จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 330 หวังชิงชิงลาออกแล้ว

ตอนที่มองเห็นชื่อนี้ ความคิดของฟางเหยียนเพียงครู่เดียวก็กลับมาถึงตรงนี้ เขาหันศีรษะมองไปทางด้านนอกหน้าต่างแวบหนึ่ง ในเวลานี้ม่านราตรีได้เข้ามาเยือน เวลานี้ฟางจินหยวนโทรศัพท์หาตนเองทำไมกัน? พูดคุยชีวิตประจำวันหรอ?

เขากับฟางจินหยวนไม่มีชีวิตประจำวันอะไรที่น่าคุย งั้นจุดประสงค์ที่เขาโทรเข้ามานี้คืออะไรกันอีกล่ะ?

ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ฟางเหยียนก็ยังคงรับโทรศัพท์ขึ้น ความเคยชินของเขาก็คือหลังจากที่รับโทรศัพท์แล้วไม่พูดจา รอดูว่าฝั่งนั้นจะพูดอะไร นี่ไม่เพียงแต่ทำกับฟางจินหยวนเท่านั้น กับใครต่างก็เป็นเช่นนี้！

โทรศัพท์เพิ่งจะติด ฝั่งนั้นก็ส่งเสียงที่แฝงไปด้วยความดีใจเล็กน้อยของฟางจินหยวนออกมา “เสี่ยวเหยียน มีข่าวดีจะบอกกับแก！”

ฝั่งนั้นเงียบมาก มีเพียงแค่เสียงของฟางจินหยวน แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งสามารถสะท้อนออกมาให้เห็นว่าฝั่งนั้นมีคนจำนวนไม่น้อย โทรศัพท์ที่มีคนกับไม่มีคนนั้นไม่เหมือนกัน อย่างน้อยที่สุดบรรยากาศที่ฝั่งนั้นแผ่กระจายออกมาก็คือไม่เหมือนกัน

ฟางเหยียนนิ่งเงียบอยู่หลายวินาที ไม่ได้ตอบกลับคำพูดของฟางจินหยวน

ฟางจินหยวนที่อยู่ทางฝั่งนั้นร้อนรนแล้ว เอ่ยถามว่า “เสี่ยวเหยียน แกได้ยินที่ฉันพูดไหม?”

“มีเรื่องก็พูดมา！” คำพูดของฟางเหยียนเย็นชามาก ฟังความรู้สึกไม่ออกแม้แต่นิดเดียว

ฟางจินหยวนยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างเก้อเขิน “คืออย่างนี้ พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของแกฟางเหมี่ยวเขาจะแต่งงานแล้ว กับตงฟางหยุนเอ๋อร์คุณหนูแห่งตระกูลตงฟาง นี่เป็นเรื่องมงคลใหญ่ของตระกูลฟางเรา และก็เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในชีวิตของพี่ชายแก ฉันคิดว่าแกควรจะมาร่วมงานแต่งงานของเขาหน่อยล่ะมั้ง！”

ตงฟางหยุนเอ๋อร์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่คือคนของตระกูลตงฟาง ตระกูลตงฟางเป็นพี่ใหญ่ของภูมิภาคตะวันออกทางนั้น พูดถึงอิทธิพลของตระกูล ในประเทศหวาเทียบไม่ได้กับตระกูลฟาง แต่หากพูดถึงสถานะระดับโลก แน่นอนว่าคือตระกูลตงฟางที่ดีกว่าหน่อย เพราะว่าธุรกิจของพวกเขาคือทำไปทางทั่วโลก แทบจะที่ต่างๆในโลกต่างก็มีเงาของธุรกิจพวกเขา สองตระกูล แต่ละตระกูลมีความยาวนาน สามารถส่งเสริมซึ่งกันและกันได้！

เพียงแต่สิ่งเหล่านี้สำหรับฟางเหยียนแล้วไม่ใช่สาระสำคัญ นี่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขากันล่ะ

“อ้อ！ถึงเวลาค่อยดูก็แล้วกัน ยังมีธุระอย่างอื่นอีกไหม? หากไม่มีเรื่องอะไร ก็วางแล้ว！ผมยังมีธุระ” ฟางเหยียนเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

ฟางจินหยวนที่อยู่ฝั่งนั้นทำตัวไม่ถูกอย่างหาใดเปรียบ เขามีคำพูดมากมายจะพูดกับฟางเหยียน แต่ประโยคนี้ของฟางเหยียนทำให้บทสนทนาของทั้งสองถึงทางตันโดยสมบูรณ์แบบ แต่ว่าเขาได้พึงพอใจมากแล้ว อย่างน้อยฟางเหยียนก็ไม่ได้พูดคำรุนแรงเหล่านั้นกับเขาเหมือนอย่างเมื่อก่อน

