ชายฉกรรจ์หลายคนต่างเดินเข้ามา โจวเจิ้งโบกมือ แล้วกล่าว “ในเมื่อมันไม่พูด ก็ไปค้นให้กู！วันนี้ ต่อให้ต้องค้นหาทุกซอกทุกมุมของโรงแรมนี้ กูต้องลากไอ้นั่นออกมาให้ได้”
“คุณชายโจว！” ถึงแม้ผู้จัดการจะถูกตบไปแล้วสองฉาด ปากถูกตบจนแตกไปแล้ว ตอนนี้ในหัวยังวิ้งๆไม่หยุด เขายังกล่าวอย่างยืนหยัดมากว่า “เรื่องนี้ผมว่าคุณคุยกับคุณชายเจ็ดดีกว่านะครับ！คุณทำแบบนี้ พวกเราพนักงานตัวเล็กๆก็ทำยากมาก คุณก็รู้กฎของโรงแรมเรา กฎนี้…”
“เย็ดแม！” โจวเจิ้งเกรี้ยวกราดขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่คาดคิดจริงๆว่าจะเจอกับหมาที่ภักดีขนาดนี้ ถูกตบขนาดนี้แล้ว นึกไม่ถึงว่ายังยืนหยัดที่จะพูดอะไรอีก นี่เป็นการไม่ให้เกียรติโจวเจิ้งโดยสิ้นเชิง
ความจริงผู้จัดการก็กลัว แต่เขาทำงานในโรงแรมของตระกูลหยาง ไม่รู้ว่าอะไรคือเจอปัญหาแล้วต้องยอมไปนานแล้ว ตระกูลหยางไม่เหมือนกับตระกูลอื่น คนที่ตระกูลเขารับสมัครเข้ามาก็ไม่เหมือนคนอื่นโดยปริยาย
“เพี่ยะ！” โจวเจิ้งยกมือขึ้นอย่างไม่ลังเลตบลงไปที่หน้าของผู้จัดการอีกครั้ง ครั้งนี้ ร่างกายของผู้จัดการล้มลงไปกับพื้นโดยตรง หมดสติไปเลย
เหลือบไปมองผู้จัดการที่ล้มลงกับพื้น โจวเจิ้งกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ก็แค่ขยะเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรพูดมากขนาดนั้นต่อหน้ากู ถ้ากูจะฆ่าไอ้สวะนี่ ง่ายเหมือนกับบี้มดตาย”
โจวเจิ้งก็โอหังแบบนั้นแหละ ไม่ชอบใคร อยากทุบตีใครก็ทุบตี！
พูดจบ โจวเจิ้งมองไปยังคนอยู่รอบๆที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน จากนั้นตะคอกเสียงดังไปว่า “เรื่องของตระกูลโจว คนที่ไม่อยากมีปัญหาออกไปให้หมด！” คนที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านได้ยินคำพูดนี้ ได้ลังเลถกเถียงกันขึ้นมาก่อน
“คนนี้เป็นใครกัน？ทำไมโอหังได้ถึงขั้นนี้？ที่นี่เป็นโรงแรมของครอบครัวหยางกง ที่ดินแดนตะวันตกชื่อเสียงของหยางกงยิ่งใหญ่ขนาดนั้น หรือแม้แต่เกียรติของตระกูลหยางเขาก็ไม่ไหวหน้าแล้วงั้นเหรอ？”
“เฮ้อ！แกเป็นคนที่มาจากต่างถิ่น ไม่รู้อยู่แล้ว คนนี้คือคุณชายโจว คนของตระกูลอันดับหนึ่งของดินแดนตะวันตกของเรา เขาพึ่งตำแหน่งของตระกูลอีกทั้งทรัพย์สินของตระกูลของตัวเอง แล้วมักจะทำเรื่องที่รังแกคนแบบนี้ สรุปถ้าเจอปีศาจนี้ อย่ายั่วโมโหจะดีที่สุด หลบไปให้ไกลยิ่งไกลได้เท่าไหร่ยิ่งดี พวกเรารีบไปดีกว่า！”
