แย่งสมุดไดอารี่มาได้เสร็จ อู๋สิ้วก็ลุกขึ้นยืน และหัวเราะอย่างได้ใจ
ซ่งหยิงลุกยืนตามด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ ร้องว่า “อู๋สิ้ว เธอทำอะไรน่ะ?”
ถึงจะตื่นเต้นมาก แต่เป็นเพราะเธอเรียนจิตวิทยามา ดังนั้นเลยไม่แสดงสีหน้าตนบนใบหน้าเลย ทำให้คนดูไม่ออกว่าเธอรู้สึกอะไรหลังโดนแย่งสมุดไดอารี่ไป
อู๋สิ้วจ้องซ่งหยิงตาเขม็ง จากนั้นเปิดสมุดไดอารี่ออกดูด้วยสีหน้ายิ้มร้าย มองเห็นตัวหนังสือบนสมุด อ่านมันออกมาด้วยเสียงกลั้วหัวเราะว่า “ฉันก็ไม่รู้ว่าช่วงนี้ตัวเองเป็นอะไร เอาแต่คิดถึงคุณ กินข้าว เดินถนน นอนหลับ โดยเฉพาะตอนเรียน ฉันก็จะคิดถึงคุณ มันเป็นความรักหรือเปล่า? บางทีระหว่างเรามีเส้นบางกั้นอยู่ บางทีอาจเพราะคุณไม่เคยมองฉันเต็มๆตาเลย แต่หลังจากครั้งก่อนที่ได้เจอคุณ ฉันก็จดจำภาพคุณจารึกลงในสมองแล้ว ท่าทางของคุณ แค่การขยับนิดเดียวก็ทำให้คนลุ่มหลงมัวเมาแล้ว ถึงฉันจะรู้ตัวว่าคุณคงไม่สนใจหน้าตาของฉัน แต่ฉันอยากเห็นคุณอีกสักครั้ง บางทีอาจจะไม่มีโอกาสนี้อีกแล้วก็ได้ หรือบางทีเราอาจจะมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง!”
พออ่านถึงตรงนี้ อู๋สิ้วไม่ได้อ่านต่ออีก เพราะไม่มีให้อ่านแล้ว
เธอปิดสมุดไดอารี่ ร้องวี้ดว้ายว่า “ฉันก็ว่าช่วงนี้เธอเป็นอะไร ที่แท้ก็มีความรักนี่เอง”
อู๋สิ้วเห็นท่าทางจีบปากจีบคอของซ่งหยิงก็ถาม “ทำไม? เธอโกรธหรือไง?”
ซ่งหยิงแค่นเสียงหึ เบ้ปากว่า “ก็ไม่ใช่หรือไง มีใครทำแบบเธอกันมั่งล่ะ”
อู๋สิ้วถอนหายใจออกมาพลางว่า “ไม่คิดว่าคุณหนูสุดสวยซ่งของเราจะแอบรักคนอื่น ฉันเคยได้ยินว่า คนแอบรักคนอื่นเป็นเพราะหน้าตาไม่สวยพอเลยได้แต่แอบรัก เธอสวยขนาดนี้ ยังแอบรักคนอื่นอีก ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีเสน่ห์อะไร ให้ฉันเดาดูหน่อยสิ เขาเป็นใครนะ? ศาตราจารย์โจวหยางของมหาลัยเรา?”