ในขณะที่เขาไม่รู้จะพูดอะไรอยู่นั้นเอง เด็กผู้หญิงที่ผมสั้นประณีตคนหนึ่งก็หยิงเอาโทรศัพท์มือถือไป เอ่ยว่า “พี่เหยียน พี่กลับมาเถอะ พวกเราทั้งครอบครัวต่างก็อยู่กันครบ！คราวก่อนไม่ได้กินข้าวด้วยกัน คราวนี้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันสักครั้งเถอะ！”

ฟางเหยียนยังคงไม่ได้ตอบกลับ แต่ว่าสายโทรศัพท์ฝั่งนั้นก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะพูด ดูเหมือนมีเสียงของการเดินอยู่

ไม่นาน ฟางฟังก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงกระซิบว่า “แอบบอกกับพี่ คราวก่อนหลังจากที่เจอพี่แล้ว ฉันก็ทำหุ่นแกะสลักดินปั้นให้พี่อีกแล้วล่ะ อันนี้เหมือนพี่มากยิ่งกว่าเดิม พี่รีบกลับมา ฉันมอบให้พี่！”

“อ้อ！” ฟางเหยียนพ่นคำแบบนั้นออกไป จากนั้นก็ตัดสายลงไปในทันที

เขาดูเหมือนไม่ได้เกลียดตระกูลฟางขนาดนั้นอย่างเมื่อก่อนแล้ว แต่นี่ก็ไม่ได้แสดงว่าเขาสามารถให้อภัยบาดแผลที่ตระกูลฟางสร้างกับเขาได้ บ้านหลังหนึ่งที่ทำให้ชีวิตในวัยเด็กของเขาเปลี่ยนเป็นสีเทาดำเช่นนี้ เขาจะเห็นเป็นบ้านจริงๆได้ยังไงกันล่ะ

ฟางจินหยวนช่างไร้เดียงสาจริงๆ เขานึกว่ามอบฟางซื่อกรุ๊ปให้กับตนเองแล้ว ก็จะสามารถได้รับการให้อภัยจากตนเองงั้นหรอ? งานแต่งงานเขาไม่อาจจะไปเข้าร่วมได้ แต่เขาจะส่งคนไป

คิดถึงตรงนี้ เขาล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาโทรออกเบอร์ๆหนึ่ง นั่นคือเบอร์โทรศัพท์ของหวังชิงชิง โทรศัพท์ไม่ได้ต่อติด สายฝั่งนั้นสะท้อนคำแจ้งเตือนไม่สามารถติดต่อได้ออกมา ไม่สามารถติดต่อได้มีสองสถานการณ์ อย่างแรกคือโหมดปิดเครื่อง อีกอย่างคือไม่มีสัญญาณ

หวังชิงชิงไม่มีทางปิดเครื่องง่ายๆ โทรศัพท์มือถือปกติจะอยู่ในโหมดแสตนด์บายตลอดเวลา งั้นก็คงจะไม่มีสัญญาณแล้ว คิดมาถึงตรงนี้ ฟางเหยียนก็โทรขึ้นอีกครั้ง ยังคงแจ้งเตือนเหมือนเดิม ไม่สามารถรับสายได้！

หรือว่าอยู่ที่บริษัทยังไม่ได้กลับไป โทรศัพท์มือถือแบตหมดแล้วหรอ? ไม่มีทางเลือก เขาโทรเบอร์ห้องทำงานอีกครั้ง ฝั่งนั้นไม่ช้าก็มีคนรับแล้ว แต่ไม่ใช่เสียงของหญิงสาว เป็นเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง

“สวัสดีครับ！ที่นี่คือโทรศัพท์ของประธานคณะกรรมการฟางซื่อกรุ๊ปแห่งเมืองจินโจว ไม่ทราบว่าคุณต้องการจะหาใครครับ?”

“คุณเป็นใคร?” ฟางเหยียนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

สายโทรศัพท์ฝั่งนั้นหยุดชะงักไปเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัอ จากนั้นเอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “ขอโทษนะครับอยากทราบว่าคุณคือคุณชายใช่หรือเปล่าครับ?”

“ใช่！คุณเป็นใคร?” ฟางเหยียนยังคงเอ่ยถามขึ้นอย่างเยือกเย็น

“คุณชาย สวัสดีครับ！ผมคือโจวสื้อชาง！ตัวแทนบริหารงานที่บริษัทในตอนนี้ รอคำสั่งจากด้านบนลงมาค่อยเปลี่ยนตำแหน่งครับ”

โจวสื้อชาง ก็คือพ่อของโจวเสี่ยว ก่อนหน้านี้แม่ลูกคุณนายโจวที่เคยโม้อยู่ที่บ้านของเย่ชิงหยู่นั้นก็คือคนในครอบครัวของเขา

“หวังชิงชิงล่ะ?” ฟางเหยียนขี้เกียจสนใจว่าเขาจะทำอะไร ที่สำคัญที่สุดก็คือหาหวังชิงชิงให้เจอ ทั่วทั้งด้านในฟางซื่อกรุ๊ป คนที่เขาไว้ใจมากที่สุดก็คือหวังชิงชิง เขารู้สึกแปลกหน้ามากกับโจวสื้อชางคนนี้