“คนที่นอนอยู่กับพื้นนั่นตายแล้วเหรอ？แกดูสิเขาไม่ขยับแล้วอะ คนนี้มันตบคนตายได้ยังไงกัน！ฉันแจ้งตำรวจนะ นี่มันเล่นกันถึงชีวิตแล้ว ถ้ายังไม่แจ้งตำรวจอีก ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“บ้าป่ะแก นี่มันเกี่ยวอะไรกับแก นี่คุณชายของตระกูลโจว！รีบไปกันเถอะ！นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเรา”
ทุกคนต่างเดินออกจากล็อบบี้กันไป ไม่มีคนกล้ายั่วโมโหคุณชายตระกูลโจว
ที่ดินแดนตะวันตกความไร้เหตุผลและอำนาจของเขาเป็นสิ่งที่ขึ้นชื่อ คนที่ไม่รู้อาจจะยั่วโมโหไปบ้าง ขอให้เป็นคนที่รู้จักไม่มีใครไปยั่วโมโหเขาคนอย่างนี้
“มา！” เดิมทีด้านหลังชายฉกรรจ์ชุดดำหลายสิบคนอกผายไหล่ผึ่งที่กำลังยืนอยู่ ด้วยท่าทีที่เตรียมตัวโจมตี
เขาพูดกับชายฉกรรจ์ชุดดำพวกนั้นว่า “ไปหามัน ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหา ก็ต้องหาไอ้ขี้ขลาดนั่นออกมาให้ได้”
พูดจบ เขาเงยหน้าขึ้นมาพูดกับตัวเองว่า “กูคิดว่าจะเจ๋งขนาดไหน มาหาถึงดินแดนตะวันตก แล้วไม่กล้าปรากฎกายอีก！ท้ายที่สุด ก็เป็นแค่ไอ้ขี้ขลาด！เย็ดแม่”
พูดพลาง โจวเจิ้งยกมือขึ้นมาลูบหน้าของตัวเอง ใบหน้าของเขาถูกคนนั้นตบมาแล้วสองฉาด สองฉาดนั้นยังคงปรากฎชัดเจนขึ้นมา โจวเจิ้งไม่มีทางลืมได้！
“โจวเจิ้ง！” แม้หวังชิงชิงจะถูกคนลากไว้แต่เธอกลับส่ายหน้าพูดกับโจวเจิ้งว่า “แกอย่าวู่วามอย่างนั้นนะ มีเรื่องอะไรคุยกันดีๆไม่ได้หรือไง？ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้ทำอะไร ทำไมแกต้องสงสัยฉันว่าทำอะไรด้วย？”
โจวเจิ้งหันหน้ามองหวังชิงชิงอย่างช้าๆ ส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่ได้ ต่อให้พวกแกไม่ได้ทำอะไร ฉันก็ต้องล้างแค้นให้กับครั้งที่แล้วที่ฉันถูกตบหน้าไป ฉันโจวเจิ้งจะยอมถูกเอารัดเอาเปรียบแบบนี้ได้เหรอ？”
หวังชิงชิงใจเต้นตุบๆ โจวเจิ้งเป็นคนแบบนี้ ใจแคบ เขาจะลืมครั้งที่แล้วที่ฟางเหยียนตบหน้าเขาได้อย่างไรกัน บางทีไม่เจอฟางเหยียนเขาอาจจะลืมเรื่องนี้ได้ แต่ตอนนี้เจอแล้ว เขาต้องล้างแค้น
ความจริงโจวเจิ้งใช้ข้ออ้างนี้มาหาเรื่องฟางเหยียน จุดนี้หวังชิงชิงรู้ดีอยู่แก่ใจ！
“แต่ ฉันตกลงแต่งงานกับแกแล้ว แกก็ตกลงจะไม่หาเรื่องเขาแล้ว” หวังชิงชิงคัดค้านอย่างมั่นใจ
สายตาของโจวเจิ้งมองหวังชิงชิงด้วยแววตาแหลมคมอีกครั้ง จากนั้นเขาหัวเราะเหอะๆออกมา ไม่พูดไม่จาใดๆ
