จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 222 บอกความจริงกับเย่ชิงหยู่

ทันทีที่เซียวเหอเดินจากไป ก็มีสายโทรเข้ามา เซียวเจิ้นเที่ยนมองดูหมายเลขที่ปรากฏบนนั้น เป็นของเฉิงฉู่ เด็กคนนี้ออกจากเมืองจินโจวอย่างไม่ชัดเจน ทำให้เขาคิดไม่ออก และโทรไปที่ตระกูลเฉิงก็ไม่มีใครรับสาย ก็รู้สึกแปลกมาก

ตอนนี้เขาโทรศัพท์มา เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ขณะที่คิดเซียวเจิ้นเที่ยนก็ยังรับสายโทรศัพท์ ปลายสายก็มีเสียงของเฉิงฉู่ดังขึ้นมา: “คุณปู่เซียว ใช่ท่านหรือเปล่า?”

เซียวเจิ้นเที่ยนตอบด้วยน้ำเสียงโกรธว่า: “ฉันเอง ทำไมเหรอ? เสี่ยวฉู่”

แม้ว่าตระกูลเฉิงจะมีอำนาจ แต่โดนตระกูลเฉิงแกล้งแบบนั้น ย่อมทำให้เซียวเจิ้นเที่ยนไม่พอใจเป็นธรรมดา ก็แม้ว่าชาติตระกูลจะมีอำนาจ ก็ไม่ควรแกล้งคนเล่น ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกหรือว่าเหตุผล ตระกูลเฉิงเป็นหนี้คำอธิบายตระกูลเซียว

เฉิงฉู่พูดที่ปลายสายว่า: “คุณปู่เซียว พวกเราถอนการลงทุนอย่างกะทันหัน ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นล้วนมีเหตุปัจจัย คุณปู่บอกว่าไม่มีหน้าที่จะรับสายของท่าน ให้ผมโทรมาขอโทษท่านด้วยตัวเอง ขอโทษครับ คุณปู่ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง! ผมสะเพร่าเอง”

ที่แท้ก็คือโทรศัพท์มาเพื่อขอโทษ เซียวเจิ้นเที่ยนคลายคิ้วลงเล็กน้อยแล้ว หัวเราะแล้วพูดว่า: “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร! บอกคุณปู่ของนายด้วย คนหนุ่มนะ ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะผิดพลาด แต่ว่านี่ก็ไม่สำคัญ”

“ขอบคุณสำหรับความเข้าใจและให้อภัยของคุณปู่ ผมยังมีเรื่องที่อยากจะถามท่าน!”

“อ๋อ นายว่ามา!”

“คุณปู่เซียว ผมได้ยินมาว่าท่านจับตัวคนที่ชื่อฟางเหยียน ซึ่งก็คือสามีของเย่ชิงหยู่เพื่อนของผม ใช่มั้ย?”

เซียวเจิ้นเที่ยนนิ่งอึ้ง หมอนี่ได้รับข่าวรวดเร็วจริงๆ แต่ว่าคาดเดาได้ไม่ยาก ต้องเป็นเย่ชิงหยู่ที่โทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจากเขา เซียวเจิ้นเที่ยนหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า: “ใช่แล้ว ครั้งนี้เด็กอย่างนายก็สามารถวางใจที่จะตามจีบคนที่นายชอบได้อย่างกล้าหาญแล้ว”

ทางด้านเฉิงฉู่นั้นก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่มีความสุข ในทางตรงกันข้ามยังถอนหายใจ แล้วพูด: “ท่านเซียว มีคำพูดหนึ่งผมไม่รู้ว่าควรพูดหรือว่าไม่ควรพูด ผมคิดว่าท่านปล่อยตัวเขาเถอะ ไม่งั้นจะสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็นให้ท่านได้”

“แกกำลังพูดอะไร?” เซียวเจิ้นเที่ยนโกรธมาก คนก็โดนจับตัวแล้ว ไอ้หมอนี่กลับพูดจาแบบนี้ออกมา

เฉิงฉู่พูดซ้ำอีกครั้งหนึ่ง: “คุณปู่เซียว ท่านปล่อยตัวเขาเถอะ ไม่งั้นจะทำให้ท่านมีปัญหาโดยที่ไม่จำเป็นได้”

“เด็กอย่างแก ทำไมพูดจาแบบนี้? ต่อให้เป็นคุณปู่ของแก ก็ไม่มีทางพูดแบบนี้กับฉัน”เซียวเจิ้นเที่ยนพูดอย่างโกรธจัดกับปลายสาย

