จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 106 สิบนาทีมาถึง ตายซะเถอะ

ประโยคนี้ดูเหมือนจะมีพลังเวทมนตร์ ทำให้รัศมีของคนนับหมื่นเหล่านี้หายไปในทันที ทุกคนก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย บางคนถึงกับเงยหน้าขึ้นสำรวจรอบๆ สงสัยว่ามีใครกำลังติดตามตัวเองอยู่ข้างหลังหรือไม่

นี่คือสิ่งที่พลังภายในของฟางเหยียนทำให้เกิด พลังเสียง ซึ่งสามารถทำลายจิตใจและความสนใจของผู้คนได้ เมื่อเผชิญหน้ากับเสียงนี้ นักสู้ต่างชาติในสนามรบจะสับสน ไม่ต้องพูดถึงไอ้สารเลวน้อยที่ไม่ได้รับการฝึกฝน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ที่นี่คงจะเลือดไหลเป็นแม่น้ำไปแล้ว!

หม่าซวี่ซงขมวดคิ้วเล็กน้อยมองไปที่เทียนขุย จากนั้นมองไปที่ฟางเหยียนและถามว่า “นายพูดอะไร?”

“พูดอะไร?” เทียนขุยเดินไปข้างหน้า ยืดอกแล้วพูดสิ่งที่ฟางเหยียนเพิ่งพูดอีกครั้ง “คุณอยากเห็นที่นี่เลือดไหลเป็นแม่น้ำไหม?”

ฟางหยานไม่ได้พูดเป็นครั้งที่สอง เป็นเพราะเขายังไม่ต้องการฆ่าเขา! ดังนั้นเทียนขุยจึงพูดแทนเขาอีกครั้ง

หม่าซวี่ซงชะงัก ขมวดคิ้วอยู่สักพักแล้วค่อยๆคลายออก จากนั้นเดินหน้ามาหลายก้าวและพูดว่า “ดูแล้วตั้งใจจะไม่เอาโอกาสที่ผมมอบให้แล้วใช่ไหม?”

เทียนขุยพูดอย่างเย็นชา “นี่ ก็เป็นโอกาสของคุณเช่นกัน! ถ้าหากคุณทำอย่างนั้น คุณอาจจะไม่ต้องตาย!”

หม่าซวี่ซงชะงัก ยกนิ้วโป้งขึ้นแล้วพูดว่า “ผมนับถือคุณมาก ในช่วงเวลาแบบนี้ อันตรายมาเยือนยังไม่รู้จักกลัว แต่ก็ไม่พูดไม่ได้ นายร้ายกาจมาก ผมก็ชื่นชมทักษะชกต่อยของคุณเช่นกัน แต่ คุณเลือกเจ้านายผิด บางคนทำผิดแล้วก็เลือกที่จะยอมรับโทษ แต่บางคนก็ได้รับความใจกว้าง เอาอย่างนี้เห็นแก่ที่คุณพอมีฝีมือบ้าง จะให้โอกาสคุณสักครั้ง ขอเพียงแค่คุณยอมฆ่านายของคุณ ผมก็ยินยอมที่จะให้คุณเป็นสวรรค์ของหนานหลิงทั้งหมดและแม้แต่ทางตะวันตกเฉียงใต้ทั้งหมด!

เทียนขุยไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้น ในเขตซีหนาน เขาขาดแคลนท้องฟ้านี้หรอ?

ไม่ เดิมทีเขาก็เป็นสวรรค์ของเขตซีหนาน! เขตซีหนานทั้งหมด เขาก็คือราชา พลโทของเขตซีหนาน ทั้งประเทศหวาก็ฟังแค่คำสั่งของสำนักเจ็ดพิฆาตจอมพลโผ้จวิน หรือว่าสถานะอย่างเขา ยังต้องการให้ใครสักคนมอบโอกาสนี้ให้อีกหรอ?

“เหอๆ!” เทียนขุยยิ้มอย่างมีกลไกออกมาและพูดว่า “คุณกำลังล้อเล่นกับผมใช่ไหม?”

“คำไหนคำนั้น!” หม่าซวี่ซงดูท่าทางแล้วอยากจะพูดให้ฝั่งตรงข้ามยินยอมอ่อนลง รีบพูดขึ้นว่า “ขอแค่คุณลงมือ ผมบอกจะให้คุณเป็นสวรรค์ของเขตซีหนาน คุณก็คือสวรรค์ของเขตซีหนาน โลกใต้ดินของเขตซีหนาน ผมหม่าซวี่ซงพูดแล้วคำไหนคำนั้น!”