ในตอนที่พวกลูกน้องของเขาจะขึ้นบันได จู่ๆ ทุกคนก็ต้องหยุดลง
“แปะๆๆ！” จู่ๆ เสียงปรบมือดังขึ้นมาจากที่บันได นอกจากเสียงปรบมือแล้ว ยังมีเสียงฝีเท้าของคน ดูจากเสียงฝีเท้าที่ดังสนั่นนี้แล้ว คนที่มาน่าจะเป็นผู้ชาย วินาทีถัดมา เสียงผู้ชายที่เย็นชาดังมาจากชั้นบนราวกับปีศาจ “โจวเจิ้ง แกกำลังหาฉันอยู่เหรอ？”
เสียงนี้ดังขึ้น ทำให้หวังชิงชิงตัวสั่นอย่างไม่รู้ตัว
เธอรู้แน่นอนว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร เรื่องที่เธอกังวลที่สุดในที่สุดก็ได้เกิดขึ้นแล้ว คุณชายมาแล้ว！
คุณชายไม่ใช่คนขี้ขลาด เขาจะกลัวโจวเจิ้งได้อย่างไรกัน ที่เมืองจินโจว ตระกูลเซียวเป็นเจ้าถิ่นที่ขึ้นชื่อ แม้แต่ตระกูลเซียวเขายังเล่นจนหัวหมุน ยิ่งไปกว่านั้นคือโจวเจิ้ง คุณชายภูมิใจมากขนาดนั้น ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่สนใจโจวเจิ้งใดๆ ในสายตาของคุณชาย โจวเจิ้งก็แค่เด็กที่อยู่นอกสายตา
ถึงแม้คุณชายมั่นใจมาก แต่เธอยังเป็นกังวลแทนคุณชายอย่างหาที่เปรียบมิได้ เพราะที่นี่คือดินแดนตะวันตก ตระกูลโจวไม่ใช่ตระกูลเซียว
ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมา เห็นหน้าของคุณชายพอดี คุณชายในตอนนี้กำลังมองโจวเจิ้งอย่างมั่นใจสุดขีด แววตาคู่นั้น ท่าทางนั้น เหมือนกับจักรพรรดิผู้สูงส่ง！
ในสายตาของเขา โจวเจิ้งราวกับมด มดที่น่าสงสารตัวหนึ่ง！
โจวเจิ้งเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงไป มองเห็นฟางเหยียนที่ไม่สนใจเข้าพอดี สายตาของฟางเหยียนก็กำลังมองเขาอยู่พอดี เมื่อมองไป แววตาทั้งสี่สบตากัน สายตาของทั้งสองชนเข้าด้วยกัน
สายตาของโจวเจิ้งเปลี่ยนเป็นฮึกเหิมอย่างช้าๆ เขา！คือคนนี้ที่ตบตนที่เมืองจินโจว สองฉาดนั้นยังคงปรากฎชัดเจนขึ้นมา ตั้งแต่เล็กจนโต โจวเจิ้งไม่เคยถูกตบมาก่อน มีแต่ตนตบหน้าคนอื่น เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีคนตบตน นี่เป็นทุกข์มากกว่าการที่ฆ่าครอบครัวของเขาเสียอีก เขาไม่มีทางยอมเสียเปรียบ
คนนี้เป็นคนแรก และจะเป็นคนสุดท้าย!
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เขากำหมัดแน่น ข้อต่อดังแกร็กๆ
หันกลับมาที่ฟางเหยียน เขาสีหน้าไม่แคร์ แล้วยังเดินลงบันไดอย่างไม่สนใจ
ราวกับเรื่องทั้งหมดในสายตาของเขาไม่ใช้ปัญหาอะไร โจวเจิ้งในสายตาของเขายิ่งไม่สำคัญเข้าไปใหญ่!
