กล่าวจบ มือเขาก็เริ่มออกแรงมากขึ้น เริ่มลูบคลำไปทั่วร่าง
ความรู้สึกนี้เขาเคยผ่านมาในฝันนับครั้งไม่ถ้วน คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้ถึงกับกลายเป็นความจริง เป็นความจริง ความจริงอย่างแน่นอน
ขณะที่เขาจมอยู่ในห้วงนั้น ตัวเขาก็เข้าสู่ระดับที่บ้าคลั่งขึ้นมาอีกขั้น จู่ๆ มือของหวังชิงชิงก็เอื้อมเข้าไปใต้ที่นอนในทันใด ปลายนิ้วของเธอคว้ามีดสั้นเล่มหนึ่งไว้อย่างรวดเร็ว
นี่คือของที่เธอเตรียมพร้อมไว้ก่อนหน้านี้ เธอรู้ว่าโจวเจิ้งไม่มีทางปล่อยฟางเหยียนไปทั้งอย่างนั้น พบเจอฟางเหยียน ช้าเร็วเขาก็ต้องแก้แค้นอีกฝ่าย โจวเจิ้งเป็นคนอาฆาตแค้น หากเขามองตนจนเบื่อแล้ว ย่อมไม่มีทางดีต่อตนเองอย่างแน่นอน นี่ล้วนมองเห็นได้ด้วยตา แทนที่จะแต่งให้เขาอย่างขมขื่น ยังไม่สู้ฆ่าเขาให้ตายไปเสียเลยดีกว่า
ฆ่าเขาแล้ว ไม่เพียงสามารถหลีกเลี่ยงให้เขาไม่ไปสร้างความยุ่งยากให้คุณชายได้อีก ยังสามารถแก้ไขปัญหามากมายได้ด้วย คิดหน้าคิดหลัง หวังชิงชิงถึงได้ทำการตัดสินใจอย่างแน่วแน่เช่นนั้นออกมา เมื่อทำการตัดสินใจแล้วเธอถึงยอมให้โจวเจิ้งทำเช่นนี้
หวังชิงชิงเวลานี้ปล่อยวางทุกอย่าง เธอคิดตกแล้ว จะต้องฆ่าโจวเจิ้งให้ได้
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็กัดฟัน ล้วงมีดสั้นเล่มนั้นออกมารวดเดียวจบ โจวเจิ้งกำลังกระทำการต่างๆ ออกมามากมายอย่างละโมบ หวังชิงชิงตัดสินใจแน่วแน่แล้ว มือเธอก็คว้ามีดสั้น แทงลงไปที่โจวเจิ้งผู้หื่นกระหายอย่างรุนแรง
ขณะที่เธอคิดว่ามีดได้แทงลงไปที่ตัวโจวเจิ้งแล้วนั้น ทันใดนั้น โจวเจิ้งก็หยุดการเคลื่อนไหวของปากลง เอื้อมมือคว้าแขนข้างหนึ่งของหวังชิงชิงไว้ฉับพลันทันที คว้าข้อมือเธอไว้ได้อย่างแม่นยำไม่มีพลาด ทำให้แรงของหวังชิงชิงหายไปในทันที
เวลานี้ อากาศราวกับหยุดนิ่ง มีเพียงเสียงหัวใจของคนสองคนที่กำลังเต้นอยู่
“ตึกตักๆๆ!” หวังชิงชิงรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองใกล้จะหลุดออกมาแล้ว สีหน้าที่เรียบเฉยเมื่อสักครู่ของเธอเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกขึ้นมา
พลาดแล้ว เธอพลาดแล้ว เดิมคิดว่าจะทำสำเร็จ เธอถึงกับล้มเหลวเสียแล้ว
โจวเจิ้งเป็นนินจา ร่างกายจะไวเป็นพิเศษต่อผู้ที่ต้องการจะทำร้ายตัวเอง เหมือนกับตอนที่ฟางเหยียนยิงต่อหน้า สมองจะมีปฏิกิริยารับรู้ถึงอันตรายอย่างรวดเร็ว อีกทั้งเขาไม่ใช่พวกบุ่มบ่าม เขาเป็นคนมีสมอง หวังชิงชิงไม่ใช่ผู้หญิงที่เชื่อฟังผู้อื่น ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ออกไปตั้งหลายปีโดยไม่ยอมกลับมา ตอนนี้เชื่อฟังขนาดนั้น ใช้ก้นคิดก็คิดออกได้ว่าเธอมีแผนการบางอย่าง ดังนั้นขั้นตอนทั้งหมด โจวเจิ้งล้วนกำลังป้องกันหวังชิงชิงอยู่
หากหวังชิงชิงไม่ทำอะไรก็ดีไป นับว่ามีความคิดคล้อยตามเขาแล้ว หากเธอมีการเคลื่อนไหวอะไร เช่นนั้นตนก็จะได้ป้องกันได้ทัน เขารู้ว่าผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เชื่องยากที่สุด โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างหวังชิงชิง เชื่องยากยิ่งกว่า
เป็นอย่างที่คิดเวลานี้มาถึงจริงๆ สุดท้ายหวังชิงชิงก็ใช้มีดจ่อมาที่ตน
โจวเจิ้งค่อยๆ หันศีรษะมาประสานสายตากับหวังชิงชิง ดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนเป็นแดงฉาน ทั้งใบหน้าเดือดดาลจนระงับไม่อยู่ เขาพยักหน้าติดๆ กัน พูดด้วยวาจาเย็นเยียบ “ดี ดีมาก ดีเหลือเกิน ถึงกับชักมีดออกมาใส่ฉันแล้ว!”
