จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 415 เกียรติยศของตระกูลหม่า

พูดพลาง สาวไร้หน้าก็อ้าแขน ท่าทางโอบกอดความสุขจากนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะอิๆๆฮ่าๆๆอีก เมื่อได้ยินก็ยังคงทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวเช่นเคย

“ฮ่าๆๆ！”“ฮ่าๆๆๆๆๆ！” จู่ๆหม่าจงหัวก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา

เสียงหัวเราะของคนนั้นค่อยๆเบาลง ท่าทางทำให้คนไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ ผ่านไปประมาณห้านาที เขาถามว่า “แกหัวเราะอะไร？”

หม่าจงหัวจ้องสาวไร้หน้า ไม่พูดไม่จา ผ่านไปห้าวินาที สิบวินาทีแล้ว หม่าจงหัวเงยหน้าขึ้นมาแล้วกล่าว “ฉันหัวเราะในความไม่รู้ของแกไงล่ะ！หัวเราะในความไร้ยางอายของแก！ฉันคิดว่าเพลิงเสวนของพวกแกยิ่งใหญ่ขนาดไหน ที่แท้พวกแกก็ยังมีคนที่หวาดผวา และคนที่หวาดกลัวอยู่！อยากให้ฉันเป็นไส้ศึกให้แก ฝันไปเถอะ！คนของตระกูลหม่าของฉันต่อให้ต้องตาย ตายไม่เหลือ ล้างบางตระกูล ก็ไม่มีทางก้มหัวให้แก”

เป็นความมั่นใจสุดท้ายของราชา ต่อให้สิ้นหวัง แต่ไม่มีทางยอมก้มหัวให้ศัตรูแน่นอน ตระกูลที่มีมาพันปี จะก้มหัวให้กับการไม่สูญเสียได้อย่างไรกัน เขาเมื่อมีชีวิตเป็นคนของประเทศหวา เมื่อตายก็เป็นผีของประเทศหวา จุดนี้ไม่มีทางเปลี่ยนไปตลอดกาล

คำสั่งสอนของบรรพบุรุษของตระกูลหม่า ใครเป็นคนของประเทศนี้ พวกเขาต้องซื่อสัตย์ต่อประเทศนี้ตลอดไป จุดๆนี้กระทั่งตายไปก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง นี่จึงได้เป็นเหตุผลที่หม่าจงหัวตายก็ไม่มีทางเข้าร่วมเพลิงเสวน

เดิมทีวางแผนแบบนี้กับฟางเหยียน แต่ตอนนี้ถูกเขามองทะลุปรุโปร่งแล้ว แผนการล้มเหลว เขาก็รู้ดี ว่าองค์กรนี้ไม่มีทางปล่อยตระกูลพวกเขาไปแน่ ดังนั้นตอนที่สาวไร้หน้าปรากฏกาย เขาจึงได้เตรียมที่จะสู้ตายไว้แล้ว

ตั้งแต่ต้นจนจบ หม่าจงหัวไม่เคยคิดที่จะหักหลังประเทศของตัวเองเลย

จู่ๆสาวไร้หน้าก็ลดเสียงหัวเราะลง ใบหน้านั้นขยับอีกครั้ง กลับกันมองหม่าจงหัวอย่างสงบนิ่งสุดๆ เป็นใบหน้าที่ดูอารมณ์ไม่ออก เพราะไม่มีประสาทสัมผัสทั้งห้า มีเพียงใบหน้า ดังนั้นยิ่งอยู่ยิ่งทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นไปอีก

สักพัก ผิวหน้านั้นเริ่มเคลื่อนไหว ส่งเสียงออกมาว่า “เหรอ？ถ้าพูดแบบนั้น แสดงว่าแกปฏิเสธฉันสินะ？”

“ใช่ มากสุดก็แค่ตระกูลหม่าถูกล้างบาง！วันนี้ ตระกูลหม่าถูกล้างบาง พรุ่งนี้จะมีตระกูลหม่าเป็นพันๆหมื่นๆออกมา ความทระนงของประเทศหวาสืบทอดมานานมากกว่าห้าพันปี แกคิดว่าพวกเราจะทิ้งความทระนงนี้ได้มั้ย？” คำพูดของหม่าจงหัว พูดจนฮึกเฮิม มีพลัง ทุกๆคำพูดส่งต่อไปถึงลูกหลานของตระกูลหม่า

