อยู่บนรถของฟู่อวิ๋นเซิน เธอชอบหลับไม่ยอมตื่น
พวกเขาไม่ได้ออกช่องวีไอพี อย่างไรเสียก็มีหลายคนที่สะดุดตาเหลือเกิน
“ไปบ้านพวกเราก่อนแล้วกัน” หลิงเหมียนซีโทรบอกตระกูลหลิงก่อนแล้วตั้งแต่ก่อนขึ้นเครื่อง คนขับรถรออยู่ที่ลานจอดรถ “ใหญ่พอ พักได้หมด แข่งม้ายังได้”
เจียงหรานทำเสียงฮึดฮัด “นั่นก็บ้านฉันเหมือนกัน”
สาเหตุที่เขาแซ่เจียงเป็นการตัดสินใจของหลิงฉงโหลว
หลิงฉงโหลวคัดค้านพวกผู้อาวุโสของตระกูลหลิงด้วยตัวคนเดียว ให้เจียงหรานใช้แซ่ของเจียงฮว่าผิง
เดิมทีพูดไว้ว่าจะให้ลูกคนที่สองแซ่หลิง แต่หลิงฉงโหลวเห็นเจียงฮว่าผิงคลอดลูกอย่างยากลำบาก ก็เลยไม่อยากมีอีก
พวกผู้อาวุโสของตระกูลหลิงโมโหจนกระทืบเท้า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
อิ๋งจื่อจินหาวออกมา สายตามองสังเกตรอบๆ
มีเสียงตะโกนด้วยความดีใจดังมาจากด้านขวา และยังมีเสียงกดชัตเตอร์ดังอย่างต่อเนื่อง
ตรงนั้นเป็นทางเดินวีไอพี
มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาโดยมีบอดี้การ์ดคุ้มกัน เธอสวมชุดยอดนิยมที่สุดของฤดูกาลนี้ ใช้ของแบรนด์เนมทั้งหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า
สวมแว่นตาดำ ริมฝีปากแดงสด
คือซิวเหยียน
ซิวอวี่ก็เห็นแล้ว เท้าของเธอหยุดชะงัก
“น้องอวี่” หลิงเหมียนซีมองตามสายตาของเธอ “อันที่จริงเธอกลับไปได้นะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอเลยสักนิด”
ซิวอวี่เงียบไปชั่วขณะ “ค่อยว่ากัน”
“ถึงแม้โลกจอมยุทธ์จะยุ่งเรื่องของตระกูลปุถุชนไม่ได้ แต่แค่คนสองคนไม่มีปัญหาหรอก ฉันช่วยได้นะ” หลิงเหมียนซีเริ่มหักข้อนิ้ว “ฉันน่าจะจัดการพวกคนหน้าไม่อายในบ้านเธอได้หรือเปล่า”
ซิวอวี่มุมปากกระตุก “บ้านเมืองมีกฎหมาย เธอหยุดคิดไปได้เลย”
“น่ารำคาญจริง” หลิงเหมียนซีคิดๆ แล้วก็รู้สึกว่าจริง
นี่ก็เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมโลกจอมยุทธ์ถึงได้ตั้งกฎแบบนี้ไว้
จอมยุทธ์ใช้กำลังกันจนชิน เอะอะก็เลือดตกยางออก ทำลายความสงบของสังคมได้ง่าย
หลิงเหมียนซีกระโดดเข้าไปหาอิ๋งจื่อจิน “อิ๋งอิ๋ง เดี๋ยวฉันเลี้ยงถังหูลูของตี้ตูนะ”
…
อีกด้านหนึ่ง
ณ คฤหาสน์ตระกูลอิ๋ง
ถึงแม้อิ๋งเจิ้นถิงจะปลอบเธออยู่นาน แต่จงมั่นหวาก็ยังคงนึกเสียใจอยู่ตลอด
ช่วงหลายวันมานี้กินข้าวไม่ลง นอนไม่หลับ คิดมากเป็นพิเศษ
สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหว บากหน้าโทรหาผู้เฒ่าจง เพื่อขอให้พาอิ๋งจื่อจินมากินข้าวบ้านตระกูลอิ๋งตอนปีใหม่
“ไม่จำเป็น” พอผู้เฒ่าจงได้ยินว่าเป็นจงมั่นหวาโทรมาก็ตอบอย่างไม่ไว้หน้า “ปีใหม่พวกแกฉลองกันตามสบาย สนุกสนานกับลูกสาวของพวกแกกันให้เต็มที่”
ผู้เฒ่าจงไม่ได้นั่งเครื่องไปพร้อมอิ๋งจื่อจิน
เขาคิดว่ามีแต่พวกหนุ่มสาว เกรงใจไม่อยากไปรบกวน ครั้นแล้วจึงจองตั๋วเครื่องบินไปพร้อมอิ๋งเทียนลี่ว์เดือนหน้า พอถึงเวลาก็บินไปฉลองตรุษจีนด้วยกัน
คนแก่ให้ความสำคัญกับเทศกาลตามโบราณมากกว่า เขาไม่สนใจเรื่องฉลองปีใหม่สากลเท่าไร
“คุณพ่อ!” ประโยคสุดท้ายทำจงมั่นหวาปวดประสาท “หมายความว่าไงคะ”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าไง” ผู้เฒ่าจงพูดอย่างเย็นชา “ฉันก็พูดแบบนี้มานานแล้ว จงมั่นหวา แกอย่าได้นึกเสียใจภายหลัง”
“ฉันจะบอกแกอีกครั้ง นี่เป็นแค่การเริ่มต้น”
ทอดทิ้งลูกสาวในไส้เพื่อลูกเลี้ยงแค่คนเดียว แถมยังผิดใจกับลูกชายแท้ๆ
เขาไม่รู้จริงๆ ว่าจงมั่นหวาต้องการอะไร
โชคดีที่อิ๋งจื่อจินออกมาจากตระกูลอิ๋ง งั้นเรื่องของตระกูลอิ๋งเขาก็ไม่มีทางไปยุ่ง
ผู้เฒ่าจงขี้เกียจจะพูดให้มากความ กดตัดสายทิ้งแล้วหันไปหาอิ๋งเทียนลี่ว์ อดอึ้งไม่ได้ “เทียนลี่ว์ เป็นอะไรไป ไม่สบายเหรอ”
ผมของอิ๋งเทียนลี่ว์เปียกชื้น แนบไปกับหน้าผาก
ใบหน้าของเขาซีดเซียว สีหน้าก็ดูแย่ “ไม่ใช่ครับ ผมฝันอีกแล้ว”
