ตอนที่ 657 นายทุนของอิ๋งจื่อจิน ความสัมพันธ์เปิดเผย
ไม่ว่าจะฮือฮาหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็เป็นจุดด่างพร้อย
แคทเธอรีนยิ้มมุมปาก สีหน้าเย็นชา
อีกทั้งตอนนี้งานเลี้ยงยังไม่จบก็รีบขึ้นไปเปิดห้องแบบที่ทนรอไม่ไหว กินไม่เลือกจริงๆ นะ
ผู้หญิงสองคนที่อยู่ห้องข้างๆ คุยกันอยู่สักพักก็ออกไป
ห้านาทีต่อมาแคทเธอรีนก็ออกมา
เธอกลับเข้างานเลี้ยงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หันไปสั่ง “พ่อบ้าน”
พ่อบ้านประจำราชวงศ์เข้ามาทำความเคารพทันที “เจ้าหญิงจะเสด็จกลับแล้วเหรอครับ”
“ยังไม่กลับ เอาข่าวไปบอกสื่อของประเทศจีน” แคทเธอรีนพูด “ประธานอิ๋งของชูกวงมีเดียเปิดห้องกับนายทุนของตัวเอง ถ้าไม่อยากพลาดข่าวใหญ่นี้ทางที่ดีรีบขึ้นไปดูซะ”
พ่อบ้านอึ้ง “นายทุนเหรอครับ”
เขาครุ่นคิดแล้วก็เข้าใจความหมาย
พ่อบ้านพยักหน้า “ครับเจ้าหญิง”
“แล้วก็ บอกทางฝ่ายจัดงานด้วยว่า มีชายแก่บุกเข้าไปในห้องของคุณอิ๋ง บีบบังคับเธอ” แคทเธอรีนพูดต่อ “เพื่อความปลอดภัยของคุณอิ๋งต้องส่งคนขึ้นไปดูหน่อยหรือเปล่า”
ไม่ว่าอย่างไรที่นี่ก็ประเทศเจ
เธอเป็นลูกสาวประธานาธิบดี อำนาจแค่นี้ก็พอมีอยู่บ้าง
ฟู่อวิ๋นเซินเป็นประธานใหญ่ของวีนัสกรุ๊ป ประเทศเจไม่ควรมีเรื่องด้วย แต่กับอิ๋งจื่อจินต้องให้บทเรียนเสียหน่อย
ไม่อย่างนั้นเธอจะขายหน้าโดยสูญเปล่า
พ่อบ้านตอบรับ จากนั้นก็ตามแคทเธอรีนออกจากห้องจัดงานเลี้ยง
…
ชั้นบนของโรงแรม
ภายในห้องเอสามศูนย์สอง
อิ๋งจื่อจินเพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมา มีน้ำหยดจากเส้นผมของเธอ
“มานี่” มือข้างหนึ่งของฟู่อวิ๋นเซินกวักเรียก มืออีกข้างถือไดร์เป่าผม “ต้องเป่าผมให้แห้ง”
อิ๋งจื่อจินหาวหวอด เดินไปนั่งที่โซฟาอย่างว่าง่าย พิงอกของเขา
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา มีหลายข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน
[ริต้า : คนสวย เมื่อกี้ฉันเจอเรื่องที่น่าขายหน้าที่สุดในชีวิต]
[ริต้า : เธอไม่รู้หรอกว่าเต้นรำแค่เพลงเดียวฉันเหยียบเท้าเขาไปตั้งกี่ครั้ง ขนาดฉันยังนับไม่หวาดไม่ไหวเลย แต่เขากลับไม่แสดงออกทางสีหน้า(ขมขื่น)]
อิ๋งจื่อจินเลิกคิ้ว ตอบกลับไปสั้นๆ
[เหยียบเยอะๆ]
[ริต้า : ?]
