จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 209 ปืนvsมีดสั้น

ชายหัวล้านส่งกล่องกระเป๋าให้ไอ้อ้วน แล้วกล่าว “ไม่ ฉันไม่ได้ตกลงว่าจะช่วยแก พวกเราไม่เป็นสุนัขรับใช้ของใคร”

ประโยคเดียว ทำเห็นใบหน้าสะใจของเซียวเจิ้นเที่ยนสั่นคลอน!

“แกว่าอะไรนะ?” เซียวเจิ้นเที่ยนถามด้วยสีหน้าซับซ้อน

ชายหัวล้านได้พูดคำพูดเมื่อกี้ซ้ำอีกครั้ง ครั้งนี้พูดอย่างแข็งกร้าวอย่างหาที่เปรียบมิได้ “ฉันพูดว่า ไม่เป็นสุนัขรับใช้ของใคร แกคิดว่าเงินจะซื้อฉันได้เหรอ? จะบอกให้นะ ต่อให้แกให้เงินมากขนาดไหน ก็ซื้อใจฉันไม่ได้

ทั้งสองพูดแบบนั้น แต่กลับรีบเก็บเงินของเค้าอย่างไร้ยางอาย

แบบนี้เรียกว่าอะไรนะ เกลือเป็นหนอน!

ใช่ สองคนนี้แสดงท่าทีเกลือเป็นหนอน และความไร้ยางอายออกมาอย่างเปิดเผย!

เซียวเจิ้นเที่ยนตาโต โมโหจนตัวสั่น ไม่คาดคิดว่าความรุ่งโรจน์ของเขาจะถูกสองคนนี้หลอกได้ เขากัดฟัน แล้วตะคอก “ลงมือ ฆ่าไอ้เหี้ยสองตัวนี่ก่อนเลย”

เพิ่งพูดจบ ชายใส่แว่นดำคนนั้นหยิบปืนมาจ่อชายหัวล้าน

บนใบหน้าของชายหัวล้านยังคงสบายอย่างหาที่เปรียบมิได้ ไม่กลัวปืนนั้นแต่อย่างใด เขาหัวเราะอิอิ “ปืนเหรอ น่าสนใจนะ!”

“ลงมือ!” เซียวเจิ้นเที่ยนตวาด

ชายแว่นดำลั่นไก ยิงออกไปทันที

ชายหัวล้านชะงัก แล้วขยับตัวอย่างเร็ว กระสุนผ่านข้างตัวเขาไป ยังกำแพงของห้องน้ำ

“เยสเข้!” ชายหัวล้านเช็ดเลือดข้างปาก ที่ถูกกระสุนเฉี่ยวไป แล้วด่า “นึกไม่ถึงว่าจะเอาจริง! อีกนิดจะยิงโดนกูแล้ว เย็ดแม่!”

พูดจบ เขาหยิบมีดสั้นที่เป็นสนิมออกมา ตะคอกด้วยแววตาคมเฉียบ “กูละอยากจะรู้ว่าปืนของมึงเร็วกว่า หรือมีดของกูเร็วกว่ากัน”

เขาเพิ่งพูดจบ ก็ได้ลอยออกไปราวราวกับลม ชายแว่นดำลั่นไกใส่ชายหัวล้านอีกครั้ง

เสียงปั้งของปืนดังขึ้นอีกครั้ง จู่ๆร่างกายของชายหัวล้านหยุดลง แรงของกระสุนมีพลังมาก ดูท่าทางแล้วหนีไม่รอด เขายกมีดสั้นในมือขึ้นมา เสียงตั้งดังขึ้น ขวางกระสุนที่ลอยมาที่เขา

กระสุนกระทบมีดสั้นของเขาจนลอยไป แต่ชายหัวล้านถอยหลังไปหลายก้าวติดกัน

ชายหัวล้านดูมีดสั้นที่กระทบกับกระสุนจนโค้งเว้าลงไป ก็กล่าวอย่างเจ็บใจว่า “มึงทำลายมีดของกู ไม่เคยมีใครกล้าทำกับมีดของกูแบบนี้มาก่อน มึงแม่งรนหาที่ตาย!”

