ตอนที่ 524 ครูฝึกฟู่ ‘แฟนผม’
หัวหน้าทีมสองเป็นสมาชิกทางการที่ติดตามดูการฝึกระเบียบทหารครั้งนี้ ไม่ได้อยู่ที่มหาวิทยาลัยตี้ตูตลอด
ตอนเขารับสายกำลังรับภารกิจของสำนักงานใหญ่ให้ไปตรวจสอบตระกูลที่เพิ่งตั้งใหม่
“ค่ายสองหมู่สิบเก้าเหรอครับ” หัวหน้าทีมสองสีหน้าเปลี่ยน ไม่แม้แต่จะถามถึงสาเหตุ ตอบทันที “ครับคุณอิ๋ง ทราบแล้วครับ ผมจะติดต่อสำนักงานใหญ่ให้ส่งสมาชิกทางการไปหนึ่งคน”
อิ๋งจื่อจินไปสำนักงานใหญ่ของหน่วยอีจื้อไม่บ่อย แต่สมาชิกทางการต่างรู้จักเธอ
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า เธอยังเคยช่วยหน่วยอีจื้อจัดการไปหลายเรื่อง ทั้งยังช่วยเนี่ยอี้ฝึกสมาชิก
หัวหน้าทีมสองรู้จักนิสัยของอิ๋งจื่อจินดี
บางครั้งต่อให้ไปหาเรื่องเธอ เธอก็เพิกเฉยไม่สนใจ
เว้นเสียแต่คนรอบข้างจะถูกรังแกเข้าแล้ว
ดังนั้นเขาไม่ต้องถามก็รู้ได้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับการฝึกระเบียบทหารแน่นอน
“ค่ะ” อิ๋งจื่อจินตอบ “มาบ่ายสองก็ได้ค่ะ”
หัวหน้าทีมสองรับรอง “วางใจได้ครับ เรื่องเรียบร้อยแน่นอน”
ตอนนี้เขาจะไปสืบดูว่าครูฝึกค่ายสองหมู่สิบเก้าคือใคร
“ทุกคนกลับไปพักผ่อน” อิ๋งจื่อจินกดตัดสาย กำมือถือไว้ “เช้าวันนี้หยุดฝึกชั่วคราว ได้หน่วยกิตแน่ ไม่ต้องไปฝึกกับรุ่นต่อไป”
คำพูดของอิ๋งจื่อจินได้ผลกว่าเว่ยจื่อซวี่มาก
พวกนักศึกษาหญิงพอได้ยินแบบนั้นก็เก็บเสื้อฝึกขึ้นมา หิ้วกระบอกน้ำเดินออกจากสนามกีฬา
เว่ยจื่อซวี่สีหน้าเปลี่ยนไปมาก กำหมัดแน่นจนมีเสียงกระดูกลั่น ตะคอกใส่ “หยุดนะ! หยุดให้หมด! พวกคุณทำอะไรกันอยู่!”
