จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 280 พวกคุณสองคน ไม่คู่ควร

เธอใช้สายตาเกลียดชังถลึงตาใส่ฟางเหยียนและเทียนขุย หลงซิ่วซิ่วที่อยู่ต่อหน้าปีเตอร์เชื่องอย่างกับสุนัข ถูกด่ายังไม่กล้าตอบกลับ ตอนนี้ทำตัวเก่งแล้ว ด่าพ่อของตัวเอง เลี้ยงลูกสาวแบบนี้มาได้ ช่างน่าเศร้าจริงๆ！

หัวหน้าหลงกลืนน้ำลายดังเอือก กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกชายผมทองตัดบท

“หัวหน้าหลง ตอนนี้ผมขอสั่งให้คุณฆ่าพวกเขาซะ เกิดอะไรขึ้น ผมรับไว้เอง พอใจหรือยัง？！”ในตอนที่ชายผมทองพูด ใบหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง！

ออกคำสั่ง！ต่างชาติคนหนึ่ง กล้าสั่งการหัวหน้ารักษาความปลอดภัยเขตหนานซาโจว นี่มันเรื่องอะไรกัน？

ใบหน้าของหัวหน้าหลงลำบากใจมาก เขาหยุดพูด！ผู้ชายคนนี้อยากให้ทำตามขั้นตอน แต่ถูกทั้งสองคนบีบบังคับ จนเขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

มองเห็นหัวหน้าหลงพูดแบบนั้น ชายผมทองก็ตะโกนด่าเขาอีกครั้ง“สวะ！”

ตามมาด้วยเขามองไปทางชายหนวดวัยหกสิบ แล้วพูดขึ้นว่า“ท่านประธาน ผมเป็นอาจารย์ต่างชาติที่พวกคุณเชิญมานะ เกิดเรื่องไม่ดีแบบนี้ขึ้น ผมรู้สึกไม่พอใจมาก ผมถูกทำร้าย หรือคุณมองไม่เห็นกันแน่？ขาของผมก็หักแล้ว！คุณบอกแล้วว่าจะทวงความยุติธรรมให้กับผม ตอนนี้ ผมหวังว่าคุณจะให้คำอธิบายกับผมได้ เรื่องนี้ผมไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นอีกหรือไม่ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก！”

ข่มขู่ นี่คือการข่มขู่ประธานอู๋อย่างเปิดเผย

ชายผมสั้นหนึ่งในคนที่พยุงชายผมทองกวาดตามองไปที่คนที่รายล้อมรอบตัว แล้วพูดไปว่า“จริงด้วย จากนี้พวกเราอยู่อย่างไม่ปลอดภัย ใครยังจะกล้ามาอีก？ประธานอู๋ คุณได้โปรดให้คำอธิบายที่พอใจกับเราด้วย”

“ใช่น่ะสิ ท่านประธาน ถ้าพวกเรามีปัญหา นี่เป็นสิ่งที่ไม่ดีต่อสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศ คุณก็น่าจะรู้ดีว่าถ้าพวกเราเป็นสาเหตุแห่งการเป็นพันธมิตร คุณจะรับผิดชอบเรื่องนี้ได้หรือเปล่า”

พอถูกทั้งสองพูดเช่นนั้น ใบหน้าของประธานอู๋แก่เหี่ยวย่นอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งดูมืดมนมากยิ่งขึ้น

เขาปลายลิ้นเตะเพดานหลายครั้ง กำลังเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ชายหนุ่มคนนั้นก็พูดขึ้นว่า“คุณคือประธานอู๋ ใช่ไหม？”

ผู้ชายคนนั้นมองดูไปแล้วอายุแค่ยี่สิบกว่าเท่านั้น แต่ในตอนที่ต้องเผชิญกับปืนสามสิบกว่ากระบอก กลับเรียบเฉยสงบนิ่ง จากเรื่องนี้จะพบว่า พวกเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน！

สีหน้าของประธานอู๋เปลี่ยนครั้งแล้วครั้งเล่า เขาพยักและพูดว่า“ใช่！”

ฟางเหยียนจึงพูดว่า“เขาแค่บอกถึงช่วงที่ตัวเองถูกทำร้าย แต่ไม่ได้บอกว่าเพราะอะไรถึงถูกทำร้าย ใช่ไหม？”

