เมื่อได้ยินชื่อนี้ เซียวเจิ้นเที่ยนงงไปหมด ฟางเหยียนคือคนที่คุณชายฟางจะลักพาตัว ทำไมกันล่ะ
เจอเรื่องที่ไม่พอใจงั้นเหรอ อย่าบอกนะว่าฟางเหยียนไปหาเรื่องคุณชายฟาง
ไอ้หมอนั่นสรรหาแต่เรื่องวุ่นวาย ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาจริงๆ
ขณะที่เซียวเจิ้นเที่ยนกำลังคาดเดาอยู่ หวังชิงชิงจึงพูดขึ้นว่า “ถ้าท่านเซียวไม่ตกลงก็ไม่เป็นไรค่ะ ตระกูลฟางจะจัดการเขาเอง คุณชายแค่ไม่อยากลงมือกับเขาเท่านั้น”
สีหน้าของเซียวเจิ้นเที่ยนเปลี่ยนไปทันที เขารีบพูดขึ้นมาว่า “ผมจะให้คุณชายลงมือเองได้ยังไงครับ เรื่องนี้ให้ผมจัดการเถอะ ผมพูดตรงๆ เลยนะครับ ผมอยากจัดการคนนี้เหมือนกัน”
“หา?” หวังชิงชิงถามขึ้น “ท่านเซียวผิดใจอะไรกับเขาเหรอคะ”
เซียวเจิ้นเทียนสูดหายใจลึก เขาส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ถือว่าผิดใจหรอกครับ แค่อยากถามอะไรเขานิดหน่อย ในเมื่อคุณชายเอ่ยปากเอง เรื่องนี้ให้ผมจัดการเอง ประธานหวังไปบอกคุณชายว่ารอฟังข่าวดีได้เลยครับ”
หวังชิงชิงลุกขึ้นแล้วพูดว่า “งั้นขอบคุณท่านเซียวนะคะ รบกวนท่านเซียวช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วย”
เซียวเจิ้นเที่ยนพยักหน้า “ผมเข้าใจครับ ประธานหวังวางใจได้เลย”
ทั้งสองพูดคุยกันอีกไม่กี่ประโยค เซียวเจิ้นเที่ยนออกมาจากฟางซื่อกรุ๊ปอย่างมีความสุข เมื่อเห็นเซียวเจิ้นเที่ยนออกไป หวังชิงชิงเหมือนจะเดาต้นสายปลายเหตุได้ ที่แท้คุณชายผิดใจกับตระกูลเซียวนี่เอง
หวังชิงชิงเป็นคนที่ทำงานรวดเร็วและฉลาดหลักแหลม ถ้ามีเรื่องถึงมือของเธอ เธอจะจัดการงานได้อย่างเหมาะสม ฟางเหยียนแค่พูดไม่กี่ประโยค เธอกลับทำมันได้อย่างมั่นคง แถมยังทำได้ดีอีกด้วย
ประสิทธิภาพและวิธีการทำงานของเธอคือเหตุผลที่ทำให้เธอสามารถอยู่ในธุรกิจของตระกูลฟางได้นานขนาดนี้
หลังจากที่ส่งเซียวเจิ้นเที่ยนเรียบร้อย หวังชิงชิงเตรียมกลับไปแจ้งฟางเหยียน
ขณะนั้นมีเสียงคนดังขึ้นมาจากข้างนอกประตูบริษัท
“พวกนายมีสิทธิ์อะไรไม่ให้ฉันเข้าไป ฉันบอกพวกนายแล้วว่าพี่เขยของฉันทำงานอยู่ที่นี่ ฉันมาหาพี่เขยของฉัน”
“ขอโทษด้วย ที่นี่คือฟางซื่อกรุ๊ป ไม่อนุญาตให้คนภายนอกเข้าไปครับ”
“บริษัทอะไรก็ช่างเถอะ ฉันมาหาพี่เขย รู้ไหมว่ามันยากขนาดไหน ฉันหาพี่เขยมาหลายวันแล้ว เพิ่งจะหาเจอวันนี้ นายว่ามันง่ายไหมล่ะ อย่ามาขวางฉัน ฉันจะบอกให้นะ ถ้าพี่เขยฉันรู้ เขาต้องจัดการพวกนายแน่”
หวังชิงชิงเดินมาที่หน้าประตู เขาเห็นชายหนุ่มท่าทางอันธพาลกำลังเถียงกับรปภ. ชายหนุ่มคนนั้นผมสีทอง เจาะหู สวมรองเท้าแตะและกางเกงยีน มองยังไงก็ไม่เหมือนกับคนที่เธอรู้จัก
“เกิดอะไรขึ้น” หวังชิงชิงถามอย่างเย็นชา
รปภ.คนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า “ประธานหวัง คนนี้เขาบอกว่ามาหาพี่เขยและจะบุกเข้าไป พวกเราไม่ยอมให้เข้าไป เขาจึงพูดข่มขู่ครับ”
หวังชิงชิงมองชายหัวทองอย่างประเมิน ชายคนนั้นก็มองเธอด้วยสายตาที่แทบไม่อยากจะเชื่อ
ลูกตาของเขาจะหลุดออกมาอยู่แล้ว เมื่อเห็นสายตาแบบนั้น หวังชิงชิงรู้สึกกระอักกระอ่วน
สายตาของเวินกวางเอาแต่จ้องไปที่เรียวขาของหวังชิงชิง เขากลืนน้ำลายลงคอแล้วพูดออกมาว่า “สวยจริงๆ เธอสวยกว่าพวกดาราดังๆ ที่ผมรู้จักอีกนะ”
หวังชิงชิงมองเขาอย่างขยะแขยง จากนั้นจึงถามว่า “นายมาหาใคร”
เวินกวางเกาท้ายทอยแล้วพูดว่า “เอ่อ พี่สาวคนสวย ผมมาหาพี่เขย พี่เขยของผมทำงานในบริษัทของคุณ แต่พวกเขาไม่ให้ผมเข้าไป”
หวังชิงชิงมองเวินกวางตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอไม่อยากเสียเวลาพูดกับเขา จึงถามตรงๆ ว่า “พี่เขยนายคือใคร”
เวินกวางอึ้งไปครู่หนึ่ง นี่ทำให้เขารู้สึกลำบากใจ เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฟางเหยียน!”