พดจบ เขาก็เพิ่มแรงไปที่มืออีกเล็กน้อย หวังชิงชิงร้องออกมา พร้อมกับมีดที่ตกลงไปบนเตียง
หวังชิงชิงหายใจหอบคิดจะผลักโจวเจิ้งออกไปโดยทันที แต่ถูกโจวเจิ้งจบข้อมือไว้อย่างแน่นหนา เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง จะสู้แรงโจวเจิ้งได้อย่างไรกัน นี่ไม่ใช่มดสู้กับช้างหรอกหรือ?
ยิ่งกว่านั้นโจวเจิ้งในตอนนี้ก็เป็นช้างที่กำลังโกรธเกรี้ยวด้วย!
โจวเจิ้งกดสองมือหวังชิงชิงไว้หน้ากายเธอ แค่นเสียงออกมา ถามว่า “เธอจะฆ่าฉัน ใช่ไหม?”
หวังชิงชิงรู้ตัวว่าตนเองสู้แรงไม่ได้ แต่ก็พูดอย่างไม่ยอมตกเป็นรองว่า “ใช่ ฉันจะฆ่าแก! ฉันไม่ได้ชอบแก ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับแก”
“เพี๊ยะ!” โจวเจิ้งยกมือตบใบหน้าของหวังชิงชิงอย่างแรง ใบหน้าของหวังชิงชิงปรากฏรอยฝ่ามือขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หลังตบเสร็จ โจวเจิ้งก็หัวเราะเสียงเย็นออกมาสองเสียง กล่าวว่า “ไม่ถูก! เธอกลัวว่าฉันจะฆ่าไอ้คนแซ่ฟางต่างหาก ดังนั้นเธอเลยอยากฆ่าฉัน มีเพียงฆ่าฉัน ถึงจะสามารถกำจัดอันตรายให้ไอ้คนแซ่ฟาง ใช่ไหม?”
มุมปากของหวังชิงชิงมีเลือดไหลออกมา เธอไม่ได้ตอบโจวเจิ้ง เพียงแค่ใช้สายตาเกลียดชังคู่นั้นถลึงใส่โจวเจิ้ง จู่ๆ โจวเจิ้งก็ราวกับเป็นคนบ้า เขาบีบแก้มของหวังชิงชิงไว้อย่างแรงด้วยมือเดียว คำรามจนทั้งตัวผุดเส้นเอ็นสีดำออกมา “เธอถึงกับถือมีดจะมาแทงฉันเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง! เธอเป็นเมียฉันนะ ฉันทุ่มเทแรงใจแรงการต่อเธอ ตอนนี้เธอถึงกับใช้มีดหันเข้าหาฉัน เธออยากฆ่าฉันนักใช่ไหม? มาเลย มาฆ่าฉันสิ!”
คำรามจบ เขาก็ตบหน้าหวังชิงชิงอีกฉาดหนึ่งอย่างรุนแรง
ชีวิตนี้ของหวังชิงชิงไม่เคยถูกใครตบตีมาก่อน ต่อให้เป็นพ่อแม่ของเธอก็ไม่เคยตีเธอเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรก
ผมของหวังชิงชิงถูกตีจนยุ่งเหยิง แต่สายตาที่ถลึงใส่โจวเจิ้งกลับไม่ยอมลงให้แม้แต่น้อย พูดเน้นย้ำทีละคำว่า “ยกเว้นแกจะฆ่าฉัน ไม่อย่างนั้นคราวหน้าฉันก็จะใช้มีดเล็งไปที่แกอีก จนกว่าจะฆ่าแกได้สำเร็จ”
“สารเลว!” โจวเจิ้งโกรธมากยิ่งขึ้น ยกมือขึ้นมาตบอีกหนึ่งฉาด
ตบครั้งนี้ทำเอามุมปากของหวังชิงชิงมีเลือดทะลักออกมา!
