จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 439 เหลียงจงที่ตกใจงงตาแตก

พนักงานสาวเริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดี วันนี้เธอหาเรื่องคนที่ไม่ควรหาเรื่องไปแล้ว คนตรงหน้านี่มาเหนือความคาดหมายตนยิ่งนัก แกร่งมากกว่าที่เธอคิดไว้ไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า!

ขนาดเสือดาวดำแห่งโลกใต้ดินยังไม่กล้าหาเรื่องเขาเลย ดูท่าจะเป็นคนใหญ่คนโตนะ!

เธอเริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไรดี ผู้ชายวัยกลางคนในชุดภูมิฐานเดินเข้ามา

ผมเผ้าของผู้ชายวัยกลางคนถูกจัดไว้เรียบแปล้ ใส่ชุดที่ดูก็รู้ว่าเป็นชนชั้นสูง ชุดสูทผูกเนกไท มือถือซิการ์ ด้านข้างมีสาวสวยตาม สาวสวยใส่ชุดสีขาว ดูแล้วสะอาดบริสุทธิ์ ต่อให้อายุสี่สิบแล้ว แต่มองดูแล้วกลับเหมือนสามสิบ สีหน้าเธอกลับดูไม่ชอบกล ดูเหน็ดเหนื่อยพิกล เหมือนเจอเรื่องไม่สบายใจมา

“ทำไมหรอ? มีอะไรกัน?” หลังจากผู้ชายวัยกลางคนเข้ามาในร้าน ก็สอบถามเสียงดังที่หน้าประตู ถามไปพลางก้าวเท้าเข้ามาทางนี้ด้วย ดูอลังการพิกล

พนักงานสาวพอเห็นเขาเข้ามา ก็เหมือนคว้าฟางเส้นสุดท้ายไว้ได้ รีบวิ่งเข้ามาหาพลางว่า “ประธานเหลียง ในที่สุดคุณก็มา มีคนมาก่อเรื่องในร้านค่ะ เมื่อกี้ยังลงมือทำร้าย คุณชายโล๋ซึ่งเป็นลูกค้าขาประจำของร้านเราค่ะ!”

ในสายตาพนักงานสาว คนนี้อย่างมากก็มีอำนาจในโลกใต้ดิน เขายังไม่คู่ควรจะมาเทียบเคียงเถ้าแก่ตนได้ เหลียงจงมีอำนาจในรัฐบาลและโลกใต้ดินมากโขอยู่

“เหอะ!” เหลียงจงสบถออกมาหนึ่งคำ ก่อนจะโยนซิการ์ที่เหลือครึ่งเดียวลงพื้นอย่างแรง พูดเสียงดังว่า “ฉันจะดูสิว่าใครกล้ามาก่อเรื่องในถิ่นของฉัน เหลียงจง นี่เป็นสถานที่ของเหลียงจง เธอไม่ได้บอกเขาหรอไง?”

หลายวันนี้เหลียงจงกำลังโกรธจัด หาที่ระบายไม่ได้อยู่เชียว! และไม่รู้ทำไม ตนโดนคนนั้นเพ่งเล็งแล้ว ตอนแรกจัดการตนก่อน จากนั้นก็หักขาลูกชายตน อยู่ข้างนอกมีคนจัดการลูกชายก็ว่าแย่แล้ว พอกลับบ้านก็โดนเมียบ่นทั้งวันอีก ทั้งคู่มีลูกชายโทน ตอนนี้กลายเป็นคนพิการ ทำให้เหลียงจงหมดอาลัยตายอยาก

พนักงานขายาวคนนั้นบอก “ฉันพูดแล้วค่ะ แต่เขาไม่แคร์เลย เขาเป็นคนบ้า อาศัยมีอำนาจหน่อยก็ไม่เห็นคุณอยู่ในสายตา จริงสิ คุณยังออกปากว่าจะซื้อร้านนี้ค่ะ”

“เหอะ!” เหลียงจงสบถอีกครั้ง คราวนี้คุณชายโล๋กุมข้อมือเดินเข้ามา พอเห็นเหลียงจงเขาก็โผเข้าหาเมียของเหลียงจงคร่ำครวญว่า “น้าเพ่ย น้าต้องช่วยผมนะ หมอนั่นจะหักมือผม”

น้าเพ่ยที่เขาเรียกเป็นเมียของเหลียงจง แม่ของเขาเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กับเมียของเหลียงจง ดังนั้นเขาเลยรู้จักเมียของเหลียงจงมานานแล้ว พูดตามตรงแล้ว เมื่อก่อนเมียของเหลียงจงเป็นเทสต์ของเขาเลย ก็คือช่วงวัยรุ่นเขาผ่านมากับการมองเมียของเหลียงจงเนี่ยแหละ ดังนั้นเขาเลยรู้สึกพิเศษในความรู้สึกกับผู้หญิงคนนี้ ทุกครั้งที่เจอผู้หญิงคนนี้ เขามักจะทนไม่ไหวเผลอคิดเรื่องนั้น เพียงแต่ตนไม่มีโอกาส เลยได้แต่คิดเท่านั้น

ใครไม่รู้ว่าเธอเป็นเมียของเหลียงจง แล้วผู้หญิงของเหลียงจงล่ะ คนธรรมดากล้าข้องเกี่ยวด้วยหรอ