ก่อนหน้านี้ที่เขาพูดแบบนั้นก็แค่ขู่พวกนักศึกษาหญิง อยากให้พวกเธอเชื่อฟัง
การฝึกระเบียบทหารไม่เพียงแต่จะเป็นการทดสอบนักศึกษาปีหนึ่ง ยังเป็นการทดสอบสมาชิกฝึกหัดด้วยเช่นกัน
ด้วยเหตุนี้เมื่อวานตอนที่สมาชิกฝึกหัดคนอื่นเกลี้ยกล่อมเขาว่าอย่ามาฝึกระเบียบต่อ เขาถึงไม่เห็นด้วย
เพราะหากขาดการทดสอบครั้งนี้ โอกาสเข้าหน่วยอีจื้อก็จะช้าออกไปอีก
เว่ยจื่อซวี่ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
เขามองอิ๋งจื่อจินด้วยสายตาไม่พอใจ กัดฟันพูด “ไม่ให้ผมฝึก คุณยังจะให้ใครมาฝึกอีก”
การฝึกระเบียบทหารผ่านมาครึ่งทางแล้ว แต่เขายังทำเรื่องที่เหยียนอันเหอสั่งมาไม่สำเร็จ
ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องฝึกจนอิ๋งจื่อจินไม่ไหวให้ได้
อิ๋งจื่อจินไม่สนใจ เดินไปกับจี้หลี
หมู่อื่นยังฝึกกันอยู่ แต่หมู่สิบเก้าเดินออก ดึงดูดความสนใจของครูฝึกคนอื่นได้ในชั่วพริบตา
ปี๊ดดด
เสียงนกหวีดดังขึ้น
หนิงอวี่เจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ครูฝึกเว่ย คุณทำอะไรอีก”
เว่ยจื่อซวี่เม้มริมฝีปาก วิ่งเข้าไปหา “หัวหน้าหนิง พวกเธอไม่ทำตามคำสั่ง บอกว่าจะไม่ฝึกแล้ว ผมคุมไม่อยู่”
หนิงอวี่เจ๋อขมวดคิ้ว ขณะที่กำลังจะพูด
โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เขากดรับ
ฟังไม่กี่คำสีหน้าก็เปลี่ยน
บทสนทนาถูกตัด หนิงอวี่เจ๋อหันไปมองเว่ยจื่อซวี่อีกครั้ง
เว่ยจื่อซวี่ใจหายวาบ “หัวหน้าหนิง?”
“หัวหน้าสองโทรมา” หนิงอวี๋เจ๋อพูด “เขาบอกว่า นายไม่อยากฝึกก็ไม่ต้องฝึกแล้ว จะมีคนมารับหน้าที่ต่อจากนาย เป็นสมาชิกทางการ”
เสียงของเว่ยจื่อซวี่เปลี่ยนไป “สมาชิกทางการเหรอ”
สมาชิกทางการจะมายุ่งเรื่องเล็กๆ อย่างฝึกระเบียบทหารได้อย่างไร
อีกทั้งเขาทำอะไรเหรอ หัวหน้าทีมสองถึงกับมาสั่งให้เปลี่ยนครูฝึก
เว่ยจื่อซวี่นึกถึงคำพูดของเหยียนอันเหอทันที อิ๋งจื่อจินสอบได้อันดับหนึ่ง มีผู้บริหารมหาวิทยาลัยปกป้องอยู่
สีหน้าของเขาขรึมลงไปอีก
แต่มหาวิทยาลัยตี้ตูยอมยื่นมือเข้ามาแทรกแซงเรื่องของหน่วยอีจื้อเพียงเพื่อนักศึกษาที่สอบได้อันดับหนึ่งเลยเหรอ
“นายยืนอยู่ตรงนี้จนกว่าหัวหน้าสองจะมา” หนิงอวี่เจ๋อพูดเสียงขรึม “ยืนท่าทหาร ห้ามขยับแม้แต่นิดเดียว”
…
เวลาบ่ายโมงห้าสิบนาที เหล่านักศึกษาหญิงของหมู่สิบเก้าก็มาที่สนามกีฬา
จี้หลีมองไปข้างหน้า แต่กลับเห็นเว่ยจื่อซวี่ที่หน้าบึ้ง
เธอกระซิบ “เทพอิ๋ง จะมีการเปลี่ยนตัวครูฝึกจริงเหรอ”