แต่ว่าปลายสายไม่พูดอะไรอีก มีเพียงเสียงตู๊ดตู๊ดตู๊ดดังขึ้น วางสายไปแล้ว เซียวเจิ้นเที่ยนถือโทรศัพท์ไว้ดูแล้วดูอีก รู้สึกแปลกๆ ก็โทรกลับไป แต่ว่าฝั่งนั้นส่งกลับมาว่าหมายเลขที่ท่านเรียกขณะกำลังติดสายอยู่

เฉิงฉู่คนนี้เป็นอะไร ทำไมจู่ๆถึงมาพูดจาแปลกขนาดนั้นกับตัวเอง?

หรือว่าเฉิงฉู่ก็มาขอความเมตตาให้กับฟางเหยียนเหรอ? ให้ตัวเองปล่อยฟางเหยียน!

ฟางเหยียนคนนี้มีบทบาทอย่างไรกันแน่ กลับทำให้นายน้อยของตระกูลเฉิงเอ่ยปากปกป้องเขา ไม่สิ พูดอย่างถูกต้อง คือใช้คำพูดแบบนี้มาข่มขู่เขา

ฮ่าๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่เซียวเจิ้นเที่ยนต้องกังวล ภูมิหลังของเขายังมีใคร? นายน้อยตระกูลฟาง นี่เป็นสิ่งที่อำนาจธรรมดาสามารถแตะต้องได้ด้วยเหรอ? บางทีฟางเหยียนอาจจะมีอำนาจอยู่บ้าง แต่ว่าอำนาจอะไรที่อยู่ตรงหน้าของอำนาจก็เป็นมดทั้งหมด

….

ค่ำคืนมาถึงแล้ว แต่ว่าเย่ชิงหยู่กลับไม่ได้เปิดไฟในบ้าน

เย่ชิงหยู่กลับมาถึงที่บ้านอย่างอกสั่นขวัญหาย ทรุดตัวลงบนโซฟา สีหน้าดูไม่ดีเป็นอย่างมาก หลังจากที่กลับมาจากฟางซื่อกรุ๊ป เธอก็แทบจะสูญเสียสติไปอย่างสมบูรณ์ คนทั้งคนกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟา ถึงขนาดมืดแล้วเธอก็ลืมเปิดไฟ

เธอไม่รู้ว่าฟางเหยียนทำเรื่องอะไรให้นายน้อยของตระกูลฟางขุ่นเคือง แต่ว่าในตอนบ่ายเหลียงจงกลับมาบอกเธอว่า คนโดนนายน้อยตระกูลฟางจับตัวไปแล้ว ฝั่งตระกูลเซียวนั้นเพียงแค่จับคนให้นายน้อยตระกูลฟาง

เย่ชิงหยู่ผ่านความสูญเสียมาแล้วครั้งหนึ่ง สูญเสียพ่อของตัวเอง นั่นเป็นคนที่ใกล้ชิดกับตัวเองที่สุด ยังจำคืนนั้นได้ พ่อออกไปข้างแล้วบอกว่าจะไปจัดการธุระบางอย่าง วันรุ่งขึ้นก็ได้รับสายจากทางตำรวจ บอกว่าพ่อของเธอเสียชีวิตแล้ว

ตอนนั้น โลกของเย่ชิงหยู่ก็พังทลายลง ข่าวที่ไม่คาดฝันนี้ทำให้เธอหวาดกลัวเป็นเวลานานมาก

ไม่ง่ายเลยที่จะดึงสติกลับมาได้ ยอมรับฟางเหยียนแล้ว ในใจยังเกิดความรู้สึกขาดฟางเหยียนไม่ได้ กลับคิดไม่ถึงว่าเขาก็จะจากตัวเองไปด้วยวิธีแบบนี้ เขาจะเหมือนกับพ่อ ที่จะไม่กลับมาอีกตลอดไปเหรอ?

