จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 136 จะเป็นใหญ่

บทที่ 136 จะเป็นใหญ่
“เจียงชื่อ นายมาแล้ว!” พอเห็นเจียงชื่อเดินเข้ามา ติงเมิ่งเหยนเหมือนเห็นคนช่วย รีบวิ่งไปกอดแขนเจียงชื่อไว้
ผู้ชายคนนั้นมองเจียงชื่อก่อนแค่นยิ้ม ท่าทางดูถูกเจียงชื่อมาก
“นี่คือสามีที่แต่งเข้าบ้านเมียของเธอ—เจียงชื่อน่ะเหรอ?” ผู้ชายคนนั้นถาม
ติงเมิ่งเหยนสีหน้าไม่พอใจ ตอบกลับเสียงเย็นชาว่า “นี่คือเจียงชื่อสามีฉัน เขามารับฉันแล้ว ประธานซุน คุณกลับไปเถอะค่ะ”
เจียงชื่อถามลอยๆว่า “เขา ใครน่ะ?”
ติงเมิ่งเหยนแนะนำให้ว่า “ซุนจวิ้นเฟิง ประธานกรรมการของบริษัทอสังหาริมทรัพย์อวี่ก้วน ร่วมงานกับบ้านติงเราเรื่องการปรับเปลี่ยนโครงสร้างธุรกิจ”
ที่ผ่านมา ซุนจวิ้นเฟิงพยายามหาหนทางแทะเล็มติงเมิ่งเหยนมาตลอด แต่หาโอกาสไม่ได้เลย
เมื่อเห็นล้อรถติงเมิ่งเหยนเสีย เลยหน้าด้านขอส่งติงเมิ่งเหยนกลับบ้าน
ดังนั้นติงเมิ่งเหยนเลยรีบโทรเรียกเจียงชื่อมารับ
ซุนจวิ้นเฟิงมองสำรวจเจียงชื่อจากหัวจรดเท้า เห็นเขาใส่ชุดแบบซื้อข้างทางราคาถูก ก็หัวเราะหยันออกมา
“คุณหนูติง ผมคิดไม่ออกเลยว่า ผู้หญิงสวยฉลาดอย่างคุณ ทำไมถึงแต่งงานกับขยะแบบนี้เนี่ย?”
“ไม่มีเงิน ไม่มีฐานะ ได้ยินว่าอาศัยอยู่บ้านคุณด้วย”
“ถือเป็นความอัปยศของผู้ชายจริงๆเลย”
ติงเมิ่งเหยนตอบกลับอย่างโมโห “ฉันจะแต่งกับใคร ดูเหมือนไม่เกี่ยวอะไรกับคุณนะ?”
“ไม่เกี่ยวครับ ผมเป็นห่วงคุณนี่นา?”
ซุนจวิ้นเฟิงหัวเราะพลางว่า “ก็อย่างยกเรื่องนี้มาพูด ล้อรถคุณแตกแล้ว ต้องให้คนมารับ คุณดูสามีขยะคุณสิ ดันเดินมาซะงั้น นี่เรียกมารับเหรอ? คงไม่ใช่คิดจะให้คุณเดินกลับไปกับเขาหรอกนะ?”
“ฐานะสูงส่งอย่างคุณ กลับมาเดินกลับกับไอ้ขยะแบบนี้ ไม่น่าเกลียดเหรอ? เรื่องแพร่ออกไปน่ากลัวจะไม่ดีกับชื่อเสียงคุณนะ”
ติงเมิ่งเหยนโกรธจนตัวสั่น
เดิมคิดว่าเจียงชื่อมาแล้ว อีกฝ่ายจะเก็บท่าทีหน่อย ใครจะรู้ว่าพอซุนจวิ้นเฟิงเห็นเจียงชื่อเข้า กลับยิ่งเหิมเกริมมากขึ้น
ซุนจวิ้นเฟิงพูดต่อ “เอาอย่างนี้ละกันครับ คุณหนูติง คุณมานั่งรถผม ผมส่งคุณกลับบ้าน ส่วนสามีขยะของคุณนี่ก็ให้เขาเดินกลับไปเองละกัน”
นี่มันอะไรกัน?
พูดว่าจะส่งเมียเขาต่อหน้าตัวสามีเขาเนี่ยนะ พูดเสร็จยังให้ตัวสามีเขาเดินกลับไปเองหรอก
นี่มันคิดจะหาโอกาสอยู่กับเมียชาวบ้านสองต่อสอง เพื่อสร้างบรรยากาศส่วนตัวหรือไง?
ทุเรศจริงๆ
ทำอย่างนี้ได้ยังไง?
ติงเมิ่งเหยนโกรธจนตัวสั่น พูดอย่างข่มกลั้นความโกรธว่า “ประธานซุน กรุณาระมัดระวังคำพูดคุณหน่อย พูดจาอะไรให้เกียรติกันบ้าง!”
ซุนจวิ้นเฟิงหัวเราะร่วน “ระมัดระวังคำพูด? คุณหนูติง ผมใช้คำพูดไม่ดีที่ไหนกัน?”
เขายกมือขึ้นชี้ไปที่รถข้างๆ “นี่รถผม BMW X6รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น ราคาเก้าแสนสาม! คุณหนูติง คุณนั่งรถผมกลับไปไม่เสียหน้าเลยนะจริงไหม? ใครเห็นต้องยกนิ้วให้ทั้งนั้น”
“แล้วดูเขาสิ อะไรก็ไม่มี คุณกลับกับเขา ไม่โดนคนหัวเราะเยาะตายหรือไง?”
ติงเมิ่งเหยนพูดอย่างโมโห “ขอบคุณกับความหวังดี ฉันไม่ต้องการ!”
ตอนนี้เอง เจียงชื่อยื่นมือมารั้งติงเมิ่งเหยนไว้ พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมจะขับรถส่งคุณกลับไป รถของผมน่ะดีกว่าคันนี้นิดหน่อย”
“พรืด…. ผมได้ยินอะไรเนี่ย? รถนายดีกว่ารถฉัน?” ซุนจวิ้นเฟิงหัวเราะแทบบ้า ส่ายหัวพูดว่า “เจียงชื่อ ฉันพบว่าคนอย่างนายนี่หน้าด้านใช้ได้เลยนะ”