ชายแว่นดำเริ่มรู้สึกได้ถึงการคุกคาม เขาถอดแว่นดำออก เห็นเพียงดวงตาที่ลึกข้างหนึ่ง ถูก เขามีตาข้างเดียว ตาอีกข้างมองไม่เห็น ด้านบนมีรอยแผลอันน่ากลัวอย่างหาที่เปรียบมิได้!

ชายแว่นดำเป็นเทพแม่นปืนที่ขึ้นชื่อ เมื่อปืนอยู่ในมือ แทบจะถึงขั้นที่กระสุนใช้ไม่หมด ในเมืองที่เจริญรุ่งเรืองนี้ เขายังคงใช้ความแม่นปืนของตน เข้าร่วมตระกูลเซียวได้สำเร็จ แล้วยังเป็นการ์ดที่แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลเซียวอีกด้วย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะฝีมือการแม่นปืนของเขา แล้วจะเป็นการ์ดของตระกูลเซียวได้อย่างไรกัน?

“รนหาที่ตายแล้วใช่มั้ย?” ตู่เหย่นหลงกล่าว “ไม่เคยมีใครมีชีวิตรอดเกินสองนัด! แกเป็นคนแรก แต่เมื่อฉันยิงปืนนัดที่สาม แกได้ถูกกำหนดให้เป็นศพไว้แล้ว! เตรียมตัวตายได้เลย!”

พูดจบ ตู่เหย่นหลงลั่นไกอีกครั้ง ชายหัวล้านกัดฟันกล่าว “เย็ดแม่!”

ชายคนนี้มันมีวัฒนธรรมจริงๆ แทบจะด่าแม่ทุกคำ

เย่ชิงหยู่ดูเหตุการณ์ ดูจนเธออกสั่นขวัญหาย นี่คือความจริง ไม่ได้กำลังถ่ายหนัง เขาไม่คาดคิดว่ามีดกับปืนจะสู้กันได้ ฟางเหยียนสังเกตเห็นความกลัวของเย่ชิงหยู่ จึงรีบเข้าไปขวางเธอไว้ ปกป้องเธอทั้งตัว

สำหรับชายผอมหัวล้าน เขามั่นใจมาก พูดอีกนัยหนึ่ง คือเขามั่นใจกับมีดอย่างที่สุด

บางทีคนทั่วไปอาจคิดว่ายังไงมีดก็ไม่เท่าปืน เพราะปืนฆ่าคนผ่านอากาศได้ มีดไม่ได้ แต่นั่นเป็นเพียงความคิดและทัศนคติของคนทั่วไปเท่านั้น สำหรับฟางเหยียนที่ฆ่าคนตลอดปี มีดคืออาวุธที่ดีที่สุด

เขาฆ่าคน ไม่เคยใช้ปืนมาก่อน! การใช้ปืนเป็นการเหยียดหยามตัวที่สุด

“ปังปังปัง!” แว็บเดียว ในร้านอาหารกลายเป็นฝนกระสุน ได้ยินเสียงปืนลั่นทุกหนแห่ง

ตู่เหย่นหลงยิงไปที่ชายหัวล้าน ยิงแล้วยิงอีก แต่ชายหัวล้านหลบแล้วหลบอีก เขาอยากเข้าใกล้คนนั้นมาก แต่กลับทำยังไงก็เข้าใกล้ไม่ได้ เพราะฝีมือการยิงปืนของเขาระดับแนวหน้าจริงๆ

เซียวเจิ้นเที่ยนก็ถอนหายใจอย่างมาก เดิมทีคิดว่านัดเดียวจะจัดการได้แล้ว ไม่คาดคิดว่ายิงมาหลายนัดแล้ว ยังจัดการไม่ได้อีก ดูท่าทางแล้วเขาประมาทไป ที่แท้ข้างกายของฟางเหยียนยังมียอดฝีมือคุ้มกันอยู่

ต่อให้ชายหัวล้านจะกำยำล้ำเลิศแต่ก็มีตอนที่เหนื่อยเหมือนกัน หลังจากที่หลบไปเจ็ดถึงแปดนัดแล้ว และแล้วเขาก็หายใจหอบหืด

เขากัดฟันมองไปที่ตู่เหย่นหลง ตะคอก “แม่ง ถ้ากูไม่ฆ่ามึง อย่าเรียกกูว่าแซ่เปา!”

