จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 725 เทียนขุยโดนซ้อมอย่างหนัก

อู๋จี๋ไม่รู้จักความแข็งแกร่งของฟางเหยียนและเทียนขุยก็ช่างมันเถอะ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มีการแลกเปลี่ยนหรือเกี่ยวข้องอะไรกัน แต่ชื่อเสียงของเทพแห่งการทำสงครามนั้นเลื่องลือ ความแข็งแกร่งของสหายข้างกายของเขาแย่ขนาดนี้เลยเหรอ ?

ผู้คนที่อยู่ในสถานที่นี้เกือบทั้งหมดล้วนเป็นระดับต้าชี่ จะไม่ให้พวกเขาตกใจได้ยังไง!

อู๋จี๋ดูถูกเหยียดหยามนินจาระดับต้าชี่ทั้งหมด!

“แย่ล่ะ! สรุปอู๋จี๋แข็งแกร่งแค่ไหนกัน? ฝ่ามือที่อ่อนนุ่มเช่นนี้กลับทำร้ายคนได้บาดเจ็บสาหัส”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเขาออมแรง ฉันเกรงว่าเทียนขุยจะต้องตายอย่างแน่นอน”

“คนโหดเหี้ยมแบบนี้ หลังจากนี้กลัวว่าพวกเราจะใช้ชีวิตยากลำบากแล้ว”

“……”

วัดเต๋าบนภูเขาที่ห่างออกไปตรงกับประตูพอดี ชายชราหลายคนจ้องมองไปที่เทียนขุยซึ่งถูกชกจนลอยออกไป พวกเขาเป็นคนระดับสูงขององค์กรนินจาพอดี

ทันใดนั้นผู้อาวุโสชุดขาวก็พูดว่า “ท่านคิดอย่างไร?”

“แข็งแกร่งมาก ท่านรองเทียนขุยฝีมือก็ไม่แย่ สิ่งต่างๆ จัดการแก้ไขยากแล้วล่ะ”

“ฉันมักจะรู้สึกว่าฉันไม่มีโอกาสชนะอู๋จี๋”

ลางสังหรณ์!

คำพูดเหล่านี้หักหน้าผู้นำระดับสูงหลายคนอย่างไม่ต้องสงสัย

นอกจากผู้อาวุโสชุดขาวแล้ว ชายชราสองสามคนที่เหลือพูดไปโดยเปล่าประโยชน์ ท่าทางเหมือนจะพูดอีกว่า “พูดมั่วอะไรกัน!”

“ในความคิดของฉัน อู๋จี๋เจตนาทำสิ่งนี้ นอกจากจะให้ฟางเหยียนรู้ถึงความแข็งแกร่งของเขาแล้ว ยังเล่นตลกกับ ฟางเหยียน แน่นอนว่านอกจากนี้สิ่งที่เขาทำคือการข่มขู่เราอย่างเป็นนัย เขาต้องการให้เหล่านินจาส่วนใหญ่รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่เอาแต่คุยโวโอ้อวดเท่านั้น แต่เขายังทำให้คนที่คิดจะต่อสู้กับเขาได้คิดไตร่ตรองก่อน”

ตอนนี้เขาสนุกกับความรู้สึกนี้ หากฟางเหยียนถูกกำจัดออกไปทันที เขาจะยังมีความรู้สึกนี้ได้อย่างไร? สำนักไร้หน้าถูกทำลาย ฟางเหยียนจะตายอย่างง่ายดายไม่ได้ มันดูไม่ยุติธรรมต่อเขาเกินไป ดังนั้นเขาจึงต้องการดูฟางเหยียน สิ้นหวัง และค่อยๆ ตรอมใจตายด้วยความสิ้นหวัง ด้วยวิธีนี้เท่านั้นอู๋จี๋ถึงจะสามารถโล่งใจได้

สำหรับฟางเหยียนเขาเลือกที่จะมองข้าม!

ตรงกันข้ามเขายิ่งรู้สึกว่าสุนัขรับใช้ตัวนี้มีความจริงใจมากพอ และบุคคลนี้มีประโยชน์มากในการเสริมสร้างการพัฒนาของสำนักไร้หน้า

“เจ้าหนู แกโชคดีมากที่ถูกคนแก่อย่างฉันชอบพอ ไม่อย่างนั้นแกตายไปแล้ว อย่าบอกฉันว่านี้เป็นความประมาทของแก ฉันจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง แล้วฉันจะทำให้แกรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าความภาคภูมิใจนั้นไร้ค่าต่อหน้าของฉัน ฉันจะแสดงให้เจ้านายของแกเห็นว่าความแข็งแกร่งที่แท้จริงคืออะไร!”