มหาวิทยาลัยตี้ตูมอบหมายการฝึกระเบียบทหารให้หน่วยอีจื้อ หน่วยอีจื้อไม่มีทางสนใจว่านักศึกษาคนไหนมีสถานะเป็นอะไรในมหาวิทยาลัยตี้ตู ทุกคนเท่าเทียม
เมื่อก่อนก็เคยมีครูฝึกที่ถูกร้องเรียน แต่ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่เปลี่ยนครูฝึก
“วางใจได้” อิ๋งจื่อจินตอบ “เปลี่ยนแน่”
เวลาบ่ายสองโมง ทุกคนก็มากันครบ
หัวหน้าทีมสองก็มาด้วย
เขาเป่านกหวีด เรียกรวมนักศึกษาที่ฝึกทั้งหมด “ตอนนี้ผมขอประกาศคำสั่งด่วน ค่ายสองหมู่สิบเก้าเปลี่ยนครูฝึก”
เปลี่ยนครูฝึกเหรอ
บรรดานักศึกษาหมู่อื่นต่างก็อึ้ง
อิ๋งจื่อจินค่อยๆ เงยหน้าขึ้น
ร่างสูงใหญ่ผึ่งผายปรากฏเข้ามาในสายตาของเธอ
ชายหนุ่มที่รูปร่างสมบูรณ์แบบ สองขาสูงยาว
เครื่องหน้าคมชัด หล่อดุจเทพบุตร
หน้าตาดีเกินร้อย
เมื่อเขาปรากฏตัว สายตาของบรรดานักศึกษาก็ไม่ละไปที่อื่นอีกเลย ต่างจับจ้องอยู่ที่ตัวเขา
อิ๋งจื่อจินจับหัว “…”
เธอว่าแล้ว
“เอาล่ะ หมู่อื่นไปฝึกต่อได้ มาๆๆ สาวๆ หมู่สิบเก้ามาต้อนรับครูฝึกคนใหม่ คุณฟู่อวิ๋นเซิน” หัวหน้าทีมสองปรบมือ “การฝึกวันที่เหลือทั้งยิงปืนขึ้นเขา ครูฝึกฟู่จะเป็นคนนำพวกคุณฝึกเอง”
บรรดานักศึกษาหญิงหมู่สิบเก้าถึงได้สติกลับมา เริ่มปรบมือ แต่ก็ยังงงอยู่
พวกเธอไม่เคยเจอฟู่อวิ๋นเซิน แต่รู้ว่าเขาเป็นประธานโซนเอเชียแปซิฟิกของวีนัสกรุ๊ป
เป็นประธานแล้วจะมาฝึกระเบียบทหารให้พวกเธอเนี่ยนะ
ไม่เอาบริษัทแล้วเหรอ
อีกอย่าง ครูฝึกระเบียบทหารต้องมาจากหน่วยอีจื้อไม่ใช่เหรอ
อย่าว่าแต่นักศึกษาเลย แม้แต่พวกครูฝึกเองก็งง
“ผมจำได้ว่าพวกเรามีธรรมเนียมปฏิบัติไม่ใช่เหรอ” สายตาของฟู่อวิ๋นเซินจับจ้องอิ๋งจื่อจิน จากนั้นก็มองที่อื่น ยิ้มมุมปาก “ครูฝึกเก่าใหม่ส่งมอบหน้าที่ต้องสู้กันสักตั้ง”
หัวหน้าทีมสองที่ไม่รู้ว่ามีธรรมเนียมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรรีบพยักหน้าหงึกๆ “ใช่ๆๆ มีธรรมเนียมแบบนั้นครับ”
ฟู่อวิ๋นเซินเอามือจัดอกเสื้อ มองเว่ยจื่อซวี่ ยิ้มให้ พูดอย่างสบายๆ “งั้นก็เข้ามาเลย ผมต่อให้สองท่า”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้อีกครั้ง เส้นเลือดก็ปูดขึ้นบนหน้าผากของเว่ยจื่อซวี่ โมโหขาดสติ
เขาอยู่ในท่าเตรียมจู่โจม แสยะยิ้ม “ผมไม่ต้องการให้คุณต่อให้!”
ดวงตาดอกท้อของฟู่อวิ๋นเซินยกขึ้น ออกหมัดอย่างใจเย็น
แต่แค่เหวี่ยงหมัดเบาๆ หมัดเดียวก็ทำเว่ยจื่อซวี่หมอบลงได้แล้ว ล้มลงลุกไม่ขึ้น
พวกสาวๆ ร้องเฮขึ้นมาทันที
“ครูฝึกฟู่สุดยอดไปเลยค่า!”