หวังชิงชิงได้ยินก็ขมวดคิ้ว คุณชายงั้นเหรอ เธอรู้มีข้อมูลเกี่ยวกับฟางเหยียนและรู้ว่าฟางเหยียนมีภรรยา แต่เธอไม่รู้ว่าภรรยาของฟางเหยียนมีน้องชาย
อย่าบอกนะว่าชีวิตส่วนตัวของคุณชายวุ่นวายมาก
แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้นนะ
“พี่สาวคนสวยพาผมเข้าไปได้ไหม” เวินกวางเดินเข้ามาหาหวังชิงชิง เขามองหวังชิงชิงด้วยสายตาหื่นกาม เขาเข้าใกล้หวังชิงชิง เพราะอยากดมกลิ่นกายของเธอ
สายตาหื่นกามของเขาทำให้หวังชิงชิงรู้สึกไม่ดี เธอถอยหลังแล้วพูดว่า “นายรอก่อน!”
พูดจบเธอจึงหันหลังเดินไป
เมื่อมาถึงห้องทำงาน เธอกำลังจะแจ้งฟางเหยียน แต่พบว่าฟางเหยียนกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้
เธอรีบชะงักฝีเท้าลงและยืนมองอยู่ฝั่งตรงข้าม นี่เป็นครั้งแรกที่หวังชิงชิงเห็นฟางเหยียนเงียบ จริงๆ คุณชายหน้าตาธรรมดา คิ้วเข้มตาโต ใบหน้าของเขาดูซูบผอมจนเห็นสันกราม สีหน้าของเขาไม่มีเลือดฝาดจนดูซีดเซียว เหมือนคนป่วย แต่คนแบบนี้ทำให้เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับ เธอจะไม่พูดก็ไม่ได้ว่าตัวเองเริ่มชอบคุณชายเข้าแล้ว
หวังชิงชิงไม่ใช่ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินทอง ผู้ชายธรรมดาๆ ไม่อยู่ในสายตาของเธอ ถ้าเธอเห็นแก่เงินคงแต่งงานกับ โจวเจิ้งไปแล้ว โจวเจิ้งเป็นลูกชายของตระกูลใหญ่ในดินแดนตะวันตก และจะเป็นผู้นำตระกูลโจวในอนาคต ถ้าเธอแต่งงานกับเขาคงจะร่ำรวยและมีชื่อเสียงมากมาย อยากได้อะไรก็ได้
แต่ว่าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่ถูกใจก็คือไม่ถูกใจ นี่คือความจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
แต่ไม่รู้ว่าคุณชายคนนี้มีเสน่ห์อะไร ถึงทำให้เธอชอบเขาได้ นี่คงเป็นเรื่องที่ทุกคนไม่สามารถอธิบายได้
ชีวิตส่วนตัวของคุณชายวุ่นวายจริงหรือเปล่า คุณชายเป็นคนแบบนั้นหรือเปล่า
ไม่รู้ทำไมเมื่อนึกถึงหนุ่มหัวทองเรียกฟางเหยียนแบบนั้น เธอถึงรู้สึกหงุดหงิดใจ
“เธอมีอะไร” จู่ๆ เสียงของฟางเหยียนดังขึ้นมาจนทำให้หวังชิงชิงสะดุ้ง
หวังชิงชิงอุทานออกมาแล้วมองฟางเหยียน เขาลืมตาขึ้นมาจนเธอตกใจ เธอรีบหลบตาเหมือนพวกร้อนตัว “อ้อ ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ”
ฟางเหยียนลุกขึ้นมา เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “โทษที พอดีว่าเหนื่อย ใช่สิ จัดการเรียบร้อยไหม”
หวังชิงชิงพยักหน้า “เรียบร้อยค่ะคุณชาย เซียวเจิ้นเที่ยนรับปากและเซ็นสัญญาแล้ว”
ฟางเหยียนแสยะยิ้มออกมา แล้วถามว่า “เรื่องลักพาตัว เขาว่ายังไงบ้าง”
“เขาบอกว่าจะจัดการเอง”
ฟางเหยียนพยักหน้า “โอเค ลำบากเธอแล้ว”
พูดจบ เขาจึงเดินออกไปข้างนอก ตอนที่เขาเดินผ่านหวังชิงชิง เธอรั้งแขนเขาเอาไว้ ทำให้เขาชะงักฝีเท้าลง
หวังชิงชิงรีบปล่อยมือออก “เอ่อ คุณชายจะไปไหนคะ”
“กลับบ้าน” ฟางเหยียนพูดเนิบๆ
หวังชิงชิงตอบและปล่อยมือออกอย่างกระอักกระอ่วน เธอรู้สึกว่าการกระทำของเธอค่อนข้างเกินไปหน่อย
“คุณชายคะ ข้างนอกมีคนต้องการพบคุณ เขาบอกว่าคุณเป็นพี่เขยของเขา”
จู่ๆ หวังชิงชิงก็นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้