“อิๆๆ ฮ่าๆๆ！” คนนั้นหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นมองไปที่หม่าจงหัวกล่าว “แกนี่มันไม่รู้อะไรเลยจริงๆนะ！แกคิดว่าแกตายแล้ว ตระกูลหม่าจะสลายงั้นเหรอ？ฉันสามารถหาคนมาแทนตระกูลหม่าของพวกแกได้ตลอดเวลา แล้วยังใช้ชื่อเสียงเรียงนามของแกหม่าจงหัวได้อีกด้วย！ทุกคนของตระกูลพวกแกตายได้ แต่ตระกูลหม่าจะหายไปไม่ได้ ฉันต้องการพวกแกและผลประโยชน์！”

เมื่อพูดจบ สีหน้าของสาวไร้หน้าเปลี่ยนไป เริ่มขยับอย่างนูนเว้าไม่เรียบเหมือนผี จากนั้นใบหน้านั้นก็ปรากฏแสงสีขาว ไม่สิ ทั้งตัวถูกห้อมล้อมไว้ด้วยแสงสีขาว

วินาทีถัดมา ปาฏิหาริย์บังเกิดขึ้น สาวไร้หน้าเปลี่ยนเป็นคน เธอมีประสาทสัมผัสทั้งห้าแล้ว ประสาทสัมผัสทั้งห้านั้นเหี่ยวย่น ใบหน้านั้นเหมือนของหม่าจงหัว ร่างกายก็เปลี่ยนไป ไม่เป็นผู้หญิงอีกต่อไป กลับกัน กลับกลายเป็นร่างกายของหม่าจงหัว

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ หม่าจงหัวก็ตาโต ส่งเสียงอ้าอย่างประหลาดใจออกมา

“แก… หม่าจงหัวโมโหจนตัวสั่น ยกมือชี้ไปยังคนนั้นที่เหมือนผีแล้วตะคอก “แกคิดจะทำอะไรกันแน่？”

ตอนนี้เลือดกำลังสูบฉีดที่ใจของเขา และกำลังตัวสั่น นึกไม่ถึงว่าจะมีคนใช้วิธีที่บ้าคลั่งแบบนี้สวมรอยตระกูลหม่า งั้นต่อไปเขาจะต้องใช้นามของหม่าจงหัวทำเรื่องชั่วช้า ทำร้ายประเทศหวา

งั้น ตระกูลหม่าไม่ใช่ว่าจะกลายเป็นคนบาปไปแล้วเหรอ！พระเจ้า เรื่องแบบนี้จะมาตกอยู่ที่ตระกูลหม่าได้อย่างไรกัน？นี่สำหรับตระกูลหม่าแล้ว ช่างวิกฤตจริงๆ！แทนที่จะเป็นแบบนี้ สู้ล้างบางให้สิ้นเลยจะดีกว่า

แต่ ตอนนี้อยากจะทำลายตระกูลหม่า ก็เป็นได้แค่คำขอเกินไป！

จากนี้ไปหม่าจงหัว จะเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษของตระกูลหม่าได้อย่างไร เขาจะมีหน้าตายไปได้อย่างไรกัน！

ไม่สิ หม่าจงหัวอดกลั้นความเจ็บปวดในร่างกาย กัดฟันเงยหน้าตะคอกใส่คนนั้นที่อยู่ตรงหน้า “ไม่！”

เสียงตะคอก เต็มไปด้วยพลังมหาศาล พลังนั้นพุ่งเข้าไปที่สาวไร้หน้า

สาวไร้หน้ายังคงใช้เสียงหัวเราะผีๆแบบนั้นของเธอ “หม่าจงหัว แกไม่ประเมินตัวเองเลยนะ แกคิดว่าแค่สองวิชาอ่อนๆของแกจะทำอะไรเพลิงเสวนได้เหรอ？เพลิงเสวนใช้แค่นิ้วเดียว ก็สามารถบีบจนแกหายใจไม่ออกแล้ว แกมันไร้เดียงสาจริงๆ ไม่รู้อะไรเลย แกไม่รู้ความยิ่งใหญ่ของเพลิงเสวนเลยแม้แต่น้อย！”

