ตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยซีหนานเธอผอมแห้งลงมาก เรียกว่าใช้น้ำตาล้างหน้าทุกวัน และสิ่งที่ทำให้เธอทรมานมากที่สุดทั้งวันทั้งคืนคือการต่อสู้แย่งชิงอำนาจในสำนักฉิวหลง เธอเกลียดการทะเลาะกันเพราะผลประโยชน์ที่สุด เมื่อเทียบกับการทะเลาะกันเพราะผลประโยชน์ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับเธอคือสิ่งที่เรียกว่าความเห็นแก่ตัว!
ถูกต้อง!
ตั้งแต่เธอถูกพากลับมาที่สำนักฉิวหลง อารองก็ได้เปิดเผยหน้ากากที่ดุร้าย เขาต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจ! แต่พ่อแม่ของเธอไม่รู้อยู่แห่งหนใด พวกเขากลับต่อสู้เพื่ออำนาจ แต่สิ่งที่ทำให้ซ่งหยิงงงมากคือแม้ว่าอารองจะต้องได้รับอำนาจ แต่เขาก็ยังปฏิบัติต่อเธอไม่แตกต่างไปจากเดิม
เมื่อเธอนึกคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออก มีเด็กหญิงตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักเดินเข้ามา เธออายุประมาณสิบหกปี ชื่อเสี่ยวยู่ เป็นคนรับใช้ที่ใกล้ชิดกับเธอ เป็นคนที่ทำให้ซ่งหยิงอยู่ในสำนักฉิวหลงได้อย่างมีความหวัง
“คุณหนู ฉันเพิ่งได้ข่าวมาว่าหาตัวเจ้าสำนักเจอแล้ว!”
เมื่อได้ยินข่าวซ่งหยิงตกใจจนตัวสั่น ใบหน้าโศกเศร้าหายไป กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง “พ่อของฉันอยู่ที่ไหน?”
เสี่ยวยู่เวียนหัวเพราะซ่งหยิงเขย่าตัวไปมา “คุณหนู ถ้าเขย่าอีก อีกไม่นานตัวฉันจะแตกเป็นชิ้นๆ แล้วนะ”
ซ่งหยิงจะไม่ตื่นเต้นได้ยังไง?
พ่อของเธอเจ้าสำนักฉิวหลงหายตัวไปนานมาก ในที่สุดก็ได้ข่าวคราว ในฐานะลูกสาวของเขาจะไม่ตื่นเต้นได้ยังไง? แต่หลังจากที่เห็นสีหน้าของเสี่ยวยู่ ซ่งหยิงจึงค่อยๆ เก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้
“เสี่ยวยู่ ยังมีอะไรอีกไหม เธอดูท่าทีแปลกๆ นะ!” เมื่อถามถึงตรงนี้ ซ่งหยิงรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น “รีบพูดมาเถอะ ฉันใจจะขาดแล้ว!”
ซ่งหยิงบีบแขนของเสี่ยวยู่ “คุณหนู เขาตายแล้ว! ”
ปัง!
ในหัวของซ่งหยิงเหมือนกับมีเสียงฟ้าผ่าติดกันห้าครั้ง ร่างกายของเธอดูเหมือนจะมีบางอย่างระบายออก
ตายแล้ว!
คาดไม่ถึงว่าเจ้าสำนักฉิวหลงที่เดินทางไปทั่วทุกแห่งได้ตายไปแล้ว!
ปัง!
แรงสั่นสะเทือนยังคงดำเนินต่อไป ซ่งหยิงล้มลงไปกองกับพื้นในทันที
“คุณหนู……” เสี่ยวยู่ทำหน้าตกใจ รีบประคองซ่งหยิงที่เป็นลมเอาไว้แล้วตะโกนว่า “ช่วยด้วย ช่วยด้วย คุณหนูเป็นลม……”
เมื่อซ่งหยิงฟื้นขึ้นมา เธอพบว่าในห้องส่วนตัวเต็มไปด้วยผู้คน ล้วนเป็นผู้อาวุโสและเจ้าหน้าที่ระดับสูงของสำนักฉิวหลง รวมทั้งอารองของเธอ ในขณะนี้อารองของเธอดูเคร่งขรึมเหมือนมีคนติดหนี้เขาอยู่หนึ่งร้อยหยวนยังไงยังงั้น
“ซ่งหยิง เจอร่างของพ่อแล้ว ให้ซ่งหัวหลินลูกพี่ลูกน้องของเจ้าบอกรายละเอียดแล้วกันนะ”
เย็นยะเยือก!