โจวสื้อชางลังเลอยู่สองสามวินาที เอ่ยว่า “ประธานหวังเธอลาออกแล้วครับ บอกว่าจะกลับไปบ้านเกิดแล้ว！”

“เรื่องเมื่อไรกัน? ทำไมฉันไม่รู้” ในใจของฟางเหยียนดังกึก กลับไปบ้านเกิดแล้ว บ้านเกิดของเธออยู่ที่ภูมิภาคตะวันตก คราวก่อนมีคนที่มาหาเรื่องคนหนึ่ง คือคนของตระกูลโจว！คนๆนั้นบอกว่าจะแต่งงานกับเธอ หรือว่าคือเธอคิดดีแล้วจะกลับไปแต่งงานกับคนๆนั้นงั้นหรอ? ไม่ถูกสิ หวังชิงชิงไม่ได้ชอบคนๆนั้นมากเท่าไร

โจวสื้อชางเอ่ย “เรื่องเมื่อสองวันก่อนครับ ดูเหมือนจะเป็นคืนนั้นที่ตระกูลเซียวเกิดเรื่อง เธอก็ไปแล้ว เธอบอกว่าได้รับการอนุมัติจากคุณแล้ว ดังนั้นถึงได้จากไป คุณชาย คุณไม่ทราบหรอครับ?”

ได้รับการอนุมัติจากตนเอง！คืนวันนั้นที่ตระกูลเซียวเกิดเรื่อง หวังชิงชิงอยู่ด้วยกันกับเขาตลอดจริงๆ หรือว่าการกระทำของตนเองทำให้เธอตกใจงั้นหรอ? ดังนั้นเธอหวาดกลัวตนเอง ถึงได้จากไป? หรือว่าได้รับการข่มขู่จากทางนั้น?

หวังชิงชิงคือผู้หญิงที่ค่อนข้างแกร่ง ออกจากบ้านของเธอมาในตอนแรกก็เป็นเพราะว่าไม่ชอบการแต่งงานดองญาติแบบนั้นของตระกูลถึงได้ออกมา ตอนนี้อยู่ๆกลับไปอีกครั้ง นี่ไม่ใช่เท่ากับการยอมรับวิธีการแต่งงานดองญาติแล้วหรอกหรอ?

เธอไม่ชอบคนๆนั้น ทำไมต้องไปแต่งงานดองญาติกับคนๆนั้นล่ะ? หรือว่าคือการข่มขู่บางอย่างหรอ?

ฟางเหยียนไม่รู้ว่านี่คือการข่มขู่แบบไหน สรุปก็คือจะต้องได้รับการข่มขู่ถึงได้กลับไปอย่างแน่นอน

ไม่ว่าจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์แบบไหน สรุปก็คือการจากไปของหวังชิงชิงได้กลายเป็นสถานการณ์ที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้！เดิมทีอยากจะเรียกเธอให้เป็นตัวแทนตนเองไปส่งของขวัญ ต่อมามีเพียงแค่ตนเองกลับไปด้วยตัวเองสักครั้งแล้ว

คิดถึงตรงนี้ เขาก็เอ่ยขึ้นกับโทรศัพท์ว่า “งั้นก็ได้！ในเมื่อเธอไม่อยู่ งั้นก็เท่านี้ละกัน！”

พูดจบเขาก็วางสายทิ้งไปเลย ไม่มีใครสามารถทำให้เขาเคารพได้ นับประสาอะไรกับคนที่ทำงานในตระกูลของเขาล่ะ

หวังชิงชิงตามตนเองมานานขนาดนั้น ท่าทีสไตล์การทำงานเขาชอบมาก เขายากมากที่จะเชื่อใจคนๆหนึ่งแบบนี้ ทำไมอยู่ดีๆก็คิดอยากจะกลับไปกันนะ

เขาบอกกับตนเองแล้ว หรือว่าจะเป็นคืนวันนั้นหรอ?

เธอมีหลายครั้งที่แสดงออกว่าจะพูดอะไรกับตนเอง แต่ต่างก็ถูกขัดจังหวะจนหมด！ใช่แล้ว ก็คือคืนวันนั้นอย่างแน่นอน ตนเองไม่ได้ให้เธอเอ่ยปาก ดังนั้นเธอก็เลยจากเมืองจินโจวไปในชั่วข้ามคืน

จะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน ถึงทำให้เธอไปอย่างรีบร้อนขนาดนั้น！

หรือว่าคนของตระกูลนั้นมาหาเรื่องตระกูลของเธอแล้วหรอ? หากใช่ เรื่องนี้ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาอย่างแน่นอน ถึงอย่างไรคนๆนั้นก็คือตนเองที่ลงมือทำร้าย！