ซ่งหยิงคิ้วขมวดมุ่นขึ้น พลางว่า “หมั่นไส้ เธออย่าพูดจาซี้ซั้วนะ” โจวหยาง เธอมีหรือจะสนใจโจวหยาง นั่นก็แค่อาจารย์ธรรมดาเท่านั้นเอง
“ให้ฉันเดาต่อสิ บางทีระหว่างเราอาจมีเส้นบางกั้นอยู่ บางทีอาจเพราะคุณไม่เคยมองฉันเต็มๆตาเลย แต่หลังจากครั้งก่อนที่ได้เจอคุณ ฉันก็จดจำภาพคุณจารึกลงในสมองแล้ว สามารถทำให้คนจดจำได้ลึกซึ้งขนาดนี้มีแค่คนเดียว ครูฟางที่มาสอนประวัติศาสตร์เราคราวก่อนล่ะสิ?” อู๋สิ้วฟันธง ชี้มาที่ซ่งหยิงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ใบหน้าซ่งหยิงแดงก่ำขึ้นมาทันที เธอหลบตาอู๋สิ้วพลางว่า “เอาล่ะ เธออย่าคิดมั่วไปเลย จริงสิ เรื่องในสมุดไดอารี่ฉัน เธอห้ามบอกคนอื่นนะ”
ตอนนี้ในหอพักมีแค่พวกเธอสองคน ดังนั้นคนอื่นเลยไม่ได้ยินคำพูดเมื่อกี้
“ว้าวว้าวว้าว!” อู๋สิ้วชี้นิ้วไปที่ใบหน้าแดงก่ำของซ่งหยิงพลางว่า “ฉันแค่เดามั่วๆ ไม่คิดว่าจะจริง! แต่ก็พูดนะ ครูฟางน่ะสุดยอดเลย สอนก็ดี ส่วนคน หน้าตาก็พอได้ ผอมไปหน่อย แต่มันไม่เกี่ยวกับความเยี่ยมยอดของเขา ถ้าเขาคบกับเธอ อย่าพูดไปนะ ถือว่าเหมาะสมกันอยู่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน ทำไมไม่มาสอนที่มหาลัยเราแล้ว”
ตอนพูด ดวงตาอู๋สิ้วจับจ้องไปที่ตัวซ่งหยิง สีหน้าซ่งหยิงก็เปลี่ยนเล็กน้อย
ต่อให้อู๋สิ้วไม่ได้เรียนจิตวิทยามา ก็เข้าใจสาเหตุที่สีหน้าซ่งหยิงเปลี่ยน
“เฮ้อ!” อู๋สิ้วแกล้งถอนหายใจออกมา พลางว่า “เสียใจแทนคุณชายหยางของเราจริงๆเลย! รักแบบเสียสละขนาดนั้น สุดท้ายก็มาแพ้เสน่ห์อาจารย์คนหนึ่ง”
ระหว่างพูด อู๋สิ้วก็เดินมาถึงหน้าประตู
ซ่งหยิงจู่ๆก็ถามว่า “จริงสิ เมื่อกี้เธอจะบอกอะไรนะ?”
อู๋สิ้วหันกลับมาทำหน้าหลอกพลางว่า “งั้นเธอบอกฉันสิ ว่าเป็นครูฟางหรือเปล่า?”
ซ่งหยิงขมวดคิ้ว เงียบไปสักพักก่อนพยักหน้าบอก “ใช่!”
ตอนนี้ในหอพักไม่มีคนอื่น อู๋สิ้วก็เป็นแม่สื่อ ให้เธอรู้ไปเลยก็ดี แต่ว่าพอพูดจบ เธอรู้สึกหน้าร้อนจนแทบทนไม่ไหว
เธอนึกว่าเธอเก็บซ่อนได้ดีมาก แต่พอยอมรับออกมาจริงๆก็พบว่าตัวเองไม่สามารถเก็บซ่อนได้เลย
อู๋สิ้วยิ้มแหะๆ “ไม่คิดว่าจะยอมรับเร็วขนาดนี้ เชอะเชอะเชอะ อิจฉาครูฟางคนนั้นจริงๆ ไม่หลอกเธอเลยนะว่า วันนี้คนมาสอนคือครูฟาง ได้ยินว่าจัดที่ห้องประชุมใหญ่ นอกจากนักเรียนสาขาประวัติศาสตร์แล้ว อาจารย์หลายคนก็ไปฟังกันหมดนะ”
“จริงหรอ?” ซ่งหยิงรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมา จนแทบเก็บไว้ไม่อยู่
พอพูดจบ อู๋สิ้วยิ้มเจ้าเล่ห์ และเดินออกไป ระหว่างเดินก็หันไปพูดกับหน้าต่างว่า “เธอคิดว่าฉันหลอกเธอหรอ?”