“มองเห็นหรือยัง?” เขากางมือออก ชี้ไปที่พี่น้องทุกคนที่อยู่รอบๆ แล้วพูดเสียงดังว่า “นี่คือสนามรบของผม ทั้งเขตซีหนาน มีใครเทียบได้? ใครสามารถเรียกคนได้เยอะขนาดนี้ ใครสามารถจัดการวิธีการต่อสู้อย่างนี้ได้ไหม?!”

“พี่น้อง ขอแค่คุณอยาก ทั้งหมดนี้ก็จะเป็นของคุณ มาอยู่กับผมเถอะ ไปเป็นบอดี้การ์ดให้ไอ้เศษสวะคนอย่างนี้ไม่สมกับความสามารถเลย!” เขาจะไม่มีวันลืมคำสอนของปู่ ถ้าเขาพบคนที่มีพรสวรรค์ ก็ต้องดึงไว้ใช้

แม้ว่าชายตรงหน้าจะเป็นฆาตกรตัวจริงที่ตีเขา แต่ทั้งหมดนี้เหตุมาจากไอ้เด็กที่นัดพบกับหลินถง คนที่เขาจะจัดการคือไอ้เด็กนั่น คนที่เขาเกลียด ก็คือไอ้คนนั้น

“หม่าซวี่ซง เห็นแก่ที่ตระกูลหม่าไม่ได้ได้มาง่ายๆ ผมจะให้โอกาสครั้งสุดท้าย รีบพาคนของคุณออกไปให้พ้นจากสายตาของพวกเราซะ!” น้ำเสียงของเทียนขุยเริ่มเปลี่ยนเป็นเย็นชา ห้านิ้วที่แยกออกกำเข้ามาแน่น มีเสียงดังก้อกแก้กออกมา

หม่าซวี่ซงมองไปที่คนหนึ่งหมื่นคนที่อยู่ด้านหลัง เขาส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “เอาเถอะ ในเมื่อคุณปฏิเสธผม ผมก็จะไม่บังคับ เพียงแต่ไม่รู้ว่าไอ้คนนี้ให้ผลประโยชน์อะไรแก่คุณ ทำให้คุณตามเขาอย่างสุดหัวใจ แต่ว่า บางทีนี่อาจจะเป็นจุดที่ผมชื่นชมคุณ ในเมื่อคุณยืนกรานที่จะไม่ติดตามผม งั้นผมก็จะทำให้คุณพินาศ “

ทันทีที่พูดจบ คนกลุ่มนั้นที่ถืออาวุธแล้วก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ราวกับรูปแบบการต่อสู้เพิ่มขึ้นมา

“จอมพลโผ้จวิน จะฆ่าไหม?” เทียนขุยกำลังรอคอยคำสั่ง

ฟางเหยียนส่ายศีรษะและพูดว่า “ไม่จำเป็น!”

พูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและถามว่า “หม่าซวี่ซง คุณอยากจะแข่งกลยุทธ์กับผมหรอ?”

เรียกคนตั้งเยอะ และคำสั่งแรกก็ไม่ได้ฆ่าตัวเอง เหตุผลที่เขาทำเพราะอยากบอกฟางเหยียน ว่าอำนาจของเขายิ่งใหญ่มาก ความแข็งแกร่งของเขาไม่ใช่สิ่งที่ฟางเหยียนจะล่วงเกินได้

เมื่อหม่าซวี่ซงได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง เขามองซ้ายมองขวาหนึ่งรอบไปที่คนของตัวเองและถามว่า “เมื่อกี้คุณพูดอะไรนะ? ผมได้ยินไม่ชัดเจน”

“ผมพูดว่า คุณต้องการแข่งกลยุทธ์กับผมหรอ?” ฟางเหยียนพูดอีกครั้ง

หม่าซวี่ซงมองไปที่เสือดาวดำและแมวป่า หัวเราะฮ่าฮ่าฮ่าออกมา และพูดว่า “ไอ้นี่โง่หรือเปล่า? กลัวจนโง่เง่าแล้วมั้ง? ความหมายของเขาคือจะแข่งกับผมว่าใครเรียกคนได้มากกว่ากัน แบบนี้ใช่ไหม?”

