จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 170 ใครกันแน่ที่เป็นราชา

จางเทาอืมแล้วพยักหน้าพูดว่า: “รับทราบ! พวกคุณสบายใจได้ ในเมื่อพวกเราสวมใส่เครื่องแบบนี้แล้ว ก็รู้ว่าอะไรเรียกว่าความยุติธรรม พวกเราจะต้องรับผิดชอบต่อหน้าที่ที่แบกรับไว้ได้อย่างแน่นอน ไม่ว่าใครจะทำผิด พวกเราก็ไม่มีทางให้อภัย”

เมื่อจางฉี่เหาได้ยินคำพูดของจางเทา เห็นได้ชัดว่าลังเลสักครู่หนึ่ง แล้วมองไปที่ฟางเหยียนอีกครั้ง จากนั้นสายตาก็มองไปที่จางไห่เฟิง ส่งสัญญาณถามเขาว่ามีความมั่นใจหรือไม่ อีกฝ่ายไม่เข้าใจความหมายของสายตานี้ เพียงแค่พูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นมากว่า: “เย่ชิงหยู่เป็นคนทำ! เธอจ้างให้คนขับรถมาชนขาทั้งสองของผม”

ตอนที่ถูกคนกล่าวหาหรือว่าทำร้าย คนก็จะรู้จักปกป้องตัวเอง เมื่อเย่ชิงหยู่ได้ยินสิ่งนี้ ก็ถามกลับอย่างมีเงื่อนไข: “จางไห่เฟิง นายอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นที่นี่ นายมีหลักฐานมั้ย?”

คำพูดเดียว ตรงประเด็น!

จางไห่เฟิงลังเลครู่หนึ่ง กลอกตาหันมองไปรอบๆ หลักฐาน เขาไม่มีหลักฐานอะไรจริงๆ

จางเทาถามว่า: “คุณจาง คุณบอกว่าคุณเย่เป็นคนจ้างคนมาชนคุณ คุณสามารถแสดงหลักฐานเพื่อพิสูจน์ได้มั้ย?”

จางไห่เฟิงไม่พูด รู้สึกสับสน ขาของเขาหัก แต่ว่าสมองใสมาก เมื่อเห็นจางไห่เฟิงไม่พูด จางซื่อตงกังวลจนรีบพูดอย่างรวดเร็ว: “ไห่เฟิง ลูกบอกว่าลูกมีหลักฐานไม่ใช่เหรอ? เอาออกมา รีบแสดงหลักฐานมาเพื่อพิสูจน์ว่าเธอเป็นคนจ้างคนมาชนลูก ต่อหน้าของหัวหน้าจาง พ่อต้องการให้เย่ชิงหยู่คนนี้เลือดต้องล้างด้วยเลือด”

แม่ของเขาก็รีบพูดอย่างรวดเร็ว: “ใช่ ไห่เฟิง ที่นี่มีหัวหน้าจางอยู่ ยังมีคุณปู่ของลูกและคนอื่นๆ ลูกเพียงแค่พูดออกมา”

ตอนที่พูด เธอมองไปที่ฟางเหยียดโดยไม่รู้ตัว ในแววตายังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

จางไห่เฟิงยังไม่พูด เหงื่อเย็นไหลอาบแก้มลงมา จางฉี่เหาขมวดคิ้ว และตะโกนเสียงดัง: “แกก็พูดสิ แกมีหลักฐานก็เอาออกมา”

จางไห่เฟิงสะอึกไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างได้ ชี้ไปที่เย่ชิงหยู่แล้วพูดว่า: “มี คุณปู่ยังจำคำสาบานที่ผมสาบานที่บ้านของเราในวันนั้นได้มั้ย? ผมสาบานว่าถ้าผมโกหกออกบ้านก็จะถูกรถชน เย่ชิงหยู่คงจับจุดคำพูดนี้ของผมได้ ดังนั้นจึงจ้างคนมาชนผม เธอต้องการพิสูจน์ว่าแผนผังงานของบริษัทถูกผมขโมยไป ดังนั้นจึงจ้างคนมาชนผม คำพูดนั้น ผมเป็นคนพูดเอง แต่ว่าเย่ชิงหยู่กับปู่ก็ได้ยิน”

“ช่วงนี้ผมก็ไม่ได้มีปัญหากับใคร ก็ได้รับความเกลียดชังจากเย่ชิงหยู่ หลังจากที่แผนผังงานบริษัทของเย่ชิงหยู่ถูกขโมย ผูกพยาบาทต่อผมอย่างแน่นอน ดังนั้นถึงได้ทำแบบนี้กับผม เป็นเธอ ผมมั่นใจว่าเธอเป็นคนทำ”

จางฉี่เหาขมวดคิ้วจนกลายเป็นตัวอักษร“ฉวน”(ฉวนในที่นี้แปลว่าแม่น้ำลักษณะตัวอักษรคล้ายกับการเครียดจนกลายรอยย่นที่อยู่ตรงระหว่างคิ้ว) เมื่อจางไห่เฟิงพูดมามากมากมายแบบนี้ ยังไม่ได้แสดงหลักฐานออกมา หลังจากพูดคุยกันมานาน ก็ยังไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเย่ชิงหยู่ เป็นเขาเองที่สาบาน นี่ก็เป็นเรื่องล้อเล่นไม่ใช่เหรอ?