เมื่อพูดจบ จู่ๆเขาก็พุ่งไปฆ่าชายคนนั้น เขาไม่ได้กระโดดไป แต่วิ่งไป ร่างกายของเขาขยับไปมา เหมือนกับภูตผี เขามีพลังเพียงพอ ที่จะโจมตีครั้งสุดท้าย ถ้าตอนนี้ไม่ฆ่า แล้วต้องรอถึงเมื่อไหร่กัน！

ตู่เหย่นหลงหลับตาลง เตรียมตัวพร้อม ที่จะลั่นไกนัดสุดท้าย

แต่เขาลืมไปเรื่องหนึ่ง กระสุนหมดแล้ว！

“แกร็ก！” ปืนเปล่า！

“เย็ด！” เขาอดไม่ได้ที่จะด่าออกมา แต่หลังจากหลุดคำนี้ออกไป

ชายหัวล้านได้จับแขนของเขา เขามองไปที่ชายหัวล้านอย่างเร็ว เห็นเพียงรอยยิ้ม ชายหัวล้านหัวเราะอิอิ แล้วกล่าว “กระสุนหมดแล้วละสิ？จะบอกให้นะ ว่าปืนนะเป็นสิ่งที่ไม่เป็นมิตรที่สุดบนโลกนี้แล้วละ เพราะมันหลอกแกได้ แต่มีดไม่มีทาง！”

เพิ่งพูดจบ มีดของเขากรีดไปที่แขนของตู่เหย่นหลงอย่างเร็ว

หน้าตาของตู่เหย่นหลงเริ่มดุดันขึ้น เขาอ้าปาก ร้องโอดครวญออกมา

เพียงแค่ไม่กี่วินาที มือของคนที่ลั่นไกถูกตัดออกมา และเขาได้กลับไปอยู่ในตำแหน่งเดิม หลังจากที่แขนของคนนั้นถูกตัดออกไปแล้ว เขาคุกเข่าลงกับพื้น เลือดไหลกระฉูดออกมาจากบาดแผล

“อ้า！” เสียงร้องคร่ำครวญนี้ สะท้านไปทั้งแก้วหู

ตู่เหย่นหลงแพ้แล้ว แพ้ราบคาบ ความปราชัยของเขาบ่งบอกได้ทั้งหมด ว่าปืนไม่มีทางชนะมีดได้ตลอดไป

เย่ชิงหยู่ตกใจจนหน้าซีด เธอเป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น จะเคยเห็นฉากแบบนี้ที่ไหนกัน เพียงแค่ชั่วเวลาไม่กี่วินาที ตัดแขนคนๆหนึ่งออก นี่กำลังทำอะไรอยู่？เร็วมาก จนไม่น่าเชื่อ！

มีคนแบบนี้อยู่ได้อย่างไรกัน? นี่ไม่ได้นั่งดูหนังอยู่ นี่คือความจริง！

จู่ๆเย่ชิงหยู่ขนพองสยองเกล้าขึ้นมา เธอหันไปดูฟางเหยียนที่อยู่ข้างๆ เห็นเพียงใบหน้านิ่งของเขา และท่าทางที่สงบ ราวกับ เห็นจนชินไปแล้ว

นี่เป็นเรื่องที่คนธรรมดาทั่วไปเห็นแล้วก็หวาดกลัว แต่ฟางเหยียนกลับเฉยๆ！ฟางเหยียนคนนี้แปลกประหลาดเกินไป

เธอแอบจับแขนของฟางเหยียน แล้วสะอึกสะอื้นโดยไม่รู้ตัว

ฟางเหยียนจับมือเธอไว้ แล้วกล่าว “ไม่เป็นไร！”

แค่สองคำ สร้างความมั่นใจเป็นอย่างมาก ราวกับให้เย่ชิงหยู่กินยาระงับประสาท ทำให้จิตใจของเธอที่เดิมหวาดกลัวเปลี่ยนเป็นนิ่งสงบลงทันใด