เทียนขุยพ่ายแพ้แถมยังถูกเหยียบย่ำอย่างรุนแรง เขาจะทนได้อย่างไร เขาพยายามหอบร่างที่บาดเจ็บลุกขึ้นมายิ้มแล้วพูดว่า “แกเป็นคนชั่วร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา แต่ก็ไม่สำคัญ เพราะแกต้องจ่ายราคาสำหรับการหยาบคายต่อเทพเจ้าแห่งสงครามของประเทศหวาจอมพลโผ้จวิน ราคาที่จ่ายก็คือเอาชีวิตของแกเป็นเครื่องเซ่นไหว้!”

“ไม่พูดไม่ได้ว่าฉันชื่นชมแกมากจริงๆ แต่ถ้าแกคิดว่าฉันชื่นชมแกเพราะเกลียด งั้นก็เป็นเพราะความคิดลบๆ ของแกไงล่ะ ฉันบอกได้เลยว่าถ้าแกทำให้ฉันโกรธ แกจะเสียใจภายหลัง!”

เทียนขุย ต้องการที่จะพุ่งเข้าไปหาอู๋จี๋ แต่ฟางเหยียนห้ามเขาไว้เสียงดัง “เทียนขุย นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ให้ฉันลงมือเถอะ!”

เทียนขุยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “โผ้จวิน อาการบาดเจ็บของนาย…… ”

“ไม่เป็นไร จัดการกับเขาไม่จำเป็นต้องใช้กำลังทั้งหมด”

เมื่อฟังคำพูดที่เต็มเปี่ยมของฟางเหยียน ทำให้ความมั่นใจแบบลูกผู้ชายก็กลับมา ความทุกข์ใจของสามวันที่แล้วทำให้เทียนขุยรู้สึกว่าโผ้จวินหมดหวังแล้ว และประกอบกับอาการบาดเจ็บของเขา มันทำให้เขามีภาพลวงตา ชายที่เหมือนพระเจ้าคนนี้ได้ฟื้นฟูตัวเองกลับมาแล้ว!

ตอนนี้คำพูดของฟางเหยียนทำให้เลือดในร่างกายของเทียนขุย เดือดปุด ๆ มีความฮึกเหิมขึ้นมาทันใด

มั่นใจ สงบและไม่สั่นไหว นี่คือฟางเหยียนเทพเจ้าแห่งสงครามผู้ไม่เคยพ่ายแพ้

เมื่ออู๋จี๋ได้ยินคำพูดของเขาก็หัวเราะเสียงดังจนเจ็บท้อง และเขาก็ล้อเลียนทำเป็นร้องไห้ออกมาเล็กน้อย พร้อมบอกเป็นนัยๆ ว่าเรื่องที่พวกเขาคุยกันมันตลกสุดๆไปเลย อู๋จี๋รู้สึกว่าตัวเองคุยโวโอ้อวดแล้วนะ แต่ไม่คิดว่าชายคนนั้นจะคุยโวโอ้อวดได้ดีกว่า หน้าหนาจริงๆ! ไม่เพียงแต่อู๋จี๋เท่านั้นที่รู้สึก แม้แต่คนที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็รู้สึกว่าฟางเหยียนพูดเกินจริงไปหน่อย และพวกเขาก็ไม่ได้มองฟางเหยียนในแง่ดีเลย

“เจ้าหนู แกบอกว่าเจ้าจะจัดการกับฉันไม่จำเป็นต้องใช้กำลังทั้งหมดงั้นหรือ?” อู๋จี๋ยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย“บอกตามตรง ฉันไม่เคยเห็นคนที่หน้าหนาแบบนี้มาก่อน!”

“พูดตามตรง ฉันไม่อยากฆ่าแกเลย เกรงว่าความสกปรกจะเปื้อนมือเปล่าๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้แล้ว แกต้องตายเท่านั้น!”

ฟางเหยียน เพิกเฉยต่อคำขู่ของอู๋จี๋ มองไปที่เขาแล้วพูดเบาๆ ว่า “น้ำไร้หน้าคือหัวใจของแกใช่ไหม?”

“ทำการบ้านมาดี!” ขณะที่พูดอู๋จี๋ชี้ไปที่หัวใจของเขา เขาอ้าปาก อยากจะทำให้ฟางเหยียนสะอิดสะเอียน แต่พบว่าเมื่อเขาอ้าปาก คำสักคำก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ ดวงตาแข็งทื่อ สะท้อนอาการที่ไร้เรี่ยวแรง เหมือนคนป่วย!

“การมีชีวิตอยู่มันไม่ดีเหรอ?”