“ครูฝึกคนใหม่เท่ระเบิด”
จี้หลีพึมพำ “เทพอิ๋ง เขาเท่มากจริงๆ นะ”
อิ๋งจื่อจินครุ่นคิด “บางครั้งเวลามองหน้าถึงได้ไม่โมโหไงล่ะ”
ดีต่อใจ
“ครูฝึกฟู่ชนะแล้ว” หัวหน้าทีมสองแกล้งกระแอมทำเสียงขรึม “เขาจะนำฝึกทุกคนเอง เริ่มฝึกได้ พวกคุณมีคำถามอะไรก็ถามได้นะ”
“ครูฝึกคะ!” นักศึกษาหญิงคนหนึ่งยกมือ “มีแฟนยังคะ”
จี้หลีมองอิ๋งจื่อจินทันที
อิ๋งจื่อจินยืนนิ่ง สีหน้าไม่เปลี่ยน
ฟู่อวิ๋นเซินยิ้ม “ผู้หญิงของผมน่ะเหรอ มีแล้ว”
นักศึกษาหญิงอีกคนถาม “ครูฝึกคะ ครูกับเทพอิ๋งต่างเอาชนะคนแซ่เว่ยนั่นได้ทั้งคู่ ขอพวกเราดูครูกับเทพอิ๋งสู้กันได้ไหมคะ”
“หืม?” ฟู่อวิ๋นเซินยิ้มอีกครั้ง “เดี๋ยวก็มีโอกาส”
นักศึกษาหญิงคนอื่นๆ ต่างตื่นเต้น “ครูฝึกคะ ร้องเพลงเป็นไหมคะ ร้องสักเพลง ร้องสักเพลง!”
“ไม่ได้หรอก ผมต้องเอาไว้ร้องให้แฟนฟัง”
“…”
หลังจากถามตอบเสร็จ การฝึกก็เริ่มอย่างเป็นทางการ
ทันใดนั้นฟู่อวิ๋นเซินได้พูดขึ้น “นักศึกษาคนนั้น ออกมาข้างนอก”
ตำแหน่งที่เขามองไป อิ๋งจื่อจินยืนอยู่ตรงนั้น
พอได้ยินแบบนี้พวกนักศึกษาหญิงก็ระแวงขึ้นมาอีกครั้ง
คงไม่ใช่ว่ามีครูฝึกที่จงใจแกล้งเทพอิ๋งมาอีกคนนะ
“หน้าดูซีดนะ” ฟู่อวิ๋นเซินเชิดคางขึ้น น้ำเสียงธรรมดา แต่คำพูดกลับไม่ยอมให้ปฏิเสธ “ไปพักผ่อน ใต้ต้นไม้มีเก้าอี้ นี่คือคำสั่ง”
อิ๋งจื่อจินชะงัก นั่งลงที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก มองท้องฟ้าเงียบๆ
วันนั้นของเธอ เขาจำได้ดียิ่งกว่าตัวเธอเอง
ประเด็นคือร่างกายของเธอหลังจากที่ได้รับการบำรุง เวลาประจำเดือนมาก็ไม่รู้สึกปวดเท่าไรแล้ว
พวกนักศึกษาหญิงมองหน้ากัน รู้สึกดูแปลกๆ ตรงไหนชอบกล แต่ก็บอกไม่ถูก
แต่ครูฝึกคนนี้ดีเกินไปหรือเปล่า
พวกเธอยังไม่ทันได้คิดอะไรมาก ฟู่อวิ๋นเซินก็หันมา
ท่ายืนทหารของเขาก็เป๊ะเหมือนกัน
ตั้งตรงดุจต้นไผ่ สง่างามเหลือเกิน
“ยืนทหารสามสิบนาที ห้ามขยับ” ฟู่อวิ๋นเซินเหลือบตาขึ้น พูดอย่างใจเย็น “ถ้าจะขยับต้องบอกก่อน ใครทำผิดกฎต้องเพิ่มการฝึก”
พวกนักศึกษาหญิง “…”
ลำบากเสียแล้ว
ไม่รู้ว่าใครสร้างภาพลวงตา ทำให้พวกเธอรู้สึกว่าครูฝึกคนนี้อ่อนโยนมาก
แต่พวกนักศึกษาหญิงก็มีความสุข อย่างไรเสียหมู่อื่นก็ฝึกแบบนี้ พอตกบ่ายก็ยืนทหารก่อน บางหมู่ต้องยืนถึงสี่สิบนาที กฎก็ต้องทำตาม
เวลานี้ค่ายสองหมู่สิบเก้ากลายเป็นที่อิจฉาของทั้งสนาม
นักศึกษาหญิงหลายคนยกมือถาม
“เปลี่ยนครูฝึกหล่อแบบนั้นมาให้พวกเราบ้างได้ไหมคะ”
“ครูฝึกคะ เปลี่ยนหมู่ได้ไหม”
“ครูฝึกคะ ถ้าไม่เปลี่ยนงั้นช่วยขยับไปใกล้ๆ หมู่สิบเก้าได้ไหมคะ”
มีที่ตรงกว่านั้น
“ครูฝึกครับ อยากส่องประธานฟู่ครับ!”