ฟู่อวิ๋นเซินวางไดร์เป่าผม “เดี๋ยวออกไปกินมื้อดึกกันไหม”
อิ๋งจื่อจินหันมา เอามือเชยคางเขา ขยับเข้าไปใกล้ เลิกคิ้วพลางพูด “เอาล่ะ ไม่มีใครแล้ว บอกมาตามตรง”
ทั้งสองคนอยู่ในท่าคลุมเครือและสุ่มเสี่ยง
แผ่นหลังของฟู่อวิ๋นเซินหดเกร็ง
เขาเห็นขนตาที่งอนเป็นแพยาวกับเส้นขอบตาของเธออย่างชัดเจน
ผิวพรรณของเธอทุกตารางนิ้วล้วนมีเสน่ห์ดึงดูดใจ
ครั้งนี้ฟู่อวิ๋นเซินพ่ายแพ้ก่อน
“พี่ชายสาบานได้ ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของพี่ชายมาก่อน พี่ชายก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอ” เขากอดเธอ ก้มหน้าหัวเราะเบาๆ ด้วยความจนปัญญา “ตอนนั้นประเทศเจให้ความช่วยเหลือวีนัสกรุ๊ป พี่ชายปลอมเป็นคนตะวันตกไปคุยธุรกิจกับพวกเขา”
นี่เลยเป็นสาเหตุที่มีคนลือว่าประธานใหญ่ของวีนัสกรุ๊ปเป็นคนยุโรป
อิ๋งจื่อจินพยักหน้า “แปลงโฉมแล้วก็หล่อมากเหมือนกันเหรอ”
ฟู่อวิ๋นเซินนึก “น่าจะธรรมดานะ”
ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์วันนี้เขาก็คงลืมไปแล้วว่าประเทศเจมีเจ้าหญิงด้วย
“เข้าใจแล้ว” อิ๋งจื่อจินปล่อยมือ เหลือบมองเขา “คุณควรจะปิดใบหน้าให้มิดชิด ดวงตาของคุณปล่อยกระแสไฟฟ้าได้”
ฟู่อวิ๋นเซินชะงัก ยิ้มมุมปาก “หืม?”
อิ๋งจื่อจินมองสำรวจฟู่อวิ๋นเซินขึ้นลงแล้วพูดต่อ “ต้องปิดบังตัวด้วย ฉันสอนเปลี่ยนเสียงให้เอาไหม”
ผู้ชายคนนี้ทำให้ฮอร์โมนพลุ่งพล่านได้ เสน่ห์ล้นเหลือ
ตั้งแต่หน้าไปจนถึงเสียง ไม่แย่เลยสักอย่าง
ฟู่อวิ๋นเซินยกสองมือ ทำท่ายอมแพ้ “เยาเยาพี่ชายไม่สนใจใส่ชุดอาหรับนะ”
อิ๋งจื่อจินไม่มองเขา หยิบหนังสือออกมาเล่มหนึ่งแล้วเริ่มเปิด “อีกเดี๋ยวออกไปกินมื้อดึก”
งานเลี้ยงคนเยอะมาก เธอไม่ชอบงานแบบนี้
ฟู่อวิ๋นเซินหัวเราะ หยิกแก้มเธอ “คนขี้หึง”
“อืม” อิ๋งจื่อจินพลิกหน้าหนังสือ พูดอย่างใจเย็น “ไม่รู้ว่าใครที่ให้เจ้าหน้าที่สืบค้นของไอบีไอไปแอบข่มขู่คนที่คิดจะจีบฉัน”
เรื่องนี้เธอบังเอิญเจอโดยไม่ได้ตั้งใจ
ตอนนั้นยังไม่ไปจากฮู่เฉิง คุณชายตระกูลหนึ่งที่เมื่อก่อนไปมาหาสู่กับตระกูลจงได้มาสารภาพรักกับเธอ
พอเธอปฏิเสธไปก็ไม่ได้สนใจอีก
แต่เรื่องบังเอิญคือ ตอนที่เธอออกไปซื้อชานม เธอเห็นวาเลนส์พาเจ้าหน้าที่สืบค้นที่รูปร่างบึกบึนไปดักรอคุณชายคนนี้ที่ปากซอย สีหน้าเอาเรื่องมาก
คุณชายเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ที่ไหนกัน เกือบช็อกหมดสติคาที่
ต่อมาก็รีบวิ่งกลับไปอย่างทุลักทุเล
“ได้ พี่ชายยอมแพ้” ฟู่อวิ๋นเซินยอมแล้วอย่างสิ้นเชิง “คนขี้หึงคือพี่ชายเอง”