เสือดาวดำพูดว่า “ใช่แบบนี้ครับ พี่ใหญ่！”

เสือดาวดำน้องชายของเขาเพิ่งเสียชีวิต ความอาฆาตของเขาแรงมาก เขาผลักทั้งหมดนี้ไปลงที่ฟางเหยียน ถ้าไม่ใช่เพราะ ฟางเหยียนน้องชายของเขาคงไม่มีจุดจบอย่างนี้ ดังนั้นเขาจึงพูดกับหม่าซวี่ซงอย่างหึ้กเหิม “พี่ใหญ่ ฆ่าเขาซะ เขาแค่ถ่วงเวลาเท่านั้นเอง!”

“ไม่เป็นไร!” หม่าซวี่ซงถามด้วยรอยยิ้ม “คืนนี้ ทั้งหนานหลินไม่มีคนขึ้นมา ผมมีเวลาเยอะแยะ ที่จะเล่นกับเขา!”

“ใช่แล้ว จำไว้อัดวิดีโอทั้งหมดนี้ไว้ให้ผมด้วย ผมจะดูว่าเขาตายยังไง” หม่าซวี่ซงกำชับกับไอ้สี่ตาเดินเงอะๆงักๆอยู่ข้างกายเขา ซึ่งถือกล้องอยู่ในมือและพยักหน้าอืมๆ

หม่าซวี่ซงมองไปที่ฟางเหยียนอย่างเย่อหยิ่งและพูดว่า “ได้ คุณกำลังวางแผนเรียกคนมาใช่ไหม จะบอกคุณให้นะอำนาจทั้งหมดในหนานหลินอยู่ที่นี่หมดแล้ว ผมให้เวลาคุณครึ่งชั่วโมง ผมจะดูว่าคุณจะเอาอะไรมาเล่นกับผม?”

ฟางเหยียนพูดอย่างเฉยเมย “ไม่ต้อง สิบนาทีก็พอ!”

พูดจบ เขาก็เหลือบมองไปที่เทียนขุย ไม่ต้องพูดก็เข้าใจทุกอย่าง เทียนขุยหยิบมือถือของเขาออกมา หันหลังกลับไปแล้วกดโทรออก

หม่าซวี่ซงมองไปที่ฟางเหยียนที่แสร้งทำเป็นลีลาและถามว่า “คุณคงไม่คิดจะเรียกหลินถงมาช่วยคุณนะ?”

ฟางเหยียนยิ้มและพูดว่า “คุณรู้สึกว่าผมจะเรียกผู้หญิงคนหนึ่งมาหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หม่าซวี่ซงก็มีความสุขมาก เขาถามแมวป่าและเสือดาวดำว่า “กองกำลังทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหม?”

แมวป่าและเสือดาวดำพูดว่า “กองกำลังทั้งหมดในหนานหลินอยู่ที่นี่หมดแล้วและส่วนที่เหลือเป็นเขตเมืองเก่านั่นคือเห้าจื่อเป็นคนดูแล น่าจะมีประมาณห้าร้อยคน! แต่ไอ้เห้าจื่อชอบคุยโม้ สองคนคงไม่รู้จักกันนะ?”

เมื่อหม่าซวี่ซงได้ยินก็มีความสุข ห้าร้อยคน! และยังเป็นไอ้เห้าจื่อที่เป็นคนดูแล ไอ้หมอนี่ที่อยู่ข้างหน้าคงไม่ใช่รู้จักเห้าจื่อนะ ถูกเห้าจื่อโน้มน้าวจนยอม? ดังนั้นจึงคิดว่าเห้าจื่อมีลูกน้องมากมายจริงๆ

“ตลกมาก!” ใบหน้าของหม่าซวี่ซงทรุดชักลงทันที และกำชับว่า “หลังจากสิบนาที ฟันพวกมันให้ตาย!”

สิบนาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หม่าซวี่ซงมองไปที่ฟางเหยียนด้วยสีหน้าเรียบเฉย และพูดว่า “ไอ้เด็ก อย่าเสแสร้งเลย ผ่านไปสิบนาทีแล้ว ยอมรับความตายเถอะ!”

ฟางเหยียนเงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้าจากนั้นมองซ้ายมองขวา แล้วพูดว่า “มาแล้ว!”

เมื่อหม่าซวี่ซงได้ยินสองคำนี้ เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นอะไรเลย และพูดอย่างขมขื่น “นายประสาทรึไง! ลงมือ ฆ่าเขาซะ!”

แต่ ในขณะนี้ เสียงแตรรถยนต์ดังนั้น