จางเทานิ่งไปครู่หนึ่ง พูดว่า: “คุณจาง ผมคิดว่าคุณยังไม่เข้าใจความหมายของคำว่าหลักฐานสองคำนี้ สิ่งที่เรียกว่าหลักฐาน คือหมายความว่าคุณสามารถเอาหลักฐานที่พิสูจน์ได้ว่าคุณเย่เป็นคนทำ ตัวอย่างเช่นมีบุคคลที่สามเห็นเห็นภาพเหตุการณ์ที่คุณพูด อีกตัวอย่างคือในมือของคุณมีวิดีโอ บันทึกทุกสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริง! คุณมีของสิ่งเหล่านี้ที่ผมพูดมั้ย?”

เมื่อจางไห่เฟิงได้ยินจางเทาพูดแบบนี้ ก็มองไปทางที่ปู่ของเขาแล้วพูดว่า: “คุณปู่ วันนั้นปู่ก็อยู่ตอนที่ผมสาบาน ปู่ก็รู้เรื่องราวนี้ เย่ชิงหยู่ต้องจับจุดเรื่องที่ผมสาบานได้ถึงได้สร้างอุบัติเหตุทางรถยนต์นี้ขึ้น เรื่องที่ผมสาบานมีเพียงผมกับปู่ยังมีเธอที่รู้ เธอคงจะจับจุดที่ผมสาบานได้ถึงได้ทำให้ผมเกิดอุบัติเหตุ ไม่อย่างนั้นจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนั้นได้อย่างไร ผมเพิ่งสาบาน ก็เกิดอุบัติเหตุเกิด คุณปู่ คุณปู่ต้องช่วยผมพูดด้วย”

ความหมายของเขาก็คือให้จางฉี่เหาเป็นพยานของเขา แต่ว่านี่ไม่ใช่หลักฐาน นี่เป็นเพียงการคาดเดาของจางไห่เฟิง การคาดเดาแบบนี้ออกมาต่อหน้าของหัวหน้าจาง ก็เป็นการคิดจะทำร้ายผู้อื่นแต่ผลร้ายนั้นกลับย้อนมาหาตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย

“ลุงจาง คุณเห็นเหตุการณ์นี้มั้ย?” จางเทาถาม ถังยู่ยังคงบันทึกอยู่

สีหน้าของจางฉี่เหาก็กลายเป็นแย่มากขึ้น เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า: “เรื่องสาบานมีอยู่จริง”

“เอาล่ะ!” จางเทาพูดว่า: “นั่นก็คือ ทั้งหมดที่คุณพูดตอนนี้ก็เป็นเพียงแค่การคาดเดาของคุณ ใช่มั้ย? คุณไม่ได้เห็นคุณเย่จ้างคนมาชนคุณ และก็ไม่ได้เห็นว่าตัวของคุณเย่เองที่ชนคุณใช่มั้ย”

แม่ของจางไห่เฟิงรีบพูดอย่างกังวลว่า: “หัวหน้าจาง ลูกชายของฉันบอกแล้ว เหตุการณ์นี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เย่ชิงหยู่ต้องเป็นคนจัดการ คนที่รู้ว่าเขาสาบานมีเพียงคุณปู่ของเขากับเย่ชิงหยู่ แต่ไหนแต่ไรเย่ชิงหยู่ก็ไม่พอใจลูกชายของฉัน ต้องเป็นเธอที่ทำ เธอแทบจะอยากให้ลูกชายของฉันตาย”

ฟางเหยียนหัวเราะเยาะเย้ย แล้วพูด: “ที่แท้นี่ก็เป็นหลักฐานของพวกคุณ ยังไร้สาระกว่านี้อีกมั้ย? ถ้าสาบานสามารถใช้เป็นหลักฐานได้ งั้นหนึ่งวันมีคนสาบานมากมายขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นคนเหล่านั้นที่เคยได้ยินคำสาบานของคนอื่นก็เป็นฆาตกรเหรอ?”

คำพูดของฟางเหยียน เสียงทรงพลังดังก้อง เหมือนราวกับกระสุนปืนใหญ่ ระเบิดจนทำให้ครอบครัวของจางซื่อตงไม่รู้จะทำอย่างไร

จางเทาแลกเปลี่ยนสายตากับถังยู่แวบหนึ่ง และถังยู่ก็ปิดสมุดบันทึกและถอยออกไป

จางเทาถามจางไห่เฟิง: “คุณจาง ตอนที่คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ได้เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใครมั้ย?”