“อาเหลียง อาต้องจัดการให้ผมนะ!” คุณชายโล๋พูดกับเมียของเหลียงจงเสร็จก็หันหาเหลียงจงต่อ

ฐานะของเหลียงจงเห็นได้ชัดมากว่า ไม่ใช่อะไรที่คนของโลกใต้ดินกล้าหาเรื่องได้หรอก

เหลียงจงยังไม่ทันพูดอะไร เมียเขาก็ส่งสายตามาพลางว่า “เรื่องลูกชายคุณไม่สนใจก็ว่าแย่ละ แต่ถ้าเกิดเรื่องในร้านคุณ คุณคงสนใจแล้วล่ะสิ? นี่เป็นลูกชายของอาเหลียง คุณดูๆละกัน”

เหลียงจงกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่พูดอะไรสักคำ ตัวแข็งค้างไปเลย เพราะเขาเห็นฟางเหยียนยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน

เขายังคงใส่ชุดธรรมดา ดูแล้วเป็นคนธรรมดาเท่านั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คนก่อเรื่องคือฟางเหยียนน่ะเอง พ่อเจ้าประคุณทูนหัวนี่ต้องจงใจหาเรื่องตน จงใจแน่!

เหตุการณ์เมื่อสองวันก่อนยังชัดเจนเหมือนพึ่งเกิดขึ้น เขายืนตัวแข็งไม่ขยับ ยืนอยู่ที่เดิม ปากอ้ากว้างเป็นทรงกลม นี่ตนเจอช่วงเคราะห์กรรมอะไรอยู่ ทำไมต้องมาเจอพ่อเจ้าประคุณคนนี้ตลอดเลย

“เหลียงจง พูดอะไรบ้างสิ? เจอคนนี้เข้าไป ไม่กล้าพูดอะไรเลยหรือไง? วันๆชอบโอ้อวดว่าตนเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ คนอื่นข้างนอกไว้หน้าคุณยังไงบ้าง ตอนนี้คนมาหาเรื่องถึงที่แล้ว คุณกลับไม่พูดอะไรเลย?”

ในหนานหลิง แทบไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องถึงถิ่นเหลียงจงเลย พวกคนตระกูลใหญ่ยังเคารพเขาพอดูอยู่

แต่คนนี้มันคนละเรื่องกับพวกคนตระกูลใหญ่เลยนะ นี่เป็นสุดยอดคน เป็นเทพที่ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าหาเรื่องทั้งนั้นน่ะ

หลายวันก่อน ตอนลูกชายโดนหักขา เหลียงจงสงสัยอย่างรุนแรงว่าตนโดนคนนี้เพ่งเล็งเข้าให้แล้ว คนนี้เบื้องหลังใหญ่มาก ดังนั้นช่วงนี้เขาเลยระมัดระวังตัวตลอด ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเข้าให้อีก

เหลียงจงตกใจตาค้าง เมียที่ยืนอยู่ข้างๆเร่งยิกๆ เขาไม่ได้ยินมันเลยสักคำ รู้สึกแค่หูอื้อไปหมด

“ได้ เหลียงจง คุณไม่จัดการใช่ไหม? ฉันรู้สึกว่าคุณเสียชาติเกิดในการเป็นผู้ชายจริงๆ ช่วงนี้ฉันพบว่านับวันคุณจะขี้ขลาดมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ ในเมื่อคุณไม่จัดการ งั้นฉันจัดการเอง!” พูดจบ เมียเขาก็ถอดรองเท้าส้นสูงออกข้างหนึ่ง มือถือรองเท้าส้นสูง ชี้หน้าฟางเหยียนตะคอกว่า “แกมาหาเรื่องที่นี่ใช่ไหม?”

ฟางเหยียนไม่พูดอะไร ยังคงใช้สายตาเย็นชามองเหลียงจงเขม็ง ผู้หญิงแค่คนเดียวยังไม่คู่ควรให้เขามองเต็มตา

“เหอะ!” นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนใช้สายตาแบบนี้เมินใส่ตน ในฐานะผู้หญิงในสังคมชั้นสูง ตนยังทนไม่ไหวต้องสบถออกมาหนึ่งคำ ยังไงตนก็เป็นผู้หญิงที่ทำให้เด็กหนุ่มอายุสิบหกจนถึงชายแกอายุเจ็ดสิบหลงใหลเคลิบเคลิ้มมานักต่อนักแล้ว แต่เขาคนนี้กลับไม่มองตนแม้แต่น้อย มันเป็นการเหยียดหยามกันซึ่งหน้าชัดๆ

เธอเดินเข้าหาชายหนุ่มอย่างไม่แคร์ ยกรองเท้าส้นสูงขึ้นเล็งไปที่สมองเขาและฟาดลงไปอย่างแรง แต่มือเธอยังไม่ทันได้ฟาดโดนหัวเขา ก็โดนมือด้านหลังคว้าหมับเข้าให้

เธอรีบหันมามอง คือเหลียงจง เขาจับข้อมือเธอไว้แน่นมาก

“คุณทำอะไรน่ะ?” เมียเขาขมวดคิ้วถาม

“เพี๊ยะ!” เหลียงจงตบหน้าผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่ลังเล เสียงตบนี่ดังชัดจนเข้าหูทุกคนในที่นั้น นี่มันตบเต็มหน้า เจ็บก็เต็มหน้าน่ะ

ทุกคนในที่นั้นพากันตะลึง มองฉากนี้อย่างอ้าปากค้าง