ครูฝึกสิงทนไม่ไหว เตะนักศึกษาชายคนที่พูดไปหนึ่งที “นักศึกษาหญิงอยากดูยังพอว่า นายจะไปดูอะไร ก้นหายดีแล้วหรือไง”
นักศึกษาชายคนนั้นยืดอก “อีกหน่อยผมจะเข้าวีนัสกรุ๊ป อยากเรียนรู้จากประธานฟู่ครับ”
ฟู่อวิ๋นเซินเป็นแบบอย่างของหนุ่มสาวจำนวนไม่น้อยจริงๆ
อย่างไรเสียเขาก็ยังหนุ่ม อายุยังไม่ถึงยี่สิบห้าก็มีความสามารถ หน้าตาเพียบพร้อม ฐานะดี
หัวหน้าทีมสองที่ฟังอยู่ข้างๆ “…”
เอาเป็นว่าสองบอสไม่เหลือทางรอดให้เขาเลย
หัวหน้าของเขาไม่ง่ายเลยจริงๆ
หัวหน้าทีมสองมองเว่ยจื่อซวี่ที่หน้าซีดแล้วพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้ต้องกลับสนามฝึกของสำนักงานใหญ่ นายเดินไหวไหม”
เมื่อครู่เว่ยจื่อซวี่โดนหมัดของฟู่อวิ๋นเซิน ตอนนี้เจ็บจนหายใจลำบาก
แต่พอถูกถามแบบนี้ เขาก็พยายามทนเจ็บแล้วยืนขึ้น “ไหวครับ”
หัวหน้าทีมสองไม่ถามอีก เดินออกไปก่อน
…
เรื่องฝึกระเบียบทหารของนักศึกษาปีหนึ่งถูกนำไปลงเว็บบอร์ดมหาวิทยาลัยตี้ตูอย่างรวดเร็ว
[โหย ทุกคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเด็กปีหนึ่งหรือเปล่า ต่อมาเปลี่ยนครูฝึกด้วยใช่ไหมล่ะ รู้ไหมว่าครูฝึกที่มาแทนคือใคร]
[เรื่องอะไรเหรอ ฉันเรียนอยู่ ไม่ได้โฉบไปแถวสนามกีฬาเลย]
[เอาสั้นๆ เลยนะ ครูฝึกที่ประจำหมู่ของรุ่นน้องอิ๋งจงใจลงโทษแกล้งเธอ ทำให้พวกนักศึกษาคนอื่นต่อต้าน]
[รุ่นน้องอิ๋งเป็นดาวมหา’ลัยคนใหม่ อยู่อันดับหนึ่ง ต่อมาฉันไปหาข้อมูลเพิ่มเลยรู้ว่ารุ่นน้องอิ๋งสอบได้อันดับหนึ่ง แถมยังคะแนนเต็มด้วย เป็นอัจฉริยะที่มหาวิทยาลัยตี้ตูแย่งมาอย่างยากลำบาก รังแกเธอแบบนี้อยากถูกศาสตราจารย์ทุกสาขาถืออาวุธไล่ออกไปเหรอ]
[ขอแทรกหน่อย รุ่นน้องอิ๋งสวยขนาดนั้นมีแฟนหรือยัง]
[แล้วครูฝึกคนใหม่คือใคร ก็คนของหน่วยอีจื้อไม่ใช่เหรอ]
[ประธานโซนเอเชียแปซิฟิกของวีนัสกรุ๊ป! อื้อหือ ที่แท้ประธานฟู่คนนี้ยังเป็นผู้บังคับบัญชาของหน่วยอีจื้อด้วยเหรอ นี่มันเรื่องแฟนตาซีอะไรเนี่ย]
[?]