พอเห็นอู๋สิ้วเดินออกไป ซ่งหยิงใจเต้นแรงมากกว่าเดิม เธอเรียนจิตวิทยามา รู้จักวิธีเก็บซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองไว้ที่สุดแล้ว แต่ตอนนี้เธอทำยังไงก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่
ในสมองเธอครุ่นคิดถึงคำพูดประโยคนั้นของอู๋สิ้ววนไปวนมา คลาสของครูฟาง จัดที่ห้องโถงใหญ่
จะได้เจอเขาแล้วจริงๆหรอ? คนที่ทำให้ตนนอนหลับไม่ลงคนนั้น
ภายในห้องประชุมมหาลัย
พิธีกรหลักของการประชุมนี้คือศาตราจารย์โจว แต่เขากลับนั่งอยู่ด้านข้าง บุคคลอันดับหนึ่งที่แท้จริงของมหาลัยยังคงเป็นอธิการบดี อธิการบดีเป็นตาแก่หัวล้าน อ้วนมาก ใส่แว่น อายุปาเข้าไปหกสิบแล้ว
ในห้องประชุมยังมีครูอีกมากมาย อายุน้อยที่สุดก็สี่สิบขึ้นล่ะ บางคนที่หกสิบกว่าก็มี
อธิการบดีกวาดตามองไปยังหลายสิบคนที่นั่งรายล้อมพลางว่า “วันนี้ทุกคนคงรู้ดีแล้ว นี่เป็นบุคลากรที่ศาตราจารย์โจวเชิญมา ใช้คำพูดศาสตราจารย์บอกว่า ชายหนุ่มคนนี้จะส่งผลกระทบต่อวงการการศึกษาของประเทศเราเลย”
พอพูดถึงตรงนี้เขากระแอมหลายที เป็นเชิงบอกว่าที่จริงแล้วตนไม่อยากทำแบบนี้
พวกครูเก่าแก่ก็เข้าใจความหมายอธิการบดี ชื่อเสียงศาสตราจารย์โจวในมหาลัยน่ะสูงมาก เขาจัดคลาสนี้ขึ้นมา ยังไงซะอธิการก็ต้องไว้หน้าเขาบ้าง และพยายามเรียกคนมาเข้าร่วมให้ได้มากที่สุด
“ศาสตราจารย์โจวล่ะ ด้านวงการการศึกษาถือว่าเต็มที่ละ งานวิจัยด้านต่างๆก็ทำหมด และทำผลงานให้กับวงการศึกษาประเทศเราไม่น้อย ในเมื่อเป็นคนที่ศาสตราจารย์โจวแนะนำมา ประชุมของกลุ่มศาสตราจารย์โจว ผมหวังว่าทุกคนจะเข้าร่วมหมด แน่นอนว่า ไม่ได้บังคับ ใครสนใจก็ไป ถ้าไม่สนใจ แต่ความเห็นส่วนตัวผมว่าน่าจะไปฟังนะ”
“ส่วนด้านล่าง พวกเราจะให้ศาสตราโจวมาแนะนำศาตราจารย์อายุน้อยท่านนี้ละกัน”
เสียงปรบมือดังก้อง ศาสตราจารย์โจวยืนขึ้นมาว่า “ชายหนุ่มอัจฉริยะคนนี้ชื่อฟางเหยียน ครั้งที่แล้วมามหาลัยเราทำธุระกับผมนิดหน่อย ผมคิดว่าเขาเป็นนักศึกษาฝึกสอนของผม เลยให้เขาไปสอนแทนผมคลาสหนึ่ง ผ่านไปสักพัก นักศึกษาฝึกสอนของผมคนนั้นถึงพึ่งมา ผมพบว่าตัวเองเข้าใจผิดไป ก็รีบไปห้องเรียนหาเขา พอผมไปถึงห้อง กลับพบว่าบรรยากาศทั่วทั้งห้องฟังกันเงียบเชียบ ทุกคนล้วนจ้องมองอาจารย์ที่ยืนหน้ากระดานดำ ผมตั้งใจฟังอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ฟังก็ไม่เท่าไหร่ พอฟังยิ่งหยุดไม่ได้ สไตล์การสอนของเขา ท่าทีในการสอนเรียกได้คำเดียวว่าเยี่ยม ผมกล้าพูดตรงนี้เลยว่า ระดับการสอนของในโลกนี้แล้วก็ถือเป็นระดับท็อปเลย ปกติสำหรับผมแล้วไม่เคยมีใครมาถึงระดับนี้ได้เลย”
ศาสตราจารย์โจวยิ่งพูดยิ่งคึก จนเก็บความตื่นเต้นไว้บนใบหน้านั้นไม่มิดแล้ว
“วันนี้ผมเตรียมกล้องวิดีโอมาด้วย ผมจะบันทึกวิธีการสอนของเขาเอาไว้เป็นเอกสารประกอบการวิจัยในภายหลัง ต่อไปคลาสสอนอบรม จะเอาซีดีการสอนของเขามาเป็นข้อมูลวิจัยให้ทุกคนศึกษากัน ทุกคนต้องไปฟังคลาสของเขา พอฟังแล้วจะทำให้ทุกคนได้ความรู้ใหม่ต่อการศึกษาแน่นอน! นี่ถือเกียรติของทุกคนด้วย”