สถานการณ์ภายในห้องดึงดูดความสนใจของคนนอกห้องขึ้นมา แม่หวังเดินมาเคาะประตูถามว่า “เป็นอะไรไป? เสี่ยวเจิ้ง!”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ ไสหัวไป!” โจวเจิ้งตวาดใส่คนนอกประตู
ยามปกติเรียกแม่หวังหรือคุณป้านั่นเพราะคิดจะครอบครองลูกสาวของเธอ ตอนนี้ลูกสาวเธอใช้มีดเล็งมาที่ตน ตนไหนเลยยังจะมีแก่ใจไปสนใจคำเรียกขานตามมารยาทเหล่านี้อีก
โจวเจิ้งหอบหายใจเข้าลึกสองครั้ง ลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างช้าๆ มองดูการกระทำนี้ หวังชิงชิงที่ใบหน้าบวมแดงและชาหนึบกล่าวว่า “แกฆ่าฉันสิ เก่งนักแกก็ฆ่าฉันเลยสิ”
โจวเจิ้งพูดด้วยสองตาแดงฉาย “เธอวางใจ ฉันจะไม่ฆ่าเธอหรอก ฉันจะเก็บเธอไว้เพื่อล่อฟางเหยียนออกมา ฉันต้องการฆ่าเขา! ฉันต้องการฆ่าเขาต่อหน้าเธอ ให้เธอมองภาพเขาค่อยๆ เสียชีวิต”
หวังชิงชิงจ้องมองโจวเจิ้ง ดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนเป็นเกลียดชังเหลือแสน เธอกัดฟันพูดว่า “แกคิดว่าใช้ฉันก็จะล่อคุณชายออกมาได้งั้นหรือ? แกคิดว่าคุณชายเป็นคนที่ติดเบ็ดง่ายๆ หรือ?”
โจวเจิ้งหัวเราะเสียงเย็นออกมาสองเสียง แล้วกล่าวว่า “ฉันมีวิธีที่จะล่อเขาออกมาแล้วกัน ขอเพียงเขายังอยู่ในดินแดนตะวันตก ฉันก็มีวิธีทำให้เขารู้ว่าฉันอยากจะพบเขา ฉันคิดว่าเขาไม่พบไม่ได้หรอกนะ? ต่อให้เขามายังบ้านฉัน ฉันคิดว่าเพื่อคุณธรรมแล้วเขาก็จะมาที่นี่โดยไม่ถอยหนึ เธอคิดว่างั้นไหมล่ะ?”
“โจวเจิ้ง!” หวังชิงชิงดิ้นรนนั่งขึ้นมาจากเตียง แล้วกล่าวว่า “แก แกไม่ใช่คู่มือเขาหรอก! แกน่าจะรู้ว่าเขาเก่งกาจแค่ไหน ฉันแนะนำว่าทางที่ดีแกอย่าไปยั่วโมโหเขาดีกว่า”
โจวเจิ้งไม่สนใจว่าหวังชิงชิงพูดอะไร เพียงพูดขึ้นอย่างสนใจแต่ตัวเองว่า “เธอโง่หรือเปล่าเนี่ย ฉันสู้เขาไม่ได้ นี่ไม่ใช่เรื่องอับอาย แต่หากเขามาที่บ้านฉัน นั่นยังไม่ใช่จับตะพาบในไหหรอกหรือ? หรือว่าเขามีสามเศียรหกกร สามารถเป็นคู่มือของคนตระกูลโจวฉันได้! บอกเธอก็ไม่เสียหาย พ่อฉันโกรธเรื่องนี้มาก เขาบอกเช่นกันว่า จะทำให้ฟางเหยียนได้ชดใช้ ยังจำคนในวันนั้นที่พ่อฉันปิดสนามบินเพื่อต้อนรับได้ไหม? นั่นคือคนใหญ่คนโตที่มีตำแหน่งมั่นคง ฐานะเทียมฟ้า ขอเพียงฟางเหยียนกล้าปรากฏตัว ฉันกล้ารับประกันว่าพรุ่งนี้เขาต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”