ไม่ เธอไม่ต้องการ! เธอไม่ต้องการให้ฟางเหยียนจากเธอไปตลอดกาลเหมือนกับพ่อ นี่เป็นทั้งสองคนที่ปกป้องเธอ และผู้ชายที่คุ้มครองเธอ ทำไมพวกเขาถึงต้องเจอเรื่องไม่ยุติธรรมเช่นนี้ด้วย

เย่ชิงหยู่ขดตัวลงมา กอดขาของตัวเองไว้ น้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตา

ในขณะนี้ จางเจียวเจียวเปิดประตูเดินเข้ามาจากข้างนอก เธอก็เปิดไฟ

วินาทีที่เปิดไฟ จางเจียวเจียวก็ตกตะลึง เธอเห็นลูกสาวขดตัวอยู่ แม้ว่าเย่ชิงหยู่จะรีบเช็ดน้ำตาออกจากดวงตา แต่ว่าจางเจียวเจียวยังคงพบร่องรอยของการร้องไห้ของเธอ

“เกิดอะไรขึ้น? ชิงหยู่!” จางเจียวเจียวเดินเข้าไปหาเย่ชิงหยู่ และนั่งลงที่ข้างกายของเธอ

เย่ชิงหยู่เช็ดน้ำตาจากหางตา เสแสร้งทำเป็นเข้มแข็งแล้วพูดว่า: “แม่ค่ะ หนูไม่เป็นไรค่ะ!”

จางเจียวเจียวไม่ได้โง่ รู้ว่าเกิดเรื่องกับเย่ชิงหยู่อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงขมวดคิ้วแล้วถามว่า: “ชิงหยู่ บอกแม่มา เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่มั้ย? บริษัทเกิดเรื่องเหรอ? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฟางเหยียนเหรอ?”

ความเอาใจใส่ของคนในครอบครัว สามารถที่จะสัมผัสถึงความอ่อนนุ่มในส่วนลึกนั้นของจิตวิญญาณ เมื่อได้ยินจางเจียวเจียวถามแบบนี้ เย่ชิงหยู่ก็อดกลั้นไม่ไหวปล่อยให้น้ำตาในหนึ่งวันไหลออกมา เธอกอดจางเจียวเจียวทันที และร้องไห้ฮือๆๆๆขึ้นมา

จางเจียวเจียวกอดร่างของเย่ชิงหยู่ไว้ แล้วพูดว่า: “ไม่เป็นไรแล้ว ชิงหยู่ ไม่เป็นไรแล้ว!”

เธอร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้เงยหน้าขึ้นมามองจางเจียวเจียวใหม่แล้วพูดว่า: “แม่ค่ะ เกิดเรื่องขึ้นกับฟางเหยียน”

นั่นไง จางเจียวเจียวพูดถูกแล้ว เธอจับเย่ชิงหยู่แล้วถามว่า“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เธอเลี้ยงดูฟางเหยียนเติบโตมากับมือ แม้ว่าจะไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของเธอ แต่เธอกลับถือว่าฟางเหยียนเป็นลูกของตัวเอง ช่วงนี้ฟางเหยียนยังปกป้องพวกเธอมากขนาดนั้น เกิดเรื่องขึ้นกับฟางเหยียน ในใจของเธอก็เป็นห่วงมาก

“เขาโดนเซียวเจิ้นเที่ยนพาตัวไปแล้ว” เย่ชิงหยู่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในระหว่างวันให้จางเจียวเจียวฟัง

หลังจากที่จางเจียวเจียวฟังจบคนทั้งคนก็ตกตะลึง เธอไม่ได้ตอบทันที นิ่งอึ้งอยู่นานก่อน ถึงได้ลุกขึ้นมาจากบนโซฟา สีหน้าถอดสีอย่างเอาแน่เอานอนไม่ได้ เมื่อเห็นท่าทางของจางเจียวเจียว เย่ชิงหยู่อดไม่ได้ที่จะถามว่า: “เกิดอะไรขึ้นมาเหรอ? แม่”

จางเจียวเจียวสะอึก แก้มก็สั่นอย่างรุนแรง เธอกำหมัดแน่น แล้วกัดฟันพูดว่า: “ทำไมถึงเป็นตระกูลเซียวอีก? หรือว่าพวกเขาก็อยากกำจัดให้สิ้นซากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

จางเจียวเจียวเป็นคุณนายที่นิสัยดีคนหนึ่ง ไม่เหมือนผู้หญิงที่กลับกลอกปลิ้นปล้อนสับปลับเหล่านั้น เป็นครั้งแรกที่เย่ชิงหยู่เห็นการแสดงออกแบบนี้ของเธอ

เย่ชิงหยู่นิ่งไปสักครู่หนึ่ง แล้วถามว่า: “แม่ แม่หมายความว่าอย่างไร?”

ท่าทางของจางเจียวเจียวดูเศร้าสลดลงมา เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า: “ชิงหยู่ เรื่องนี้พ่อของลูกไม่ให้แม่บอกกับลูก แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว แม่จำเป็นต้องบอกความจริงของแปดเดือนที่แล้วให้ลูก”