ปีนั้นเธออายุห้าปี อายุเพียงห้าปี เธอกลับไปที่ตระกูลโจว และเล่นอยู่ที่บ้านของคุณตาของตัวเอง ขณะที่กำลังเล่นอยู่ เธอเพราะไล่ตามผีเสื้อตัวหนึ่งจนไปถึงสถานที่ที่ไม่รู้จัก ตอนที่เธอรู้ตัวอีกที ถึงได้พบว่าตัวเองหลงทางแล้ว
ตอนนั้นยังเด็กมาก รู้ว่าตัวเองหลงทางก็ร้องไห้ ร้องไห้อย่างไม่หยุด แต่ขณะที่ร้องไปร้องมา เธอรู้สึกว่ารอบตัวเริ่มเย็นลง เย็นจริงๆ ก็เหมือนราวกับว่าอุณหภูมิลดลงอย่างกะทันหัน และร่างกายของเธอก็ขนลุกขึ้นมา
ต่อจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงลมหายใจของคนคนหนึ่ง ก็เหมือนเสียงหายของวัวแก่ หนักแน่นมาก อดกลั้นมาก และฟังดูแปลกๆ ทำให้คนหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
ตอนนั้นเธอหวาดกลัวมาก เสียงร้องไห้ก็ยิ่งดังมากขึ้นเรื่อยๆ สิ่งนี้ถึงได้ดึงดูดความสนใจของคุณตาและคนอื่นที่อยู่นอกประตู หลายคนตามเสียงไปอย่างรวดเร็ว เพิ่งจะเดินมาถึงที่นี่ คุณตาไม่แม้แต่มองตัวเอง ก็คุกเข่าลงบนพื้นทันที ตะโกนด้วยความโกรธให้แม่รีบพาตัวเองออกไป ต่อจากนั้นก็ร้องห่มร้องไห้ร้องขอความเมตตาอย่างต่อเนื่อง
และแม่ก็ถือโอกาสอุ้มตัวเองเดินออกไป ตอนนั้นตัวเองก็อยากรู้อยากเห็นมาก หลังจากที่เห็นแม่ ใจที่หวาดกลัวแบบนั้นก็หายไป ก็แอบมองดูแวบหนึ่ง พอมองไป ก็เห็นคุณตาพูดกับประตูเหล็กที่หนักแน่นบานหนึ่ง พูดว่าขอโทษบรรพบุรุษ เด็กไม่ได้มีเจตนาล่วงเกิน
นอกจากนี้แล้ว หวังชิงชิงยังเห็นร่างเงาสีดำโปร่งใสอยู่ภายในประตู ประสบการณ์ในครั้งนั้นยังคงติดค้างอยู่ในใจของหวังชิงชิง เมื่อใดก็ตามที่นึกถึงเรื่องนี้ เธอก็จะขนลุกไปทั้งร่างกาย
นายน้อยแข็งแกร่งมาก แต่ว่าเขาก็สะเพร่าจริงๆ สะเพร่าจนไม่ควรมีปัญหากับตระกูลโจว
แต่ว่าสิ่งนี้ไม่โทษนายน้อย ทั้งหมดนี้ต้องโทษตัวเธอเอง ถ้าหากไม่ใช่เธอ นายน้อยไม่มีทางมีที่จะทำให้โจวเจิ้งขุ่นเคือง
เมื่อขณะที่คิดอย่างนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
หวังชิงชิงเห็นโทรศัพท์จากเซียวเจิ้นเที่ยน จึงปรับอารมณ์ครู่หนึ่ง สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามว่า: “สวัสดีค่ะ ท่านเซียว ท่านมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”
เซียวเจิ้นเที่ยนพูดว่า: “คือแบบนี้ ประธานหวัง คนคนนี้ฆ่าคนในบ้านของพวกเราที่ห้องโถงของบ้านพวกเราไปหนึ่งคน ผมอยากจะลงโทษลงเขา ไม่รู้ว่าจะได้มั้ย”
หวังชิงชิงพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า: “ไม่ได้นะ!”
