จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 581 หลิ่วจื้อเชา

เย่ชิงหยู่นั่งลงข้างๆของเฉินหย่าเพื่อนรักของตัวเองโดยปริยาย เฉินหย่าหญิงสาวคนนี้ นอกจากเห็นเย่ชิงหยู่ใช้ชีวิตคนเดียวตามลำพัง จึงนึกที่จะทอดสะพานให้กับลู่หย่องถิง ที่เหลือก็ไม่ได้ทำอะไร

สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอรู้ ว่าฟางเหยียนเป็นคนใหญ่คนโตที่แตะต้องไม่ได้!

เธอสวมเดรสสีขาว ดูๆแล้วสง่างาม ไม่ขาดความสวยงามเลยแม้แต่น้อย ความสนใจของฟางเหยียนไม่ได้อยู่ที่ตัวเธอ แต่เห็นวัยรุ่นคนนั้นที่นั่งข้างกายเธอ นั่นเป็นวัยรุ่นที่กระปรี้กระเปร่าคนหนึ่ง

คิ้วของวัยรุ่นขมวดตลอดเวลา มองไปรอบๆอย่างตื่นตัวตลอดเวลา คิ้วของเขาดกมาก ในร่างกายมาพร้อมกับความซื่อตรง ดูจากการนั่งและรูปพรรณสัณฐาน น่าจะเป็นตำรวจที่เคยเข้ารับการฝึกมืออาชีพมาก่อน

เฉินหย่ามองเย่ชิงหยู่ กล่าวอย่างค่อนข้างสงสัยว่า “ฉันว่าทำไมได้ยินอารมณ์แกไม่เลวตอนอยู่ในสาย! ที่แท้ผู้ชายของแกก็กลับบ้านแล้ว มองฉันมานะ เมื่อคืนแกมีอะไรกันใช่มั้ย?”

คิ้วของเย่ชิงหยู่ขมวดขึ้นมา เรื่องที่น่าเขินอายขนาดนั้นนึกไม่ถึงว่าเฉินหย่าจะถามต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น

แต่ จะว่าไปเฉินหย่าเป็นคนที่ช่ำชอง แค่มองก็รู้แล้วว่าเย่ชิงหยู่เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน

เธอเขินจนหน้าแดงหูแดง ถูกเฉินหย่าสังเกตเห็นแล้ว เธอจุ๊ๆๆแล้วกล่าว “ปฏิกิริยานี้ชัดเจนเกินไปแล้วป้ะ! นึกไม่ถึงว่าจะมีปฏิกิริยาตอบสนองมากขนาดนี้ เหนือความคาดหมายของนะ!”

“พอแล้ว หยุดพูดมั่วได้แล้ว!” เย่ชิงหยู่เงยหน้ามองไปรอบๆ เหมือนกลัวว่าจะกลัวคนได้ยินอย่างไรอย่างนั้น

“อิๆ!” เฉินหย่าหัวเราะขึ้นมาแล้วกล่าว “เป็นสามีภรรยาตั้งนานแล้ว ยังจะเขินอะไรอีกเนี่ย ความจริงพวกแกต้องทำตั้งนานแล้ว! คนสวยอย่างแกนี้ ถ้าไม่ทำ เหลือไว้ก็เสียดายวัยสาว”

“พอแล้ว!” เย่ชิงหยู่หน้าตาลำบากใจ จากนั้นมองผู้ชายข้างๆเฉินหย่า แล้วกล่าว “อารมณ์ของแกก็ไม่เลวนี่! คนนี้คือคนนั้นที่จีบแกป้ะ?”

เฉินหย่าพยักหน้าแล้วกล่าว “ใช่ หล่อล่ะสิ?”

“เหอะๆ ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ คนสวยสองคนนี้ต้องเป็นเย่ชิงหยู่กับเฉินหย่าของตระกูลใหญ่อันดับสองแน่ๆ?” ขณะนี้ คนอ้วนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆมองทั้งสองแล้วถาม

หลังจากที่คนอ้วนถามเสร็จแล้ว ก็จงใจถกแขนเสื้อของตัวเองขึ้นมา ให้นาฬิกาของตัวเองโผล่ออกมา

ทั้งสองสบตากันอย่างมึนงง แสดงท่าทีว่าไม่รู้จักคนอ้วนที่อยู่ตรงหน้านี้

คนอ้วนคนนี้อ้วนมากจริงๆ ดูท่าทางแล้วอย่างน้อยก็สองร้อยจิน คนเดียวนั่งสองที่ ไม่ใช่แค่นี้ คนที่อ้วนยังดูแก่มากอีกด้วย ดูๆแล้วอายุเขาไม่ใช่รุ่นเดียวกันกับคนที่นั่ง

“แกรู้จักเขามั้ย?” เฉินหย่าถามเย่ชิงหยู่ต่อหน้าคนอ้วน

เย่ชิงหยู่ส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่รู้จัก”

ขณะนี้ มีหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งร่วมโต๊ะกันกล่าวอย่างตกใจว่า “นาฬิกาเรือนนี้บนมือของคุณใช่ปาเต็กฟิลลิปส์SKอะไรนั่นมั้ย?”

คนอ้วนส่งเสียงอ๋อออกมา แสร้งไม่สนใจมาก จงใจถอดนาฬิกาในมือออกมา ถาม “คุณหมายถึงนาฬิกาเรือนนี้เหรอครับ?”

“อืมๆ!” หญิงสาวคนนั้นพูดด้วยสีหน้าตกใจว่า “ว่ากันว่าบนโลกผลิตมาแค่99เรือนเท่านั้น ราคายี่สิบล้าน! แล้วก็ไม่ใช่มีเงินแล้วจะซื้อได้ ต้องมีสถานะและตำแหน่งที่แน่นอนจึงจะซื้อได้ ลุงของฉันทำธุรกิจน้ำมัน เขาพูดว่าอยากซื้อนาฬิกาแบบนี้ แต่ซื้อไม่ได้

คำพูดนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคน ทุกคนล้วนมองไปที่นาฬิกาเรือนนั้นที่วางอยู่ในมือของคนอ้วน คนอ้วนใส่นาฬิกาอีกครั้ง แล้วกล่าว “ใช่ครับ ยี่สิบล้าน! บนโลกมีแค่99เรือนจริงครับ!”

“พระเจ้า! นี่มันคับคั่งไปแล้วป่ะเนี่ย” คนจำนวนไม่น้อยส่งเสียงตกใจออกมา

โอ้อวดเสร็จสิ้น คนอ้วนเอามือหุบเข้ามา แล้วกล่าวด้วยท่าทีไม่เห็นด้วยว่า “ก็แค่นาฬิกาเรือนละยี่สิบล้านเท่านั้นเอง มีอะไรน่าแปลกใจ!”

โอ้อวด นี่มันโอ้อวดชัดๆ จะว่าไป โอ้อวดได้สมบูรณ์แบบมาก และยิ่งใหญ่มาก

“ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ คุณคือหลิ่วจื้อเชาที่ไปเรียนเมืองนอกใช่เปล่า?” หญิงสาวคนหนึ่งถามอย่างตกใจ