จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 123 สัมภาษณ์งานเพื่อเซ็นสัญญา

บทที่123 สัมภาษณ์งานเพื่อเซ็นสัญญา
หลังจากนั้นไม่นาน ผู้คุมสอบก็ได้เดินออกมา ฮัวเสี่ยงหรง และหลิวฉงรีบยืนขึ้นทำความเคารพ
แต่เจียงชื่อกลับนั่งอยู่ที่กับที่ ไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นเลย
ฮัวเสี่ยงหรงจ้องมองไปที่เจียงชื่อ “ไม่เห็นผู้คุมสัมภาษณ์มาหรือไง? ยังนั่งอยู่นั่นเหมือนลุงแก่อยู่ได้ เข้าใจกฎหรือเปล่าเนี่ย?”
ใบหน้าของเจียงชื่อนั้นไร้ความรู้สึก
ในทางตรงกันข้ามผู้คุมสอบเหมือนกับว่าจะรู้สึกตัวสั่นกลัวอยู่บ้าง เขากลืนน้ำลายเพื่อล้างลำคอ และพูดขึ้น “หยุดประชดประชันกันก่อน สองคนนั้นมาสอบสัมภาษณ์เพื่อเซ็นสัญญาใช่ไหม?”
ฮัวเสี่ยงหรง และเน่ร์เจิงก้าวออกมา
ผู้คุมสอบพูดขึ้น “เอาล่ะ ผู้หญิงเชิญก่อนเลย”
เน่ร์เจิงไปยืนอยู่อีกข้าง
ฮัวเสี่ยงหรงพูดขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ “ก็ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว คุณเองก็คงรู้ว่าฉันเป็นใครเนอะ? ฉันก็คือ ฮัวเสี่ยงหรง คนที่ไลฟ์สด และกำลังเป็นกระแสอยู่ในทุกวันนี้ ไม่ว่าจะร้องเพลง เต้น ถ่ายหนังต่างทำได้หมดทุกอย่าง”
ผู้คุมสอบพยักหน้า “งั้นก็แสดงความสามารถพิเศษออกมาเถอะ”
“ได้ค่ะ”
ฮัวเสี่ยงหรงแสดงการเต้นรำแนวจีนโบราณเป็นอันดับแรก จากนั้นต่อด้วยแสดงการร้องเพลงม้วนม่าน
หลังจากที่แสดงความสามารถจบลง คอของฮัวเสี่ยงหรงก็ราวกับว่ากำลังจะไปแตะขอบฟ้าได้แล้ว ตัวเองรู้สึกว่าทั้งการร้อง และเต้นของเธอนั้นไม่เป็นสองรองใครเลย เพราะว่าเพียงแค่เธอร้องเพลง และเต้นในการไลฟ์สดนั้น ก็จะมีคนกลุ่มจำนวนมากมายเข้ามาดู ทั้งยังส่งของขวัญให้เธออย่างเมามันในทันที
แฟนๆ ต่างยกย่องในความสามารถที่โดดเด่นของเธอ
ทว่า……
ผู้คุมสอบกลับมีสีหน้าท่าทางอะไรมาก และถามขึ้นอย่างเบาๆ “มีเท่านี้เองเหรอ?”
มีเท่านี้?
ฮัวเสี่ยงหรงรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง “ทำไมคะ ฉันแสดงได้ไม่ดีเหรอ?”
ผู้คุมสัมภาษณ์หัวเราะ “มันก็ไม่เลวนะ แค่ธรรมดาไปหน่อยนะ ไม่ต่างอะไรมากกับเด็กฝึกใหม่ การเต้นของคุณเมื่อกี้นี้ก็ดูดีนะ แต่ไม่มีเสน่ห์ และดูแข็งทื่อไปหมด ส่วนการร้องเพลงนั้นยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ยังมีโน้ตหลายตัวที่ร้องผิด จะบอกว่าดีกว่าคนทั่วไปนิดหนึ่ง แบบนิดเดียว แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่า ‘ดี’ อยู่นะ”
ฮัวเสี่ยงหรงยืนอึ่งไป
นับตั้งแต่ที่เธอเลือกเดินเส้นทางศิลปินมา ยังไม่เคยใครถูกใครวิพากษ์วิจารณ์มาก่อน ที่ได้ยินมาก็มีแต่คำชื่นชมยินดีทั้งนั้น
วันนี้เมื่อผู้คุมสัมภาษณ์พูดแบบนี้ ภายในใจก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย
“ถ้าอย่างนั้นความหมายของคุณคือ?”
ผู้คุมสัมภาษณ์ใช้ปากกาแดงกากบาททับลงไปบนหัวกระดาษ “ขอโทษด้วย พรสวรรค์ของคุณยังไม่เป็นไปตามข้อกำหนดในการเซ็นสัญญาของเรา อันที่จริงแล้วพรสวรรค์เป็นสิ่งที่ประเสริฐมาก ยังไม่เป็นไปตามข้อกำหนดก็ยังฝึกฝนกันได้ และยังหล่อหลอมกันได้ แต่คนเจ้าอารมณ์ และการที่ขาดจริยธรรมศิลปินของคุณนั้น ฉะนั้น……บริษัทของเราไม่สามารถที่จะเซ็นสัญญากับคุณได้จริงๆ ต้องขอโทษอีกครั้งด้วย”
ฮัวเสี่ยงหรงงเกือบจะระเบิดออกมาด้วยความโกรธ
เดิมที คิดว่าทุกอย่างจะเป็นไปอย่างที่คิดไว้ แล้วทำไมถึงได้โดนปฏิเสธหล่ะ?
“นี่ ตกลงคุณเข้าใจหรือเปล่า?”
“พรสวรรค์ จริยธรรมมีประโยชน์อะไรกัน? ฉันทั้งน่ารักทั้งสวยขนาดนี้ เสียงก็หวานไพเราะขนาดนี้ ทั้งยังมีฐานแฟนคลับมหาศาล คุณเองลองไปค้นๆ ดูนะ ฉันหน่ะมีแฟนคลับนับล้านคนโน้น”
“ไม่เซ็นสัญญากับฉัน ถือว่าเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ของพวกคุณ”
ผู้คุมสัมภาษณ์ยิ้ม และส่ายหัวไปมา โดยไม่พูดอะไร
ผู้จัดการส่วนตัวรีบฮัวเสี่ยงหรงกลับมา และยิ้มเฝื่อนให้กับผู้คุมสัมภาษณ์แล้วพูดขึ้น “คืออย่างนี้ค่ะ……ที่จริงแล้วเดิมทีพวกเราก็……”
เขาอยากจะเตือนผู้คุมสัมภาษณ์ ว่าสัญญากับฮัวเสี่ยงหรงนั้น อันที่จริงได้กำหนดไว้แต่แรกแล้ว
ที่มาวันนี้นั้นไม่ได้จะว่าสัมภาษณ์จริงจังอะไร แค่มาพอเป็นพิธี
แต่ผู้คุมสัมภาษณ์ก็พูดขึ้น “ผมรู้ว่าคุณอยากจะพูดอะไร คุณและพนักงานภายในของเรามีความสัมพันธ์อะไร แต่ตัดสินใจเซ็นสัญญาโดยลับๆ เรื่องแบบนี้เป็นการละเมิดกฎของบริษัทเรา พนักงานคนนั้นที่ตกลงจะเซ็นสัญญากับคุณนั้น เราได้ไล่ออกไปแล้ว”
นี่……
หลิวฉงพูดอะไรไม่ออก ความเป็นไปของเรื่องนั้นแตกต่างกับที่เขาคิดไว้อย่างสิ้นเชิง