สามคำนี้ พูดได้อย่างรวดเร็วมาก แต่ว่าเพิ่งจะพูดออกมา เธอก็รู้ตัวว่าไม่เหมาะสม ดังนั้นจึงเปลี่ยนท่าทีแล้วพูดว่า: “ท่านเซียว ท่านอย่าเพิ่งทำร้ายคน รอการแจ้งเตือนจากนายน้อย นายน้อยนิสัยไม่ดี ถ้าเขาจับจุดอ่อนของท่านได้ เกรงว่าจะไม่ดีต่อท่านเป็นอย่างมาก”
คำพูดนี้ก็คือกำลังข่มขู่เซียวเจิ้นเที่ยน แน่นอนว่าเธอไม่มีทางให้เซียวเจิ้นเที่ยนทำร้ายนายน้อย
ด้านเซียวเจิ้นเที่ยนนั้นก็เงียบอยู่นาน ถึงได้พูดว่า: “ประธานหวัง คือแบบนี้นะ ฟางเหยียนหมอนี่เหิมเกริมเกินไปแล้ว ก่อนหน้านี้เขาทำเรื่องที่ไม่ดีต่อพวกเรา หรือว่าฝั่งของผมก็ต้อง…..”
“ไม่ได้!” หวังชิงชิงก็ตอบอย่างคล่องแคล่วว่า: “ท่านคงจะไม่อยากทำให้นายน้อยขุ่นเคืองใช่มั้ย?”
“ไม่ๆๆๆ!”เซียวเจิ้นเที่ยน: “ผมจะกล้าทำให้นายน้อยขุ่นเคืองที่ไหนกัน ทุกอย่างมีนายน้อยมาตัดสินเลือกเอง”
“อือ! ท่านเซียวท่านวางใจเถอะ สิ่งที่ท่านอยากทำนายน้อยก็รู้ เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลา”
“ใช่แล้ว ท่านเซียว อีกสามวันเป็นวันเกิดของท่านไม่ใช่เหรอ? นายน้อยต้องการให้ท่านจัดงานเลี้ยงราตรีที่เรียบง่ายในเมืองจินโจว ไม่ต้องเชิญใคร แค่ครอบครัวของพวกท่าน ถึงเวลาถือโอกาสพาคนที่ชื่อฟางเหยียนมาด้วย เขาจะจัดการเอง”
งานเลี้ยงวันเกิดของเซียวเจิ้นเที่ยนก็ครึกครื้นมีชีวิตชีวามาโดยตลอด ต้องเชิญมหาเศรษฐีมาไม่น้อย ครั้งนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น เขาก็คิดไว้แล้วว่าจะเชิญมหาเศรษฐีของเมืองจินโจว มาลบล้างภาวะซบเซาในช่วงนี้ของตระกูลเซียว และถือโอกาสงานเลี้ยงวันเกิดให้กำลังใจกับตระกูลเซียว
แต่นายน้อยตระกูลฟางหมายความว่าอย่างไร? ทำให้ถึงได้ให้เขาจัดงานเลี้ยงวันเกิดอย่างเรียบง่ายล่ะ?
เขาถามอย่างไม่เข้าใจว่า: “ประธานหวัง นี่เป็นเพราะอะไร?”
หวังชิงชิงบอกว่า: “นายน้อยไม่ชอบสถานที่ที่ครึกครื้นมีชีวิตชีวา เขาต้องการพูดคุยรายละเอียดของการร่วมงานกับท่านในงานเลี้ยงวันเกิดของท่าน ให้ท่านทำธุรกิจไปถึงที่หนานหลิง ถือว่าเป็นการมอบของขวัญวันเกิดให้คุณอย่างหนึ่ง”
“จริง จริงเหรอ?” เซียวเจิ้นเที่ยนถามด้วยความแปลกใจ ทำไปถึงที่หนานหลิง ถึงเวลานั้นตระกูลเซียวก็จะขยายอำนาจอย่างรวดเร็วไม่ใช่เหรอ ธุรกิจของบ้านใครที่ไม่อยากจะยิ่งทำยิ่งใหญ่โตบ้าง อยู่ในสถานที่เล็กๆแบบนี้โดยตลอด มีความหมายอะไร ตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งของเมืองจินโจว พูดออกมาแล้วน่าฟัง แต่ว่าภายนอก กลับไม่มีใครรู้ว่าตระกูลเซียวเป็นตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งของเมืองจินโจว
ถ้าหากทำธุรกิจไปถึงหนานหลิง ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เหมือนกันแล้ว ถึงเวลานั้นตระกูลเซียวก็มีโอกาสได้เข้ามาอยู่ในตระกูลมหาเศรษฐีของภาคซีหนาน มีตระกูลฟางที่ยิ่งใหญ่อยู่สนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ก้าวขึ้นเป็นยักษ์ใหญ่อันดับหนึ่งของภาคซีหนาน คาดว่าจะเป็นจริงในไม่ช้า
สิ่งนี้ไม่เพียงจะลบล้างภาวะซบเซาก่อนหน้าของตระกูลเซียว ยังจะเพิ่มผลประโยชน์ให้ตัวเองเป็นสองเท่า!