อิ๋งจื่อจินพลิกตัว พูดเสียงเนือย “ไปอาบน้ำ”
…
ที่ชั้นหนึ่ง งานเลี้ยงใกล้จบเต็มที
บรรดาแขกเหรื่อทยอยขึ้นชั้นบนไปพักผ่อนกันแล้ว เหลือเพียงพนักงานทำความสะอาด
สื่อที่แคทเธอรีนหาไม่ใช่สื่อที่ถูกเชิญมางาน แต่เป็นพวกปาปารัซซี่ที่อยู่ด้านนอก
วันนี้บรรดาไฮโซมารวมตัวกัน ไม่แน่อาจมีใครเกิดพบรักกันในงาน
นี่เป็นข่าวที่ปาปารัซซี่ของแต่ละประเทศชอบ
แคทเธอรีนให้พ่อบ้านเอาบัตรวีไอพีของโรงแรมให้พวกปาปารัซซี่ เพื่อที่พวกเขาจะได้เข้าไปในโรงแรมสะดวก
หลังจากที่พวกปาปารัซซี่ทราบข่าวจากแคทเธอรีนก็รู้สึกเหนือความคาดหมายมาก
“อิ๋งจื่อจินมีนายทุนหนุนหลังจริงเหรอ มองไม่ออกเลยนะว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้”
“วงการบันเทิงเละเทะขนาดนั้น ไม่มีใครใสสะอาดหรอก ถ้าไม่มีนายทุนเธอจะเป็นบอสใหญ่ของชูกวงมีเดียได้ยังไง”
“ฮี่ๆ นี่ข่าวใหญ่มือแรกเลยนะ พวกเราส่งข่าวให้พวกแอคเคาท์เชิงพาณิชย์ก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยปล่อยรูปออกไปแต่เช้า”
อีกด้านหนึ่ง เจ้าหน้าที่ของโรงแรมก็ได้รับแจ้งข่าว ต่างอดกังวลไม่ได้
ในยุโรปมีคนแก่ไม่น้อยที่มักมากในกาม
อิ๋งจื่อจินหน้าตาดีมาก ดีไม่ดีอาจถูกพวกเขาหมายตาเข้าแล้ว
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับอิ๋งจื่อจิน พวกเขารับผิดชอบกันไม่ไหว
ผู้จัดการไปที่หน้าเคาน์เตอร์ด้วยตัวเอง สีหน้าเคร่งเครียด “คุณอิ๋งจากชูกวงมีเดียพักห้องไหน”
พนักงานสาวตกใจ รีบค้นข้อมูลให้ทันที “ห้องชุดเพรสซิเด้นท์สวีทเอสามศูนย์สองค่ะ”
“เอสามศูนย์สองมีแค่คุณอิ๋งคนเดียวเหรอ”
“ในข้อมูลการเข้าพักมีแค่คนเดียวค่ะ แต่ในห้องไม่ใช่ ก่อนหน้านี้ฉันเอาพวกของใช้ไปส่งให้อีกชุด ในนั้นยังมีเสียงผู้ชายด้วยค่ะ”
ผู้จัดการใจคอไม่ดีขึ้นมาทันที “เป็นผู้ชายมีอายุหรือเปล่า”
“มะ ไม่แน่ใจค่ะ” พนักงานสาวอึ้ง “ฉันไม่ได้เข้าไป”
ผู้จัดการตัดสินใจทันที “รีบไปดูหน่อยเร็ว”
แขกที่ยังไม่ได้ไปไหนมองกลุ่มคนที่รีบร้อนขึ้นชั้นบนด้วยความสงสัย
นีลที่เพิ่งจบการพูดคุยเสร็จได้ยินเอสามศูนย์สองพอดี เขานึกขึ้นมาได้
นั่นมันห้องของบอสเขาไม่ใช่เหรอ
เขาเกาหัว ตามไปด้วย
ชั้นสามมีอยู่แค่สามห้อง
ห้องเอสามศูนย์สองอยู่ตรงกลาง และยังเป็นห้องเพรสซิเด้นท์สวีทที่หรูหราที่สุด
“คุณอิ๋งครับ!” ผู้จัดการเคาะประตู “คุณอิ๋งเป็นอะไรหรือเปล่าครับ รบกวนช่วยส่งเสียงตอบหน่อยได้ไหมครับ”
ไม่มีเสียงจากด้านใน
ผู้จัดการเคาะประตูอีกครั้ง “คุณอิ๋งครับ?”