เห็นได้ชัดประธานอู๋ตะลึงชั่วครู่ เป็นแบบนั้นจริงๆ พวกเขาไม่ได้พูด ตัวเองก็ไม่ได้ถาม

“ถ้าคุณไม่รู้ งั้นผมจะบอกเองว่าทำไมเขาถึงถูกทำร้าย เขาจอดรถที่ปากทางเข้า ขวางทางพวกเรามาที่นี่ ผมบอกให้เขาย้ายรถ แต่เขาไม่ย้าย หลังจากนั้นเขายังตั้งใจทำเพื่อนของผมอัปยศ เพื่อนผมเขาเป็นคนนิสัยรุนแรง แน่นอนว่าต้องจัดการกับเขา！มาถึงประเทศหวา หรือคุณไม่ได้บอกกับเขาว่า ต้องเคารพกฎกติกาของประเทศหวา？”

สายตาของฟางเหยียนจ้องมองประธานอู๋！

ประธานอู๋ขมวดคิ้วครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยถาม“นายหมายความว่าไง？นายกำลังตำหนิฉันอยู่อย่างงั้นเหรอ？”

ฟางเหยียนพยักหน้าแล้วพูดว่า“คุณจะคิดแบบนั้นก็ได้！”

“หึ！”ประธานอู๋สะบัดมือ มีชีวิตมานานขนาดนี้ เขายังไม่เคยเจอคนหยิ่งผยองขนาดนี้มาก่อนเลย ถึงยังไงตนเองก็เป็นผู้อาวุโส ดูสภาพของตัวเองยังสามารถรู้ได้เลยว่าตำแหน่งสูงขนาดไหน กลับกล้าใช้วาจาเช่นนี้พูดกับเขา รนหาที่ตายจริงๆ

เขาจึงส่งสายตาให้หัวหน้าหลง แล้วพูดว่า“หัวหน้าหลง คุณจัดการเองเถอะ？เขตหนานซาโจวคือถิ่นของคุณ เรื่องพวกนี้คุณต้องจัดการเอง ถ้าวันนี้คุณไม่ให้คำอธิบายที่ดีกับผม ผมก็จะรายงานให้กับเบื้องบน ถึงเวลานั้นคุณก็เตรียมกลับบ้านไปอดตายได้เลย！”

คำพูดของประธานอู๋ ทำให้ความกดดันทุกอย่างอยู่บนตัวของเขา

เขาสะอึกไปครู่หนึ่ง คิดในใจว่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงบดขยี้คนให้ตาย！เขามองไปที่ชายหนุ่มทั้งสองคน เป็นวัยรุ่นทั้งสองคน ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาก่อเรื่องในเขตหนานซาโจว ตัวเองก็ไม่ต้องถูกบีบบังคับแบบนี้หรอก？

เขาจึงนำไฟแห่งความโกรธทุกอย่างไปลงกับชายหนุ่มทั้งสองคน เขาตะโกน“พวกนายสองคนน่ะ จะไม่พูดถึงเรื่องฆ่าคนในตอนนี้ชั่วคราว แต่พวกนายกลับทำร้ายคนในเขตหนานซาโจวอีก พวกนายไม่ยากมีชีวิตแล้วใช่ไหม”

หัวหน้าหลงโบกมืออีกครั้ง คนที่ถือปืนทั้งหมดเดินก้าวมาข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว ปลายกระบอกปืนอันเย็นเฉียบเข้าใกล้พวกเขาเข้ามาอีกเล็กน้อย！

พวกเขาทั้งสองคนยังคงมีท่าทีเรียบเฉย ฟางเหยียนยกมือขึ้นแล้วพูดว่า“อยากจะทำร้ายพวกเราให้ตายโจ่งแจ้งขนาดนี้เชียวเหรอ？”

หัวหน้าหลงกัดฟันกรอด“ไม่ใช่ฉันที่จะตีพวกนายให้ตาย เป็นเพราะพวกนายรนหาที่ตายเอง！”

