ตอนที่ 809 ฟู่อวิ๋นเซินก็คือผู้วิเศษเดวิล!
ภพนี้พวกเรายืนอยู่แค่ฝั่งเพื่อน
แววตาของฟู่อวิ๋นเซินวูบไหว
ดวงตาดอกท้อโค้งมน ชนหมัดกับอวี้เสวี่ยเซิง “ขอบคุณมากเพื่อน”
เมื่อเรียกว่าเพื่อนก็ไม่ต้องพูดอะไรให้มากความอีก
“มีเพื่อนคนเดียวเหรอ แล้วพวกเราล่ะ” หลิงเหมียนซีชะโงกหน้ามา “ฉันก็มาช่วยเหมือนกันนะ”
เธอแอบชำเลืองมองอิ๋งจื่อจิน “เมื่อก่อนฉันก็ช่วยคุณนะ”
“เพื่อนเหรอ” ฟู่อวิ๋นเซินกอดอก “ชาตินี้ตอนที่ผมเจอคุณ คุณยังคลานแบเบาะถือขวดนมดูดอยู่เลย”
เขาทำหน้าหยอกล้อ “ภาพนั้นมันติดตามาก ลืมไม่ลง”
หลิงเหมียนซี “…”
เนี่ยอี้ยื่นมือออกดึงหลิงเหมียนซีมาไว้ข้างหลังแล้วปลอบเธอ “เขาหมายความว่าคุณก็เพื่อนเหมือนกัน แต่เขาอายุมากกว่า”
หลิงเหมียนซีโมโหมาก หยิกเอวเนี่ยอี้ ประกาศออกไปว่า “ฉันอยากเปลี่ยนแฟนที่ไม่ซื่อบื้อ”
คุณชายห้าปรากฏตัวด้านหลังฟู่อวิ๋นเซินด้วยความงุนงงต่อคนเหล่านี้
ก่อนหน้านี้ไม่นานคนเหล่านี้เพิ่งปรากฏตัวในงานคัดเลือกหัวหน้าตระกูลเรนเกล และก็สร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งเมืองแห่งโลก
เพราะพวกเขาคือผู้วิเศษ
คุณชายห้าอึ้งอยู่นาน ทันใดนั้นก็ร้องโวยวายออกมา “โอ้โห พี่ใหญ่! ช่วยด้วย!”
ใครก็ได้บอกเขาทีว่า ทำไมพี่ใหญ่ของเขาถึงได้รู้จักผู้วิเศษเยอะขนาดนี้!
สมัยนี้ขุดเจอผู้วิเศษได้ง่ายๆ เหมือนขุดหัวไชเท้าแล้วเหรอ
ฟู่อวิ๋นเซินกวาดตามองเขา “หุบปาก”
คุณชายห้าว่านอนสอนง่ายในทันที เขาตะลึง “สุดยอดเลยพี่ใหญ่ แบบนี้สำนักผู้วิเศษต้องยอมแล้วหรือเปล่า”
“ไม่รู้สิ” ฟู่อวิ๋นเซินพูดเสียงเนือย “ไปล่ะ”
เดินไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็หยุดอีกครั้ง
“จริงสิ คุณอยู่ที่นี่แหละ” ฟู่อวิ๋นเซินมองหลิงเหมียนซี “ฝีมือต่อสู้ของคุณไม่สูง ซ่อนตัวก็ไม่ได้ เดี๋ยวจะเกิดเรื่องขึ้นได้ง่ายๆ อยู่กับเยาเยาแล้วกัน”
หลิงเหมียนซีที่กำลังตื่นเต้น “…”
ดูเหมือนเธอจะไม่ต่างจากซิว เป็นประเภทที่ช่วยเหลืออะไรไม่ค่อยได้ในบรรดาผู้วิเศษจำนวนมาก
พลังพิเศษของผู้วิเศษคู่รักคือร่วมชีวิต
จะบอกว่าธรรมดาก็ไม่ธรรมดา ช่วยผูกชะตาของคนสองคนไว้ด้วยกันได้
แต่จะบอกว่ามันวิเศษ โดยทั่วไปก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร
ดูท่าทางเทียบกับพลังซ่อนเร้นของผู้วิเศษนักพรตไม่ได้ด้วยซ้ำ