เหมือนกับว่าคำพูดที่ออกมาจากปากของอารอง มันเหมือนกับน้ำแข็งชิ้นหนึ่ง
“คนอื่นออกไปก่อน ถ้ามีเรื่องอะไรให้รอจนกว่าเธออาการจะดีขึ้นแล้วกัน”
ผู้อาวุโสต่างทยอยเดินออกไป
“ซ่งหยิง ได้โปรดระงับความเศร้าโศก ลุงใหญ่ถูกรับตัวมาแล้ว คนที่รับกลับมาคือหลินเทียนลูกชายของผู้เฒ่าหลินชื่อ สาเหตุก็คือลุงใหญ่ถูกเทพเจ้าแห่งสงครามจอมพลโผ้จวินฆ่าตาย ในขณะที่กำลังตามหาขลุ่ยวิเศษของสำนักฉิวหลง ไม่รู้ว่าหลินเทียนไปได้ข่าวมาจากไหน แต่ในที่สุดก็พาลุงใหญ่กลับมาได้”
“ความหมายของพ่อฉันก็คืออย่าติดกับดักของหลินชื่อ เพราะเป้าหมายของเขาคือการขึ้นเป็นเจ้าสำนักฉิวหลง โดยพ่อของฉันไม่หวังให้หลินชื่อกลายเป็นสุนัขรับใช้ขี้ขโมย เข้าใจที่ฉันพูดไหม? ”
ซ่งหยิงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “กระดูกของพ่อฉันยังเย็นอยู่ พวกคุณก็เริ่มต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจแล้วหรือ?”
“ซ่งหยิง อย่าเลอะเลือนไปมากกว่านี้ ไม่ใช่พวกเราก็ต้องเป็นผู้อาวุโสหลินชื่อ!” ซ่งหัวหลินพูดด้วยน้ำเสียงฮึกเหิม “เธอจะไม่ให้สำนักฉิวหลงที่สืบทอดมาหลายสิบชั่วอายุคนเปลี่ยนเจ้าสำนักบ้างเหรอ?”
สำหรับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องที่โกรธจัด ซ่งหยิงทำเป็นหูทวนลม แล้วพูดน้ำเสียงเรียบนิ่ง “อารองหมายความว่าอย่างไรที่จะให้ฉันยืนในแนวเดียวกันกับพี่เหรอ?”
ซ่งหัวหลินพยักหน้าอย่างจำนน “ไม่ใช่แค่ให้ แต่ให้แน่นอน!”
“พี่ชาย พี่คิดว่าฉันเป็นเด็กอายุสามขวบงั้นเหรอ? สิ่งที่อารองทำอยู่ในสายตาของฉันหมดแล้ว การเอาชนะคนระดับสูงของสำนักฉิวหลงฉันรู้วิธีหมดแล้ว คิดว่าจะรังแกฉันได้ง่ายๆ งั้นหรือ? ผู้อาวุโสกำลังหลินทำอะไรอีก? ฉันกังวลเรื่องนี้เพื่อสำนักฉิวหลงทุกวัน ลูกชายของเขาหลินเทียนยังได้ร่างกายของพ่อฉันกลับคืนมา แล้วพวกคุณล่ะ?”
ซ่งหยิงฮึกเหิมมากขึ้นและในที่สุดก็คำรามเสียงดัง “พวกคุณทำอะไรลงไป! พวกคุณตรึงตำแหน่งของพวกคุณเพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะได้รับผลประโยชน์ ผู้อาวุโสหลินและคนอื่นๆ มุ่งมั่นเพื่อสำนักฉิวหลงอย่างเดียว ”
“ดังนั้น พี่และอารองก็ทำให้ฉันผิดหวังเหมือนกัน!”
“เธอ……” ซ่งหัวหลินพูดไม่ออกครู่หนึ่ง “เธอ เธอช่างเลอะเลือนจริงๆ!”
“เลอะเลือน?” ซ่งหยิงเยาะเย้ย “ไม่ใช่ฉันที่เลอะเลือน แต่เป็นพี่ต่างหาก!”
ซ่งหัวหลินยกมือยอมจำนน และออกจากห้องส่วนตัว เพราะอารมณ์ของซ่งหยิงกำลังเดือด
หลังจากที่ซ่งฮัวหลินจากไป ซ่งหยิงไม่สามารถควบคุมการร้องไห้ได้อีกต่อไป
ถูกต้อง!
ในเวลานี้เธอรู้สึกสิ้นหวัง!
ญาติพี่น้อง!
ก่อนที่กระดูกของเจ้าสำนักจะหมดความเย็นยะเยือก พวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจ และพวกเขาต้องการผูกมัดซ่งหยิงให้กลายเป็นผู้ช่วยของพวกเขาในการต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจ! เธอเกลียดอารองของเธอและแม้กระทั่งครอบครัวของเขา!
คิดแล้วก็เศร้า!
คนอื่นยังดีกว่าญาติพี่น้องเสียอีก!
ไม่ใช่แค่สิ้นหวัง แต่ยังไร้ซึ่งความช่วยเหลือ น่าสงสาร และอ่อนแอด้วย!