ตระกูลฟาง สามารถที่จะร่วมงานกับมหาเศรษฐีแบบนี้ได้ เทียบเท่ากับไล่ตามไขว่คว้าแม้กระทั่งยามหลับฝัน
หวังชิงชิงตอบว่า: “แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง หรือว่านายน้อยยังจะล้อเล่นกับท่านเหรอ? เตรียมการไว้ในอีกสามเถอะ ท่านเซียว นายน้อยไม่ค่อยคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้ ในอีกสามวันเขาจะออกมาพูดคุยกับท่านด้วยตัวเอง”
“ได้ ได้ๆๆ! ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณประธานหวังด้วย” อีกฝ่ายตอบอย่างเรียบง่ายเพียงอืมคำเดียว ก็วางสายไป
หลังจากที่วางโทรศัพท์แล้ว เซียวเจิ้นเที่ยนก็ถอนหายใจยาวๆ บนใบหน้าก็เผยให้เห็นรอยยิ้มสุขเปรมปรีดิ์อย่างอดไม่ได้
เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ของพ่อ เซียวเหอถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย: “เกิดอะไรขึ้นเหรอ? พ่อ!”
เซียวเจิ้นเที่ยนตอบด้วยรอยยิ้มว่า: “เซียวเหอ ตระกูลเซียวของพวกเรากำลังจะเจริญเฟื่องฟูแล้ว!”
“เจริญเฟื่องฟู?” เซียวเหอถามอย่างไม่เข้าใจ: “คุณชายฟางบอกอะไรกับพ่อหรือเปล่า?”
เซียวเจิ้นเที่ยนพยักหน้าและพูดว่า: “เขาเตรียมตัวจะมาพบพวกเราที่งานเลี้ยงวันเกิดของพ่อในสามวันข้างหน้า พบกับด้วยงานที่เรียบง่าย ถึงเวลานั้นเขาจะให้ตระกูลเซียวของพวกเราทำธุรกิจไปถึงที่ภาคซีหนาน”
“อะไรนะ?” ข่าวดีแบบนี้ก็ดีเหมือนกับลอตเตอรี่ห้าล้านตกไปอยู่ในมือของคนมีเงินไม่ถึงหนึ่งร้อย แต่ว่าเซียวเหอยังค่อนข้างที่จะสนใจเรื่องแก้แค้นมากกว่า ความแค้นของตระกูลเซียวไม่ชำระไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นลูกชายของเขาก็กลายเป็นคนไร้ประโยชน์แล้ว
“งั้น จะจัดการกับฟางเหยียนอย่างไร?”
เซียวเจิ้นเที่ยนพูดว่า: “คุณชายฟางบอกว่าอย่าเพิ่งทำอะไรกับเขา พวกเราก็ขังเขาไว้ก่อนสามวันเถอะ!”
“พ่อ ไม่ฟันขาทั้งสองของเขาเหรอ? อีกอย่าง จนถึงตอนนี้เซียวห้านยังสาบสูญไร้ร่องรอย!” เซียวเหอมองไปที่เซียวเจิ้นเที่ยนแล้วถาม
เซียวเจิ้นเที่ยนหรี่ตาแล้วพูดว่า: “ไม่รีบ ยังไม่ถึงเวลา ตอนนี้ฟางเหยียนอยู่ในมือของพวกเรา เขาหนีไม่พ้น”
“ใช่แล้ว ปล่อยข่าวออกไป ก็บอกว่าตระกูลเซียวได้บรรลุการร่วมงานกับตระกูลฟางสำเร็จแล้ว และในอีกวันสามข้างหน้า งานเลี้ยงวันเกิดของฉัน จะมีการพบเจอแบบลับๆ” เซียวเจิ้นเที่ยนออกคำสั่ง
ในแง่ของชื่อเสียงรับปากคุณชายฟางว่าเรียบง่าย แต่ในความเป็นจริงเขาก็ต้องการกอบกู้ชื่อเสียงของตระกูลเซียว ตระกูลเซียวต้องการข่าวลือแบบนี้มาก และข่าวนี้ยิ่งดังก็ยิ่งดี
ตราบใดที่มีตระกูลฟางเป็นผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลัง กิจการเหล่านั้นที่อยู่ห่างไกลจากตระกูลเซียว ก็ย่อมจะได้รับความโปรดปรานอีกครั้งเป็นธรรมดา และยังจะดึงดูดความสนใจของกิจการขนาดใหญ่ ถึงเวลาตระกูลเซียวก็จะสามารถกอบกู้กิจการของตระกูลได้
เซียวเหอย่อมเข้าใจหลักการนี้เป็นธรรมดา คารวะแล้วพูดว่า: “ครับ พ่อ! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