ถึงแม้ฉินหลิงอวี๋จะไม่ผู้วิเศษประเภทต่อสู้ แต่พลังควบคุมความฝันของเธอก็มีพลังทำลายล้างสูง
หลิงเหมียนซีน้ำตาคลอ “อาอิ๋ง แฟนเธอแกล้งฉัน”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันช่วยเอาคืนให้” อิ๋งจื่อจินยัดอมยิ้มให้หนึ่งอัน เลิกคิ้วพลางพูด “เมื่อวานเขาทำฉันโกรธ วันนี้ฉันจะไม่ให้เขาเข้าห้อง”
หลิงเหมียนซีดวงตาเปล่งประกาย “บังเอิญจังอาอิ๋ง ฉันก็ใช้วิธีนี้กับเนี่ยอี้เหมือนกัน ใช้วิธีอื่นกับคนซื่อบื้ออย่างเขาเหมือนสีซอให้ควายฟัง”
เนี่ยอี้นวดหว่างคิ้ว “เสี่ยวเหมียน”
“มาแล้วๆ” หลิงเหมียนซีกอดแขนเนี่ยอี้ “ฉันรักนายมากที่สุดเลยใช่ไหม อี้อี้น้อย”
เนี่ยอี้ “…”
ช่วยไม่ได้ พอแฟนอ้อนยังจะมีอะไรที่เขาทำไม่ได้อีก
“พี่สะใภ้ใหญ่ เอ๊ะ พี่สะใภ้ใหญ่” คุณชายห้าวิ่งตามหลังอิ๋งจื่อจิน “แสดงว่าวันนั้นผู้วิเศษเหล่านี้ตั้งใจมาช่วยหนุนหลังพี่สะใภ้จริงเหรอ เหตุผลพวกนั้นแต่ละคนอ้างได้เนียนมาก หลอกผมได้สนิท”
“อืม” อิ๋งจื่อจินกัดอมยิ้ม “พี่ใหญ่ของนายก็เป็นผู้วิเศษ แถมยังแข็งแกร่งที่สุดด้วย”
คุณชายห้า “?”
โอ้โห โลกของเขามันชักแฟนตาซีขึ้นทุกวัน
อิ๋งจื่อจิน หลิงเหมียนซี และเนี่ยอี้กลับเข้าบ้านตระกูลเรนเกล หลังจากทักทายลูเอลกับซู่เวิ่นแล้วก็ขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบน
เธอนั่งพิงเก้าอี้ มองอาคารลอยฟ้าที่อยู่ไกลๆ “สงครามศักดิ์สิทธิ์…”
อิ๋งจื่อจินจับหัวที่เริ่มปวดอีกครั้ง มีภาพเหตุการณ์ที่ไม่ปะติดปะต่อแวบผ่านไม่หยุด
เธอรู้มาตลอดว่าตัวเองสูญเสียความทรงจำไปส่วนหนึ่ง
ตอนนี้เห็นทีจะเกี่ยวข้องกับเมืองแห่งโลก
แต่มันคืออะไร
…
สำนักผู้วิเศษ
กลุ่มอัศวินพาอวี้เซ่าอวิ๋นมาที่ห้องทดลองของนักมายากลแล้ว
ภายในห้องทดลองเต็มไปด้วยขวดสารพัด มีเครื่องมือทางการแพทย์ และก็มีเตาปรุงยาเล่นแร่แปรธาตุ
มีหลายกลิ่นปะปนกัน ชวนให้แสบจมูก
เซ่าอวิ๋นเม้มริมฝีปาก สีหน้าแน่วแน่ ไม่แสดงความหวาดกลัวใดๆ
“อวี้เซ่าอวิ๋นใช่ไหม” นักมายากลเงยหน้าจากโต๊ะทดลอง หันกลับมา “กล้าหาญมากนะ ผมขอชื่นชม สมัยนี้คนที่มีความกล้าแบบคุณมีไม่มากแล้ว”
เซ่าอวิ๋นไม่พูดไร้สาระ เข้าประเด็นทันที “ผมแค่ต้องการไปจากเมืองนี้ ผมมอบตำแหน่งหัวหน้าตระกูลอวี้ให้คนรุ่นหลังไปแล้ว”
“ใช่ๆ เข้าใจ ผมจะให้คุณออกจากเมือง” นักมายากลเขย่าขวดในมืออย่างช้าๆ “นี่เป็นยาพิษสองชนิดที่ผมเพิ่งทำเสร็จ ถ้าคุณทนมันได้ ก็ไปจากเมืองนี้ได้”