แคทเธอรีนรอจนหมดความอดทน พูดด้วยเสียงเย็นชา “พวกคุณมีบัตรสำรองไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอเกิดเป็นอะไรอยู่ข้างในพวกคุณจะรับผิดชอบไหวเหรอ”
ผู้จัดการก็ร้อนใจ กำลังจะหยิบบัตรเฉพาะออกมาเปิด
แต่ประตูห้องชุดเพรสซิเด้นท์สวีทกลับเปิดออกในเวลานี้
อิ๋งจื่อจินอยู่ในชุดลำลอง หน้าสด พูดด้วยเสียงเย็นชา “มีอะไรเหรอคะ”
พอเห็นอิ๋งจื่อจินไม่เป็นอะไรผู้จัดการก็โล่งอก
เขายังไม่ทันพูดก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น “เยาเยา เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
มีผู้ชายอยู่จริงๆ ด้วย!
ต่อให้ไม่ใช่นายทุนของอิ๋งจื่อจินก็อาจเป็นเด็กหนุ่มที่เธอเลี้ยงไว้
ไม่ว่าจะแบบไหนก็เป็นข่าวเด็ดทั้งนั้น
พวกปาปารัซซี่ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที รอจะบุกเข้าไปถ่ายรูป
ผู้จัดการรู้สึกเครียด พูดด้วยความระมัดระวัง “มีคนข่มขู่อะไรคุณหรือเปล่าครับ บอกพวกเราได้นะครับ พวกเราจะจับให้”
อิ๋งจื่อจินเลิกคิ้ว
เธอกอดอกพิงประตู เงยหน้าขึ้น พูดกับคนด้านใน “ไม่มีเรื่องอะไร แค่อยากมาจับคุณ คุณอย่าออกมาดีกว่า”
“จับพี่ชายเหรอ”
มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น พวกปาปารัซซี่พากันยกกล้องถ่ายรูปขึ้นอย่างพร้อมเพรียง เตรียมกดถ่าย
แคทเธอรีนก็เงยหน้าขึ้น
ฟู่อวิ๋นเซินเดินออกมาจากห้องน้ำ เอวคอดมีกล้ามถูกห่อด้วยผ้าเช็ดตัว
เขากางแขนออก ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำที่อยู่บนราวแขวนเพื่อปิดบังหุ่นที่สมบูรณ์แบบ
ยังมีน้ำหยดจากผมของเขาอยู่ แต่กลับไม่บดบังใบหน้าอันหล่อเหลา
เขาเดินออกมา มือวางบนบ่าเธออย่างเป็นธรรมชาติ
กลิ่นอายเฉพาะตัวของเขา เจือด้วยกลิ่นไม้กฤษณาอ่อนๆ
ฟู่อวิ๋นเซินค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน “มีอะไรเหรอครับ ผมทำอะไรผิด”