“ไม่！” หม่าจงหัวกัดฟันพูดคำนี้ออกมา จากนั้นก็ตัวสั่น พุ่งเข้าไปที่สาวไร้หน้าอย่างเร็วเหมือนสัตว์เดียจรัจฉานยุคดึกดำบรรพ์ถูกยั่วโมโหจน

สีหน้าของสาวไร้หน้ายิ่งอยู่ยิ่งบูดบึ้งขึ้น เธอพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ในเมื่อแกจงใจรนหาที่ตาย งั้นฉันก็จะจัดให้”

เมื่อพูดจบ เธอถอยหลังไปสองก้าว รวมชี่ไว้ในร่างกาย เหมือนมือทั้งสองมีแสงสีขาวเกิดขึ้น

“ไป！” เธอตะคอกออกมา แสงสีขาวสองดวงโจมตีไปที่หน้าอกของหม่าจงหัวอย่างแรง ร่างของหม่าจงหัวลอยไป แต่มือทั้งสองของเขาโจมตีไปด้านหลังอย่างรุนแรง เห็นชี่ถูกปลดออกมาจากฝ่ามือของเขา

หลังจากโจมตีไปที่พื้น ควบคุมร่างกายตัวเองอยู่ตัวแล้ว เขาก็ยืนบนพื้นอย่างมั่นคง เดิมทียืนได้อย่างมั่นคงแล้ว แต่หลังจากที่ไอไป เขาคุกเข่าลงกับพื้น กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

หม่าจงหัวเงยหน้าจ้องสาวไร้หน้าอย่างเคียดแค้น สาวไร้หน้าหัวเราะอย่างสะใจ อิๆๆฮ่าๆๆกล่าว “นี่เป็นความสามารถของตระกูลหม่าเหรอ？ตระกูลที่ทำให้โลกภายนอกเลื่อมใสมีความสามารถแค่นี้ มันช่างน่าผิดหวังเสียจริงๆ！มีตระกูลของแกแบบนี้อยู่มันช่างเป็นจุดด่างพร้อยของโลกนี้เสียจริงๆ”

เลือดสูบฉีดที่ใจของหม่าจงหัว แววตาทั้งสองของเขายิ่งอยู่ยิ่งแดงก่ำขึ้น แววตาทั้งคู่ของเขาจ้องสาวไร้หน้าอย่างไม่ละสายตา แล้วกล่าวอย่างชัดเจนว่า “แกเหยียดหยามฉันได้ แต่แกจะเหยียดหยามศิลปะการต่อสู้ของตระกูลหม่าของฉันไม่ได้！ตระกูลหม่าของฉันเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้ ไม่ใช่ตระกูลที่คนแปลกๆอย่างแกจะมาแปดเปื้อนได้ แกไอ้คนที่ไร้ตระกูลเชิดชู แน่นอนว่าไม่มีทางรู้ความภูมิใจของตระกูลว่าคืออะไร วันนี้ ฉันจะให้แกรู้เกียรติยศของตระกูลหม่าอย่างแท้จริง”

“หม่ากวงชาว！” หม่าจงหัวใช้พลังทั้งหมดที่มี เหลือบมองหม่ากวงชาวที่ชะงักอยู่ข้างๆ

หม่ากวงชาวตัวสั่นเมื่อได้ยินเสียงเรียกของหม่าจงหัว เขาตะคอกใส่หม่าจงหัว “พ่อ！จะเอา…เอาออกมาจริงๆเหรอ？”

สีหน้าของหม่าจงหัวเคร่งขรึมอย่างอย่างที่เปรียบมิได้ เขาอกผายไหล่ผึ่ง พยักหน้าอย่างตั้งใจแล้วกล่าว “เอาออกมา！”

“แต่…”

หม่ากวงชาวยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกหม่าจงหัวขัดจังหวะ “เอาออกมา ฉันจะให้มันรู้ว่าอะไรคือเกียรติยศของตระกูลหม่า ตระกูลหม่าของเราจะถูกเหยียดหยามแบบนี้ไม่ได้！นี่เป็นความภาคภูมิใจของตระกูลที่มีมากว่าพันปี”

หม่ากวงชาวไม่พูดอะไรต่อ หันหลัง แล้ววิ่งเข้าบ้านไปอย่างโซซัดโซเซ