เซ่าอวิ๋นขมวดคิ้ว “ยาพิษเหรอ”
แต่ไหนแต่ไรมาผู้วิเศษสังฆราชกับผู้วิเศษจักรพรรดินีเป็นคนจัดการเรื่องขั้นตอนขอไปจากเมือง มีแค่ล้างความทรงจำกับถอนวิชาต่อสู้
“อืม ถูกต้อง เอาเป็นว่าขอแค่คุณพอทนให้ผ่านไปได้ เราค่อยมาว่ากันต่อ” นักมายากลลูบเครา “รู้หรือเปล่าว่าคนร้ายที่พรากภรรยาไปจากคุณ ทำให้ลูกชายของคุณไม่ยกโทษให้คุณไปตลอดชีวิตคือใคร”
ไม่รอให้อวี้เซ่าอวิ๋นตอบ นักมายากลก็ถามเองตอบเอง “ผมเอง”
“ผมเอายาพิษเอสยี่สิบสามให้ผู้วิเศษอีกสองคน จากนั้นพวกเขาก็ส่งคนตามฆ่าฟู่หลิวอิ๋งไปจนถึงประเทศจีน”
สีหน้าของเซ่าอวิ๋นเปลี่ยนไปทันที!
“ฟู่หลิวอิ๋งต้องตายอยู่แล้ว แต่เธอเลือกที่จะฆ่าตัวตายเองเพื่อปกป้องครอบครัว แต่คนแก่สองคนนั้นของตระกูลฟู่ จึ๊ๆ ใจกล้าไม่เบา” นักมายากลหัวเราะพลางส่ายหน้า “คนหนึ่งตาย อีกคนถูกยาพิษ”
“คุณรู้เรื่องพวกนี้หรือเปล่า”
เซ่าอวิ๋นกำมือแน่น จ้องนักมายากลเขม็ง
“ได้ยินว่าคุณต้องการไปจากเมืองนี้เพื่อไปเฝ้าหลุมศพของฟู่หลิวอิ๋งงั้นเหรอ” นักมายากลถอนหายใจ “สมกับเป็นสามีภรรยา ชอบเสียสละเพื่อกันและกันขนาดนี้ เพียงแต่น่าเสียดายที่การเสียสละของคุณมันช้าไปหนึ่งก้าว จึ๊ๆ มันช่างเป็นโศกนาฏกรรมเสียจริง”
โศกนาฏกรรมอะไร
ก็ที่ต้องทำลายสิ่งสวยงามให้คนอื่นดู
เขาชอบดูโศกนาฏกรรมแบบนี้
แผ่นหลังของอวี้เซ่าอวิ๋นหดเกร็ง เส้นเลือดปูดบนหน้าผาก
มือข้างหนึ่งของเขากำดาบแน่น ชักดาบออกมา
เกิดประกายคมปลาบ ดาบพุ่งไปทางลำคอของนักมายากล
“ชริ้ง!”
แต่ดาบค้างอยู่กลางอากาศ เท้าก็ก้าวขึ้นหน้าไม่ได้
“เอ๊ะๆ ถึงผมจะไม่ใช่ผู้วิเศษสายต่อสู้ แต่ก็ใช่ว่ามนุษย์ธรรมดาจะมาสู้ผมได้นะ” นักมายากลใช้นิ้วคีบดาบของอวี้เซ่าอวิ๋นอย่างง่ายดาย “ดูสิ ผมสามารถฆ่าคุณได้โดยไม่ต้องใช้ยาพิษเลยด้วยซ้ำ”
“มนุษย์ทั่วไปมักคิดว่าสู้เทพได้ เหลวไหลทั้งนั้น”
อวี้เซ่าอวิ๋นได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็รู้สึกเย็นเฉียบไปทั้งตัว
เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้
ผู้วิเศษที่ตั้งใจพิทักษ์โลกทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
“เอาล่ะ ไม่พูดมากละ” นักมายากลเปิดขวดยา “มาทดลองยาดีกว่า ผมพูดจริงทำจริงนะ ขอแค่ทนได้ คุณก็ไปจากเมืองแห่งโลกได้”
ระหว่างพูดเขาก็เตรียมเอายาสองเม็ดยัดใส่ปากอวี้เซ่าอวิ๋น
แต่ยาเพิ่งออกจากขวดทันใดนั้น!