“เสี่ยวยู่!” หลังจากร้องไห้อย่างหนัก ซ่งหยิงก็ตระหนักได้อย่างชัดเจนว่าเธอควรรับผิดชอบที่เธอควรทำ และเธอจะไม่มีวันปล่อยให้กลยุทธ์ของอารองประสบความสำเร็จ!
เสี่ยวยู่เปิดประตูเข้ามาแล้วยืนรออย่างเงียบๆ เธอพูดด้วยความเคารพว่า “คุณหนู ตอนนี้คุณหนูอ่อนแอแล้ว อย่าเพิ่งทำอะไรเลย พักผ่อนให้เพียงพอ โอเคไหมคะ?”
“ไปหาพ่อเป็นเพื่อนฉันหน่อย!”
เสี่ยวยู่ต้องการปฏิเสธ เพราะเจ้าสำนักตายไปอนาถใจมาก เธอกลัวว่าซ่งหยิงจะสลบไปอีกครั้ง แต่ก็ห้ามซ่งหยิงไม่ได้ จึงทำได้เพียงเดินพยุงเธอไป
ซ่งฮัวหลินได้เดินเข้าไปในห้องหนึ่ง ซึ่งอยู่ใกล้กับห้องส่วนตัวของซ่งหยิง ในห้องมีพ่อของเขาเพียงคนเดียว
“ฮัวหลิน เป็นอย่างไรบ้าง?”
“น้องเป็นเหมือนปีศาจเลย เธอไม่พิจารณาคำแนะนำของพวกเราเลย ตรงกันข้าม เธอเกลียดพวกเรา เธอรับฟังเหตุผลของหลินชื่อคนชั่วร้าย ฉันเกรงว่ามันจะไม่เป็นผลดีสำหรับพวกเรา!”
“อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้ เรื่องที่พ่อให้ไปสืบเป็นยังไงบ้างแล้ว?”
“พ่อครับ โทษผมที่ทำไม่สำเร็จ ผมไม่เจออะไรเลย แต่ผมเห็นว่าการตายของลุงใหญ่นั้นผิดปกติมาก ยังไงก็ตาม ผมก็รู้สึกแปลกๆ ตามความเข้าใจของผมที่มีต่อจอมพลโผ้จวิน เขาฆ่าคนไม่โหดเหี้ยมขนาดนี้ ก่อนตายลุงใหญ่ถูกทรมานหลายครั้ง ทั้งตาบอดและหูหนวก แต่สุดท้ายก็ตายเพราะเลือดออกเจ็ดทวาร”
“ลูกพูดถูก ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเห็นจอมพลโผ้จวินคนนี้ แต่ในเมื่อเขาสามารถเป็นจอมพลได้ เขาจึงไม่ใช่คนที่น่ากลัวและชั่วร้ายอย่างแน่นอน ดังนั้นลูกต้องไปตรวจสอบต่อไป.”
“รับทราบครับ” ซ่งฮัวหลินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “แล้วซ่งหยิงจะเอายังไงครับ? ถ้าเธอเริ่มโจมตีพวกเราล่ะ……”
“ปล่อยไปก่อน พวกเราไม่มีหลักฐาน ดังนั้นลูกต้องจับตาดูให้ดี!”
“เข้าใจแล้วครับพ่อ”
ห้องโถงแห่งสำนักฉิวหลง
ห้องหลงเหมินคล้ายกับห้องประชุม เหมือนกับห้องประชุมฆราวาส
ห้องโถงหลงเหมินถูกตกแต่งเป็นห้องโถงไว้ทุกข์ โลงศพของเจ้าสำนักถูกวางไว้ตรงกลางของห้องโถงหลงเหมิน ทั้งสองข้างมีสาวกของสำนักฉิวหลงที่นุ่งห่มผ้าลินินและตรงกลางเป็นทางเดินสำหรับเหล่าสาวกที่จะมาแสดงความเสียใจ
ซ่งหยิงก้าวขาเข้ามาแสดงความเสียใจ ไม่มีใครรู้ว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหนในตอนนี้
“นายน้อย โปรดอย่าเศร้าไปกว่านี้เลย” ผู้อาวุโสหลินชื่อพูดด้วยน้ำเสียงสุขุม
ซ่งหยิงขอบคุณอย่างจริงใจ “ผู้อาวุโส คุณพยายามหนักเพื่อพาพ่อของฉันกลับมาอย่างยากลำบาก ขอบคุณมากนะคะ”
หลินชื่อยิ้มอย่างใจดี “นายน้อย นี่คือสิ่งที่ข้ารอที่จะทำ”
“เทียนเอ๋อร์ พานายน้อยไปพบเจ้าสำนักเป็นครั้งสุดท้าย”
หลินเทียนก้าวออกมาด้วยท่าทีหยิ่งยโส เมื่อเขามองไปที่ซ่งหยิงดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความจองหอง!