เนื่องจากเคยมีการคลุกคลีด้วยไม่น้อย พวกนักศึกษาของมหาวิทยาลัยตี้ตูจึงมีความเข้าใจอยู่บ้าง รู้ว่าหน่วยอีจื้อเป็นองค์กรที่ก่อตั้งสำหรับควบคุมตระกูลใหญ่ในตี้ตู
เอาไว้ตรวจสอบพวกตระกูลใหญ่โดยเฉพาะ ปราบปรามธุรกิจสีเทา
ผู้บังคับบัญชาของหน่วยอีจื้อเป็นความลับสุดยอด ในมหาวิทยาลัยตี้ตูก็มีแค่อธิการบดีกับพวกผู้บริหารระดับสูงของมหาวิทยาลัยที่รู้ว่าผู้บัญชาการใหญ่ของหน่วยอีจื้อเป็นใคร
แต่คนที่เข้าไปอยู่หน่วยอีจื้อได้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่ามีฝีมือไม่ธรรมดา
หลีหานก็อ่านกระทู้อยู่ เธอส่ายมือถือพลางพูดอย่างปลงๆ “ศาสตราจารย์เซวียคะ ทำไมพวกอัจฉริยะบนโลกถึงได้เยอะจังคะ”
เธอแอบรู้สึกเศร้า
เซวียกั๋วหวาที่เห็นชื่อฟู่อวิ๋นเซินเต็มๆ “…”
อัจฉริยะคอมพิวเตอร์ที่เขาเคยหมายตากลายเป็นประธานบริษัท อันนี้ไม่ต้องพูดกันแล้ว แต่ตอนนี้หนีไปฝึกระเบียบทหารให้นักศึกษาใหม่งั้นเหรอ
ไม่ไหวแล้ว เขาโมโหอกจะแตกตาย
เซวียกั๋วหวายืนขึ้นทันที ถืออาวุธขึ้นมาอีกครั้ง เตรียมไปที่ห้องทดลอง
หลีหานงง “ศาสตราจารย์เซวียจะไปไหนคะ”
เซวียกั๋วหวากัดฟันพูด “ไปดูประธานฟู่”
หลีหาน “?”
…
อีกด้านหนึ่ง
เว่ยจื่อซวี่ถูกพากลับสำนักงานใหญ่หน่วยอีจื้อ
หัวหน้าทีมสองก็ไม่ได้ให้เขานั่งลง เคาะโต๊ะ “นายรู้หรือเปล่าว่าตัวเองผิดตรงไหน”
“หัวหน้าสองครับ เธอไม่ทำตามคำสั่ง ผมลงโทษเธอมันผิดตรงไหนครับ” เว่ยจื่อซวี่เถียง “รุ่นก่อนๆ ก็ใช่ว่าจะไม่เคยมีนักศึกษาถูกทำโทษ แต่พวกเขาไม่ทำเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้”
“แค่เพราะเธอสอบได้อันดับหนึ่ง เรียนเก่ง ผู้บริหารระดับสูงของมหาวิทยาลัยตี้ตูเลยฟังคำพูดเธอ บอกให้เปลี่ยนครูฝึกก็ได้งั้นเหรอครับ มีสิทธิ์อะไร”
สนามกีฬาไม่มีกล้องวงจรปิด จะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าคำพูดของเขาจริงหรือเท็จ
เขาไม่นำฝึกกับเขาถูกเปลี่ยนตัวออกมันคนละเรื่องกัน
พอฟังถึงตรงนี้หัวหน้าทีมสองก็หัวเราะ “คุณคิดว่าผู้บริหารระดับสูงของมหาวิทยาลัยบอกให้เปลี่ยนคุณออกเหรอ”
เว่ยจื่อซวี่อึ้ง “แล้วมันไม่ใช่เหรอครับ”