“พลั่ก!”
ยาสองเม็ดกระเด็นออกเพราะแรงกระแทกจากภายนอก
“เขาสู้แกได้หรือเปล่า ฉันไม่รู้” ขณะเดียวกันก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้น “แต่ฉันทำแกพิการได้หรือเปล่า ฉันว่าฉันทำได้”
นักมายากลโมโหมาก หันขวับ “ใคร!”
เขายังไม่ทันเห็นชัดว่าเป็นใคร เบื้องหน้าก็วูบไปชั่วขณะ
วินาทีถัดมาเขาก็ถูกบีบคอ สองเท้าลอยเหนือพื้น
พอเห็นผู้ชายที่อยู่ๆ ก็ปรากฏตัว อวี้เซ่าอวิ๋นอึ้งไปทันที “เจ้าเจ็ด!”
“อืม ผมประมาทเอง ไม่ได้บอกคุณว่าถ้าจะไปจากเมืองนี้มาหาผมก็ได้” ฟู่อวิ๋นเซินหันหน้ามา “คุณคือคนที่แม่รัก”
ร่างกายของเซ่าอวิ๋นหดเกร็ง
นักมายากลกลับตกใจหน้าถอดสี “แกเองเหรอ แกเข้ามาได้ยังไง!”
ฟู่อวิ๋นเซินไม่ตอบ บีบคอเขาอยู่อย่างนั้นแล้วเดินตรงออกข้างนอก
นักมายากลร้องโวยวาย ใช้ยาพิษเจ็ดแปดชนิด
แต่กลับไม่ได้ผล
ยาพิษพวกนี้ใช้ไม่ได้ผลกับฟู่อวิ๋นเซิน!
เป็นครั้งแรกที่นักมายากลเริ่มลนลาน เหงื่อแตกท่วมตัว
เดิมทีเขาทำยาพิษไม่ได้
พรสวรรค์ในการปรุงยาของเขาก็ได้แค่ปรุงยาที่เป็นประโยชน์ต่อมนุษย์ เช่น ยาแก้โรคระบาด หรือยาที่ช่วยยืดอายุ
เขาเริ่มพลิกผันได้ภายใต้การช่วยเหลือของท่านผู้นั้น ถึงสามารถปรุงยาพิษสารพัดขึ้นมาได้
ยาพิษสนุกกว่ายาถอนพิษ
แต่ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน!
“เรื่องมันยาวครับคุณลุง” อวี้เสวี่ยเซิงประคองอวี้เซ่าอวิ๋น ยิ้มบาง “กลับบ้านก่อนดีกว่าครับ”
อวี้เซ่าอวิ๋นยังคงตะลึงอยู่
มีพลังซ่อนเร้นของซิวจึงไม่มีใครสังเกตเห็นว่าฟู่อวิ๋นเซินบุกเข้าสำนักผู้วิเศษแล้วเอาตัวนักมายากลไป
ฟู่อวิ๋นเซินปล่อยมือ โยนนักมายากลเข้าไปในรถ
“แกกล้าแตะต้องฉันเหรอ” นักมายากลกัดฟัน พูดด้วยความโมโห “เชื่อไหมล่ะว่าถ้าฉันเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว หอคอยกับโจ้วเหยียนไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่!”
ต่อให้ฟู่อวิ๋นเซินเก่งแค่ไหนมีเหรอจะสู้ผู้วิเศษสายต่อสู้ได้
“สองคนนั้นน่ะเหรอ” ฟู่อวิ๋นเซินหันไปยิ้มพลางพูด “ถูกฉันซัดจนน่วมไปแล้วแกยังจะถามหาทำไมอีก”