“ช้าก่อน！”ในตอนที่หัวหน้าหลงเตรียมจะสั่งการให้ยิง จู่ๆชายผมทองก็ร้องขึ้นมา

เขาเดินก้าวเข้ามาหลายก้าว จากการพยุงของชายหนุ่มต่างชาติสองคน ดวงตาสีฟ้าจ้องมองประเมินเทียนขุย จากนั้นก็มองประเมินฟางเหยียน แล้วกัดฟันกรอดพลางพูดกับคนที่รายล้อมอยู่ทุกคน“ผู้ชายสองคนนี้ เป็นคนที่ทำร้ายผมที่ร้านอาหารฝรั่งเมื่อกี้ ขาของผมพวกเขาก็เป็นคนหัก พวกเขาคิดว่าตัวเองใครกัน ถึงกล้าลงมือทำร้ายผม ผมจะทำให้พวกมันรับรู้ รังแกผมจะต้องชดใช้อย่างไร เรื่องที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ เป็นสิ่งที่พวกเขาต้องรับผิดชอบ！”

สิ่งที่ชาวต่างชาติพูดนั้นมีไว้สำหรับผู้ชมและผู้สัญจรไปมา คนในร้านอาหารฝรั่งตามกันมาดูเรื่องสนุกไม่น้อย เห็นคนอื่นเดือดร้อนแต่กลับไม่เข้าไปช่วย ภาพแบบนี้ธรรมดาปกติมาก

เห็นได้ชัด วิธีนี้คือสิ่งที่เขามอบอำนาจให้กับตัวเอง！

ถ้าฆ่าพวกเขาซะ ใครยังจะกล้าปฏิบัติกับตนเองแบบนี้อีก！

พอได้ยินชายผมทองพูดดังนั้น ผู้คนต่างพูดวิพากษ์วิจารณ์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“เห้อ！ผู้ชายสองคนนั้นซวยจริงๆ ทำไมถึงไปหาเรื่องฝรั่งคนนั้นนะ”

“จริงด้วย ไม่มีเรื่องอะไรไปหาเรื่องคนต่างชาติทำไม！”

“น่าสงสารคนประเทศหวาทั้งสองคนนี้จริงๆ แค่ทำร้ายต่างชาติคนหนึ่งเท่านั้น ก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต แต่เขาสองเราอย่างหนึ่ง จากนี้ไปอย่าทำแบบนั้นอีก”

ชายผมทองมองไปยังหัวหน้าหลง แล้วพูดขึ้นว่า“หัวหน้าหลง คุณยังรออะไรอยู่อีก？”

เหมือนกับ หัวหน้าหลงเป็นเพียงแค่ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งในมือของเขาเท่านั้น ที่สั่งให้หัวหน้าหลงทำอะไรต้องทำตาม！

หัวหน้าหลงยกมือขึ้นโบกไปมา แต่เขายังไม่ได้พูดอะไร ก็ถูกขัดด้วยเสียงอันเฉียบคม“หัวหน้าหลง ประธานอู๋ ตำแหน่งของพวกคุณสองคนคงไม่จำเป็นต้องนั่งต่อไปแล้วล่ะ！”

คำพูดนี้ไม่ถูกพูดออกไป ทำให้หัวหน้าหลงกับประธานอู๋ถึงกับตกตะลึง ทุกคนต่างจ้องมองไปยังคนที่พูด

คนที่พูดก็คือฟางเหยียนคนที่พูดกับประธานอู๋เมื่อสักครู่ ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ไม่เห็นถึงความกลัว และความหวาดกลัวแม้แต่น้อย ความเรียบเฉยนี่ทำให้ประธานอู๋ที่อายุเกินหกสิบไปแล้วรับรู้ได้ถึงความไม่แปลกประหลาด ผู้ชายคนนี้ ตกลงทำอะไรกันแน่ ทำไมในสถานการณ์ที่ถูกปืนจ่อหัวขนาดนี้ ยังเรียบเฉยได้อีก！

“นายพูดอะไร？”หัวหน้าหลงขมวดคิ้ว

ฟางเหยียนพูดออกไปอีกครั้งอย่างไม่ต้องคิด“ผมว่า ตำแหน่งของคุณไม่จำเป็นต้องนั่งต่อไปแล้วล่ะ ยังมีคุณอีก ประธานอู๋ ตำแหน่งของคุณก็นั่งต่อไปไม่ได้แล้ว！พวกคุณทั้งสองคน ไม่คู่ควร”

พูดจบ ฟางเหยียนก็มองไปที่ประธานอู๋