จางไห่เฟิงนิ่งไปชั่วครู่ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า: “ไม่เห็น! ตอนนั้นมืดมิดไม่มีแสง ผมดื่มเหล้าไปเล็กน้อย มึนเมา ดังนั้นไม่เห็นว่าใครชนผม”

จางเทาถามต่อไป:“ถ้าอย่างนั้นคุณเห็นหมายเลขทะเบียนรถหรือเปล่า?”

จางไห่เฟิงกังวล รีบพูดอย่างรวดเร็ว: “ก็บอกแล้ว ผมดื่มเหล้าไปเล็กน้อย แน่นอนว่ามองไม่เห็น และถนนเส้นนั้นก็ไม่มีกล้องวงจรปิด ผมคิดว่าคนคนนี้ต้องมีการวางแผนทำแบบนี้กับผม ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ สามารถที่จะวางแผนมุ่งเป้าหมายมาที่ผม นอกจากเย่ชิงหยู่ ผมหาใครเป็นคนที่สองไม่เจอจริงๆ”

จางเทาพยักหน้าแล้วพูดว่า: “เอาล่ะ พวกเราเข้าใจสถานการณ์แล้ว”

แม่ของจางไห่เฟิงมองไปที่จางเทาอย่างคนปัญญาอ่อนแล้วถามว่า: “งั้น พวกคุณสามารถจับตัวเย่ชิงหยู่ได้มั้ย?”

ใบหน้าของจางฉี่เหากลายเป็นหมองคล้ำ ตลอดทางมานี้เขาก็ไม่ได้พูด เพราะเขารู้ว่า จางไห่เฟิงขุดหลุมให้ตัวเองกระโดด และฝังตัวเองไปแล้ว หลานชายคนนี้ของเขาเป็นคนไร้ความสามารถทำอะไรก็ไม่สำเร็จ เป็นเศษสวะอย่างแท้จริง

เขาท้อใจ กับจางไห่เฟิงอย่างสมบูรณ์!

จางเทายิ้มเล็กน้อย ส่ายหัวพูดว่า: “แน่นอนว่าไม่ได้! สิ่งที่พวกคุณให้มาเป็นเพียงการคาดเดา และไม่มีหลักฐานที่เป็นสาระสำคัญ”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็พูดกับเย่ชิงหยู่ว่า: “คุณเย่ ถ้าหากคุณต้องการฟ้องร้องคุณจางข้อหาใส่ร้ายคุณ พวกเราสามารถให้หลักฐาน และคำให้การกับคุณได้”

หลังจากที่พูดจบเขาก็ส่งสัญญาณให้ถังยู่ และพูดกับฟางเหยียนว่า: “คุณฟาง พวกเราขอตัวกลับไปก่อนแล้ว”

“เฮ้ย! พวกคุณหมายความว่าอย่างไร?” แม่ของจางไห่เฟิงรีบถามอย่างรีบร้อน

อย่างไรก็ตามทั้งสองคนไม่ตอบ ถังยู่เงยหน้าขึ้นมามองฟางเหยียน ด้วยแววตาที่เปล่งประกาย เธอพูดกับฟางเหยียนว่า: “คุณฟาง แล้วพบกันใหม่!”

หลังจากที่ทั้งสองคนเดนออกจากประตูห้องผู้ป่วย สายตาของฟางเหยียนก็มองไปที่บนร่างกายของจางไห่เฟิง

จางไห่เฟิงเห็นดวงตาของฟางเหยียน ก็ร้องไห้ออกมาทันที แล้วพูดว่า:“แม่ คุณปู่ พวกท่านเห็นมั้ย? พวกเขารังแกผมต่อหน้าคนทั้งตระกูล พวกเขาไม่ให้ความสำคัญกับคนตระกูลจางของพวกเรา ผมว่าผู้บังคับใช้กฎหมายทั้งสองคนเป็นพวกเดียวกันกับพวกเขา คงจะสมรู้ร่วมคิดกันมาจัดการกับผมอย่างแน่นอน”

“หุบปากซะ!” จางฉี่เหาตะคอกด้วยความโกรธ “แกนี่มันเด็กอกตัญญู ปากพูดอะไรดีๆไม่เป็น เขาเจ็บจนหน้ามืด พวกแกสองสามีภรรยาก็หน้ามืดไปด้วยเหรอ?”

ใบหน้าชราของจางซื่อตงสองสามีภรรยาก็กลายเป็นหม่นหมอง ก็ดูแย่เหมือนทานอุจจาระ

บรรยากาศในห้องผู้ป่วยทั้งหมดก็เงียบลงในทันที ฟางเหยียนกลับเอามือไพล่หลังไว้ ก้าวเดินไปข้างหน้าสองก้าว แล้วพูดว่า: “ฉันคิดว่า คนที่หน้ามืดไม่ใช่เพียงแค่พวกเขาสามคน! เหมือนว่าคุณ ก็หน้ามืดไปด้วย!”